του ΦωτοΜότση

Τόπος προσκυνήματος πασών των θρησκειών και των αιρέσεών τους. Τόπος μάζωξης για κάθε φρούτο παντός οπορωφόρου. Τόπος συνάθροισης απάντων των χρωμάτων, απόψεων και ιδεολογιών: Φασίστες, τρότσκες, κομμουνιστές, αναθεωρητές, χριστιανοί, σταλίνες, μορμόνοι, μουλούδες, πρεζάκηδες, πρεζέμποροι. Όλοι εκεί.

Τόν ἐμαζέψανε σηκωτό ἀπό τήν κλίνη γιά τό νιβορό
Ἄλογο μαῦρο καί βαρβάτο ἔστεκε ‘κεῖ
καί κίνησαν

Δαδί λαμπάδιαζε γενναία στά σωθικά του
Ἥλιος μεσουρανίς καί πυρκαγιά ἀνηφορίζανε στό στέρνο
Σιγόκαιγε χλωμό κερί στή σωθική σπηλιά
κατάτρωγε τό μέλι
τό πού εἶχαν ἀποθέσει οἱ εὔμορφες
Ὅσες χαράξανε τό παρελθόν στά μέσα του
Ὅσες ἐφέρνανε τήν κούπα τό γυαλί
ἀπό τήν ἄλλην ἄμμο τή βουβή μέ τό πολύ νερό
καί μέ τήν προφητεία

του Χ.Ν.Θεμελή

Σαββάτο απόγεμα προς βραδάκι. Μπήκα σπίτι, βρόντησα την πόρτα πίσω μου, με το ποδάρι, χωρίς μούντζα. Εκλεισα όξω τα ανούσια χιλιόμετρα, τις άμετρες συναντήσεις, τις αποτυχημένες προσπάθειες επικοινωνίας όλης της μέρας. Πέταξα την τσιάντα μακριά, σε μια γωνιά πέρα, χωρίς να μου φταίει.. Μ είδε η μικρή, με το αλάθητο πάντα ένστικτό της έτρεξε, μου κόλλησε ένα φιλάκι-βάλσαμο πρώτο- στο ρυτιδιασμένο μάγουλο, να μ εξευμενίσει!

Βάλτε μου χιόνια, λάσπες, λασπόχιονα, βάλτε μου κρύο μέχρι το μεδούλι, το δόντι να πηγαίνει πάταγο, βάλτε μου λάκκους και κατεβασιές, και τσιάφνη και μπεκάτσες, και κουκουμπέλες από πάγο, και παγοτσουλήθρες, και χιόνι ανέγγιχτο βάλτε μου.

του ΦωτοΜότση

Επάενε κι ερχόταν η ψυχή του. Δρόμοι, σοκάκια, επαρχιακές οδοί με εκατό τόσα, χτυπάει κοντέρ στην εθνική γαίας -απείρου. Κουρνιάζει ύστερα στα καφενέ και στα σκυλάδικα μ'' έναν μέτριο γλυκό αρχικά και μ'' ένα κρασοπότηρο η συνέχεια. Το δεύτερο άδειο -κατά το συνήθειο.

Χουφτώνει άγαρμπα, αταβιστικά την ισιάδα της χωραφιάς μέσα στις απέραντες εκτάσεις του μυαλού του, στριμώχνοντας, ωστόσο, επιδέξια την ελιά στο μεσοβύζι της -χάνεται στην αντράλα των χυμών της γης, μαστουρώνει στις οσμές της, φεύγει. Αλαργεύει.

Άλλες ώρες, επανέρχεται, καλημερίζει πάλι το αγνάντεμα, ανηφορίζει τον τράχηλο του τοπίου. Αγκομαχά και ηδονίζεται. Μεριάζει βράχια, αδειάζει το νερό απ'' τις σπηλιές της γης και τ'' ουρανού και κατοικεί τα νέφη. Συλλέγει χώμα, χρώματα και δάκρυ, φιλάει ευλαβικά τον ουρανό και παίρνει δρόμο γι'' άλλα σύμπαντα με το τραινάκι των νεφών που δεν αρνήθηκε ποτέ το κάρβουνο και την αγάπη.',

Aλωνάρης, δούλευε το αλώνι ολημερίς

Είχαμε θερίσει το στάρι στη Ρουπακιά, είχαμε στοιβάξει τα δεμάτια, κι η Μάρω, η φοράδα, είχε αναλάβει τα υπόλοιπα. Ντάλα Ιούλιος, να σκάει ο τζίτζικας. Εμείς τα λιανά, ο Γιάννης κι η αφεντιά μου, ακούραστοι γύρα- γύρα στον πάσαλο, κοντά απ’ τη φοράδα, αλωνίζουμε.

Ετούτο κι αν ήταν: είχα να ιδώ τον tatsis από τον καιρό με τα κοντά, τα ολούθε μπαλωμένα παντελόνια, όταν τα καρκάβελα της μύτης ήσαν γεύμα γευστικό,
όταν τους μύθους φτιάχναμε  με τους καλικατζάρους,

του Φώτη Μότση

Κυκλοφοροῦν     αὐτοί     μέ τήν παλάμη τους
μές στίς δικές σου τσέπες

Μέ τή σκιά σου κάμνουνε ἀντήλια σκέπαστρα
στόν κῆπο τῆς Ἐδέμ τους

Στέρφα τά χρόνια

Καί δέν ἐγκυμονεῖ ὁ καιρός καλό καί καλοσύνη
παρά μονάχα μαῦρα ἄτια νά κροτοῦν μέ τίς ὁπλές τους
ἀσφαλισμένες τράπεζες καί θύρες