Συνέλεγε τους ανθούς των πετρωμάτων
Τα τρυφερά δοντάκια των νεφών
κάθε που κατέβαινε η βροχή
Αρμολογούσε τη ραχοκοκαλιά του φόβου
Την εξοστράκιζε στα πίσω του ορίζοντα
στο πλάϊ των φρεάτων
τα που εστέρευαν τη δίψα των ορέων

Κατόπιν έδραττε ασκό
από τομάρι απελπισίας
Φύσαγε ίσα στον στενό λαιμό του
τον ήχο πλάγιο
ατιθάσευτο
σάμπως ο αλαργινός ο καλπασμός
αλλοπαρμένων ταύρων που σιμώνουν

Έρχομαι
Πάγος
λειωμένος σίδηρος
από της γης τη μήτρα
Κατεβασιά αχαλίνωτη από τη χαίτη των ορέων

Έρχομαι
Στην πλάτη μου το πανωφόρι από θυμό
Κάτω από το στέρνο μου κλωτσάνε
φαριά αφηνιασμένα
Από τη λαίλαπά σας πλέκω βρόγχο
Των επισήμων τις εξέδρες
μετατρέπω σε ικριώματα
Ό,τι χτισμένο με το ψέμμα
το γκρεμίζω
Αναποδογυρίζω της πραμάτειας σας
τους πάγκους

του ΦωτοΜότση

ΑΛΑΣ

Εἶχε ἀνοίξει ὁ οὐρανός σε δυό

ἐπάνω ἀπό τήν γῆ τῶν Εὐμενίδων

Ἔφτανε ἦχος  καθαρός

τό ἀγκομαχητό τοῦ πλάστη

Ἁρμολογοῦσε γαλαξίες μέ τό βαρύ σφυρί του

του Χρήστου Ν. Θεμελή

Κατά διαστήματα, άλλοτε πυκνότερα, άλλοτε πιο αραιά, μου δημιουργείται μια ανυπόφορη αίσθηση ματαιότητας. Γενική και απροσδιόριστη. Τις προάλλες, όμως, απέκτησε και πρόσωπο. Ανακάλυψα ότι υπάρχει και με περιμένει κάτω από το σπίτι.

Είναι μια γριά στη στάση, που τη βλέπω κάθε φορά στο ίδιο ακριβώς σημείο να κάθεται περιμένοντας το λεωφορείο.

Είναι τόσο καμπουριασμένη, που πριν 70 χρόνια σ' αυτή τη θέση θα προσπαθούσε να δέσει τα κορδόνια της, που λέει ο λόγος, γιατί τότε που παπούτσια και που κορδόνια.

ΦωτοΜότσης, δεύτερη γραφή

Τά χρόνια στέρφα
Καλό δέν τό φυλάει ὁ καιρός καί ἡ καλοσύνη οὔτε
Φαριά μονάχα νά κροτοῦν
μέ τίς ὁπλές τους σφαλισμένες τράπεζες καί θύρες

Φωτιά πετοῦν οἱ καβαλάρηδες καῖνε τῆς σκέψης μας τά δάση
Τά μονοπάτια ἀνοίγουνε
ὅσα πού ὁδηγοῦν βουβό τό χτυποκάρδι μας στό δάκρυ

Τήν ἄσπρη πέτρα ὁ ἀχός
μαύρη τήν κάνει
Τή σκέψη ρημαδιό

του ΦωτοΜότση

Μνήσθητι Όμηρο τον Μελωδόν και τον Ελύτη
Ωσάν ανοίγουν οι κρουνοί με τους βαρβαρικούς τους φθόγγους
Όταν δεν δύνασαι ν΄ αναπολήσεις άνοιξη να πάρεις την ανάσα
μέσα στον συρφετό των ουγκ
Μνήσθητι τη γλώσσα των θεών ωσάν λαβαίνουν την απόφαση
να κοινωνήσουν με το έαρ να ειπούν κουβέντα
με τα δημιουργήματά τους
στο αυτί στο μάγουλο στο τανυσμένο τόξο του φρυδιού
όπου κυλάει η γλώσσα απά σε μέλι
στα χρώματα ζωσμένη και στον ήχο μες στους ήλιους
αδερφικά του σύμπαντος