ΦωτοΜότσης, δεύτερη γραφή

Τά χρόνια στέρφα
Καλό δέν τό φυλάει ὁ καιρός καί ἡ καλοσύνη οὔτε
Φαριά μονάχα νά κροτοῦν
μέ τίς ὁπλές τους σφαλισμένες τράπεζες καί θύρες

Φωτιά πετοῦν οἱ καβαλάρηδες καῖνε τῆς σκέψης μας τά δάση
Τά μονοπάτια ἀνοίγουνε
ὅσα πού ὁδηγοῦν βουβό τό χτυποκάρδι μας στό δάκρυ

Τήν ἄσπρη πέτρα ὁ ἀχός
μαύρη τήν κάνει
Τή σκέψη ρημαδιό

Ἀνακουφίζονται τ’ ἀλόγατα στά μέγαρα τῆς μουσικῆς
ἀπάνω στά λουστρίνι ὑποδήματα ἔξοχων ἐνόχων
κοπρίζουνε μαύρη χολή
Ξεχύνονται ἀχαλίνωτα στούς δρόμους
Μαῦρες οὐρές σκιές ἐπάνω ἀπό βαρβάτα σκέλια
μαῦρες ἀνατριχίλες στόν ἀέρα
κόβουν ὥς τά πέεερα κάθε ἀνάσα

Δοξάρι ἡ ἀλογότριχά τους στό χέρι βλοσυροῦ θεοῦ
τέμνει στό δυό τά σύμπαντα καί τά βιολιά κινεῖ
ὅσα τίς ἄσπρες ἅμαξες μαυλίζουν
αὐτές πού ἦσαν μάρμαρο καί γένονται νερό
νά τρέχουν καί νά πνίγουν
κρίκ κράκ κρίκ κράκ
ἀπάνω στό πλακόστρωτο τοῦ κάτω κόσμου
ἀνηφορίζουν

Παμμήκεις χαῖτες διασχίζουνε τῆς γῆς τά ἔγκατα
τά λάβρα σωθικά
Σπέρνουν Ἀλέξανδρους Ἀττίλες Χᾶν Ἀδόλφους
Σέρνουν τήν ἱστορία ἀπ’ τό πηγάδι ἔξω
ἀπ΄ τόν λαιμό ἀδράχνουν την
Τή βία ἀναπαριστοῦν μέ τίς σταυροφορίες
καί τούς παμφάγους σκώληκες
στά θεατράκια τῆς καθεμιᾶς ὁδοῦ
τοῦ καθενός Φωκίωνος
στά κοινοβούλια μέ τούς ἀκαμάτηδες
στά μοναστήρια πίστης τῆς τεμπέλικης

Νοικοκυρές φοράδες ὑφαίνουν ὁλωνῶν ζουρλομανδύα
Κλωτσᾶνε ὁλοῦθε ὅπου ἀντικρίζουν ὀμορφιά
Καί οἱ εὔμορφοί τοῦ νοῦ σακάτες
μέ τό γινάτι πλέον
καί μέ τό πρόσωπο πηλό στήν πρώτη πλάση Του
ἀνοίγουν τά αἰολικά τομάρια σύμπαντα
κατάντικρυ στόν κόσμο
Ξετομαρεύουν τίς γοργόνες
γιά τίς ἀνάγκες τῆς σαββατιάτικης ψαραγορᾶς
Τό ἐφηβαῖο τῆς νεράϊδας τό φυλᾶνε τριχωτό γιά τή στεφανοθήκη
Στό περιβόλι τῶν ὀνείρων μας στήνουν παιχνίδι τό κουτσό
Παγίδα τόν ἀνάπηρο τό νοῦ μας
Στόν νιβορό τῆς νιότης μας ἐγείρουν φράγμα
μήν ἔχει τ’ ὄνειρο τή σκέψη του μήν ἔχει ἀπαντοχή

Φοράδες ἄτια μέ τό ἰῶτα στό στανιό τοῦ χείλους
πολιτικοί πολιτικές
Πῶς σμίγουνε πῶς γίνονται ὅλες οἱ εἰκόνες πίνακας
πλίνθων κεράμων καί χρωμάτων

Ἐτοῦτο θά ‘χει τό ρυάκι νά τό πεῖ
σάν γένει χείμαρρος -μέ τό καλό
Ὅ,τι μέ τή λαλιά μας θά κινήσει ἀπ΄ τήν κορφή
νά φτάσει ὡς βουή
ὡς χαλασμός
ἐκεῖ ὅπου θά λήξει θά χαλάσει καί θά χαλαστεῖ