Αρχική

Μιά ανάγνωση της ενότητας ποιημάτων Οι δώδεκα ανάσες του χρόνου-«Μηνολόγιο» από τη συλλογή «Χρονοσυλλέκτης»του Τάσου Πορφύρη

του Δημήτρη Παπανικολάου*

* Ο Δημήτρης Παπανικολάου, διετέλεσε διοικητικός υπεύθυνος της Δημοτικής Πινακοθήκης Πατρών και είναι μέλος της Εταιρείας Λογοτεχνών και Συγγραφέων Ηπείρου,

Όπως οι μοναχοί με προσευχή, στο κομποσκοίνι τους μετρούν τον χρόνο, όπως οι γλύπτες με τη σμίλη τους δίνουν μορφή στην ύλη κι οι πελεκάνοι μάστορες κεντούν με το καλέμι, ό,τι απ' τα σπλάχνα γέννησε η πέτρινη πατρίδα, έτσι κι ο ποιητής, με της ψυχής του τα σκιρτήματα, πνοής φωνήματα, γεννά και γράφει.

Δημητρίου Μίχα

Ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα μᾶς φέρνει ἐνώπιον τῶν Παθὼν τοῦ Θεανθρώπου, ἐφ’ ὅσον ἡ δογματικὴ διδαχὴ τῆς Ἐκκλησίας τονίζει ὅτι στὴν περίπτωσι τοῦ Χριστοῦ ἡ ἕνωσι τῶν δύο φύσεων (τῆς θεϊκῆς καὶ τῆς ἀνθρωπίνης) εἶναι ὑποστατική.

Δημητρίου Μίχα , φιλολόγου

Ι. Εἰσαγωγικὰ

 Ἡ ἑορτὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, σύμφωνα μὲ τὴν γραφίδα ἑνὸς ἐκ τῶν σπουδαιοτέρων θεολόγων τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τοῦ Ἱεροθέου- Μητροπολίτου Ναυπάκτου-, εἶναι Δεσποτικοθεομητορική ἑορτὴ ἐπειδὴ ἀναφέρεται στὸν Δεσπότη Χριστό, ὁ ὁποῖος συνελήφθη στὴν γαστέρα τῆς Θεοτόκου, καὶ θεομητορικὴ ἑορτὴ ἐπειδὴ ἀναφέρεται στὸ πρόσωπο ἐκεῖνο ποὺ συνετέλεσε στὴν σύλληψι καὶ τὴν ἐνανθρώπησι τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ τὴν Παναγία.

του Μάριου Μπίκα

Μάρκος Μπότσαρης (1790 – 1823)

Ο Μάρκος Μπότσαρης υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, του οποίου η ανδρεία, η σωφροσύνη και ο ηρωικός του θάνατος ξεπέρασαν τα ελληνικά σύνορα. 

«Ψευδής είναι η εν Ελλάδι επικρατούσα ιδέα, ότι εν τη Μονή της Αγίας Λαύρας ανυψώθη κατά πρώτον η σημαία της επαναστάσεως» (Σπ. Τρικούπης)

Ο Γ. Λαμπρινός στο βιβλίο του «Μορφές του εικοσιένα» γράφει:
«Δύο ήσανε οι σοβαρές επαναστατικές εστίες στον Μοριά απ΄όπου ξεπήδησαν οι πρώτες επαναστατικές φλόγες και σημείωσε την επίσημη αρχή της η Επανάσταση: η Καλαμάτα και η Πάτρα.

Δημητρίου Μίχα, φιλολόγου

Μέρος Πρῶτο

 1. Ἡ θρησκευτικὴ πολιτικὴ τῶν αὐτοκρατόρων τοῦ 4^ου αἰῶνος καὶ ἀρχὲς τοῦ 5^ου

 Ι. Ἐποχὴ Μεγάλου Κωνσταντίνου

Ἡ ἐποχὴ τῆς ὕστερης ἀρχαιότητας καὶ τῆς πρώιμης βυζαντινῆς περιόδου (287 μ.Χ- 565 δηλ. ἀπὸ τὸν Διοκλητιανό ἕως τὸ τέλος τῆς δυναστείας Ἰουστινιανοῦ) ἀποτελεῖ ἀναμφίβολα μία μεταβατικὴ περίοδο, κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ὁποίας δρομολογοῦνται βαθιὲς ἀλλαγὲς στὶς πολιτικές, θρησκευτικὲς καὶ οἰκονομικὲς δομὲς τοῦ νεοσύστατου Ἀνατολικοῦ Ρωμαϊκοῦ κράτους ἢ Βυζαντινοῦ κράτους, ὅπως λαθεμένα καταγράφηκε ἀπὸ τὸν 17^ὂν αἰῶνα.

Δημητρίου Μίχα, φιλολόγου

Μέρος Δεύτερο

1. Ἡ ἀρχὴ τῆς ἑορτῆς

Ἡ ἑορτὴ τῆς 30ης Ἰανουαρίου καθιερώθη κατὰ τὸν ΙΑ΄ αἰῶνα ἐπὶ τῆς βασιλείας τοῦ Ἀλεξίου Κομνηνοῦ (1081 -1118). Μέχρι τότε οἱ λόγιοι ἅγιοι πατέρες ἐτιμῶντο ξεχωριστά, ὅταν στὴν ἀναθέρμανσι τῶν κλασσικῶν γραμμάτων προέκυψε μιὰ «ἔριδα» μεταξὺ τῶν πνευματικῶν κύκλων τῆς ἐποχῆς γιὰ τὸ ποιὸς ἀπὸ τοὺς τρεῖς, ὑπῆρξε σπουδαιότερος ἀπὸ πλευρᾶς προσφορᾶς στὴν μελέτη τῶν ἀρχαίων κειμένων καὶ στὴν ἀντίστοιχη τῶν θεολογικῶν θεμάτων.

Ιωάννης Μότσης

Μύθος είναι ο Λόγος.  Είναι η Αργώ που ταξιδεύει στο χρόνο ανθρώπους γεγονότα και καταστάσεις, ιστορία και γνώση. Εναπόκειται σε μας να αποκωδικοποιήσουμε το πραγματικό του μήνυμα, να αφαιρέσουμε το περυτίλιγμά του, που είναι όμορφο, και ανθρωπομορφικό.