Εμένα που με βλέπεις, υπουργέ

Είμαι κοιλόπονος βουνού
Δεν είμαι του χεριού σου, δεν είμαι για το ΄ρε΄
του χωροφύλακά σου, του τρανού

 Είμαι η μούχλα στης φτώχειας τα κατώγεια
Του επιστήμονα είμαι η άδεια η τσέπη
Το φτύσιμο είμαι σ΄ όλα σου τα λόγια
Του κάθε του ΄γαμώτο΄ και του ΄όχι΄ είμαι η σκέπη

Δεν είμαι ινδικό χοιρίδιο στην κάλπη
που κουβαλάς στα φουσκωμένα σου αχαμνά
Είμαι ο θυμός και η οργή για την απάτη
Είμαι ό,τι τον μακάριο τον ύπνο σου χαλά

΄Τοιμάσου, οι μνήμες γίνονται συνθήματα
Τα πονεμένα δόντια γίνονται σουφλιά
Παράθυρα δεν θα χωρούν στα μνήματα
Κι η μνήμη ούτε, μονάχα εσάς- μοβόρικα σκυλιά

Φώτης Μότσης