Αρχική

Δημητρίου Μίχα, φιλολόγου

Τὸ νόημα τῶν ἐθνικῶν ἑορτῶν στὶς μέρες μας, παρὰ τὶς ἀλλαγὲς καὶ τὸν προβληματισμὸ ποὺ παρατηρεῖται, παραμένει πολυδιάστατο καὶ σημαντικὸ γιὰ τὴ συλλογικὴ μνήμη καὶ τὴν ταυτότητα μας ὡς Ἔθνος. Τὸ νόημα τους ἔγκειται στὸν τρόπο τῆς ἀφήγησής τους καὶ στὴν ἱκανότητα μας νὰ διατηρήσουμε μέσα ἀπὸ τὴν προβολὴ τους τὴν ἱστορικὴ μνήμη, νὰ σφυρηλατήσουμε τὴν ἑνότητα καὶ τὴν ὁμοψυχία μας καὶ νὰ μεταδίδουμε τὶς ἀξίες τῶν θυσιῶν ποὺ καθόρισαν τὴν πορεία τοῦ ἔθνους , ἀποτελώντας ἕνα ζωτικὸ ἐργαλεῖο γιὰ τὴν αὐτοσυνειδησία καὶ τὴν προοπτικὴ τῆς κοινωνίας.

Δημητρίου Μίχα, φιλολόγου

Εἰσαγωγικὰ

O ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ (460-398 π.Χ.) εἶναι γνωστὸ πὼς θεωρεῖται ὁ σπουδαιότερος ἱστορικὸς τῆς ἀρχαιότητας, συγγράψας μόνο τὸν «πόλεμο τῶν Πελοποννησίων καὶ Ἀθηναίων» (427-404 π.Χ), σὲ ὀκτὼ κεφάλαια, ἡ περιγραφὴ ὅμως τῶν γεγονότων στὸ ἔργο του φθάνει μέχρι τὸ 411/410 π.Χ. γιατὶ ὁ Ἀθηναῖος συγγραφέας δὲν πρόλαβε νὰ τὸ ὁλοκληρώσει.

Δημητρίου Μίχα, φιλολόγου

Εἰσαγωγικὰ:

Ἡ πολιτικὴ ἡγεσία, ὡς θεμελιώδης παράμετρος τῆς ἱστορικῆς ἐξέλιξης καὶ τῆς συλλογικῆς ζωῆς, ὑπῆρξε ἀντικείμενο στοχασμοῦ ἤδη ἀπὸ τὴν κλασσικὴ ἀρχαιότητα. Ἀπὸ τὸν Πλάτωνα καὶ τὸν Ἀριστοτέλη ἕως τὸν Θουκυδίδη, ὁ ἡγέτης δὲν νοεῖται ἁπλῶς ὡς διαχειριστὴς τῆς ἐξουσίας, ἀλλὰ καὶ ὡς φορέας ἠθικῶν καὶ διανοητικῶν ἀρετῶν ποὺ καθορίζουν τὴν πορεία τῆς πόλης- κράτους καὶ τὸ μέλλον τῶν πολιτῶν της.

Δημητρίου Μίχα, φιλολόγου

(εικ.) Τὸ παλαιότερο Ἐξωκκλήσι στὸ Ζωτικό, ἀφιερωμένο στὴν «Παναγία τὴν Λαμποβήτρα»

Μέρος Α΄

«Τὰ ἐξωκκλήσια ἔχουν τὴ δικὴ τους ἱστορία». Ἡ παρουσία τῶν ἐξωκκλησιῶν στὸν ἑλληνικὸ χῶρο ἀποτελεῖἕνα ἀπὸ τὰ πιὸ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματα τοῦ τοπίου καὶ τῆς θρησκευτικῆς ζωῆς τῶν κοινοτήτων. Δὲν πρόκειται ἁπλῶς γιὰ μικρὰ οἰκοδομήματα λατρείας, ἀλλὰ γιὰ «ὁρατὰἀποτυπώματα μνήμης», τὰ ὁποία συμπυκνώνουν τὴν πνευματικότητα, τὴν κοινωνικότητα καὶ τὴν ἱστορικὴ ἐμπειρία τῶν τοπικῶν πληθυσμῶν. Ἡ παρουσία πολλῶν ἐξ αὐτῶν δὲν περιορίζεται σὲ μιὰ ἐτήσια συνάθροισι μὲ θεία λειτουργία, ἀλλὰ συνιστᾶ ἕνα ὀργανικὸ τμῆμα τῆς τοπικῆς ἱστορίας καὶ συλλογικῆς μνήμης.

Ιωάννης Μότσης

Ὀρφικός Ὕμνος ΜΟΥΣΩΝ (ἀρχαῖο κείμενο)

Μνημοσύνης καὶ Ζηνὸς ἐριγδούποιο θύγατρες, Μοῦσαι Πιερίδες, μεγαλώνυμοι, ἀγλαόφημοι, θνητοῖς οἷς κε παρῆτε, ποθεινόταται, πολύμορφοι, πάσης παιδείης ἀρετὴν γεννῶσαι ἄμεμπτον· θρέπτειραι ψυχῆς, διανοίας ὀρθοδότειραι, καὶ νόου εὐδυνάτοιο καθηγήτειραι ἄνασσαι, αἳ τελετὰς θνητοῖς ἀνεδείξατε μυστιπολεύτους, Κλειώ τ’, Εὐτέρπη τε, Θάλειά τε, Μελπομένη τε, Τερψιχόρη τ’, Ἐρατώ τε, Πολύμνιά τ’, Οὐρανίη τε, Καλλιόπῃ σὺν μητρὶ καὶ εὐδυνάτῃ Θεᾷ ἁγνῇ. Ἀλλὰ μόλοιτε, Θεαί, μύσταις, πολυποίκιλοι, ἁγναί, εὔκλειαν ζῆλόν τ’ ἐρατὸν πολύυμνον ἄγουσαι.

Ὁ τσάμικος χορὸς

Δημητρίου Μίχα, φιλολόγου

Ι. Εἰσαγωγικὰ: Ἡ ἔννοια τοῦ Παραδοσιακοῦ χοροῦ

Ὁ κύκλος εἶναι ὁ πιὸ συνηθισμένος σχηματισμὸς καὶ στοὺς ἑλληνικοὺς παραδοσιακοὺς χορούς, μὲ ὅλη τὴν πολυεπίπεδη σημασία τῶν ἀρχαίων καὶ βυζαντινῶν συμβολισμῶν. Ἐπειδὴ ὡς γεωμετρικὸ σχῆμα ἐθεωρεῖτο χωρὶς ἀρχὴ καὶ τέλος, ἦταν συνδεδεμένος μὲ τὸν ἀέναο κύκλο τῶν οὐρανίων σωμάτων, τὴν αἰώνια ἀνακύκλησι τῆς ζωῆς, τὴν συμπαντικὴ εὐρυθμία καὶ ἑνότητα καὶ βέβαια μὲ τὴν θεϊκὴ εὐταξία, ἁρμονία καὶ τελειότητα. Μὲ τὴν παράδοσι αὐτὴ καὶ διαμορφωμένη μὲ τὴν προφορικὴ – βιωματική μετάδοσι μέσα στὸν χρόνο, ἔφθασαν ἕως καὶ στὶς ἡμέρες μας, ἐνσωματώνοντας καὶ στοιχεῖα νοηματικὰ ποὺ ἐξέφραζαν τὸ πολιτιστικὸ καὶ ἱστορικὸ πλαίσιο τῆς  κάθε ἐποχῆς, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς πολιτικο-κοινωνικές καὶ πολιτιστικὲς συγκυρίες. 

Δημητρίου Μίχα, φιλολόγου

1. Ὁ προσδιορισμὸς τῆς ἔννοιας τοῦ χοροῦ

Σὲὅλους τοὺς πολιτισμούς, ἀπὸ τοὺς πιὸ πρωτόγονους μέχρι τοὺς σύγχρονους, ὁ χορὸς καὶἡ μουσικὴ συνυπάρχουν καὶἡ ρυθμικὴ χορευτικὴ κίνησι συνοδεύει τὴν ἀνθρώπινη καθημερινότητα, ἐκφράζοντας μὲ τὸν πιὸἀποτελεσματικὸ τρόπο ποικίλα συναισθήματα. Ὁ χορὸς ἀποτελεῖἕνα ἀπὸ τὰἀρχαιότερα ἐκφραστικὰ μέσα καὶ χρονολογικὰ,ὡς πολιτιστικὴἀρχὴ τῆς ἀνθρώπινης ἔκφρασης, φαίνεται νὰ προηγεῖται ἀπὸ τὴν φωνητικὴ- μελωδικὴὀργάνωσι τοῦ τραγουδιοῦ.

 Δημητρίου Μίχα   

 Στὸ χωριὸ Ἑλληνικὸ τοῦ Δήμου Βορείων Τζουμέρκων, τὸ πασίγνωστο πλέον Μουσεῖο «Σύγχρονης Τέχνης Θ. Παπαγιάννης», ὀργανώνει κατὰ τὸν μῆνα Αὔγουστο «Συμπόσια Γλυπτικῆς» καὶ παράλληλα πολιτιστικὲς ἐκδηλώσεις πού περιλαμβάνουν θεατρικὲς παραστάσεις, ποιητικὲς καὶ μουσικὲς βραδιὲς καὶ συναυλίες, διαλέξεις μὲ προβολές, ντοκιμαντέρ, καὶ ἐπιστημονικὲς εἰσηγήσεις, προβολὴ θεμάτων λαϊκοῦ πολιτισμοῦ καὶ φυσικὰ δραστηριότητες αἰσθητικῆς καὶ Τέχνης.  

Δημητρίου Μίχα

Συνέχεια προηγουμένου κειμένου

Πλεῖστοι κλυτοεργοὶ 

τοῦ φρονεῖν καίπερ ἐξιστάντες καὶ παιωνίων τυχόντες

τὸ μανικὸν φῶς  ἀναβαλλόμενοι, ὡς ἱμάτιον,

ποιηταὶ εἶτα τῶν καλλίστων κατέστησαν,