Ι.Μότσης

Ἥ δὲ καὶ ἀτρύγετον πέλαγος τέκεν, οἴδματι θυῖον, Πόντον, ἄτερ φιλότητος ἐφιμέρου· αὐτὰρ ἔπειτα Οὐρανῷ εὐνηθεῖσα τέκ᾽ Ὠκεανὸν βαθυδίνην”

Αυτή (η θεά Γη) γέννησε και το άγονο πέλαγος, το όλο κύμα, τον Πόντο, χωρίς ηδονική αγάπη κι έπειτα με τον Ουρανό κοιμήθηκε και γέννησε τον βαθύδινο Ωκεανό.

Ο πόντος είναι η ατέρμονη αιθερική θάλασσα, η οποία και αποτελεί κυρίαρχο, γενεσιουργό στοιχείο της ύλης (-ενέργειας) και γι’ αυτό αυτονομείται (παρθενογένεση) από την ίδια την ύλη.  Ο ποταμός Ωκεανός με τους πολυπληθείς γυιούς - παραποτάμους του είναι τα τεράστια συμπαντικά αιθερικά ρεύματα   στους κόλπους του οποίου υπάρχει και κινείται το Σύμπαν – κόσμος. Η κίνηση αυτή δεν είναι ευθύγραμμη, ούτε απλά κυκλική. Οι διάφοροι πλανήτες και τα συστήματα πλανητών κινούνται παρασυρόμενοι από τον βαθύδινο ωκεανό στις δίνες των αιθερικών ποταμών του σε μια κίνηση δίνης, σπείρας σε σπειροειδή δηλ. κίνηση, όπως οι κυκλώνες και οι παντός είδους στρόβιλοι στην φύση.

Η κίνηση του δικού μας ήλιου στο αστερισμό του Ωρίωνα είναι σπειροδής.

Οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος κινούνται και αυτοί σπειροειδώς (στροβιλίζονται) σχηματίζοντας μια δίνη (σπείρα) στον βαθύδινο ωκεανό του αιθέρα, 

συμετέχοντας στην μεγάλη δίνη (σπείρα) του γαλαξία μας.

Σ’ αυτό το πρότυπο κίνησης του πλανητικού μας συστήματος ο ήλιος και οι πλανήτες κινούνται στην ίδια κατεύθυνση του κοσμικού  αιθερικού ποταμού, ο ήλιος δεν έλκει κανέναν πλανήτη και η βαρύτητα είναι το αποτέλεσμα των συγκλινόντων κινήσεων των αιθερικών ρευμάτων, των ποταμών του ωκεανού.

 Το γνωστό πρότυπο της κίνησης των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος γύρω από τον ήλιο είναι καθαρά φαινομενικό και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα.

Η κυριαρχία του Κρόνου- Χρόνου έθεσε το σύμπαν σε κίνηση, σε σπειροειδή κίνηση. Ο χρόνος είναι μια αμετάβλητη ζωή του σύμπαντος, που κατέχει τα πάντα στο παρόν, που ποτέ δεν υπήρξε στο παρελθόν, ούτε θα υπάρξει στο μέλλον αλλά πάντα είναι στο τώρα μέσα σε μια άχρονη ενότητα. Ο μαθηματικός συμπαντικός χώρος εμφανίζεται να έχει ν-σημειακές διαστάσεις και ο χρόνος γίνεται μονοδιάστατος. Στην ουσία  υπάρχουν ξεχωριστά συστήματα χρόνου με ν διαστάσεις χώρου. Ο χρόνος λοιπόν είναι μια ολότητα διαφορετικών συστημάτων χρόνου με ν διαστάσεις χώρου, είναι η αιώνια στιγμή που χαρακτηρίζει τον σύμπαντα κόσμο.

Ο Κρόνος και η Ρέα – Χρόνος και Κίνηση - γεννούν εξι θεούς και θεές. Πρώτα γεννούν την Ήρα. Ύστερα και κατά σειρά την Εστία, την Δήμητρα, τον Ποσειδώνα, τον Πλούτωνας και τέλος τον Δία.

Στα μεσοδιαστήματα των ανατροπών και με την επικράτηση του Κρόνου αρχίζει το σύμπαν να κινείται ως αποτέλεσμα της ευάρμονης κοσμικής δημιουργίας, των αιθερικών ποταμών του ωκεανού.

Η γέννηση της Ήρας σηματοδοτεί την δημιουργία των ατμοσφαιρών, και τον σχηματισμό του γαλάζιου αιθερικού  περιβλήματος πέριξ των πλανητών. Το γεγονός αυτό επιτρέπει την ανάπτυξη της βλάστησης και ζωής στους πλανήτες – τα βασίλειο της Δήμητρας -, αφού προηγουμένως η Εστία, η οποία κατέχει το μέσον της κατοικίας του αιωνίου μεγίστου πυρός,  με την γέννησή της καταστήσει τις περιβαλλοντικές συνθήκες ικανές για την ανάπτυξη του φυσικού και ζωϊκού βασιλείου. Την κοσμική δημιουργία συμπληρώνει ο Ποσειδώνας, το υγρό στοιχείο της φύσης και ο Πλούτωνας, κυρίαρχος του  αθέατου κόσμου και των ψυχών.

Την δημιουργία της τελικής φάσης του σύμπαντος έρχεται να σταθεροποιήσει ο μέγιστος των τιτάνων, o Δίας, η αρχή και το τέλος των πάντων. Οι θεοί που γεννήθηκαν πριν το Δία αντιπροσωπεύουν ουσιαστικά ανάγκες της εξέλιξης, προπαρασκευές του νέου σταδίου της εξέλιξης, τις οποίες θα ενεργοποιήσει ο Δίας με τον ερχομό του.

Η μετάβαση από την μια γενιά θεών στην επόμενη δεν είναι ομαλή. Οι συμπαντικές ανακατατάξεις κατά την διάρκεια της εξέλιξης του σύμπαντος και πριν την σταθεροποίησή του στο νέο επίπεδο που αντιπροσωπεύει η νέα γενιών θεών, αυτή η μεταβατική κατάσταση είναι πλήρης συγκρούσεων. Μόλις που καταφέρνει ο Ουρανός να κυριαρχήσει του σύμπαντος κόσμου, νέες δυνάμεις, δικές του απότοκες,  εμφανίζονται να τον επιβουλεύονται στην αρχή, ώσπου και τελικά να κυριαρχήσουν.

Ο πόλεμος άρχισε όταν η Γαία, δυσαρεστημένη τόσο από την συμπεριφορά του Ουρανού απέναντι στα τέκνα της (όλα φυλακιζόταν στα Τάρταρα) όσο και από τον ανηλεή "εναγκαλισμό" του (προς τεκνοποιία), αποφάσισε να απελευθερώσει μυστικά από τα Τάρταρα τον τελευταίο γιό της Τιτάνα Κρόνο.

Τότε ο Κρόνος απελευθέρωσε και τους υπόλοιπους ένδεκα Τιτάνες και όλοι μαζί άρχισαν τον πόλεμο κατά του πανίσχυρου πατέρας τους.

Το τελευταίο πλήγμα επέτυχε ο Κρόνος όταν τραυμάτισε βαρέως τον Ουρανό, αποκόπτοντας τους όρχεις του. Από το εκτοξευθέν αίμα του, η Γαία γέννησε τους Γίγαντες  και τις Ερινύες.

Οι διαπρεπέστεροι Γίγαντες ήταν: ο Εγκέλαδος, ο Πορφυρίων, ο Αλκυονεύς, ο Εφιάλτης, ο Εύρυτος, ο Κλύτιος, ο Πολυβότης, ο Πάλλας, ο Γρατίων, ο Άγριος, ο Θόων, και ο φοβερός Τυφωεύς.

Για τις Ερινύες ο Όμηρος δεν γνωρίζει αριθμό αυτών, ο Αισχύλος εισάγει ολόκληρο χορό Ερινύων, αντίθετα ο Ευριπίδης  σ΄ ένα δράμα του αναφέρει τρεις, με ονόματα που έδωσαν μεταγενέστεροι όπως ο Βιργίλιος που επίσης αναγνωρίζει τρεις:

• την Αληκτώ,  (ανθρωπομορφισμός της οργής και μανίας
• την Μέγαιρα (ανθρωπομορφισμός του μίσους και του φθόνου) και
• την Τισιφόνη (ανθρωπομορφισμός της εκδίκησης φόνου).

Η ουρανομαχία αντανακλά την μετάβαση από την ακινησία του κόσμου στην κίνηση και την δημιουργία των γαλαξιών με την γέννηση των τιτάνων και την τελική στην ουρανομαχία επικράτησή τους. Σ’ αυτήν την σύγκρουση  η κυρίαρχη τριάδα τιτάνων -   Κρόνος, Ωκεανός και Υπερίων – με την συμπαράταξη της δεύτερης τριάδας τιτάνων  – Κοίου, Κρείου, Ιαπετού – και των τιτανίδων:  της Ρέας, συζύγου του Κρόνου, της Τηθύος, συζύγου του Ωκεανού, και της Θείας, συζύγου του Υπερίωνα και της τριάδας των τιτανίδων Θέμιδος, Φοίβης και Μνημοσύνης κατώρθωσαν να θέσουν με την απελευθέρωση των εκατόγχειρων και των κυκλώπων και την συμπαράσταση της Γαίας το σύμπαν σε κίνηση, κατώρθωσαν να κινήσουν την διαδικασία  συγκρότησης των γαλαξιών σε μια ατέρμονη εξελικτική διαδικασία.

Με την ήττα του Ουρανού και στην κυριαρχία του Κρόνου οι εκατόγχειρες (Κόττος, Γύγης και Βριάρεω) και οι κύκλωπες (Βρόντης, Αργης, Αστερόπης) αποτελούσαν απειλή για την νέα κατάσταση για το νέο επίπεδο της εξελεκτικής διαδικασίας του σύμπαντος και φυλακίστηκαν πάλι.  

Οι τιτανίδες Θέμις και Μνημοσύνη, αν και στην αρχή πήραν το μέρος του Ουρανού στην συνέχεια περάσανε με το μέρος του Κρόνου. Η Θέμις αντιπροσωπεύει τον νόμο και την ηθική τάξη, το θείο δίκαιο. Οι συμπαντικοί νόμοι δεν έχουν ισχύ σ’ ένα μόνο επίπεδο, αλλά σε όλα τα επίπεδα  της εξέλιξης του σύμπαντος. Αυτός είναι και ο λόγος που στην αρχαία ελληνική θεολογία η Θέμις έπρεπε να είναι ελεύθερη με το μέρος των κάθε φορά νικητών.

Η Μνημοσύνη, αντιπροσωπεύει την μνήμη, από την οποία  οι βασιλείς και οι ποιητές λαμβάνουν τις δυνάμεις του εξουσιαστικού τους λόγου από την κατοχή τους επί της Μνημοσύνης και των ειδικών σχέσεών τους με τις Μούσες. Σήμερα οι επιστήμονες ισχυρίζονται πως σ’ ένα  μόριο ύλης είναι καταγεγραμμένη η ιστορία του σύμπαντος και ακριβώς γι’ αυτό η Μνημοσύνη δεν μπορούσε να φυλακιστεί στα Τάρταρα, αλλά έπρεπε να είναι ελεύθερη γι’ αυτήν την καταγραφή.

Η τιτανομαχία, ο δεύτερος διαθεϊκός πόλεμος,  αντανακλά  ένα νέο επίπεδο της εξελεκτικής διαδικασίας του σύμπαντος. Στην αυτοκρατορία του Διός αντιδρά η παλαιά δυναστεία του Κρόνου.  Έδρα των τιτάνων έγινε το όρος Όθρυς  στην Φθία και των Ολυμπίων ο Όλυμπος της Θεσσαλίας, όρος στο οποίο είχαν καταφύγει οι Ολύμπιοι για να κηρύξουν την επανάσταση κατά του Κρόνου.

- Στην κυρίαρχη ολύμπια τριάδα ήταν ο Ζεύς, ο Ποσειδών, και ο Άδης (ή Πλούτων)

- Οι γυναίκες - θεές ήσαν: η Ήρα, μετέπειτα σύζυγος του Δία, η Δήμητρα και η Εστία.

- Οι δύο Ιαπετίδες: ο Επιμηθεύς και ο Προμηθεύς.

- Σημαντικό ρόλο έπαιξαν υπέρ των Ολυμπίων: η θεά Γαία, η Ωκεανίδα Μήτις, και η  Ωκεανίδα Στύγα,

- Σημαντικότατοι σύμμαχοι των Ολυμπίων αποδείχθηκαν (μετά την απελευθέρωσή τους): οι Εκατόγχειρες, και οι Κύκλωπες.

- Σημαντική επίσης ήταν και η ουδετερότητα των νεαρών ακόμη Γιγάντων

Η μάχη ήταν σφοδρή και αμφίρροπη, ώσπου ο Δίας απελευθέρωσε τους φυλακισμένους από τον Κρόνο  Εκατόγχειρες και Κύκλωπες. Με τον κεραυνό που χάρισαν στον Δία οι Κύκλωπες κατόρθωσαν οι έξι Ολύμπιοι θεοί να κυριαρχήσουν των κρόνειων δυνάμεων.

Από τον Δία και την Ηρα γεννήθηκαν ο Ηφαιστος και ο Αρης.

Πρώτη σύζυγος του Δία ήταν η ελκυστική Μήτις, θεά της γνώσης. Ο Δίας όμως πήρε χρησμό ότι από τον γιο της Μήτιδας μια μέρα θα έβρισκε την ίδια μοίρα όπως ο πατέρας του (Κρόνος) και ο παππούς του (Ουρανός. Γι’ αυτό ο Δίας αποφάσισε να καταπιεί  την Μήτιδα, η οποία όμως ήδη εγκυμονούσε την Αθηνά έφερε τρομερό πονοκέφαλο στον Δία. Ο Ήφαιστος σπεύδοντας να βοηθήσει με τα εργαλεία του, συνέβαλε στην γέννηση της Αθηνάς, θεά της σοφίας, η οποία ξεπήδησε πάνοπλη μέσα από το κεφάλι του Δία.

Από τον Δία και την Λητώ, κόρη των τιτάνων Κοίου και Φοίβης γεννήθηκαν στην Δήλο η Άρτεμις και ο Απόλλων, ο οποίος σκότωσε στους Δελφούς τον Πύθωνα.

Από τον Δία και την πλειάδα Μαία, κόρη του Άτλαντα, γεννήθηκε ο Ερμής, ο αγγελιοφόρος των θεών.  

Η τιτανίδα Αφροδίτη συμπλήρωσε την ιερή δωδεκάδα του Ολύμπου.

Η Γαία όμως δυσαρεστημένη από όλη την εξέλιξη και την αλαζονεία των Ολύμπιων και ιδιαίτερα από την σκληρή τιμωρία των τιτάνων και επειδή τα παιδιά της οι γίγαντες είχαν πλέον μεγαλώσει, τους έστρεψε εναντίον των Ολύμπιων θεών.

Οι γίγαντες αυτοί με αρχηγό τους τον Εγκέλαδο τον είχαν φοβερή δύναμη και τερατώδη μορφή και ήταν πάνω από εκατό.  

Η επίθεση των Γιγάντων έγινε χωρίς καμιά προειδοποίηση και ήταν καταιγιστική. και αιφνιδίασε τους απροετοίμαστους Ολύμπιους, μέσα στα ανάκτορά τους, με βροχή από βράχους, αναμμένους δαυλούς και ολόκληρα φλεγόμενα δέντρα. Οι γειτονικές οροσειρές (η Όσσα, το Πήλιο, η Πίνδος, το Παγγαίο και ο Άθως) σείσθηκαν συθέμελα.

Στη μάχη ο Δίας είχε συμμάχους όχι μόνο τους Ολυμπίους θεούς αλλά και τους Εκατόγχειρες, τον Προμηθέα, γιο του Τιτάνα Ιαπετού, και την πρωτότοκη Ωκεανίδα Στύγα.

Οι θεοί του Ολύμπου πέρασαν στην αντεπίθεση. Ο Ζεύς, οπλισμένος όχι μόνον με την αστραπή και τον κεραυνό, αλλά και με την τρομερή αιγίδα, (που είχε πάνω την κεφαλή της Γοργόνας) κατέκαυσε τους πρώτους εισβολείς. Η Ολύμπια αντεπίθεση ανάγκασε τους Γίγαντες σε άτακτη οπισθοχώρησε αφήνοντας πολλούς νεκρούς σε μάχες που πρωτοστάτησαν η Αθηνά, ο Απόλλων και η Άρτεμις.

Μετά την νίκη τους στον Όλυμπο οι Ολύμπιοι αντιμετώπισαν τους Γίγαντες σε μάχες, που δόθηκαν στο έδαφος. Εκεί όμως η κατάσταση δεν ήταν τόσο εύκολη για αυτούς. Σε μία φάση, κινδύνευσε ακόμη και ο Ήλιος που σώθηκε την τελευταία στιγμή από τον Ήφαιστο, που τον πήρε πάνω στο δικό του άρμα.

Ο πόλεμος συνεχίσθηκε για μία δεκαετία και παρέμενε αμφίρροπος. Οι θεοί είχαν αρχίσει να κουράζονται από τους συνεχείς αγώνες, ειδικά με άτρωτους Γίγαντες που δεν μπορούσαν να φονευθούν μόνον από πλήγματα αθανάτων.

Τότε η Αθηνά ανέλαβε να συστρατεύσει τους δυο ημίθεους θνητούς γιους του Δία:

• τον Ηρακλή, τον οποίο είχε αποκτήσει από την Αλκμήνη και
• τον Διόνυσο, που απέκτησε από την Σεμέλη.

Ο Ηρακλής είχε ως όπλα το ρόπαλο και το τόξο του. Ο Διόνυσος, που ήρθε με τη συνοδεία Σατύρων και Κορυβάντων, είχε ως όπλο τον θύρσο, μία ράβδο στολισμένη με κισσό.

Στις νέες μάχες πολλοί άτρωτοι Γίγαντες φονεύθηκαν από τα συνδυασμένα κτυπήματα των αθανάτων Ολυμπίων και των δύο ημιθέων. Ο αγώνας κρίηθηκε με την καταστροφή από τον Δία του ελιξήριου της αθανασίας που αναζητούσε η Γαία για τους Γίγαντες. Αυτό αποθάρρυνε του γίγνατες, οι οποίοι  διασκορπίσθηκαν και βαθμιαία καταπλακώθηκαν με πετρώματα από τους Ολύμπιους που τους καταδίωκαν.

Στην τελική σύγκρουση έγινε τιτάνια πάλη μεταξύ Δία και Εγκέλαδος. Τελικά ο Ζεύς καταπλάκωσε τον αντίπαλό του πετώντας πάνω του έναν τεράστιο βράχο, που έγινε η νήσος Σικελία.

Ορφικος υμνος εις Αφροδίτη

Ορφικος υμνος εις Αθηνά

Ορφικος υμνος εις Ερμή

Ορφικος υμνος εις Αρτέμιδα

ΟΡΦΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ ΔΗΜΗΤΡΟΣ ΚΑΙ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ

Ορφικος υμνος Κρόνου

Ορφικος υμνος Ηρας

Ορφικός υμνος Πλούτωνα

Ορφικοί ύμνοι

Ορφικος υμνος εις Ηρα

Καθισμένη σε γαλάζιους κόλπους, αερόμορφε συ Ηρα πού είσαι βασίλισσα των πάντων, μακαριά σύζυγος του Διός, καί παρέχεις (προσφέρεις) εις τους ανθρώπους ήπιες αύρες, πού τρέφουν τάς ψυχάς. είσαι μητέρα των βροχών, τροφός των ανέμων, έχεις γεννήσει τα πάντα. Διότι χωρίς εσένα κανένα γενικώς πλάσμα δεν γνωρίζει την φύσιν της ζωής διότι συμμετέχεις εις όλα συγκερασμένη με τον σεβαστόν αέρα. Διότι μόνη εσύ είσαι κυρίαρχος όλων καί όλων είσαι βασίλισσα καί με αέρινες ορμητικές κινήσεις τινάσσεσαι (λούζεσαι) εις τα νερά. Αλλά συ ή μακαρία θεά πού έχεις πολλά ονόματα καί είσαι ή βασίλισσα πάντων.είθε να μας έλθης ευμενής με ωραίο χαρούμενο πρόσωπο.

Κυανέοις κόλποισιν ἐνημένη, ἀερόμορφε, ῞Ηρα παμβασίλεια, Διὸς σύλλεκτρε μάκαιρα, ψυχοτρόφους αὔρας θνητοῖς παρέχουσα προσηνεῖς, ὄμβρων μὲν μήτηρ, ἀνέμων τροφέ, παντογένεθλε· χωρὶς γὰρ σέθεν οὐδὲν ὅλως ζωῆς φύσιν ἔγνω· κοινωνεῖς γὰρ ἅπασι κεκραμένη ἠέρι σεμνῶι· πάντων γὰρ κρατέεις μούνη πάντεσσί τ᾽ ἀνάσσεις ἠερίοις ῥοίζοισι τινασσομένη κατὰ χεῦμα. ἀλλά, μάκαιρα θεά, πολυώνυμε, παμβασίλεια, ἔλθοις εὐμενέουσα καλῶι γήθοντι προσώπωι.

Ορφικός ύμνος Εστίας  (θυμίαμα αρώματα)

Ω Εστία βασίλισσα, θυγατέρα του ισχυρού Κρόνου, συ η οποία κατέχεις το μέσον της κατοικίας του αιωνίου μεγίστου πυρός, είθε συ αυτούς εδώ τους ιερούς μύστας να τους αναδείξης κατά τάς τελετάς και να τους κάμης να είναι πάντοτε θαλεροί, πολυευτυχισμένοι ευφρόσυνοι, αγνοί συ είσαι η κατοικία των μακαρίων θεών, το ισχυρόν στήριγμα των ανθρώπων συ η αιωνία, η πολύμορφη, η περιπόθητη, η όμοια με χλόην πού σκορπίζεις μειδιάματα, ή μακαρία, δέξου με προθυμίαν αυτές τις θυσίες και φύσηξε μας ευτυχίαν και την υγείαν, πού καταπραύνει τον άνθρωπον.

Ἑστία εὐδυνάτοιο Κρόνου θύγατερ βασίλεια, ἣ μέσον οἶκον ἔχεις πυρὸς ἀενάοιο, μεγίστου, τούσδε σὺ ἐν τελεταῖς ὁσίους μύστας ἀναδείξαις,   θεῖσ᾽ αἰειθαλέας, πολυόλβους, εὔφρονας, ἁγνούς· οἶκε θεῶν μακάρων, θνητῶν στήριγμα κραταιόν, ἀιδίη, πολύμορφε, ποθεινοτάτη, χλοόμορφε· μειδιόωσα, μάκαιρα, τάδ᾽ ἱερὰ δέξο προθύμως, ὄλβον ἐπιπνείουσα καὶ ἠπιόχειρον ὑγείαν.

Ορφικός ύμνος Δήμητρος Ελευσινίας (θυμίαμα στύρακα)

Ό Δηώ μητέρα των πάντων, θεά, δαιμονία με τα πολλά ονόματα σεβαστή Δήμητρα, πού τρέφεις τα παιδιά και δίδεις την ευτυχίαν ώ θεά πού δίδεις τον πλούτον τρέφεις τα στάχυα, παρέχεις τα πάντα και χαίρεσαι εις την είρήνην και εις τάς εργασίας, πού απαιτούν πολύν μόχθον συ είσαι ή προστάτις των σπερμάτων, συ δίδεις σωρούς από σιτάρι, ή συχνάζουσα εις τα αλώνια, εσύ παράγεις χλωρούς καρπούς, και κατοικείς στις ιερές κοιλάδες της Ελευσίνος είσαι περιπόθητη. αγαπητή, τροφός όλων των θνητών, καί πρώτη εσύ έζευξες τον αυχένα των βοδιών προς καλλιέργειαν, καί έφερες εις τους ανθρώπους βίον περιπόθητον πολυευτυχισμένον βοηθείς εις την αύξησιν των καρπών, είοαι σύνοικος του Βρόμιου, (του Διονύσου) τιμάσαι με λαμπρότητα, κρατείς λαμπάδα, είσαι αγνή, καί χαίρεσαι με τα θερινά δρέπανα συ είσαι κάτω από την γήν αλλά φαίνεσαι, καί είσαι προς όλους φιλική· ώ συ ή φιλόστοργος, πού αγαπάς τα παιδιά, ή σεβαστή, πού είσαι κόρη καί τρέφεις παιδιά, πού έζευξες εις άρμα με δρακόντεια χαλινάρια οπαδούς του Διονύσου πού εκραύγαζον περιδινούμενοι (περιστρεφόμενοι) κυκλικώς γύρω από τον θρόνο σου θεά μονογενής καί πολύτεκνος καί πολυσέβαστη εις τους ανθρώπους, πού έχεις πολλές μορφές, γεμάτες από πολλά άνθη πού θάλλουν από ιερότητα έλα ώ μακαριά, αγνή. πού είσαι γεμάτη από καλοκαιριάτικους καρπούς, καί φέρε μας κάτω ειρήνην καί εύνομίαν περιπόθητη και πλούτον πολυευτυχισμένον μαζί δε με αυτά καί την βασίλισσαν υγείαν.

Δηώ, παμμήτειρα θεά, πολυώνυμε δαῖμον, σεμνὴ Δήμητερ, κουροτρόφε, ὀλβιοδῶτι, πλουτοδότειρα θεά, σταχυοτρόφε, παντοδότειρα, εἰρήνηι χαίρουσα καὶ ἐργασίαις πολυμόχθοις, σπερμεία, σωρῖτι, ἀλωαία, χλοόκαρπε, ἣ ναίεις ἁγνοῖσιν Ἐλευσῖνος γυάλοισιν, ἱμερόεσσ᾽, ἐρατή, θνητῶν θρέπτειρα προπάντων, ἡ πρώτη ζεύξασα βοῶν ἀροτῆρα τένοντα καὶ βίον ἱμερόεντα βροτοῖς πολύολβον ἀνεῖσα, αὐξιθαλής, Βρομίοιο συνέστιος, ἀγλαότιμος, λαμπαδόεσσ᾽, ἁγνή, δρεπάνοις χαίρουσα θερείοις· σὺ χθονία, σὺ δὲ φαινομένη, σὺ δε πᾶσι προσηνής· εὔτεκνε, παιδοφίλη, σεμνή, κουροτρόφε κούρα, ἅρμα δρακοντείοισιν ὑποζεύξασα χαλινοῖς   ἐγκυκλίοις δίναις περὶ σὸν θρόνον εὐάζουσα, μουνογενής, πολύτεκνε θεά, πολυπότνια θνητοῖς, ἧς πολλαὶ μορφαί, πολυάνθεμοι, ἱεροθαλεῖς. ἐλθέ, μάκαιρ᾽, ἁγνή, καρποῖς βρίθουσα θερείοις, εἰρήνην κατάγουσα καὶ εὐνομίην ἐρατεινὴν καὶ πλοῦτον πολύολβον, ὁμοῦ δ᾽ ὑγίειαν ἄνασσαν.

Ορφικός ύμνος Ποσειδώνος (θυμίαμα σμύρναν)

Ακουσε, Ποσειδώνα, πού κατέχεις την γήν με τη γαλανή χαίτη (τη θάλασσα), φίλε των ιππων πού κρατείς στα χέρια αού χαλκοφκιασμένη τρίαινα συ κατοικείς εις τα θεμέλια του πόντου, πού είναι βαθύς, άρχων του πόντου, πού ταρακουνάς (ταράσσεις) την θάλασσαν και βαρεία βροντάς, πού σείεις την γήν με τα άφθονα κύματα, έχεις όψιν χαριτωμένην και οδηγείς τέθριττπον άρμα και με θαλάσσια σφυρίγματα τινάζεις ψηλά το αλμυρό νερό.
συ έλαχες (επήρες με λαχνό) ως τρίτο μέρος το βαθύ ρεύμα της θαλάσσης, και τέρπεσαι με τα κύματα, συνάμα και με τα θηρία, ώ σεβαστέ θεέ.
Είθε να διασώζης τα στηρίγματα της γης και την ταχείαν ορμήν των πλοίων, και να μας φέρης ειρήνην υγείαν και πραγματικήν ευτυχίαν.
Άκουσε με. Ποσειδώνα, «πρωτότοκο παιδί» του Διός πού είσαι από τους αρχαιότερους επουρανίους μακάριους θεούς και πατήρ των ανθρώπων εσύ πού κατοικείς εις την κορυφήν επάνω εις τα υψώματα του Ολύμπου, και πού σου έτυχε ο κλήρος να βασιλεύης δεύτερος μετά τον Δία πάντων φίλε των ίππων, πού κρατείς στα χέρια σου τρίαινα χαλκοφκιασμένη πού έχεις μέγα κράτος, όψιν χαριτωμένην και οδηγείς τεθριππον άρμα. Ω βασιλιά πανίσχυρε, αγιώτατε, πολυτίμητε, πού χαίρεσαι με τους σεβαστούς μυστοπόλους (αυτούς πού τελούν μυστηριώδεις τελετάς) και με τα Ιερά σεβάσματα είθε να είσαι ευμενής και να δείξης την ευτυχίαν εις τους μεμυημένους.

Κλῦθι, Ποσείδαον γαιήοχε, κυανοχαῖτα, ἵππιε, χαλκοτόρευτον ἔχων χείρεσσι τρίαιναν, ὃς ναίεις πόντοιο βαθυστέρνοιο θέμεθλα, ποντομέδων, ἁλίδουπε, βαρύκτυπε, ἐννοσίγαιε, κυμοθαλής, χαριδῶτα, τετράορον ἅρμα διώκων, εἰναλίοις ῥοίζοισι τινάσσων ἁλμυρὸν ὕδωρ, ὃς τριτάτης ἔλαχες μοίρης βαθὺ χεῦμα θαλάσσης, κύμασι τερπόμενος θηρσίν θ᾽ ἅμα, πόντιε δαῖμον· ἕδρανα γῆς σώζοις καὶ νηῶν εὔδρομον ὁρμήν, εἰρήνην, ὑγίειαν ἄγων ἠδ᾽ ὄλβον ἀμεμφῆ.

Ορφικός ύμνος Εις Πλούτωνα

Ω εσύ πού κατοικείς εις τον υποχθονιον κόσμον. ισχυρόκαρδε εις τον κατάσκιον και σκοτεινόν λειμώνα του Ταρτάρου. ώ Δία. πού είσαι κάτω από την γήν και κρατείς σκήπτρον, δέξου με προθυμίαν αυτάς τάς θυσίας ώ Πλούτων, που κρατείς τα κλειδιά όλης της γης και παρέχεις πλούτον εις το γένος των ανθρώπων με τους ενιαυσίους καρπούς, που σου έλαχε ως το τρίτον μέρος ή γη, ή βασίλισσα πάντων, ή έδρα των θεών, το ισχύουν στήριγμα των ανθρώπων συ πού εστήριξες τον θρονον σου κάτω σε σκοτεινον χώρον. εις μακρυνον αιώνιον χωρίς ζωήν εις τον ασυγκίνητον Αδην, και εις τον μαυρον Αχέροντα, πού κρατείς τις ρίζες της γης συ πού είσαι κυρίαρχος των ανθρώπων δια του θανάτου, ώ συ Εύβουλε πού υποδέχεσαι πολλούς συ πού κάποτε άφού παντρεύτηκες την κόρην της αγνής Δήμητρας και την απέσπασες από τον λειμώνα (από το λειβάδι) την απήγαγες δια μέσου της θαλάσσης επάνω εις τέσσερα άλογα και την έφερες εις κάποιο σπήλαιο της Αττικής, είς την περιοχήν της Ελευσίνας, όπου είναι αι πύλαι του Άδου.Σύ μόνον επιβραβεύεις τα έργα τα αφανή και τα φανερά, είσαι ενθουσιώδης, κύριος των πάντων, ίερώτατος. τιμάσαι με λαμπρότητα καί χαίρεσαι με τους σεβαστούς μυστοπόλους και με τα ιερά σεβάσματα σε παρακαλώ να έλθης εις τους μεμυημένους με ευμένειαν καί χαρούμενος.

Ὦ τὸν ὑποχθόνιον ναίων δόμον, ὀμβριμόθυμε, Ταρτάριον λειμῶνα βαθύσκιον ἠδὲ λιπαυγῆ, Ζεῦ χθόνιε, σκηπτοῦχε, τάδ᾽ ἱερὰ δέξο προθύμως, Πλούτων, ὃς κατέχεις γαίης κληῖδας ἁπάσης, πλουτοδοτῶν γενεὴν βροτέην καρποῖς ἐνιαυτῶν· ὃς τριτάτης μοίρης ἔλαχες χθόνα παμβασίλειαν, ἕδρανον ἀθανάτων, θνητῶν στήριγμα κραταιόν· ὃς θρόνον ἐστήριξας ὑπὸ ζοφοειδέα χῶρον τηλέπορον {τ᾽}, ἀκάμαντα, λιπόπνοον, ἄκριτον Ἅιδην κυάνεόν τ᾽ Ἀχέρονθ᾽, ὃς ἔχει ῥιζώματα γαίης· ὃς κρατέεις θνητῶν θανάτου χάριν, ὦ πολυδέγμων Εὔβουλ᾽, ἁγνοπόλου Δημήτερος ὅς ποτε παῖδα   νυμφεύσας λειμῶνος ἀποσπαδίην διὰ πόντου τετρώροις ἵπποισιν ὑπ᾽ Ἀτθίδος ἤγαγες ἄντρον δήμου Ἐλευσῖνος, τόθι περ πύλαι εἴσ᾽ Ἀίδαο. μοῦνος ἔφυς ἀφανῶν ἔργων φανερῶν τε βραβευτής, ἔνθεε, παντοκράτωρ, ἱερώτατε, ἀγλαότιμε, σεμνοῖς μυστιπόλοις χαίρων ὁσίοις τε σεβασμοῖς· ἵλαον ἀγκαλέω σε μολεῖν κεχαρηότα μύσταις.

Ορφικός ύμνος Διός (θυμίαμα στύρακα)

Ω Δία πολυτιμημένε. Δία αθάνατε, αυτήν εδώ ημείς την απολυτρωτικήν ομολογίαν καί προσευχήν σου άπευθύνομεν. Ω βασιλιά, από το δικό σου κεφάλι ανεφάνησαν όλα αυτά. (δηλαδή ή γη ή θεά μητέρα και των βουνών οι υψηλοί λόφοι και ό πόντος η θάλασσα) και όλα όσα ό ουρανός περιέχει. Ώ Δία. υιέ του Κρόνου, πού έχεις το σκήπτρον και εμφανίζεσαι εν μέσω βροντών και αστραπών, ισχυρόκαρδε. πού εγέννησες τα πάντα, και είσαι ή αρχή των πάντων και των πάντων το τέλος.
Σύ πού σείεις την γήν και συντελείς εις την αύξησιν πού καθαρίζεις (εξαγνίζεις) και εξουσιάζεις τα πάντα και αστράφτεις και βροντάς και ρίχνεις κεραυνούς και είσαι ό τροφός (ό τροφοδότης) άκουσε με ποικιλόμορφε, και δόσε μας άριστην υγείαν και την θεάν ειρήνην και πλούτου δόξαν ακηλίδωτον. ΕΙσαι αυτογέννητος και ο πατέρας των μακαρίων θεών και των ανθρώπων Αλλά πρόσεξε με ευχαρίστησιν τάς σπονδάς μας και βοήθησε τάς φρένας μας (τον νουν μας), δια να γίνουν όλα σωστά.
και ζωήν πού να παρέχη χαράν εις την ψυχήν συνάμα δε (δόσε μας) την βασίλισσαν υγείαν
καί την θεάν είρήνην, πού είναι ή πολυτίμητη τροφός των νέων. καί βίον πού να κυριαρχήται πάντοτε από εύθυμες σκέψεις.

Ζεῦ πολυτίμητε, Ζεῦ ἄφθιτε, τήνδε τοι ἡμεῖς μαρτυρίαν τιθέμεσθα λυτήριον ἠδὲ πρόσευξιν. ὦ βασιλεῦ, διὰ σὴν κεφαλὴν ἐφάνη τάδε θεῖα, γαῖα θεὰ μήτηρ ὀρέων θ᾽ ὑψηχέες ὄχθοι καὶ πόντος καὶ πάνθ᾽, ὁπόσ᾽ οὐρανὸς ἐντὸς ἔταξε· Ζεῦ Κρόνιε, σκηπτοῦχε, καταιβάτα, ὀμβριμόθυμε,   παντογένεθλ᾽, ἀρχὴ πάντων πάντων τε τελευτή, σεισίχθων, αὐξητά, καθάρσιε, παντοτινάκτα, ἀστραπαῖε, βρονταῖε, κεραύνιε, φυτάλιε Ζεῦ· κλῦθί μου, αἰολόμορφε, δίδου δ᾽ ὑγίειαν ἀμεμφῆ εἰρήνην τε θεὰν καὶ πλούτου δόξαν ἄμεμπτον.

Ορφικός ύμνος Απόλλωνος (θυμίαμα μάνναν)

Ελα, ώ μακάριε Παιάν, πού εφόνευσες τον Τιτυόν, Φοίβε Λυκωρέα, Μεμφίτη, συ πού τιμάσαι λαμπρά, ό ίηιος, ό παρέχων ευτυχίαν. πού έχεις χρυσήν λύραν καί έχεις σχέσιν με τα σπέρματα, ό προστάτης των καλλιεργητών, ό Πύθιος, ό Τιτάν, ο Γρύνειος. ό Σμινθεύς, ό φονεύς του Πύθωνος, ό Δελφικός, ό μάντις, ό άγριος, ό θεός πού φέρει το φως, ό αγαπητός, ό ένδοξος νέος συ πού είσαι ό ηγέτης των Μουσών, ό αρχηγός του χορού, ο μακροβόλος, ό τοξοβόλος ό Βράγχιος καί Διδυμεύς, ό τοξότης, ό Λοξίας, ό αγνός, ώ ανακτά της Δήλου, πού το μάτι σου, το φωτίζον τους ανθρώπους, βλέπει τα πάντα, συ με την χρυσή κόμη, πού μας δίδεις προφητικές καθαρές φωνές καί χρησμούς, άκουσε την προσευχήν μου υπέρ των λαών με ευφρόσυνη καρδιά· διότι εσύ βλέπεις όλον αυτόν τον απέραντον αιθέρα καί από επάνω βλέπεις την ευτυχισμένη γη καί από κάτω στο σκοτάδι κατά την νύκτα εν ώρα ησυχίας, πού έχεις για μάτια τα άστρα, βλέπεις τις ρίζες (τα θεμέλια), και έχεις τα πέρατα όλου του κόσμου (κάτω από τα μάτια σου)· εσύ φροντίζεις για την αρχή καί το τέλος, καί κάνεις να θάλλουν τα πάντα· εσύ συναρμόζεις κάθε πόλον με την κιθάραν, πού έχει μεγάλον ήχον άλλοτε μεν βαδίζων προς τα τέρματα της νεάτης (της κατωτάτης χορδής), άλλοτε πάλιν προς την ύπάτην (την ύψηλοτάτην χορδήν), άλλοτε δε συμμειγνύων κάθε πόλον είς την Δωρικήν διακοσμησιν (διάταξίν). Διαχωρίζεις τα διατηρούμενα είς την ζωήν φύλα συγκεράσας δια της αρμονίας την παγκόσμιον μοίραν των ανθρώπων (την μοίραν τήν θέσιν των ανθρώπων είς όλον τον κόσμον)· άνέμειξες εξ ίσου καί με τα δύο (καί με την νεάτην καί με την ύπάτην) τον χειμώνα καί το θέρος, διεχώρισες δε τον χειμώνα είς υπάτας καί το θέρος με τάς νεάτας καί έσχημάτισες το ώραίον Δωρικόν άνθος του πολυαγαπημένου έαρος
Εξ αυτού οι άνθρωποι σε καλούν με την επωνυμίαν ανακτά Πάνα θεόν με δύο κέρατα, πού αφίνεις τα σφυρίγματα των ανέμων και γι αυτό κρατείς την σφραγίδα, που δίδει τον τύπον εις όλον τον κοσμον (πού διαπλάσσει όλον τον κοσμον) άκουσε με μακάριε, και σώσε τους μεμυημένους με την ικετευτικήν φωνήν (που σε ικετεύουν).

Ἐλθέ, μάκαρ, Παιάν, Τιτυοκτόνε, Φοῖβε, Λυκωρεῦ, Μεμφῖτ᾽, ἀγλαότιμε, ἰήιε, ὀλβιοδῶτα, χρυσολύρη, σπερμεῖε, ἀρότριε, Πύθιε, Τιτάν, Γρύνειε, Σμινθεῦ, Πυθοκτόνε, Δελφικέ, μάντι, ἄγριε, φωσφόρε δαῖμον, ἐράσμιε, κύδιμε κοῦρε,  μουσαγέτα, χοροποιέ, ἑκηβόλε, τοξοβέλεμνε, Βράγχιε καὶ Διδυμεῦ, † ἑκάεργε, Λοξία, ἁγνέ, Δήλι᾽ ἄναξ, πανδερκὲς ἔχων φαεσίμβροτον ὄμμα, χρυσοκόμα, καθαρὰς φήμας χρησμούς τ᾽ ἀναφαίνων· κλῦθί μου εὐχομένου λαῶν ὕπερ εὔφρονι θυμῶι· τόνδε σὺ γὰρ λεύσσεις τὸν ἀπείριτον αἰθέρα πάντα γαῖαν δ᾽ ὀλβιόμοιρον ὕπερθέ τε καὶ δι᾽ ἀμολγοῦ, νυκτὸς ἐν ἡσυχίαισιν ὑπ᾽ ἀστεροόμματον ὄρφνην ῥίζας νέρθε δέδορκας, ἔχεις δέ τε πείρατα κόσμου παντός· σοὶ δ᾽ ἀρχή τε τελευτή τ᾽ ἐστὶ μέλουσα, παντοθαλής, σὺ δὲ πάντα πόλον κιθάρηι πολυκρέκτωι ἁρμόζεις, ὁτὲ μὲν νεάτης ἐπὶ τέρματα βαίνων, ἄλλοτε δ᾽ αὖθ᾽ ὑπάτης, ποτὲ Δώριον εἰς διάκοσμον πάντα πόλον κιρνὰς κρίνεις βιοθρέμμονα φῦλα, ἁρμονίηι κεράσας {τὴν} παγκόσμιον ἀνδράσι μοῖραν, μίξας χειμῶνος θέρεός τ᾽ ἴσον ἀμφοτέροισιν, ταῖς ὑπάταις χειμῶνα, θέρος νεάταις διακρίνας, Δώριον εἰς ἔαρος πολυηράτου ὥριον ἄνθος.   ἔνθεν ἐπωνυμίην σε βροτοὶ κλήιζουσιν ἄνακτα, Πᾶνα, θεὸν δικέρωτ᾽, ἀνέμων συρίγμαθ᾽ ἱέντα· οὕνεκα παντὸς ἔχεις κόσμου σφραγῖδα τυπῶτιν. κλῦθι, μάκαρ, σώζων μύστας ἱκετηρίδι φωνῆι.