Ο ελλαδικός χώρος πριν από κάποιες χιλιετηρίδες δεν ήταν έτσι όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Το Αιγαίο πέλαγος ήταν στεριά με διάσπαρτες λίμνες, και ποτάμια διέρρεαν την Αιγηίδα. 

Η εξέλιξη του ελλαδικού χώρου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις μεταβολές της θερμοκρασίας του περιβάλλοντος και των πάγων, η τήξη των οποίων προκαλούσαν και τους κατακλυσμούς.

Το  παρακάτω σχεδιάγραμμα του καθηγητή γεωλογίας του Παν/μίου Αθηνών Η. Μαριολάκου δείχνει την κατάσταση της ευρωπαϊκής ηπείρου πριν 18.000 χρόνια. Η γραμμή περί τον 42^ο βόρειο παράλληλο «Β» δείχνει το βόρειο όριο της  δενδρώδους βλάστησης το 18.000  χρόνια πριν από σήμερα. Σήμερα η γραμμή αυτή είναι στη θέση της γραμμής «Α» περί τον βόρειο 71^ο παράλληλο

Εικόνα 2

Σημαντικότατο ενδιαφέρον παρουσιάζει ένα δεύτερο σχεδιάγραμμα του καθηγητή Μαριολάκου που δείχνει τις μέσες θερμοκρασίες από το 160.000 πριν από σήμερα, κατά την πλειστόκαινο και ολόκαινο δηλ. περίοδο.

Εικόνα 3

Η εξέλιξη της μεταβολής της θερμοκρασίας κατά την ολόκαινο περίοδο παρουσιάζεται παραστατικότερα στο παρακάτω σχεδιάγραμμα του καθηγητή Μαριολάκου, που δείχνει την μεταβολή της θερμοκρασίας από το 18000 μέχρι σήμερα.

Εικόνα 4.

Δύο είναι οι σπουδαιότερες κινήσεις που εκτελεί η Γη :

1.     Η περιστροφή γύρω από τον άξο­να της κάθε 24 ώρες, η οποία δημιουργεί την εναλλαγή μέρας και νύχτας. Η ταχύτητα περιστροφής είναι 1750 χιλιόμετρα περίπου την ώρα.

2.     Η περιφορά της γύρω από τον Ήλιο στη διάρκεια ενός έτους, η οποία δημιουργεί —λόγω της κλίσης του άξονα της— την εναλλαγή των 4 εποχών του έτους. Η ταχύτητα περιφοράς είναι 108.000 χιλιόμετρα την ώρα περίπου.

Υπάρχουν επιπλέον τρεις άλλες μεταβλητές που επηρεάζουν τις προηγούμενες κινήσεις και έχουν ως αποτέλεσμα την περιοδική μεταβολή της απόστασης Γης – Ηλίου της ποσότητας της ενέργειας που δέχεται η Γη από τον Ήλιο. Οι τρεις αυτές μεταβλητές είναι οι εξής:

α) Μετάπτωση ισημεριών

β) Λόξωση

γ) Εκκεντρότητα

Αντίστοιχα θα πρέπει να ήταν τα φαινόμενα στην ινδική και κινεζική περιοχή για την εποχή 18.000 χρόνια πριν από σήμερα. Οι πάγοι καταλάμβαναν όλη  την περιοχή βόρεια του 42^ου βόρειου παράλληλου.

Στο νότιο ημισφαίριο οι πάγοι θα πρέπει να έφθαναν το 42^ο νότιο παράλληλο. Η γη την εποχή εκείνη θα πρέπει να διέθετε δηλ. μια λωρίδα από τον 42^ο βόρειο παράλληλο μέχρι τον 42ο νότιο παράλληλο ελεύθερη από πάγους.

Εικόνα 5.

Με το λιώσιμο των πάγων οι Πελασγοί κατά την 18η χιλιετηριδα πριν από σήμερα είχαν την δυνατότητα εξάπλωσής τους προς βορρά στην Ευρώπη, ενώ στην Ασία οι έρημοι και τα απότομα πανύψηλα βουνά αποτελούσαν ανασταλτικό παράγοντας εξάπλωσής τους.

«Οι πελασγοί κατώκησαν την σημερινή Ελλάδα, τον Πόντο, την Μικρά  Ασία, και την Κύπρο[1]. Ο Αθηναίος Αντικλείδης, Αλεξανδρινός ιστορικός, παραδίδει, κατά μαρτυρία του Στράβωνα (E κεφ.B), πως Πελασγοί υπό τον Λύδο τον Τυρρηνό μετανάστευσαν στην Ιταλία, που απετέλεσαν στη συνέχεια το έθνος των Τυρρηνών ή Ετρούσκων. Η Ν. Ιταλία αποικήθηκε ξανά μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα από τους Οίνωτρο και Πευκέστιο από την Αρκαδία, γυιοί του βασιλιά της Αρκαδίας Λυκάονα, ο δε Εύανδρος με την μητέρα του Νικοστράτη από την Εύβοια πήγαν στους Λατίνους και μετέφεραν σε αυτούς το ευβοϊκό αλφάβητο, γνωστό σήμερα ως λατινικό αλφάβητο.

Οι πελασγοί με γεωγραφικό κέντρο την σημερινή Ελλάδα είχαν εξαπλωθεί βόρεια έως τον Δούναβη και τις ακτές της Μαύρης θάλασσας, δυτικά ως και τις βρεττανικές νήσους και την Ιρλανδία, ανατολικά ως και την Ινδία και τις δυτικές επαρχίες της Κίνας και νότια σε όλα τα μεσογειακά παράλια. Λαοί οπως Κέλτες, Γαλάτες, Ιβηρες, Ιλλυριοί, Κάρες, Λέλεγες, Λύκειοι, Φοίνικες, Χετταίοι,Σουμέριοι, Σόλυμοι, Φιλισταίοι κλπ. ήταν πελασγικά φύλλα που ανέπτυξαν και τον δικό τους ξεχωριστό πολιτισμό».

Στην Απω Ανατολή τα διάφορα μογγολικά φύλλα αδυνατώντας να ξεπεράσουν την αντίσταση των Κινέζων στα νότια και με την τήξη των πάγων στα βόρειά τους άρχισαν να καταλαμβάνουν τις νέες εκτάσεις της σημερινής Ρωσικής Ομοσπονδίας στο νότο της. Οι μετακινήσεις αυτές των μογγολικών φύλλων ακολουθούν την τήξη των πάγων και των απελευθερωμένων από τον πάγο εκτάσεων. Τα μογγολικά αυτά φύλλα θα τα γνωρίσουμε από τον 1^ο μ.Χ. αιώνα και ειδικότερα κατά τον 5^ο με 6^ο μ.Χ. αιώνα ως Γότθους, Σάξωνες, Βάνδαλους, Λομβαρδούς, Φράγκους, Ούνους και Σλάβους οι οποίοι και διέλυσαν την Δυτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Γιάννης Μότσης