"Σήμερον κρεμάται επί ξύλου..."

Θυμάμαι ότι άκουσα πρώτη φορά αυτή την τρομερή φράση, μικρό παιδάκι, με το χέρι μου χωμένο μέσα στο χέρι του πατέρα μου...
Το οποίον θυμάμαι, σκίρτησεν μικρόν σπασμόν, σπαρτάρισμα ανεπαίσθητον.
Χέρι που μύριζε καπνό κι ασφάλεια, στο ίδιο ύψος με το μάγουλο μου.
Καταλάβαινα  ότι κάτι σοβαρόν συνέβαινε, αλλά τι το σοβαρόν δεν εννοούσα ακριβώς, όπως άλλες φορές, αργότερα στη ζωή μου...
οπού...
...ήξερα ότι κάτι σοβαρό συνέβαινε-κάπου στα άβατά μου αλλά δεν είξερα τι ακριβώς.

Ηταν φαίνεται, η Μεγάλη Παρασκευή οιωνός για όσα στη ζωή μου έμελλε να ευφημήσεις, ώστε να μην πεις τ όνομά τους: προδοσία και ψεύδος, υποκρισία και λεηλασία.
Λέξεις που σε θεώρησαν θύμα τους, πράξεις και πρόσωπα που σου έκλεψαν το πνευμόνι σαν τα τσιγάρα στο πάρτι, όπου ο ένας κλέβει τη ματιά του άλλου και την κάνει υπόσχεση αιχμαλωσίας.
Περίεργη ημέρα, τρίζει το ξύλο της και φτειάχνει το ασπρόμαυρο τοπίο που εξελίσσεται αργά στην οριογραμμή του από εδώ και του από εκεί.
Κι έτσι αλλάζουν οι χρονιές.
Φεύγουν τα χρόνια σαν τα χρονιάτικα ελλείμματα του προυπολογισμού, 6% την μια χρονιά, 12% την άλλη,
όσο, μεγαλώνεις λιγοστεύεις. κι έτσι άλλες χρονιές σε συνεπαίρνει η χαρμολύπη της Μ. Παρασκευής, ψάχνεις ξωκλήσια με μέλισσες και στιγμές σε ύφος βιβλικό, στο ύφος μιας απειλής που σου υπόσχεται ότι θα της ξεφύγεις.
κι άλλες χρονιές με λιγότερο προσωπική διάθεση μένεις να αναζητάς τα κορίτσια του επιταφίου με τις λευκές κάλτσες ως το γόνατο.  τις ψαλμωδίες που πάντα τελειώνουν πριν τις χορτάσεις
και το λιγμικό σου ρίγος καθώς σε διαπερνούν οι Αγγελοι.
Κι άλλοτε, άλλες χρονιές, είναι η Μ. Παρασκευή η ακινησία των στρατιωτών που έπεσαν όπου γης, ή η οργή τους, όπως σ εκείνο το όνειρο του -Κουροσάβα- που απορειόντα τα φαντάσματά τους ζητάνε απ' τον επιζώντα λοχαγό τους, να τους εξηγήσει, γιατί έπεσαν;
γιατί δεν μπορούν να γυρίσουν σπίτι;...
Πάλι καλά που οι στρατιώτες υπακούουν στις διαταγές ακόμα και ως φαντάσματα. Μεταβολή, εν δυο χραπ χροπ, εν δυο χραπ χροπ, μαρς πίσω στους τάφους σας, χραπ χροπ εν δυο χραπ χροπ...
Τα μικρά αγόρια γεννιούνται για γόρδιους δεσμούς και δούρειους ίππους. Η σφαγή του Νυμφίου τα μεγαλώνει απότομα, τα ενημερώνει για τον χρόνο
αυτό το "σήμερον κρεμάται επί ξύλου"
σου μένει αίνιγμα που δεν μπορείς να ξοδέψεις, στα μαγαζιά και στις αγορές του κόσμου. Και κυρίως δεν μπορείς να το ξοδέψεις στο άλλο σου μισό. Το άλλο σου μισό είναι πάντα ο ευφημισμός όσων δεν πρέπει να προσαγορεύσεις για να μην πεις το όνομά τους.
Αιντε να καταλάβουν τα άλιεν τη διαφορά του άοπλου απ' τον αφοπλισμένο.
Εν μέσω δύο ληστών.
Ενός παρηγορημένου κι ενός απαρηγόρητου.

stathis