adelfotita  Αδελφότητα Ζωτικιωτών Αθήνας”

Σύλλογος Ζωτικιωτών "Η ΒΡΥΤΖΑΧΑ"   

Σύνδεση / εγγραφή

Αρχείο φωτογραφιών

Η Αδελφότητα Ζωτικιωτών στο Facebook

zotiko 2

Ο Σύλλογος Ζωτικιωτών στο Facebook

vrytzacha

Διαδικτυυακές Δημ. Υπηρεσίες

Screenshot 2023 04 27 at 1.38.35 PM

Ελληνικό Κτηματολόγιο

Screenshot 2023 04 27 at 1.48.41 PM

Α.Α.Δ.Ε.

Screenshot 2023 04 27 at 10.27.29 PM

Screenshot 2023 04 28 at 12.10.11 AM

Ὁ στολισμὸς τῶν Χριστουγέννων καὶ τὸ «σκάνδαλον» τῆς πίστης

Δημητρίου Μίχα, φιλολόγου

Ἡ Κοινωνία μας σήμερα, ὅποια κρίσι οἰκονομικὴ καὶ ἂν πέρασε ἢ περνάει ἀκόμη, ὡς πρὸς τὴν νοοτροπία της, ἀπ’ ὅτι φαίνεται, βρίσκεται ἀκόμη στὴν ἐποχὴ τῆς πολιτισμικῆς ἀτομοκεντρικῆς εὐημερίας.

Ἔτσι καὶ ἡ ὅποια γιορτὴ καὶ οἱ ὅποιες βαρύνουσες χριστιανικὲς γιορτές, γιὰ τοὺς περισσοτέρους λαμβάνουν τὸ ξεχωριστὸ τους περιεχόμενο, μόνο ἂν ἐνταχθοῦν στὸ «λαμπερὸ» πνεῦμα τῆς ἀγορᾶς, τῶν στολισμῶν, τῶν δώρων καὶ τοῦ πλουσιωτέρου ἀπὸ ἄλλες φορὲς τραπεζιοῦ τῶν ἐδωδίμων.

Στ κλίμα ατό, πως τ διαπιστώνει κανείς, χουν «χρωματισθ» κα τ Χριστούγεννα ἔχουν καταστῆ μία Δυτικόφερνη ἐκκοσμικευμένη γιορτὴ στὴν ὁποία κυριαρχεῖ ὁ ἐμπορικὸς διάκοσμος παντοίων στολιδιῶν καὶ φωτισμῶν, ἀφοῦ καὶ τὸ θεῖον βρέφος τῆς Φάτνης, τριγυρισμένο ἀπὸ ἀγγελούδια, ζῶα καὶ μάγους τῆς Ἀνατολῆς, ἔχουν ἀπογυμνωθῆ ἀπὸ τὸ θεολογικὸ μυστήριο, ἀπὸ τὴν ἐκκλησιαστικὴ βιωματική μετοχὴ καὶ ἀπὸ τὴν προσωπικὴ μυστηριακὴ ὑπαρκτικὴ διάστασι ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ λειτουργήσει ἡ γιορτὴ τῆς Γέννησης τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ γοητεία τῆς προσμονῆς καὶ ἡ μαγεία τῶν ἡμερῶν ὀργανώνεται καὶ καταξιώνεται μὲ μιὰ φόρμα αἰσθητικῆς «λάμψης» καὶ μὲ ἐθιμικὴ μονομέρεια τῆς κάλυψης τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν (ροῦχα, παιχνίδια, δῶρα, τρόφιμα, ρεβεγιόν, διασκέδασι), χωρὶς τὶς πνευματικὲς ἀναζητήσεις ποὺ θὰ οἰκοδομοῦσαν τὸν τρόπο συνάντησης μὲ τὸν «ἀκατανόητον» καὶ «λησμονημένον» Νεοτεχθέντα Θεάνθρωπο, ἡ ὁποία θὰ προκαλοῦσε πιθανὸν καὶ ἐκείνη τὴν ὑπαρκτικὴ ρωγμὴ ἀποκάλυψης τῆς βαθύτερης ἀλήθειας τοῦ ἐρχομοῦ Του: Ἡ ἀγάπη γιὰ «τὸν πεπτωκότα καὶ τὸν ἐν ὀδύνῃ εὑρισκόμενο ἄνθρωπο».

Στς μέρες μας Φάτνη φαντάζει ὡς τὸ γραφικὸ τμῆμα τῆς πλατείας ἑνὸς δήμου ἢ τὴν ἐνστόλιστη βάσι ἑνὸς χριστουγεννιάτικου δένδρου τοῦ σαλονιοῦ τοῦ σπιτιοῦ μας, μιὰ ξένη διακόσμησι ἀπὸ τὴν ἄλλοτε ἐθιμικὴ γνησιότητα τῆς παράδοσης, ποὺ ἤθελε τὰ Χριστούγεννα μὲ ὑλικὴ μέν, ἀλλὰ καὶ πνευματικὴ- βιωματική προετοιμασία (νηστεία, κάλαντα, ἔθιμα δωδεκαημέρου), γιὰ νὰ φιλοξενηθῆ ὁ ἐνσαρκωμένος «λαβὼν ἀνθρωπίνην μορφὴν Σωτὴρ» στὴν ζῶσα πραγματικότητα τῆς καθημερινότητας τοῦ ἀνθρώπου.

Τώρα σὲ μιὰ ἔξαρσι τῆς πάνδημης δῆθεν, «ἑορταστικῆς ὡραιότητος καὶ λαμπρότητος», στήνεται τὸ «Ὑψηλότερο Χριστουγεννιάτικο Δένδρο» (!) στὴν πλατεία τῆς πόλης μὲ λαμπιόνια καὶ ἀγορὲς «Ἅϊ-  Βασίλη», σὲ τελετὴ «περηφάνιας καὶ δόξας τῆς πόλης», μὲ ἐκπροσώπους της καὶ συνοδεία ἐπωνύμων μουσικῶν καὶ τροβαδούρων, σὲ ἕνα κλίμα τῆς μοντέρνας ἀντίληψης τοῦ ὀρθολογισμοῦ, σὰν νὰ θέλει νὰ κρύψει «τὴν μωρία καὶ τὸ σκάνδαλον» τῆς Γέννησης τοῦ Χριστοῦ τῶν Εὐαγγελίων καὶ τῆς Ἐκκλησίας ποὺ θέλει πνευματικὴ προσέγγισι μὲ πίστι «στὸ ξένο καὶ παράδοξο θαῦμα» τῆς ἐνανθρώπησης Του.

Βέβαια, συλλήβδην (καὶ μὲ θετικὴ προαίρεσι) δὲν ἔχει σκοπὸ νὰ ἀρνηθῆ κανεὶς τὴν λειτουργικότητα καὶ αὐτῶν γιὰ τὸν «χρωματικὸ» τόνο καὶ τὴν μετοχὴ τῆς πόλις στὴν «περίλαμπρη ὑποδοχὴ» τοῦ Νεοτεχθέντος Μεσσία. Ὅμως στὸ φαντασμαγορικὸ αὐτὸ «βέβηλον ἔθος» κατὰ τὸν Παῦλο Ευδοκίμωφ, ὑποβαθμίζεται ἡ  «ἱερὴ γλώσσα τῆς λειτουργίας. Ὁ  ἀχαλάρωτος τρόμος ἐμπρὸς ἀπὸ τὰ ἀπόκρυφα τῆς πίστης καὶ τῆς μυστηριακῆς μύησης ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν βαθειά καὶ ἔμφυτη καλλιέργεια τῆς «ἐπιγνώσεως», τῆς «αἰσθήσεως» τοῦ Θεοῦ.[1] Χωρὶς αὐτὸ τὸ «σκάνδαλον» τς πίστης εἶναι ἀδύνατον νὰ κατανοηθῆ ἀπὸ τὴν ἀλλοτριωμένη καὶ ἐκ -λογικευμένη σκέψι ἡ ὑπέρβασι τῆς κοσμικῆς διάστασης καὶ ἡ μυστική "ἐρωτικὴ ἕλξι" πρὸς μιὰ νέα βασιλεία τοῦ θεοῦ μὲ τὸ βλέμμα στὴν αἰωνιότητα. Χωρὶς τὸ Ἄστρο τῶν Μάγων καὶ ἐχέμυθη, ἀκριτόμυθη, ἢ ἔκδηλη  συνοδοιπορία μαζὶ τους, δὲν θὰ νοιώσει κάποιος τὴν ἔμμονη ἀπορία: «ποῦ ἐστὶν ὁ τεχθείς …. ὅπως κἀγὼ ἐλθὼν προσκυνήσω αὐτῷ» (Ματθ.2,1-9), οὔτε θὰ αἰσθανθῆ τὴν ἐμπειρία τῆς ἐλπιδοφόρου φάτνης στὴν ψυχὴ του, ὡς προοπτικὴ ἀνερμήνευτης ἐσωτερικῆς καταλλαγῆς καὶ ὡς πνευματικὴ  νοηματοδότησι καὶ «ἀλλοίωσι» τῆς διχασμένης καὶ πληγωμένης ὕπαρξης του ἀπὸ τὰ ἀδιέξοδα καὶ τὶς ἀγωνίες τοῦ καιροῦ του.  

Ὁ στολισμὸς τῶν χώρων διαμορφώνει τὴν ἀλλαγὴ τους καὶ δηλώνει καὶ τὴν στάσι στὴν ἑορτινὴ ἐπικαιρότητα. Φυσικὰ καὶ στὰ ΜΜΕ ἡ κυριαρχοῦσα εἰκόνα εἶναι τὸ γραφικό-διακοσμημένο σκηνικὸ τοῦ στολισμένου δένδρου μὲ γιρλάντες, κορδέλλες, λαμπιόνια, ἐνῶ τὸ πνεῦμα τῶν ἑορτῶν στὴν καλύτερη περίπτωσι θὰ ἐξαντληθῆ σὲ κάποιες «θρησκευτικὲς» ταινίες καὶ σὲ μουσικὰ προγράμματα στὴν παραμονὴ ἢ ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς, χωρὶς ἐδῶ νὰ κρίνουμε τὴν αἰσθητικὴ παρουσία ἢ τὴν ποιότητα τους, ἀλλὰ γενικῶς τὴν ἐπιφανειακὴ ἀντιμετώπισι ἑνὸς «ρωμαντικοῦ» Χριστοῦ τῆς κοσμικῆς διάστασης, ἔξω ἀπὸ τὴν Σάρκωσι τοῦ Θεοῦ, ἔξω ἀπὸ τὸ εὐαγγελικὸ μήνυμα τῆς ἐπαναστατικῆς σοφίας του, ποὺ ἀνυψώνει τὴν ἀνθρώπινη μορφὴ σὲ πρόσωπο ἐλευθερίας, ἰσοτιμίας καὶ ἀγάπης, εἰρήνης καὶ ἀλληλέγγυας προσφορᾶς, προβάλλοντας ἰδιαίτερα καὶ τὸν σεβασμὸ στὴν διαφορετικότητα ἑκάστου. Μὲ τὸν λόγο τοῦ Ἀπ.. Παύλου διαβάζουμε: «οκ νι ουδαος οδ  λλην, οκ νι δολος οδ  λεύθερος, οκ νι ρσεν καί θλυ· πάντες γρ μες ες  στέ ν  Χριστ ησο. (Γαλ.(γ΄23 - Γαλ., γ’, 28 δ΄5), Εφεσ., ἔ’, 25-28). Δὲν  ὑπάρχει Ἰουδαῖος οὔτε Ἕλλην (εἰδωλολάτρης, ἐθνικὸς), δὲν ὑπάρχει δοῦλος οὔτε ἐλεύθερος, δὲν ὑπάρχει ἂρρεν καί θῆλυ, διότι ὃλοι σεῖς εἶσθε ἕνας ἂνθρωπος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Κατὰ τὸν Σάββα Αγουρίδη «Ἡ Γέννησι τοῦ θεανθρώπου σημαίνει ὅτι καταστράφηκε κάθε τί ποὺ χώριζε ἕως τότε τὴν πλήρη κοινωνία τοῦ ἀνθρώπινου καὶ τοῦ Θείου κόσμου. Ἡ ἐνσάρκωσι δίνει νόημα στὸ παρελθὸν καὶ τὴ μόνη ἐλπίδα γιὰ τὸ μέλλον τοῦ ἀνθρώπου»[2].

Ἐννοεῖται πὼς ὅλα αὐτὰ διατυπώνονται, ὄχι φυσικὰ ὡς διαμαρτυρία γιὰ τὴν ὀμορφιὰ ἢ τὴν αἰσθητικὴ καλλιγραφία μιᾶς πόλης – ποὺ ὀφείλει νὰ τὴν ἔχει- ἢ τὴν ἑορτινή διακοσμητικὴ πινελιὰ ἑνὸς σπιτιοῦ, τὰ ὁποία ὅλα χαρίζουν μιὰ ἀλλαγὴ καὶ χαρούμενη ἀτμόσφαιρα, ἀλλὰ γιὰ νὰ τονισθῆ πὼς ὁ οὐσιαστικὸς Ἑορτινός Τρόπος εἶναι ἡ ἔνταξι, ὡς προτεραιότητα, τῆς πνευματικῆς βίωσης τοὺς γεγονότος τῆς Γέννησης τοῦ Χριστοῦ. Ἡ παρουσία Του ἔγινε τομὴ στὴν ἀνθρώπινη πολιτιστικὴ ἱστορία, ποὺ διαίρεσε τὴν χρονικὴ τάξι, κάλυψε μὲ ἀνθρωπιά, φίλια αἰσθήματα καὶ καλωσύνη τὴν ἔννοια τοῦ πλησίον, καὶ μὲ νόημα ἤθους καὶ μυστηριακῆς ἐμπειρίας τὴν σχέσι του μὲ τὸν ἀποκαλυφθέντα θεό, νοηματοδοτώντας μάλιστα οὐσιαστικὰ καὶ λυτρωτικὰ τὴν μεταθανάτια ἐνατένισι του.

Τὰ Χριστούγεννα λοιπὸν ἐκφράζουν τὸ χαρμόσυνο μήνυμα μιᾶς ἄρρητης φανέρωσης ἡ ὁποία εἶναι εὔλογο νὰ ὑπερβαίνει τὸ «ἀνθρώπινον ἔλλογον» καὶ νὰ ἐντάσσεται στὸ ἀπρόσιτο καὶ ἀκατανόητο τοῦ νοῦ. Εἰδάλλως θὰ ἦταν γνῶσι καὶ ὄχι πίστι. Ἡ πίστι ὅμως πληροῖ τν "γνόφον γνωσίας"[3] τοῦ Θεοῦ, ποὺ ὑπερβαίνει τὰ ἐγκόσμια ἀντικειμενικὰ ὅρια καὶ προβληματίζει τὴν ὕπαρξι μας γιὰ τὴν Πρώτη αἰτία καὶ Ἀρχὴ τῆς ζωῆς. Μὲ τὴν Γέννησι τοῦ Χριστοῦ ὁ θεὸς μπορεῖ νὰ συνδεθῆ μὲ τὴν ζωὴ μας καὶ νὰ τὸν βιώσουμε ὡς τὴν ἀπόλυτη ἀλήθεια τῆς προσωπικῆς ἀποκάλυψης. Ὁ ζωντανὸς Θεὸς ἀποκαλύπτεται μόνο μέσα ἀπὸ τὸ μυστήριο τῆς ἀτομικῆς ὕπαρξης μὲ μιὰ δυσεξήγητη ἱεροτελεστία ἀγαπητικῆς σχέσης ἐμπιστοσύνης καὶ κοινωνίας καὶ μαζὶ του, μιᾶς ἀποδοχῆς ποὺ δὲν ἔχει καμμιά σχέσι μὲ ἀφηρημένη ἰδεολογία καὶ χρησιμοθηρικὴ ἠθική. «Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Γέννησι τοῦ Χριστοῦ παραμένει πάντοτε Μυστήριο ξένο καὶ παράδοξο, ἐνδεχόμενο προσωπικῆς ἀνακάλυψης – ὄχι ἀντικειμενικότητα γιορτῆς, ἀλλὰ δυνατότητα μετοχῆς στὴν Γιορτὴ καὶ στὴν πολυσήμαντη «Εὐδοκία»[4]

Ὁ Χρ. Γιανναρᾶς ἐπιπλέον σημειώνει: «…Θεὸς ποὺ δὲν γεννιέται στὰ ὅρια τῆς προσωπικῆς ὕπαρξης καὶ τῆς ἀγαπητικῆς σχέσης, δὲν εἶναι προϋπόθεση τῆς ὑπαρκτικῆς ἀλήθειας τοῦ ἀνθρώπου• εἶναι ἕνας Θεὸς ἀντικείμενο, ποὺ πρέπει νὰ ὑπηρετήσει ἀντικειμενικὰ τὴ ζωή, γι’ αὐτὸ καὶ μπορεῖ εὔκολα νὰ ἀντικατασταθεῖ μὲ ἄλλα, πιὸ εὔχρηστα γιὰ τὴν ἀτομικὴ εὐζωία ἀντικείμενα. Μέσα στοὺς στολισμένους καὶ φωταγωγημένους γιὰ τὰ Χριστούγεννα δρόμους κυκλοφορεῖ, μυστικὰ ἀλλά καὶ ἀνατριχιαστικά, ἡ  παγωνιὰ τοῦ  θανάτου τοῦ Θεοῦ. Γιορτάζουμε Χριστούγεννα χωρὶς Θεό, ὁ  Θεὸς ἔχει ἀπομείνει ἀπρόσιτο, νεκρὸ ἀντικείμενο τῆς σκέψης, καὶ μεῖς περιοριζόμαστε στὴ γέννηση τοῦ ἠθικολόγου Ἰησοῦ, τοῦ  ρωμαντικοῦ Ναζωραίου, ποὺ κήρυξε τὸν ἀλτρουϊσμὸ καὶ τὴ φιλαλληλία[5].

1.       ΠΑΥΛΟΥ ΕΥΔΟΚΙΜΩΦ, Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, 5. Η Αίσθηση του Θεού, εκδ. Β. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ, ΘΕΣ/ΚΗ 1972, σελ.21

2.       Σάββα Αγουρίδου, ΑΠ’ ΤΗ ΦΑΤΝΗ ΩΣ ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟ ΚΕΝΟ, Βιβλίο Β’, εκδ. ΓΡΗΓΟΡΗ, ΑΘΗΝΑ, σελ.11

3.       Μέ τὴν φράσι δηλώνεται «Τὸ ἀθέατον τῆς θείας φύσεως». Γνόφος εἶναι τὸ σκοτάδι, ἡ ὀμίχλη, ἡ σκοτεινὴ νεφέλη. Ὁ Θεὸς φανερώνεται περιβαλλόμενος πάντα ἀπὸ γνόφο καὶ νεφέλη. Τὸ Σινᾶ ολόκληρο εἶχε γίνει τὸ ζοφῶδες καὶ καπνῶδες ὄρος. «Νεφέλη καὶ γνόφος κύκλῳ αὐτοῦ». «Γνόφος ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ … Καὶ ἔθετο σκότος ἀποκρυφὴν αὐτοῦ» (Ψαλμ. 96, 2. 17

4.       Χρήστος Γιανναράς, Εορτολογικά παλινωδούμενα, Ακρίτας, σε. 111

5.       Χρήστος Γιανναράς, Εορτολογικά παλινωδούμενα, σελ.125

Βιβλιογραφία

  1. Βασίλειος Τσίγκος, Η σημασία της Ενανθρώπησης για τον άνθρωπο, ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ, 27 Δεκεμβρίου 2017
  2. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΥ, ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, εκδ. ΚΥΡΟΜΑΝΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 1991
  3. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΧΡΗΣΤΟΥ, ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, εκδ. ΚΥΡΟΜΑΝΟΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 1991
  4. ΠΑΥΛΟΥ ΕΥΔΟΚΙΜΩΦ, Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, 5. Η Αίσθηση του Θεού, εκδ. Β. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ, ΘΕΣ/ΚΗ 1972
  5. Σάββα Αγουρίδου, ΑΠ’ ΤΗ ΦΑΤΝΗ ΩΣ ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟ ΚΕΝΟ, Βιβλίο Β’, εκδ. ΓΡΗΓΟΡΗ, ΑΘΗΝΑ, σελ.11-15
  6. Σωτηρίου Δεσπότη, Η έκ-πληξη των Χριστουγέννων, Ομιλία Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010, στην αίθουσα της ΧΕΕΝ, Γ. Σεπτεμβρίου 11, www.vimaorthodoxias.gr/peri-zois
  7. Χρήστος Γιανναράς, Εορτολογικά παλινωδούμενα, Ακρίτας
  8. ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ, εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ,
  9. GILLET LEV (LOUIS), ΕΝΟΣ ΜΟΝΑΧΟΥ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ, ΕΓΕΝΝΗΘΗ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ , Εκδότης: ΑΚΡΙΤΑΣ
  10. GILLET LEV (LOUIS), ΕΝΟΣ ΜΟΝΑΧΟΥ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ, ΑΓΑΠΗ ΔΙΧΩΣ ΟΡΙΑ, εκδ. ΕΛΑΦΟΣ

 

Γιορτή Αδελφότητας 2025

Adelfotita

 

Τοπολαλιά

 

Οι γειτονιές μας

ΒΡΥΤΖΑΧΑ web tv

Μουσεία και αρχαιολογικοί χώροι

dd

Μετεωρολογικός σταθμός Ζωτικού

Screenshot 2023 04 27 at 5.14.24 PM

Screenshot 2023 04 27 at 10.43.18 PM

Ellinomatheia1

Screenshot 2023 04 27 at 11.18.15 PM

Λογοτεχνία

Γιάννης Ρίτσος

Ελεύθεροι Πολιορκημένοι

Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ

Νίκος Καζαντζάκης

Ἡ γενέτειρα : τό Ζωτικό στην ποίησι του Φώτο – Μότση (από το βιβλίο του Δημητρίου Μίχα: «τροχόεις μόλυβδος»

Η ιστορία του Ζωτικού

Μύθος και Λόγος - Μέρος 2.

Η εξέλιξη του πληθυσμού του Ζωτικού από την απελευθέρωσή του από τους Τούρκους έως σήμερα

Συμβόλαιο αγοροπωλησίας Ζωτικού

ΖΩΤΙΚΟ (ΛΙΒΙΚΙΣΤΑ) ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Έρευνες

Το Μαντήλι στην λογοτεχνία - ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Στα χρόνια που πέρασαν

ΤΟ ΜΑΝΤΗΛΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ και την λογοτεχνία - Μέρος 1.

Ζωτικό Ιωαννίνων | Ο τόπος και οι άνθρωποι μέσα από τις μνήμες του Προκόπη Παπαφώτη

Το Μαντήλι στην λογοτεχνία - ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ

Το Ζωτικο στις τέχνες - Φρειδερίκη Παπαζήκου

Το Ζωτικο στις τέχνες - Φώτης Μότσης

Αφηγήσεις

Αφιερώματα

Περιηγήσεις

periigiseis

Γιορτές

giortes

Δημιουργίες

dimiourgies

Παρουσιάσεις

parousiaseis