Θα κάνουν και στους δυό σας, οι κάπες, μας έλεγε. Μα πώς γίνεται αυτό μπάρμπα Κωνσταντή του ΄λεγα. Εγώ είμαι δέκα πόντους ψηλότερος απ’ τον Φώτη, εγώ ένα μέτρο κι Φώτης ενενήντα πόντους. Εμένα θα μού ‘ ρχεται κοντή ή του Φώτη θα σβαρίζεται.
Γελούσε ο μπάρμπα Κωνσταντής και μας έλεγε. Τι σας νοιάζει εσάς, θα δείτε, άντε ένας σας να γυρίσει λίγο το πρόβατα, τα μαθητούδια έχουν χαλάσει την ποριά εκεί στου Τόρα και θα φάει το κοπάδι το καλαμπόκι σας.
Τρέχαμε κι οι δυό ποιος να πρωτοφτάσει να γυρίσει το κοπάδι, μόνο που εκεί πρώτο-πρώτο βλέπαμε το μεγάλο κριάρι έτοιμο να μας επιτεθεί. Αμέσως στροφή και καταφύγιο, ένας στη μικρή γκορτσούλα στη μέση του κάτω χωραφιού κι ο άλλος στην πρώτη ζελενιά που ΄βρισκε μπροστά του. Το κριάρι σταματούσε και γυρνούσε πίσω. Κατεβαίναμε κι εμείς απ’ τα καταφύγιά μας για να αποτελειώσουμε την δουλειά. Κι αυτό μπορεί να ΄γινε δυο και τρεις  φορές. Τότε μας λέει ο μπάρμπα Κωσταντής. Οσο τα κριάρι γροικά πως το φοβάστε, τόσο θα σας κυνηγάει.
Πήραμε κι εμείς την απόφαση να αντιμετωπίσουμε το θεριό. Αγριέψαμε όσο μπορούσαμε και κοίτα να δεις, το κριάρι μας φοβήθηκε, έσκαψε λίγο το χώμα, πήρε στροφή και ακολούθησε τ’ άλλα πρόβατα προς το ξωκκλήσι. Είχαμε νικήσει. Μόνο που το κόλπο αυτό δεν πιάνει πάντα και το ‘μαθα αυτό μ’  άγαρμπο τρόπο, καθώς θέλησα να κάνω τον νταή στο κριάρι του συμπέθερου Λάμπρου Θεμελή και βρέθηκα κάτω απ’ το πεζούλι, αφού και σήμερα όταν το θυμάμαι τρίβω ασυναίσθητα τον πισινό μου ν΄απαλύνω λίγο τον πόνο.