Εδώ συνοργισμένοι
θα απλώσουμε σκέψεις αιμάσσουσες
σε μαύρο τούλι απάνω
Θα ιχνηλατήσουμε τους υστερνούς σφυγμούς
του Τάσου Ιακώβου
ωσάν κατέρρεε αντάμα της αξιοσύνης
και του ανθρώπου
με το στανιό βαστώντας μακρυά τις σκέψεις τις απέλπιδες
από το μακροβούτι τους στην άσφαλτο στα χάη
Εδώ θα εκδαρεί η απελπισία
Εδώ το δέρας της
σε γενναίο θα τανύσουμε αντηχείο οργής θυμού
για όσους οι λαβύρινθοι σε ερεβώδη σπήλαια ακόμα
αναζητούν τη μαρτυρία του ήχου
των φωνηέντων τον ορίζοντα
Εδώ ακάματες υφάντρες τα ονείρατα
θα στήσουν αργαλειό για σύννεφα
για τα προσήλια της ιδέας
θα τάμουνε με τον σουγιά τον μανωλιό
την ανοιχτή πληγή
για να συλλέξουνε της μέθης το ρετσίνι
όταν στα ραγισμένα τα κατώγια ανταμώνουν λήθαργοι
πισωγυρίζουν οι σπιλωμένες ατραποί με το σημάδι του έρωτα
γένονται όλοι οι τόποι Γολγοθάδες
για της ελπίδας τους ληστές
Κάθε βηματισμός στον ίσκιο της συκιάς
Αμέτρητων Ιούδων η αυτοχειρία
Συνοργισμένοι μου
Δεν ξημερώνει νύχτα δίχως τη δάδα του αυγερινού
του ήλιου τα αιλουροειδή σπαθιά χωρίς
Η κάθε οιμωγή νέο θεμέλιο του άνω θρώσκοντος
Η πορφυρή ρανίδα
ριπή της έκρηξης ολόγιομου τριαντάφυλλου
στο μέγα βάθος της καρδιάς
το κόσκινο με την ψιλή τη γάζα
όπου σαλεύει η δικαιοσύνη
τα πενήντα και εννιά πλοκάμια της
για τους αφορισμένους
Πάλι σας λέω φυλαχτείτε
οι άθλιοι
θα απλώσουμε σκέψεις αιμάσσουσες
σε μαύρο τούλι απάνω
Θα ιχνηλατήσουμε τους υστερνούς σφυγμούς
του Τάσου Ιακώβου
ωσάν κατέρρεε αντάμα της αξιοσύνης
και του ανθρώπου
με το στανιό βαστώντας μακρυά τις σκέψεις τις απέλπιδες
από το μακροβούτι τους στην άσφαλτο στα χάη
Εδώ θα εκδαρεί η απελπισία
Εδώ το δέρας της
σε γενναίο θα τανύσουμε αντηχείο οργής θυμού
για όσους οι λαβύρινθοι σε ερεβώδη σπήλαια ακόμα
αναζητούν τη μαρτυρία του ήχου
των φωνηέντων τον ορίζοντα
Εδώ ακάματες υφάντρες τα ονείρατα
θα στήσουν αργαλειό για σύννεφα
για τα προσήλια της ιδέας
θα τάμουνε με τον σουγιά τον μανωλιό
την ανοιχτή πληγή
για να συλλέξουνε της μέθης το ρετσίνι
όταν στα ραγισμένα τα κατώγια ανταμώνουν λήθαργοι
πισωγυρίζουν οι σπιλωμένες ατραποί με το σημάδι του έρωτα
γένονται όλοι οι τόποι Γολγοθάδες
για της ελπίδας τους ληστές
Κάθε βηματισμός στον ίσκιο της συκιάς
Αμέτρητων Ιούδων η αυτοχειρία
Συνοργισμένοι μου
Δεν ξημερώνει νύχτα δίχως τη δάδα του αυγερινού
του ήλιου τα αιλουροειδή σπαθιά χωρίς
Η κάθε οιμωγή νέο θεμέλιο του άνω θρώσκοντος
Η πορφυρή ρανίδα
ριπή της έκρηξης ολόγιομου τριαντάφυλλου
στο μέγα βάθος της καρδιάς
το κόσκινο με την ψιλή τη γάζα
όπου σαλεύει η δικαιοσύνη
τα πενήντα και εννιά πλοκάμια της
για τους αφορισμένους
Πάλι σας λέω φυλαχτείτε
οι άθλιοι
ΦωτοΜότσης