Μεταφέραμε, οι πιτσιρικάδες, στον μπάρμπα Λάμπρο τον Τσιορά τα συνταρακτικά, τότε, χαμπέρια της κατάκτησης του φεγγαριού από τον άνθρωπο, τον βηματισμό του απάνω στο έδαφός του, του μολογούσαμε για το Apollo 11, για τη λήψη πετρωμάτων, για .. για..

 Ήμασταν στο προαύλιο της εκκλησιάς, μετά τη λειτουργία. Στα πεζούλια, στην άκρη της μάντρας.
Δύσπιστος, πολύ δύσπιστος ο μπάρμπα Λάμπρος στις κουβέντες των γυμνασιόπαιδων. Να επιμένει: το δειλνό, αντάμα με τον ήλιο, το φεγγάρι χάνεται πίσω απ΄τη Βρυτζάχα. Καμμιά φορά,- συχνά, αλήθεια, χάνει το δρόμο, πάει για τον Αλεσιό, και γι αυτό μας φέγγει. Εμένα μου λέτε! Άει να το χαλέψετε κοντά!
Μπρος στην επιμονή μας για το αληθές του λόγου μας, ο μπάρμπα Λάμπρος άδραττε τη γκλίτσα του και μας κυνήγαγε κατά τα πουρνάρια. Και μα ντη νίλα μας, άμα μας λάβαινε.
Κράταγε γερά ο Λαμπρο Τσιοράς. Στα ποδάρια του.
Κυρίως, στο μυαλό.

ΦωτοΜότσης