Το 1767 ο Τζέϊμς Πάρσονς εξέδωσε ένα βιβλίο σύμφωνα με το οποίο όλοι καταγόμαστε από τα παιδιά του Νώε και ότι η ανθρωπότητα ξεκίνησε το 4004 π.Χ.  Λίγα χρόνια αργότερα (1796) ο άγγλος δικαστής Ουίλκι Τζόουνς  μιλώντας στην Βεγγάλη επανέφερε την ανυπόστατη θεωρία περί ινδοευρωπαϊκής φυλής,  ο δε λόρδος Μπ. Λύττον με την έκδοση ενός βιβλίου του το 1842 προσέδωσε με το κύρος του σε αυτή την θεωρία και κάποια «επιστημονικότητα», την οποία έκτοτε απεδέχθησαν αρκετοί επιστήμονες, μεταξύ των οποίων και Έλληνες. Έτσι οι φοιτητές μας στα ελληνικά πανεπιστήμια και οι μαθητές στα σχολεία της α’βάθμιας και β΄βάθμιας εκπαίδευσης διδάσκονται ακόμη και σήμερα την υπόθεση πως οι Έλληνες αποτελούν τμήμα της ινδοευρωπαϊκής φυλής και κατώκησαν αυτή την χώρα κατά την περίοδο 3000 π.Χ. μέχρι το 800 π.Χ. προερχόμενοι από τον χώρο ανάμεσα στη Μαύρη Θάλασσα και το Βόλγα.

Ας πάρουμε όμως και πάλι τα πράγματα με την σειρά και ας αναζητήσουμε  μέσα από τα δικά μας κείμενα την αλήθεια. Και αν είναι να επιλέξουμε μεταξύ δύο μύθων,  ή καλύτερα μεταξύ ενός μύθου κι ενός μυθεύματος, επιλέγουμε σαφώς τον δικό μας μύθο, γιατί είναι πιο γοητευτικός και για τον πρόσθετο λόγο γιατί τα αρχαιολογικά ευρύματα, οι μύθοι των άλλων λαών, οι γλωσσολογικές αναλύσεις αυτόχθονων λαών της Αμερικής της Ωκεανίας, της Αφρικής, της Ασίας και της Ευρώπης συνηγορούν αν δεν καταμαρτυρούν την αλήθεια του δικού μας «μύθου», της δικής μας (μυθ)ιστορίας.

«Μύθος», στην δική μας γλώσσα την ελληνική σημαίνει «λόγος», «ομιλία», «αφήγησης» και «μυθέομαι» ή «μυθεύμαι» σημαίνει «αφηγούμαι». Γι’ αυτό και η μυθιστορία μας είναι η ιστορία  μέσα από τον λόγο, την αφήγηση.
Η θεωρία της ινδοευρωπαϊκής φυλής και γλώσσας είναι μια υπόθεση εργασίας, ένα δημιούργημα, το οποίο δεν στηρίζεται σε κανένα συγγραφικό, αρχαιολογικό και ανθρωπολογικό εύρημα και αγνοείται ακόμη και από τις μυθολογίες όλων των λαών. Η θεωρία της ινδοευρωπαϊκής οικογένειας και γλώσσας στηρίζεται απλώς και μόνο σε επιδέξιες λεξικές συγκρίσεις που κάνουν διάφοροι συγκριτικοί γλωσσολόγοι. Εφευρέθηκε ο όρος «ινδοευρωπαϊκή φυλή» και «γλώσσα» για να μην  αναγκαστούν να δεχθούν ως κοινή πρωτογλώσσα την πρωτοελληνική γλώσσα.
Η ύπαρξη κοινών ριζών οδήγησε στην υπόθεση ότι οι γλώσσες αυτές προέρχονται από μια κοινή πρωτογλώσσα, η οποία ονομάζεται συμβατικά πρωτοϊνδοευρωπαϊκή (ΠΙΕ). Δεν υπάγονται στην ινδοευρωπαϊκή ομογλωσσία: η φιλανδική, η εσθονική, η ουγγρική, η τουρκική, η βασκική, η αραβική και η εβραϊκή.
Η θεωρία αυτή καταρρίφθηκε στο «επιστημονικό» της σκέλος ( χρησιμοποιώ τα εισαγωγικά γιατι δεν υπάρχει καμμία επιστημονική τεκμηρίωση αυτής της θεωρίας) από: 
1.    την επιγραφή των Σποράδων. 

Πρόκειται για το θραύσμα (όστρακο) ενός αγγείου πάνω στο οποίο είναι χαραγμένα σύμβολα γραφής. Το εύρημα χρονολογείται γύρω στο 5.000 – 4.500 π.Χ. (χρονολόγηση με την μέθοδο της στρωματογραφίας). Σημειώνουμε εδώ πως το πρώτο μη ελληνικό αρχαιότερο επιγραφικό τεκμήριο προέρχεται από την Σουμερία και χρονολογείται το 3200 π.Χ.
2.    την ξύλινη πινακίδα που ανακαλύφθηκε από το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης  (καθηγητής Χουρμουσιάδης) στον λιμνιαίο οικισμό του Δισπηλιού Καστοριάς με ίχνη γραφής, που χρονολογείται γύρω στο 5300 π.Χ.

Ας επιστρέψουμε στα δικά μας, όμως, κείμενα ας ξεκινήσουμε από τον Πλάτωνα.

Ο Πλάτων

«…Φθόνος, ουδείς, ω Σόλων, αλλά σου τε ένεκα ερώ και της πόλεως υμών, μάλιστα δε της θεού χάριν, ή την υμετέραν και τηνδε έλαχε και έθρεψε και επαίδευσε, προτέραν μεν την παρ’ υμίν έτεσι χιλίοις, εκ Γης και Ηφαίστου το σπέρμα παραλαβούσα υμών, τήνδε δε υστέραν. της δε ενθάδε διακοσμήσεως παρ’ ημίν  εν τοις ιεροίς γράμμασιν οκτακισχιλίων ετών αριθμός γέγραπται. περί δη των ενακισχίλια γεγονότων έτη πολιτών σοι δηλώσω διά βραχέων νόμους, και των έργων αυτοίς ό κάλλιστον επράχθη. το δ΄ ακριβές περί πάντων εφεξής εισαύθις κατά σχολήν αυτά τα γράμματα λαβόντες διέξιμεν. τους μεν ουν νόμους σκόπει προς  τους τήδε. πολλά γαρ παραδείγματα των τότε παρ’ υμίν όντων ενθάδε νυν ανευρήσεις,…»
(Πλάτωνος Τίμαιος)

«Δεν υπάρχει λόγος να μη το κάμω, Σόλων, αλλά θα σου τα είπω και προς χάριν σου και χάριν της πόλεως σας, προ πάντων όμως χάριν της θεάς, η οποία και την ιδικήν σας και την ιδικήν μας χώραν επροστάτευσε και ανέθρεψε και εμόρφωσε, την ιδικήν σας χίλια χρόνια πρωτύτερα, αφού επήρε το σπέρμα δια σας από την Γην και τον Ηφαιστον, και αργότερα την ιδικήν μας. Εις τα ιερά μας βιβλία είναι γραμμένον, ότι η διοργάνωσις πόλεως εδώ έγινε προ οκτώ χιλιάδων ετών. Θα σου διηγηθώ λοιπόν με λίγα λόγια δια τους νόμους που είχαν και δια το πλέον ωραιότερον που έκαμαν οι προ εννέα χιλιάδων ετών συμπολίται σου, άλλοτε, όταν θα εχωμεν ευκαιρίαν, θα είπωμεν τας λεπτομέρειας δι’ όλα αυτά, αφού θα έχωμεν εμπρός μας τα ίδια τα κείμενα. τους νόμους λοιπόν της πόλεως εκείνης εξέτασέ τους εν αντιπαραβολή προς τους εδώ. Διότι θα εύρης εδώ πολλά παραδείγματα των νόμων που υπήρχον τότε εις την πόλιν σας.»

Εννιά χιλιάδες χρόνια πριν τον Σόλωνα  (περ. 639 - 559 π.Χ.), ήτοι την δέκατη π.Χ. χιλιετηρίδα η Αθήνα ήταν πλήρως οργανωμένη πόλη, με νόμους και υψηλό πολιτισμό.

Ο Διογένης ο Λαέρτιος

«…το δ εν Δίω της Μακεδονίας επίγραμμα, κεραυνωθήναι αυτόν, λέγον ούτως-
θρήϊκα χρυσολύρην τήδ' Όρφέα Μούσαι έθαψαν,
όν κτάνεν ύψιμέδων Ζευς ψολόεντι βέλει.»

«… όμως το επίγραμμα που υπάρχει στο Δίον της  Μακεδονίας λέει πως χτυπήθηκε από κεραυνό, με τα εξής λόγια:
Εδώ έθαψαν οι Μούσες τον Ορφέα από τη
Θράκη με τη χρυσή λύρα, που τον σκότωσε
με πύρινο Βέλος ο Δίας που κυβερνά από ψηλά.»

Ο Ορφέας γεννήθηκε στην Πίμπλεια της Πιερίας, έλαβε μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία  (11.650 π. Χ.) και είναι και ο συγγραφέας των Ορφικών ύμνων. Τα γράμματα στο επίγραμμα ήταν σαφώς ελληνικά κι όχι ινδο-γερμανο-ευρωπαϊκά (εφευρέθηκαν τον 19ον αιώνα για την περίοδο από από 3000 π.Χ. – 800 π.Χ.) κι ούτε φοινικικά.

Διόδωρος ο Σικελιώτης

Γιατί πρώτος ο Ερμής διαμόρφωσε κοινή λαλιά για τους ανθρώπους κι έτσι πολλά αβάφτιστα, μέχρι τότε, πράγματα πήραν το όνομα τους, εκείνος επινόησε τα γράμματα κι εκείνος καθιέρωσε τις θρησκευτικές τελετές και τις θυσίες προς τιμή των θεών. Πρώτος εκείνος πρόσεξε τη διάταξη των άστρων και τη μουσική αρμονία των ήχων και πρώτος εκείνος οργάνωσε παλαίστρα και φρόντισε για την  εύρυθμη άσκηση και τη σωστή διάπλαση του ανθρωπίνου σώματος. Κατασκεύασε λύρα με τρεις χορδές, μιμούμενος τις εποχές του έτους, και όρισε τρεις φθόγγους, έναν οξύ, έναν βαρύ κι έναν μέσο• τον οξύ από το θέρος, τον βαρύ από τον χειμώνα και τον μέσο από την άνοιξη. Στους Έλληνες δίδαξε πώς να ερμηνεύουν τις σκέψεις τους και γι' αυτό τον είπαν Ερμή.

Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης μιλάει εδώ για τον Θωρ των Αιγυπτίων που οι Ελληνες τον αποκαλούν Ερμή. Πρόκειται για τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, ο οποίος γεννήθηκε στην Κυλλήνη της Αρκαδίας περί το 25000 π.Χ. Γυιος του Δία και της κόρης του Άτλαντα πλειάδας Μαίας, που μεταδίδει τη φιλοσοφία, τη θεοσοφία, την τέχνη της μουσικής, τη τέχνη της γραφής, τη τέχνη του λόγου, την τέχνη του νόμου, την αγροτική παραγωγή, το εμπόριο. Είναι ο ερμηνευτής των πάντων ονείρων και υλικών καταστάσεων, γι αυτό και η λέξη ερμηνεία γεννάτε απ’ το όνομά του.

Ο Ορφέας αναφέρει πώς «Ουρανός πρώτος του παντός εδυνάστευσε κόσμου..» που τον διαδέχτηκε ο Κρόνος. Μετά τον Κρόνο βασίλεψε ο Δίας και στη συνέχεια ο Διόνυσος (Ολυμπιόδωρος "Υπόμνημα στον Φαίδωνα" στα Ορφικά). Ο Ερμής υπήρξε ο πρώτος κυβερνήτης της Αιγύπτου και σύμβουλος του Κρόνου. Κατά την τιτανομαχία πήρε το μέρος του Δία και έμεινε στην ελληνική θρησκεία ως ο θεός Ερμής.


Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του γραμματολόγου Ιωάννη Στοβαίου τα κείμενα των έργων του Ερμή, γραμμένα στην ιερογλυφική γραφή και κρυμμένα στους αιγυπτιακούς ναούς και στις πυραμίδες, βρέθηκαν από τον αρχιερέα των ναών της Αθηνάς και του Ποσειδώνα στην αρχαία Αθήνα, Βούτη. Ο Βούτης που υπήρξε γενάρχης της ιερατικής κάστας των Ετεοβουτάδων, ήταν γιος του βασιλιά της Αττικής, Πανδίονα και όταν διαμοιράστηκε η εξουσία του πατέρα του, αυτός πήρε την ιερατική εξουσία και ο αδελφός του, Ερεχθέας, την πολιτική. Στην Αίγυπτο όπου ακολούθησε τον βασιλιά της Κρήτης Μίνωα, βρήκε τα κείμενα αυτά και τα μετέφρασε στην ιερατική γραφή.

Ο Στοβαίος γράφει ότι ο Ερμής έγραψε 42 βιβλία, ο δε Μανέθων λέει ότι  από εκεί τα αντέγραψε ο Μωυσής. «Οι φιλοσοφικές, θρησκευτικές και ιατρικές γνώσεις του Μωυσή ήσαν κι αυτές επιτεύγματα του Ερμή, τα στοιχεία των οποίων τα διδάχθηκε ο Μωυσής στην Αίγυπτο. Η δημιουργία του κόσμου όπως την διηγείται ο Μωυσής στην Εβραϊκή βίβλο στο κεφάλαιο της Γένεσης, είναι η κοσμογονία του θεού Ερμή των Ελλήνων.…τα ρητά των βιβλίων του Ερμή τα εδανείσθησαν κι’ ο Ορφέας και ο Μωυσής». (Στοβαίος 12.)

Κατά την Ερμητική θεολογία, ο Ποιμάντρης είναι η αποκαλυπτική παρουσία του υπέρτατου Όντος σε μια στιγμή έκστασης του Ερμή του τρισμέγιστου. Η αποκάλυψη της δημιουργίας ξεκινάει από τον πρώτο Νου, τον Πατέρα και την εμφάνιση του φωτός και του σκότους. Από το φως εμφανίζεται ο λόγος, δηλαδή ο γιος του Θεού. Στη συνέχεια το φως οργανώνεται σε ένα κόσμο αμέτρητων δυνάμεων. Δημιουργείται ο άνθρωπος - αρχέτυπο από τον πρωταρχικό Νου κατ' εικόνα του Πατέρα και στη συνέχεια ο ίδιος ο άνθρωπος αρχίζει και αυτός να δημιουργεί και με τη θέληση του Πατέρα γίνεται και αυτός δημιουργός. Στο εσχατολογικό μέρος του Ποιμάντρη αναφέρεται ο θάνατος και η μελλοντική ζωή της ψυχής, όπου η μεν μορφή διαλύεται στα στοιχεία που την αποτελούσαν και τα οποία επανέρχονται στη προηγούμενη κατάστασή τους, αδρανοποιημένου πια και του θνητού χαρακτήρα, η δε ψυχή απελευθερωμένη διέρχεται από τις 7 σφαίρες της κάθαρσης για να φτάσει προ των πυλών της αιωνιότητας. Εκεί θα περάσει από την θύρα που οδηγεί στους κόσμους των ανωτέρων δυνάμεων

" Η δόξα των πάντων είναι ο Θεός…Αρχή των όντων είναι ο Θεός και νους και φύση και ύλη και όλα αυτά εν σοφία εις υπόδειξη όλων…Υπήρχε σκότος άπειρο στην άβυσσο και νερό λεπτό και πνεύμα λεπτό και νοερό με τη δύναμη του Θεού, βρισκόμενα στο χάος. Και έλαμψε φως άγιο και στερεώθηκαν σε άμμο τα υγρά στοιχεία…" αποκαλύπτει ο Ερμής ο Τρισμέγιστος.
…………………

Οσο για την φοινικική προέλευση του ελληνικού αλφαβήτου οι επιγραφή των Σποράδων και η πινακίδα του Δισπηλιού Καστοριάς απτελούν αδιάψευστους μάρτυρες απόρριψης αυτού του γελοίου ισχυρισμού μιας και τα αρχαιολογικά αυτά ευρύματα χρονολογούνται 4500 χρόνια πριν την εμφάνιση των Φοινίκων.
Επι πλέον ο καθηγητής Πωλ Φωρ, διεθνής αυθεντία της Προϊστορικής Αρχαιολογίας, δημοσίευσε στο αμερικάνικο αρχαιολογικό περιοδικό, εκδόσεως του Πανεπιστημίου της Ινδιάνας, Nestor (έτος 16ον,1989,σελ.2288) πως αποκρυπτογράφησε πινακίδες ελληνικής Γραμμικής Γραφής, που βρέθηκαν σε ανασκαφές στο κυκλώπειο τείχος των Πιλικάτων της Ιθάκης και χρονολογήθηκαν με σύγχρονες μεθόδους στο 2700 π.Χ.. Η φωνητική απόδοση των πινακίδων μεταφράζεται, κατά τον Γάλλο καθηγητή πάντοτε :«Ιδού τι εγώ η Αρεδάτις δίδω εις την άνασσαν, την θεάν Ρέαν:100 αίγας, 10 πρόβατα, 3 χοίρους». Ετσι ο Φωρ απέδειξε, ότι οι Ελληνες έγραφαν και μιλούσαν ελληνικά τουλάχιστον 1400 χρόνια πριν από την εμφάνιση των Φοινίκων και της γραφής τους στην ιστορία.
Όλοι οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, για να μην τους απαριθμώ εδώ, που αναφέρονται στο Αλφάβητο (“Γράμματα”, όπως το έλεγαν), το θεωρούν πανάρχαια ελληνική εφεύρεση. 
Οι υποστηρικτές της προέλευσης του ελληνικού αλφαβήτου από το φοινικικό στηρίζονται σ’ ένα εδάφιο του Ηροδότου Ηροδότου (“Ιστορία, Ε 58″) στο οποίο εκφράζει την προσωπική του γνώμη («ως εμοί δοκέει» = όπως μου φαίνεται…) την οποία σχημάτισε «αναπυνθανόμενος» (=παίρνοντας πληροφορίες από άλλους).
Το εδάφιο αυτό είναι το κάτωθι:

«ΟΙΔΕΦΟΙΝΙΚΕΣΟΥΤΟΙΟΙΣΥΝΚΑΔΜΩΑΠΙΚΟΜΕΝΟΙΤΩΝΗΣΑΝΓΕΦΥΡΑΙΟΙΑΛΛΑΤΕΠΟΛΛΑ
ΟΙΚΗΣΑΝΤΕΣΤΑΥΤΗΝΤΗΝΧΩΡΗΝΕΙΣΗΓΑΓΟΝΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΕΣΤΟΥΣΕΛΛΗΝΑΣΚΑΙΔΗ
ΓΡΑΜΜΑΤΑΟΥΞΕΟΝΤΑΠΡΙΝΕΛΛΗΣΙΩΣΕΜΟΙΔΟΚΕΕΙΠΡΩΤΑΜΕΝΤΟΙΣΙΚΑΙΑΠΑΝΤΕΣ
ΧΡΕΩΝΤΑΙΦΟΙΝΙΚΕΣΜΕΤΑΔΕΧΡΟΝΟΥΠΡΟΒΑΙΝΟΝΤΟΣΑΜΑΤΗΦΩΝΗΜΕΤΕΒΑΛΛΟΝ
ΚΑΙΤΟΝΡΥΘΜΟΝΤΩΝΓΡΑΜΜΑΤΩΝ»

«Οι δε Φοίνικες ούτοι οι συν Κάδμω απικόμενοι τών ήσαν Γεφυραίοι άλλα τε πολλά οικήσαντες ταύτην την χώρην εισήγαγον διδασκάλια ες τους Έλληνας και δη και γράμματα, ουκ εόντα πριν Έλλησι ως εμοί δοκέει, πρώτα μεν τοίσι και άπαντες χρέωνται Φοίνικες, μετά δε χρόνου προβαίνοντος άμα τη φωνή μετέβαλλον και τον ρυθμόν των γραμμάτων».

Η κατά λέξη απόδοση του εδαφίου
[Οι δε Φοίνικες αυτοί, που μαζί με τον Κάδμο αφίχθησαν, εκ των οποίων και οι Γεφυραίοι, και σε πολλά άλλα μέρη κατοικήσαντες την χώραν αυτήν εισήγαγαν και τέχνες στους Έλληνες και μάλιστα και (κάποια) γραφή, η οποία δεν ήταν γνωστή πριν στους Έλληνες, καθώς εγώ νομίζω, πρώτα αυτήν την γραφή την οποίαν και όλοι οι Φοίνικες μεταχειρίζονται, μετά όμως με την πάροδο του χρόνου  μετέβαλλαν μαζί με τη γλώσσα  και το είδος αυτό της γραφής.]

Είναι σαφές πως στο εδάφιο αυτό του Ηροδότου κάποιοι  μεταφραστές δίνουν το νόημα, ότι οι ντόπιοι Ελληνες Βοιωτοί και όχι οι Φοίνικες μέτοικοι άλλαξαν την δική τους γλώσσα και γραφή και υιοθέτησαν τη φοινικική αντι του ορθού «μετά όμως με την πάροδο του χρόνου (οι Φοίνικες) μετέβαλλαν μαζί με τη γλώσσα (τους) και το είδος αυτό της γραφής»

Αλλ΄ εάν αποδίδουν αυτοί οι μεταφραστές έτσι όπως αποδίδουν το εδάφιο τότε κατά την ιδία λογική θα πρέπει να αποδώσουμε στο εδάφιο αυτό και την έννοια «μετά όμως με την πάροδο του χρόνου (οι Ελληνες) μετέβαλλαν μαζί με τη γλώσσα (τους) και το είδος αυτό της γραφής».  Να πούμε δηλαδή ότι οι Ελληνες εκτός από το αλφάβητο πήραν και την γλώσσα των Φοινίκων. Επειδή με κάτι τέτοιο θα γελούσε και το παρδαλό κατσίκι οι μεταφραστές αυτοί αγνόησαν τις λέξεις άμα τη φωνή και κράτησαν μόνον τον ρυθμόν των γραμμάτων. Οι λόγοι ευνόητοι.

Γύρω από αυτήν ταν παράφραση έχει στηθεί μια παρα-επιστημονική συζήτηση, ακατά την οποία  οι υποστηρικτές αυτής της παραθεωρίας δέχονται πως το φοινικικό αλφάβητο είναι «οιωνεί συλλαβικό αλφάβητο», παραβιάζοντας έτσι και τους στοιχειώδεις κανόνες γλωσσολογίας μιας και το περίφημο φοινικικό αλφάβητο δεν διαθέτει φωνήεντα.

Σημείωση:

Ο Φοίνικας, ο γενάρχης των Φοινίκων, ήταν γυιος του Αγήνορα και της Τηλέφασας, ο δε Αγήνωρ ήταν γυιός του Ποσειδώνα και της Λιβύης κόρης του Επαφου και της Μέμφιδας, ο δε Επαφος ηταν γυιός του Δία και της Ιούς. Οι Φοίνικες δηλ. ήταν ελληνικό φύλο, που κατοικούσε σε μια λωρίδα στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου, στα σύνορα με τα όρη του Λιβάνου και νοτιοανατολικά με τους λόφους της Γαλιλαίας.