Η 28η Οκτωβρίου 1940 είναι μια ημερομηνία που αναθερμαίνει τη σκέψη μας με πατριωτικούς συλλογισμούς, αφού αποτελεί ορόσημο στην πορεία του Έθνους κατέχοντας περίοπτη θέση στο βάθρο της συλλογικής μας μνήμης.

 Είναι η ημερομηνία που εκφράζει την πιο πρόσφατη ιστορική εποποιία , επειδή η τότε αδύναμη σε οικονομικό πλούτο και σύγχρονο οπλισμό Ελλάδα , όχι μόνο αντιστάθηκε νικηφόρα και κάτω από μύριες δυσχερείς συνθήκες στην ιταμή πρόκληση του Ιταλικού αρχικά φασισμού, αλλά και αντεπεξήλθε νικηφόρα σε όλα τα πεδία των μαχών. Εκεί γιγάντωσαν – προξενώντας τον παγκόσμιο θαυμασμό - τα στοιχεία της ευψυχίας, ανδρείας και αυτοθυσίας του (Προγόνου) Έλληνα με ήθος αγάπης για την Πατρίδα σαν να ήταν τα γνωρίσματα αυτά οργανικές – τιτανικές δυνάμεις της ψυχοσύνθεσης του.  Η 28η Οκτωβρίου είναι πλέον μία καθιερωμένη Εορτή όπου με περηφάνεια και ευγνωμοσύνη αποτίουμε φόρο τιμής στους νεκρούς ήρωες των μαχών, γιατί εκπροσώπησαν ένα ολόκληρο Έθνος και θυσιάστηκαν για τα ιδανικά της Εθνικής Ελευθερίας – Δημοκρατίας και συλλογικής και ατομικής Αξιοπρέπειας. 

 

Όμως, αν - χωρίς να αρνηθούμε- αποστασιοποιηθούμε με περισυλλογή και ενδοσκόπηση από τους ενθουσιαστικούς, πύρινους πατριωτικούς λόγους , από τις γεμάτο εθνικό παλμό παρελάσεις και από τις παρουσίες σε «ιερές Δοξολογίες» των επισήμων και μη, με μελαγχολία θα διαπιστώσουμε ότι αυτά που κερδίσαμε στις μάχες είναι ακόμη αίτημα και σήμερα, στο καιρό της ειρήνης.  

 

Τα βασικά αρχέτυπα χαρακτηριστικά της Αρχαϊκής Πόλης: Ελευθερία- Αυτάρκεια- Αυτονομία, που ήταν ο πολιτικός δρομοδείκτης κάθε διαχρονικής συνταγματικής διατύπωσης , στην πράξη λόγω κυρίως εξωγενών παραγόντων και ελλιπούς ικανότητας και λαθεμένων ενδοτικών επιλογών των ηγητόρων της Πατρίδος μας, αποχρωματίζονται από το ουσιαστικό τους περιεχόμενο. Το σύμπτωμα αυτής της παρακμιακής πορείας, συνοδεύει συνήθως και ο λόγος ενός ανυπόφορου λαϊκισμού και εκχυδαϊσμένης δημαγωγίας, όπου εξωραΐζεται το παράλογο, «πειθαρχείται» η ελευθερία βούλησης και έκφρασης των πολιτών σε κομματικούς μηχανισμούς ή αντίστοιχες σκοπιμότητες. Έτσι οι  βασικές αρχές της Δημοκρατίας : Ισηγορίας (ισότιμο δικαίωμα λόγου μετά παρρησίας), Ισονομίας (ισότητα των πολιτών απέναντι στους νόμους και την απονομή της δικαιοσύνης), και Ισοκρατίας: (δηλ. ίσα πολιτικά δικαιώματα και η δυνατότητα των ίσων ευκαιριών συμμετοχής στην διαχείριση εργασιών και αγαθών),  παρουσιάζονται να δυσλειτουργούν και να ενισχύουν τα αισθήματα καχυποψίας για αδιαφάνεια των δημοσίων δεδομένων και των δημοσίων λειτουργιών.  

 

Έτσι η χώρα μας ίσως να μη κινδυνεύει τόσο από ισχυρούς, «νευρικούς» και φιλοπόλεμους εχθρούς, που επιβουλεύονται τα σύνορά μας, όπως το 1940, όσο από  τις δυσδιάκριτες απειλές που ελλοχεύουν και από την πολιτική ανεπάρκεια των κυβερνήσεων, εκείνες που ελέγχονται στην διορατικότητα των εξελίξεων, στην οργάνωση, στον προγραμματισμό και στην επιδίωξη του Εθνικού συμφέροντος. Αντίθετα ζήσαμε και εκφυλιστικά φαινόμενα άκρατου κομματισμού, διχαστικού έκρυθμου λόγου και πρακτικών,  ενώ ο διπολικός προσχηματικός ή μη «Ιδεολογικός φανατισμός», ό υπολογισμός του πολιτικού κόστους εις βάρος των όποιων αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και η οπισθοδρόμηση στην εποχή Κωλέττη, Δηλιγιάννη με διασπάθιση, ακόμη και υπεξαίρεση του δημοσίου χρήματος, δεν μας είναι άγνωστα.  Αντί οι (η) πολιτικοί(ή)  να καθοδηγούν τον λαό στον ορθό λόγο του δικαίου, του αρίστου και του εφικτού, ενδίδανε σε μεγαλόστομες παροχολογίες με εξωτερικό δανεισμό για «απατηλή και νόθη ευμάρεια», στον απαιτητικό και θρασύ αυταρχισμό συνδικαλιστών και σε δονκιχωτικούς μεγαλοϊδεατισμούς (όπως η βίαιη νομισματική ένταξη στο ευρώ) , επιλογές που προξένησαν και την μεγάλη οικονομική κρίση που βιώνουμε. Όταν επίσης, η κάθε πολιτική επιδίωξη διαμορφώνονταν μονομερώς σε οικονομική (σαθρή) βάση, χωρίς μέριμνα δηλ. για πρωτογενή παραγωγή ή δημιουργική επένδυση κεφαλαίων, είναι παθογένεια που  αποκαλύπτει την προηγηθείσα πνευματική κρίση  και φυσικά …την επακόλουθη σχεδιασμένη «οικονομική υποδούλωση» στην λαίλαπα των τωρινών μνημονίων.  

Σχεδιασμένο-μεθοδικό ΟΧΙ στον κάθε «Ιανό εχθρό», και στον χρόνο που έπρεπε, δεν ορθώθηκε από κανέναν ηγήτορα, υποταχθέντες  σχεδόν όλοι στο πολιτικό κόστος και στον φόβο του πιθανού τους εξοβελισμού από την πολιτική σκηνή, χωρίς να έχουν το ανάστημα «της θυσίας» για μια μεταγενέστερη ίσως περήφανη υστεροφημία για τις σωτήριες παρεμβάσεις τους στο κοινωνικό-οικονομικό σύστημα. Όλοι πρότειναν «αξιοπρεπή τρόπο» παράδοσης…για το συμφέρον μας, γι’ αυτό ο νέος εχθρός δεν βρήκε «ένοπλα τείχη» και άλωσε τα πάντα. Το χειρότερο δε σύμπτωμα - πιθανόν όλων- εξ αιτίας των μνημονίων, της  φτωχοποίησης , της ανασφάλειας, της «χρεωκοπίας» του πολιτικού συστήματος στην αντίληψη των πολλών και το αίσθημα της αμηχανίας, της μη εμπιστοσύνης αλλά και της θυμικής εναντίον του αντίδρασης, έφερε στα έδρανα του Κοινοβουλίου της Δημοκρατίας ένα ναζιστικό κόμμα. Και να σκεφθεί κανείς  ότι για την ολοκληρωτική ιδεολογία του ναζισμού και την ρατσιστική πρακτική του, η Ελλάδα έχυσε το αίμα της στο Έπος του 40,  και παρ’ ότι ακόμη είναι νωπές, η κάθε μορφής βιαιότητα, οι θηριωδίες και οι καταστροφές που επέφερε το  Χιτλερικό κυρίως μόρφωμά του στη Χώρα μας.  

 

Τα ιδεώδη της Ελευθερίας, της Δημοκρατίας και της Εθνικής Αξιοπρέπειας αναδύονται την γιορτινή ημέρα της Επετείου του 1940 με τα «ΘΑ» των πολιτικών, υποσχόμενοι «ένα καλύτερο μέλλον», ενώ θα έπρεπε να είναι Χρέος, ιερό καθήκον και πρωτεύον μέλημα η ευνομούμενη, ευδαίμονα  και ανεξάρτητη Πολιτεία για τον τρόπο ζωής της καθημερινότητας των πολιτών της. Όταν όμως η «Εθνική Παιδεία» - από τον Γ. Ράλλη και ύστερα, σχεδόν με συνέργεια όλων των κυβερνήσεων-,  εξοβελίζει από την εκπαιδευτική Αγωγή  ο,τιδήποτε παραπέμπει  στην Εθνική κληρονομιά και Εθνική ταυτότητα, συρρικνώνοντας ή στρεβλώνοντας την Ιστορική αλήθεια και αφαιρώντας το ηρωϊκό ιδεώδες από τη σχολική αγωγή, όταν αποκαθηλώνει την ομολογιακή πίστη της Ορθοδοξίας – από τους πλέον πνευματικούς και ψυχικούς συνεκτικούς παράγοντες της κοινωνίας - , καταργεί την συνέχεια της Ελληνικής γλώσσας – της μοναδικής στον κόσμο που μιλιέται και γράφεται εδώ και τέσσερις χιλιάδες χρόνια, κουβαλώντας τον διαχρονικό πολιτισμό - καταργείται επίσης ή υποβαθμίζεται και ο πλούτος αξιών της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, δεν προβληματίζεται κανείς για την σημασία και την βαρύτητα της τελμάτωσης χωρίς Εθνική παιδεία, χωρίς ανθρωπιστικές αξίες ;  

 

Ο σκεπτικισμός εντείνεται γιατί με αφελείς αλχημείες, «ιδεοληπτικούς οραματισμούς» και καθεστωτική νοοτροπία των κυβερνώντων, ισοπεδώνεται η ποιότητα, αλλεργιοποιείται η αριστεία, ενώ μαζί με την άμιλλα δυσμάχονται αξιολογούμενες με κληρωτίδα. Πολιτιστικά ενδοσχολικά προγράμματα και δραστηριότητες, εκτός του ωρολογίου προγράμματος των ιδιωτικών σχολείων καταργούνται, επειδή αποκαλύπτουν την γύμνια του δημοσίου. Η οποιαδήποτε μεταρρύθμιση εξαντλείται στο πολυπαθές εξεταστικό σύστημα και στην …προστασία των καταλήψεων, του Πανεπιστημιακού ασύλου για να βρίσκουν άσυλο χρήστες και διακινητές ναρκωτικών  και να δρα ανεξέλεγκτα οποιαδήποτε αναρχοκρατούμενη με φασιστική νοοτροπία ομάδα, στοχοποιώντας, προπηλακίζοντας και …επικηρύσσοντας καθηγητές!. Ηρωϊκό ΟΧΙ στην εκ των ένδον υποβάθμιση της Χώρας δεν θα προβάλλει κάποιος πνευματικός ή πολιτικός ηγέτης; Το ματωμένο μήνυμα από τα βουνά της Ηπείρου του 1940 για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ - ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ - ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ποιοι πρέπει να το ακούσουν και σήμερα για ενδύσουν με Ελπίδα τούτη τη Χώρα; Το παλαιό αίτημα του δρόμου της φοιτητιώσας νεολαίας: «Ψωμί – Παιδεία- Ελευθερία» θα είναι πρωτεύον μέλημα κάποτε για τους εκάστοτε Κυβερνώντες ετούτου του Τόπου;  

 

Όλη αυτή η οικονομική, πνευματική και ηθική παρακμή αντανακλάται σε όλα τα επίπεδα ζωής, όπως φυσικά και στην …«εντροπία» της πολιτικής. Αυτή την παιδεία έχουμε αυτούς τους πολιτικούς «εκλέγουμε». Αν συλλογιστεί κάποιος το επίπεδο των αντιπροσώπων του Κοινοβουλίου μας των ετών μετά την μεταπολίτευση με αυτό των σημερινών – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- τον γεμίζει θλίψη. Συνακόλουθα, το Σχολείο σήμερα ποια ιδανικά διδάσκει; Ποιο νόημα ανθρωπιστικής αγωγής προσφέρει; Με τι εφόδια τον προικίζει να αγαπά και να υπερασπίζεται την Πατρίδα του είτε σε καιρό πολέμου (όλοι τον απεύχονται) είτε σε περίοδο ειρήνης; Μήπως συγχέει και συμπνίγει αυτά τα αισθήματα με την αντιπάθεια και την εχθρότητα προς το ανάλγητο από κάθε πλευρά – δυστυχώς- Κράτος; Αν ου μη γένοιτο προκύψει νέα θρασύτατη Εθνική προσβολή «τύπου 1940» με 

τι εφόδια και αξίες έχει οπλιστεί η νέα γενιά για προάσπιση των Εθνικών ιδεωδών; …Ίσως τα μάθει …από το εξωτερικό  που κατέφυγε για εργασία!. 

 

Βέβαια ο εριστικός και καταγγελτικός λόγος είναι ευκολότερος σε επισημάνσεις και του καταλογίζεται πολλές φορές μικροψυχία επειδή δεν προσμετρά τις αγαθές προθέσεις των ιθυνόντων και υπερτονίζει μόνο την αρνητικότητα των αποτελεσμάτων. Λόγω της ημέρας που απαιτεί η συλλογική μνήμη να υμνολογεί την συλλογική προσπάθεια της πολιτικής ηγεσίας και του λαού στον νικηφόρο Αγώνα του 40, καλό είναι να το συνειδητοποιήσουμε για μια γενική ανασύνταξη ώστε με συναίνεση και ομόνοια, με θυσίες και στο πνεύμα Εθνικής ομοψυχίας να πετύχουμε το συμφερότερο για την Πατρίδα μας.  Ας μας προβληματίσει και το επιρρεπές προς «Εθνικούς διχασμούς» που μας ταλανίζει ως Έθνος: Αθηναίοι – Λακεδαιμόνιοι, Ενωτικοί- Ανθενωτικοί (την στιγμή που η «Πόλις εάλω»), Πολιτικοί- Στρατιωτικοί (στον Αγώνα του 21), Βασιλικοί- Βενιζελικοί (1915-22, …), Δεξιοί- Αριστεροί (μετά το 1940 με όλους τους εκατέρωθεν ενδιάμεσους κομματικούς σχηματισμούς). Έτσι και οι  ένδοξες σελίδες του 40 αντί να συνεχίσουν γραφή ειρηνοποιών έργων δημιουργίας σε όλους τους κοινωνικούς- πνευματικούς και οικονομικούς τομείς πάνω στην δόξα της νίκης και της Απελευθέρωσης, καταγράφουν μέσω των Δεκεμβριανών ματωμένες εικόνες ενός σκληρού Εμφυλίου, που δίχασε και πλήγωσε  βαριά έναν δυστυχισμένο λαό. Γι’ αυτό, η κατά καιρούς επιλεγμένη στο δημοκρατικό μας σύστημα από τους κομματικούς σχηματισμούς ηγεσία,  να αποκαλύπτει με κάθε τρόπο την πρόθεση σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ατομικών ελευθεριών  και της Αξιοπρέπειας του κάθε πολίτου. Να πολιτεύεται και να ενεργεί έξω από μικροκομματικές πελατειακές σχέσεις, ιδεολογικές αγκυλώσεις, και τις χωρίς διάλογο αυταρχικές επιβολές και «ρυθμίσεις» διαπλοκής για ημετέρους , που σκοτώνουν την Αξιοκρατία, την τάξη, ασφάλεια, και πρόνοια του συνεπούς, συνετού και αγαθού πολίτου αυτής της Χώρας που όλοι αγαπάμε.  

 

Δημήτρης Μίχας