"Ολοι εχουμε ονειρα. Καποιες φορες το ονειρο είναι η μεγαλη ζωη, καποιες φορες είναι μια απλη δουλεια, άλλες ένα πιατο φαγητο. Παντα το ονειρο αυτο αρχιζει όταν εχεις φτασει στο στοχο και απολαμβανεις τους καρπους. Κανενας πιτσιρικας δεν ονειρευτηκε τις πανελληνιες και κανενας 25αρης τις ατελειωτες συνεντευξεις για δουλεια.

Τα ονειρα εχουν τη δυνατοτητα να τα παρακαμπτουν όλα αυτά. Η ζωη όμως όχι. Καλως η κακως για να πετυχεις το ονειρο χρειαζεσαι ειτε πολυ μεγαλη θεληση ειτε μεγαλη τυχη. Και η γενια μου δεν στερειται ονειρων, στερειται οπλων για να τα πετυχει. Μεγαλωνουμε σε μια χωρα η οποια μας λεει μονο τι πρεπει να κανουμε για να τη σωσουμε, ποτε δε μας ειπε κανεις τι θα γινει όταν το κανουμε και γιατι να το κανουμε. Είναι αλλιως στα σαραντα σου να ξερεις ότι βαδιζεις σε ένα δρομο ο οποιος στα επομενα πολλα χιλιομετρα εχει λακουβες αλλα στο προορισμο σου κουτσα στραβα θα φτασεις, και άλλο να εισαι εικοσι και να μαθαινεις πως η γεφυρα παρακατω εχει πεσει. Γιατι αυτή η εικονα σχηματιζεται στο μυαλο μου όταν ακουω ''για τα επομενα δεκαπεντε χρονια η χωρα μας θα βρισκεται σε υφεση''. Τι είναι δεκαπεντε χρονια? Για τη γιαγια μου που σκεφτεται πως περασαν τα χρονια ετσι είναι μια στιγμη, αλλα οταν εισαι στη δικια μου ηλικια αυτά τα χρονια είναι ολη σου η ζωη. Είναι ακριβως αυτή η διαδρομη που δεν υπαρχει στο ονειρο, αλλα για να φτασεις εκει πρεπει να την διανυσεις. Αν σταματησεις να ποτιζεις τον κηπο θα γλιτωσεις αρκετο νερο, αλλα μετα τι? Τα λουλουδια θα μαραθουν και το οξυγονο θα τελειωσει.. Αυτος ο κηπος είναι η παιδεια μας, ο πολιτισμος μας, η υγεια μας, αξιες που νομιζω ότι στο 2010 είναι πλεον υπερβολικα ρομαντικο να χαρακτηριζουμε αδιαπραγματευτες. Είναι τουλαχιστον χαζο να λες ότι κατι είναι αδιαπραγματευτο όταν το εχεις ηδη χασει. Το θεμα είναι πως θα το ξανακερδισεις. Οι κοινωνικοι αγωνες χρειαζονται ελπιδα και νέο αιμα για να πετυχουν, δωστε μας ελπιδα. Μπορει να πεθαινει τελευταια, αλλα κανεις δεν είναι αθανατος."