Μιχαὴλ Πυλάρτη 

(ἀπὸ τὴν συλλογὴ «Περίπατοι στὸ Ζωτικὸ» )

(ἀφιερωμένο στοὺς ἁπανταχοῦ ἐρωτευμένους

μὲ ἀφορμὴ τὴν 14^η  Φεβρουαρίου

ἡμέρα τοῦ Ἁγίου Βαλεντίνου)

Ἀτόφιος κόσμος μὲ πνοὴ Βρυτζάχας

- τὸ βουνὸ ποὺ τὸν ἥλιο κρύβει νυχτώνοντας-

μαγευτικὰ καὶ ὑποβλητικὰ 

τὸν μεγάλο Πάνα ὑποδέχεται 

κάτω ἀπ'  τὸν ἔναστρο οὐρανὸ

στῶν λόγγων τὰ ρεικιόσπαρτα σεντόνια.

Τζιτζίκια καὶ τριζόνια ἀναγγέλλουν 

τελετὲς νυχτερινὲς, ἐνῶ 

στὸ θρόϊσμα τῶν φύλλων τῆς φτελιᾶς 

φαντάζεσαι φτερούγισμα νυμφῶν 

νεράϊδων καὶ στοιχειῶν 

σὲ ὀργιώδη σύναξη χοροῦ 

μὲς στὴν μυστήρια Νύχτα 

συνάδοντας μὲ τὶς μεθύουσες χορδὲς 

τοῦ θείου  Διονύσου.

Στὴν τελετουργία αὐτὴ 

μὲ τὸ ἐκ-στατικὸ  της σκηνικὸ 

 πῶς νὰ μὴ σκέφτεσαι ρομαντικὰ ;

καὶ πῶς τὶς ὀξυμμένες σου αἰσθήσεις νὰ ἐλέγξεις ;

Ἡ λεπτότητα συμπνίγεται 

μὲς στὸ πρωτόγονο ἁπλὸ 

καὶ ἡ βελούδινη ἁφὴ σου 

σὲ οἶστρο δαιμονικὸ φιλὶ 

ἐξύμνησε τῶν μαινάδων πάθος

στὸ γυμνωμένο σου κορμὶ 

ὦ ! Ἀγαπημένη -

ὦ ! Έρωτα εὐσεβῆ, 

ἐνθεουσία μᾶς κερνᾶς 

στῆς Ἥβης τὸ ποτήρι 

μυσταγωγώντας τὸν ἐπίγειο χρόνο μας

χωρὶς καθρέφτη νὰ κοιτᾶς !.