Μύθος είναι ο Λόγος. Είναι η Αργώ που ταξιδεύει στο χρόνο ανθρώπους γεγονότα και καταστάσεις, ιστορία και γνώση. Εναπόκειται σε μας να αποκωδικοποιήσουμε το πραγματικό του μήνυμα, να αφαιρέσουμε το περυτίλιγμά του, που είναι όμορφο, και ανθρωπομορφικό.
Αρχική
του Δημήτρη Μίχα
Ἕνα σημεῖο ἀναφορᾶς τῆς τοπικῆς ἱστορίας καί τῆς συλλογικῆς μνήμης τῶν κατοίκων εἶναι σέ πολλά χωριά ἕνα αἰωνόβιο δένδρο πού καθίσταται τό ἔμβλημά του μέ ἰσχυρούς συναισθηματικούς καί ἐθιμικούς συμβολισμούς.
(από το βιβλίο του Γάλου Ορθοδόξου θεολόγου ιερωμένου π. Λεβ Ζιλέ)
“Βίβλος γενέσεως Ιησού Χριστού” (Ματθ. 1, 1). 'Ετσι αρχίζει τό Ευαγγέλιο. Τί νά σημαίνη άραγε αυτός ο μεγάλος κατάλογος εβραϊκών ονομάτων; Γιά τούς Ιουδαίους τήν αναγκαιότητα νά υπογραμμισθή η καταγωγή τού Μεσσία από τό Δαυϊδ.
Εκεί που η ελληνική ύπαιθρος σμίγει με την ποιμενική ζωή, γεννιούνται δημοτικά τραγούδια θαρρείς βγαλμένα από τον ιδρώτα και τις αγωνίες των ανθρώπων μιας άλλης Ελλάδας, γνώριμης στους παλιούς.
Από τους στίχους της Ιλιάδας ραψωδία Χ, 355-359, όπου ο θνήσκων Πάτροκλος λέει στον Αχιλλέα να προσέξει μήπως θυμώσουν οι θεοί και στείλουν τον Πάρι με τον Απόλλωνα και τον σκοτώσουν, συμπεραίνει κανείς ότι ο Αχιλλέας σκοτώθηκα από τον Πάρι (Αλέξανδρο), χωρίς αυτό να αναφέρεται πουθενά στην Ιλιάδα ή στην Οδύσσεια.
Μίχας Δημήτριος, φιλόλογος καθηγητής
Μέρος πρώτο
Ἡ ἑορτὴ τοῦ Ὀρθοδόξου Ἑλληνικοῦ Πάσχα ἔχει βαθιὲς ρίζες τόσο στὴν Ἰουδαϊκὴ θρησκευτικὴ Παράδοση ὅσο καὶ στὴν Ἑλληνικὴ λαογραφικὴ Παράδοση. Γιὰ μὲν τὴν πρώτη θὰ ἔχουμε ὡς βάσι τὸν καθηγητὴ «Ἑρμηνείας τῆς Καινῆς Διαθήκης» Σάββα Αγουρίδη γιὰ δὲ τὴν δεύτερη τὸν καθηγητὴ λαογραφίας καὶ Ἀκαδημαϊκὸ Κώστα Ρωμαῖο. Διαβάζουμε λοιπὸν πὼς τὸ Χριστιανικὸ Πάσχα σὲ ὅτι ἀφορᾶ τὰ σύμβολα καὶ τὶς εἰκόνες βασίζεται στὸ Ἰουδαϊκὸ Πάσχα γιατὶ ἔχει ἐνσωματώσει πολλὰ στοιχεῖα τόσο στὸ νοηματικὸ του περιεχόμενο ὅσο καὶ στὸν τελετουργικὸ του τρόπο.
Μπροστὰ στὸ Ἡρῶον στὸ Λιβάδι τῆς Βρυτζάχας
Στό Ζωτικὸ κατ’ ἔτος, τὴν 11ἡ Ἰουνίου, τιμᾶται ἡ μνήμη τῆς νικηφόρου μάχης τῶν Σουλιωτῶν ἐναντίον τῶν τουρκαρβανιτῶν τοῦ Ἀλῆ Πασᾶ ποὺ ἔγινε τὸ 1800 νύχτα την 11η ξημερώνοντας 12ης Ἰουνίου, στή θέση Λιβάδι τοῦ βουνοῦ Ἀλισσὸς γνωστὴ περισσότερο ὡς Βρυτζάχα.
του Γιώργου Κόνδη
Εν αρχή ην ο λόγος και εκ του λόγου γεννάται η αρχή του παντός. Ιδού λοιπόν αυτός ο γητευτής της πέτρας και των φρυγάνων, που αναμαζεύοντας με λέξεις τις ξέρες του άγονου τόπου του μετράει τους χρόνους από τη γέννηση, από την Αρχή, έως το τώρα, φτιάχνοντας ημερολόγιο πλεύσης ώσπου να ξανοιχτεί μακριά και να τον πιάσει πάλι ο νόστος, η θέληση για επιστροφή.
ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ 14η ΦΕΦΡΟΥΑΡΙΟΥ, ΗΜΕΡΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΙΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ
του φιλολόγου Δημητρίου Μίχα
Με τα νέα μέτρα απαγόρευσης για προστασία από τον κορονοϊό, ξεκίνησα να σκαλίσω κάποιες σκέψεις διαβάζοντας ένα πεντάστιχο που έλαβα στο κινητό μου από έναν παλιό μου μαθητή, που είναι τώρα και ψάλτης στον Αγιο Στέφανο Αττικής με την επωδό: «πού καταντήσαμε δάσκαλε;» Σκέφτηκα να το παρουσιάσω δημόσια:
Σελίδα 8 από 53