Αρχική

Εσένα στολίδι του γένους των Ελλήνων, που πρώτος μπόρεσες να υψώσεις φως λαμπρό μες σε φρικτά σκοτάδια και φανέρωσες τις χάρες της ζωής, εσένα ακολουθώ, και στα δικά σου χνάρια πάνω τα πόδια μου πατούν, όχι για να σε παραβγώ, αλλά από αγάπη και πόθο να σε μιμηθώ.
[Εγκώμιο για τον Επίκουρο. Λουκρήτιος (ΙΙΙ. 1-6)]

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει 

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το πανέμορφο ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη 

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει

όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,

έβλεπα τώρα πόσα κρυμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες... 

Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις 

εκεί που πάει να σκύψει 

με το σουγιά στο κόκκαλο 

με το λουρί στο σβέρκο 

Νάτη πετιέται απο ξαρχής 

κι αντριεύει και θεριεύει 

και καμακώνει το θεριό 

με το καμάκι του ήλιου 

Ο Γιάννης Ρίτσος είναι ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της νεοελληνικής περιόδου. Γεννημένος στη Μονεμβάσια την 1η του Μάη1909, μεγάλωσε στους κόλπους μιας αγροτικής μεν, ιδιαιτέρως εύπορης δε οικογένειας. Έτσι απέκτησε εμπειρίες τόσο από το βαθύ αστικό πολιτισμό, όντας ιδιαιτέρως καλλιεργημένος και ευαίσθητος ο ίδιος, όσο και εικόνες από την αγροτική και εργατική ζωή. 

Αχ αυτά τα ξέγνοιαστα, τα παιδικά μας χρόνια στο δημοτικό σχολείο. Γεμάτα παιγνίδι και ανεμελιά. Ειδικά το καλοκαίρι, που όλος ο χρόνος ήταν ολοδικός μας. Από το χάραμα μέχρι που θάμπωνε. Τα γόνατά μας πληγιασμένα  καθώς σερνόμασταν σε πλαγιές και λαγκάδια, κάτω από πυκνόφυλλα πουρνάρια, κάτω  από χαμηλές κουμαριές, μέσα σε θάμνους, μέσα από βάτους. Οι κρούστες από τις πληγές στα πόδια. στα χέρια, στο κορμί μας ήταν τα δικά μας πονεμένα “στολίδια”. κι ήταν αυτά σημάδια περηφάνειας, που σμίλευαν την ψυχή και τον νου μας. 

“Μες στην υπόγεια την ταβέρνα,

μες σε καπνούς και σε βρισιές

(απάνω στρίγκλιζε η λατέρνα)

όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές·

εψές, σαν όλα τα βραδάκια,


να πάνε κάτου τα φαρμάκια...”

Ο Κώστας Βαρνάλης γεννήθηκε στον Πύργο της Βουλγαρίας στά 1884 από μικροαστική φαμίλια. ∆εκατεσσάρων χρονών πήγε στα Ζαρίφεια ∆ιδασκαλεία της Φιλιππούπολης και πήρε το απολυτήριό του σε τέσσερα χρόνια. Ηταν έξαιρετικός μαθητής, έγραφε στίχους, τα έπαιρνε τα γράμματα, τα μάτια του έβγαζαν σπίθες, έδειχνε πως μπορεί να γίνει σπουδαίος «ιεροφάντης των Μουσών και λειτουργός της Παιδείας». Τον υποστήριξε λοιπόν ο δεσπότης Αγχιάλου και η κοινότητα Βάρνας και τον έστειλε να σπουδάσει φιλολογία στην Αθήνα. Ετσι παρουσίασε τον Βάρναλη ο ∆ημήτρης Γληνός σε άρθρο του για τον Κώστα Βάρναλη. Και συνεχίζει:

Αγαπητή συγχωριανή, αγαπητέ συγχωριανέ,

Ο σύλλογός μας καλεί όλα τα μέλη του, τους απανταχού Ζωτικιώτες αλλά και σε εσένα προσωπικά, στη γενική συνέλευση που θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2018 και ώρα 12:00, με σκοπό τη διενέργεια εκλογών για την ανάδειξη νέου διοικητικού συμβουλίου. Η συνέλευση θα λάβει χώρα στον χώρο του καταστήματος του συγχωριανού μας Γιάννη Παπαφώτη, στην οδό Οδυσσέα 5α, στο Κάτω Νεοχωρόπουλο Ιωαννίνων.

Της Βασιλικής Σ. Μίχα

Χειμαρρος ειναι που κυλαει 
με των καρπων την αφθονια 
ειναι η απειραχτη ευλογια 
γλυκα τον νου σαν ακουμπαει 

Της Βασιλικής Σ. Μίχα

Μές την αρένα των "θηρίων" 
πού¨χουν συνείδηση χαμένη ,
τα παραμύθια που σου τάζουνε πληρώνεις , 
και συ με δάκρυ ξεχρεώνεις ,

Ι. Μότσης

Είναι γνωστό από το παράδοξο του Ζήνωνα που ο ταχύς Αχιλλέας δεν θα φτάσει ποτέ την προπορευόµενη χελώνα, επειδή  ώσπου ο Αχιλλέας να διανύσει την απόσταση που κάθε φορά τον χωρίζει από την χελώνα αυτή θα έχει διανύσει ήδη ένα διάστηµα, έστω και µικρό, γι’ αυτό και η χελώνα θα προπορεύεται συνεχώς.

«Έστι δ’ ούτος ότι το βραδύτατον ουδέποτε καταληφθήσεται θέον υπό του ταχίστου. Έµπροσθεν γαρ αναγκαίον ελθείν το διώκον, όθεν ώρµησε το φεύγον, ώστ’ αεί τι προέχειν αναγκαίον το βραδύτερον. Έστι δε και ούτος ο αυτός λόγος τώι διχοτοµείν, διαφέρει δ’ εν τώι διαιρείν µη δίχα το προσλαβανόµενον µέγεθος (Αριστοτέλης, Φυαικά Ζ 9.239 Β 14)».