της Βασιλικής Μίχα
Είναι και κείνα τα σκαριά
που κουβαλούν τη μοναξιά
δεμένη στο κατάρτι..
ναυαγισμένα απ' τους καιρούς
σε ανταριασμένες ατραπούς,
με ματωμένο ξάρτι.
Εχουν στ' αμπάρια θησαυρό
από δακρύβρεχτο μισθό
και πάθη ακοστολόγητα.
γινήκαν οι ρωγμές πληγή
και η επιτύμβια σιωπή
βοά στ' ανομολόγητα.
Κρατούν τις πύλες τους κλειστές
σε τυμβωρύχους πειρατές
που τιμαλφή γυρεύουν,
τί τα ναυάγια της ψυχής
είναι διαμάντια της βροχής
που πάντα γοητεύουν...!
Βίκυ Μ.