του Φώτη Μότση

επιμένω στην αναγκαιότητα εγκαθίδρυσης
καινούργιων αναπνευστικών συσκευών
και στην κατάργηση της ανευθυνότητας
των τρύπιων στεγών
και των αεροσωλήνων

επιμένω στην ανάληψη των αισθημάτων
από τις τράπεζες ασφαλών καταθέσεων
και στην ταρίχευση των λέξεων
αδιαμαρτύρητα άγνοια υποταγή

Επάενε κι ερχόταν η ψυχή του. Δρόμοι, σοκάκια, επαρχιακές οδοί με εκατό τόσα, χτυπάει κοντέρ στην εθνική γαίας -απείρου. Κουρνιάζει ύστερα στα καφενέ και στα σκυλάδικα μ' έναν μέτριο γλυκό αρχικά και μ' ένα κρασοπότηρο η συνέχεια. Το δεύτερο άδειο -κατά το συνήθειο.
Χουφτώνει άγαρμπα, αταβιστικά την ισιάδα της χωραφιάς μέσα στις απέραντες εκτάσεις του μυαλού του, στριμώχνοντας, ωστόσο, επιδέξια την ελιά στο μεσοβύζι της -χάνεται στην αντράλα των χυμών της γης, μαστουρώνει στις οσμές της, φεύγει. Αλαργεύει.

του Χρήστου Θεμελή

Όταν πάψουμε να προσφερόμαστε στον άλλον
για να μοστράρει την καταναλωτική του
ευδαιμονία,,

Όταν δεν θα είμαστε εθελοντές θεατές/ακροατές
της ανούσιας παράστασης του κάθε
προσφερόμενου εαυτούλη,,

Παραπαίουμε μέσα σε λαβύρινθους συλλογισμών. Ψηλαφίζουμε πόρτες και παράθυρα στην αναζήτηση διεξόδου απ' το ανήλιαγο δωμάτιο της καθημερινότητας, ιδροκοπούμε για να δούμε έστω ένα ανεπαίσθητο φωτάκι στο βάθος των ατέλειωτων διαδρόμων, ή για ν' ακούσουμε κάτω απ' τις καταπακτές του βίου μας το μουρμουρητό εκείνου του νερού που θα μαρτυράει την ύπαρξη κάποιας εκβολής και που θα μας πάει στ' ανοιχτά. Στην ανάσα.

Του Φώτη Μότση

Έλεγε ο μπάρμπας ο Αντώνης, ζωή να 'χει, με κουβέντες και με τσίπουρο. Λόγια συβρασμένα μέσα στην αψάδα του ξερικού του σταφυλιού και στον ίσκιο της φωτιάς, ζυμωμένα στα ρόζια της παλάμης και στην ακάμωτη ελπίδα. Έλεγε για τα χιόνια που πάγωναν εκείνο τον καιρό τον τόπο όλο, που ορφάνευαν τις γειτονιές ολάκερες και τα χωριά και τα τοπία σύμπαντα κι έκαναν πλούσια τα όνειρα. Μολόγαγε για τα χαλασμένα χνώτα και τις σαπισμένες σάρκες που 'πεφταν με την τελευταία ξέπνοη ανάσα της ζωής ωσάν  κουφάρι στην απόχη του χιονισμένου χάρου.

Του Γιάννη Μπανίκα

Πέντε παιδιά είχε ο Βαγγέλης Τόκας, απ’ την Μπεστιά. Έκανε πολλά παιδιά τότε ο κόσμος. Πέντε στόματα και πώς να τα χορτάσει ο δόλιος ; Πάλευε με καμιά τριανταριά γιδάκια, πολλά και τα ζωντανά  του κόσμου τότε και λιγοστά τα βοσκοτόπια. Οι περισσότεροι στο χωριό τσοπαναραίοι. Άντε λίγοι τυχεροί να  ΄χαν κι από ένα δύο τσέπια  γης ποτιστικά. Αυτό ήταν το βιο τους όλο. Φτωχός τόπος το χωριό μου. Φτωχός τόπος όλη η Λάκκα Σούλι.

Η ΄Ηπειρος είναι δυνατό ποτάμι που κυλά σε δάσος πυκνό (βλέπε Βρυτζάχα) και μαζί του παρασέρνει κορμούς δέντρων!!!  Αντάρα μεγάλη ! Ταξιδεύει το ποτάμι μ'ένα μακρύ τραγούδι ηπειρώτικο ένα από κείνα τα πολυφωνικά... ΄Ενα τραγούδι από νερό και φύλλα ...

(του ΦωτοΜότση)

 Η οδυνηρή αποκάλυψη του ψεύδους δυο βήματα μακριά απ' την αλήθεια είναι λόγος ποίησης. Η συγχώνευση της αβύσσου μεταξύ ουτοπίας και χειροπιαστού εγκυμονεί, ωσαύτως, ποίηση. Στο χείλος του φοβερού, μα και στη σιγουριά της νηνεμίας, ένας ανεξιχνίαστος ίσκιος πορεύεται αντάμα στον ποιητή. Έτοιμος να βυθιστεί στη φρίκη, έτοιμος να λάμψει ως διάττων στο στερέωμα. Φωνακλάς και κρυψίνους, -αναλόγως της περίστασης και ανάλογος του πάθους. Ετούτη η βολική σκιά, κάτω από την οποία μπορούμε να κρεμάσουμε με ασφάλεια το προσφάϊ μας, μα κι η εκκρεμότητα της απαντοχής σε απόσταση ανάσας απ' τον χαμό ή τον σωσμό, είναι η ποίηση.