Αρχική

Ας αρχίσουμε το τραγούδι με τις Μούσες τις Ελικωνιάδες που κατέχουν τον Ελικώνα, το ιερό και μεγαλόπρεπο βουνό και χορεύουν με τ’απαλά τους πόδια, γυρ’ από την κρήνη με τους μενεξέδες και τον βωμό του μεγαλοδύναμου γυιού του Κρόνου, και σαν λούσουν τα τρυφερά κορμιά τους στον Περμησσό ή στην Ιπποκρήνη ή στον σεβαστό Ολμειό, στην πιο ψηλή κορφή του Ελικώνα, στήνουν χορούς μαγευτικούς, βάζοντας δύναμη στα πόδια τους…..

Παραπαίουμε μέσα σε λαβύρινθους συλλογισμών. Ψηλαφίζουμε πόρτες και παράθυρα στην αναζήτηση διεξόδου απ' το ανήλιαγο δωμάτιο της καθημερινότητας, ιδροκοπούμε για να δούμε έστω ένα ανεπαίσθητο φωτάκι στο βάθος των ατέλειωτων διαδρόμων, ή για ν' ακούσουμε κάτω απ' τις καταπακτές του βίου μας το μουρμουρητό εκείνου του νερού που θα μαρτυράει την ύπαρξη κάποιας εκβολής και που θα μας πάει στ' ανοιχτά. Στην ανάσα.

του Παναγιώτη Καρρά

21 Φεβρουαρίου 1913
21 Φεβρουαρίου 2012
---
99 Χρόνια Λευτεριάς

Τα πήραμε τα Γιάννινα
Μάτια πολλά το λένε,
Μάτια πολλά το λένε,
Όπου γελούν και κλαίνε.
Το λεν πουλιά των Γρεβενών
Κι αηδόνια του Μετσόβου,
Που τα έκαψεν η παγωνιά
Κι ανατριχίλα φόβου.

Του Φώτη Μότση

Έλεγε ο μπάρμπας ο Αντώνης, ζωή να 'χει, με κουβέντες και με τσίπουρο. Λόγια συβρασμένα μέσα στην αψάδα του ξερικού του σταφυλιού και στον ίσκιο της φωτιάς, ζυμωμένα στα ρόζια της παλάμης και στην ακάμωτη ελπίδα. Έλεγε για τα χιόνια που πάγωναν εκείνο τον καιρό τον τόπο όλο, που ορφάνευαν τις γειτονιές ολάκερες και τα χωριά και τα τοπία σύμπαντα κι έκαναν πλούσια τα όνειρα. Μολόγαγε για τα χαλασμένα χνώτα και τις σαπισμένες σάρκες που 'πεφταν με την τελευταία ξέπνοη ανάσα της ζωής ωσάν  κουφάρι στην απόχη του χιονισμένου χάρου.

Περάσαν χρόνια αφότου ανέμελα παιδιά χαιρόμασταν το παιγνίδι και την καθάρια καταπράσινη φύση στα μονοπάτια του Ζωτικού. Από τότε καθένας έχει βρεί τον δρόμο του.

ΣΚΗΝΙΚΑ: ΦωτοΜότσης (η ορχήστρα)

Δεν είχαν καλά –καλά αρχίζει να κουρδίζουν οι ¨γύφτοι¨, κάτω από του Γάκη Κώστα το μαγαζί, και το φοβερό νέο είχε φτάσει μέχρι τον κάμπο: "Οι γύφτοι φέτος έχουν και ορχήστρα!".

ΣΚΗΝΙΚΑ: ΦωτοΜότσης (το δαυλί)

Χαράματα, σηκώθηκε η κυρα Κατέρω ν’ ανάψει τη φωτιά στο τζάκι, να βάλει τον τέντζερη με το νερό στην πυροστιά, να ετοιμάσει τραχανά για τα παιδιά πριν ανηφορίσουνε για το σχολειό.