Περάσαν χρόνια αφότου ανέμελα παιδιά χαιρόμασταν το παιγνίδι και την καθάρια καταπράσινη φύση στα μονοπάτια του Ζωτικού. Από τότε καθένας έχει βρεί τον δρόμο του.
Ξεχωριστή η φετινή μας η γιορτή. Με το έμπα της άνοιξης ξανοιγόμαστε στο παρελθόν, στα δικά μας νιάτα, στις δικές μας μέρες, όταν ο ήλιος ήταν πάντα λαμπερός, κι ουρανός πάντα ξάστερος, ακόμη κι όταν χιόνιζε, ακόμη κι όταν η Βρυτζάχα σκοτείνιαζε την όψη της κι αντάμωνε με την αστραπή την Ολύτσικα, απ’ όπου πάντα ο ήλιος μας έστελνε και στέλνει την δική του καλημέρα.
Τούτος ο «επίλογος» των δασκάλων μας με την διάχυτη ποιητική διάθεση γίνεται μονοπάτι στις θύμισές μας και πρόταξη του χρέους να ’μαστε πάντα νέοι και πάντα αληθινοί. Γίνεται τ’ άγγιγμα ψυχής, που ανοίγει τα φτερά σε κόσμους παραμυθένιους, μα τόσο ζωντανούς, τόσο πραγματικούς. Είναι το συναπάντημα του πόθου και της ανάμνησης, είναι αυτό, που καθώς τα χρόνια βαραίνουν τους ώμους μας, αναζητούμε σε δρόμους περπατημένους απ΄ τα όνειρά μας, τις προσδοκίες και τις ελπίδες μας.
Σελίδα 13 από 13