Γιάννης Μότσης

Ο Διογένης ο Λαέρτιος μας πληροφορεί πως: 

 “Αἰγύπτιοι μὲν γὰρ Νείλου γενέσθαι παῖδα Ἥφαιστον, ὃν ἄρξαι φιλοσοφίας, ἧς τοὺς προεστῶτας ἱερέας εἶναι καὶ προφήτας. ἀπὸ δὲ τούτου εἰς Ἀλέξανδρον τὸν Μακεδόνα ἐτῶν εἶναι μυριάδας τέσσαρας καὶ ὀκτακισχίλια ὀκτακόσια ἑξήκοντα τρία·

ἐν οἷς ἡλίου μὲν ἐκλείψεις γενέσθαι τριακοσίας ἑβδομήκοντα τρεῖς, σελήνης δὲ ὀκτακοσίας τριάκοντα δύο. Ἀπὸ δὲ τῶν Μάγων, ὧν ἄρξαι Ζωροάστρην τὸν Πέρσην, Ἑρμόδωρος μὲν ὁ Πλατωνικὸς ἐν τῷ Περὶ μαθημάτων φησὶν εἰς τὴν Τροίας ἅλωσιν ἔτη γεγονέναι πεντακισχίλια· Ξάνθος δὲ ὁ Λυδὸς εἰς τὴν Ξέρξου διάβασιν ἀπὸ τοῦ Ζωροάστρου ἑξακισχίλιά φησι,

3 Λανθάνουσι δ’ αὑτοὺς τὰ τῶν Ἑλλήνων κατορθώματα, ἀφ’ ὧν μὴ ὅτι γε φιλοσοφία, ἀλλὰ καὶ γένος ἀνθρώπων ἦρξε”,

Ο Διογένης ο Λαέρτιος μας πληροφορεί δηλ, πως για τους Αυγυπτίους ο Ήφαιστος, γιός του Νείλου, ειναι αυτός που δίδαξε την φιλοσοφία στους ιερείς και προφήτες.  Ο Νείλος κατά τον Ησίοδο ήταν γυιός του τιτάνα Ωκεανού και της τιτανίδας Τηθύος. 

Από δε τον Ήφαιστον μέχρι την γέννηση του Μ. Αλεξάνδρου (21/7/357 π.Χ.) πέρασαν 48.863 χρόνια. Αυτό σημαίνει πως η φιλοσοφία εμφανίστηκε στην πλανήτη γη περί την 51η χιλιετηρία πριν από σήμερα. 

 Κατά την διάρκεια από την γέννηση του Αλεξάνδρου  μέχρι την συγγραφή του βιβλίου  έγιναν 373 εκλείψεις ηλίου (προφανώς ολικές) και 832 εκλείψεις σελήνης.

Όπως αναφέρει ο Ερμόδωρος ο Πλατωνικός, από την άλωση της Τροίας μέχρι την γέννηση του Ζωροάστρη (Ζαρατούστρα) είχαν παρέλθει 5.000 χρόνια. Ο δε Ξάνθος ο Λυδός μας πληροφορείς πως από την γέννηση του Ζωροάστρη μέχρι την διάβαση του Ξέρξη (480 π.Χ.) παρήλθαν 6.000 χρόνια. Ετσι μπορούμε να υπολογίσουμε την γέννηση του Ζωροάστρη το 6480 π.Χ. και την άλωση της Τροίας το 11480 π.Χ. Ο Τρωϊκος πόλεμος δηλ. έγινε το 11.480 π.Χ., όπως μας πληροφορεί ο Διογένης ο Λάερτιος.

Όλοι όμως αυτοί οι συγγραφείς, πλανώνται από άγνοια, αποδίδοντες στους ξένους τα επιτεύγματα των Ελλήνων, διότι οι Έλληνες όχι μόνο την Φιλοσοφία δημιούργησαν ΑΛΛΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΑΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ!

Ο Ήφαιστος, που το όνομά του ετυμολογείται από την αρχαία ελληνική λέξη (ρήμα) "ἧφθαι", που σημαίνει αναμμένο είναι, ή κατ΄ άλλους (Μαξ Μίλλερ) από το όνομα Ήβη < αρχαίο Ἥβη (= νεότητα) κατά μετατροπή του β σε φ, αποτέλεσε την ανθρωπόμορφη ακμάζουσα θεότητα της φυσικής δύναμης του πυρός σε όλες τις μορφές του και χρήσεις του, από κεραυνό και αστραπή στον ουρανό μέχρι ηφαίστειο στη γη, αλλά και ως εσωτερική ανθρώπινη φλόγα έμπνευσης και δημιουργίας. Οι δε περιγραφές και συμπεριφορές του Ηφαίστου, που του αποδίδονται με αλληγορική πάντα σημασία, αποκαλύπτουν στην ουσία ακριβώς όλα εκείνα τα στοιχεία που σχετίζονται με τα παραπάνω.

Ήταν ο θεός της φωτιάς του ουρανού, της γης και οποιασδήποτε τεχνικής ή τέχνης με αυτή, όπως της χαλκουργίας, και, εν γένει, μεταλλουργίας. Σύμφωνα με την Ιλιάδα του Ομήρου, (Ξ 338), ήταν υιός του Δία και της Ήρας. Αυτό αναφέρεται στους ομηρικούς στίχους, τους οποίους ακολούθησαν οι μεταγενέστεροι συγγραφείς. Ωστόσο, ο Ησίοδος στη Θεογονία του (927) τον παρουσιάζει, όχι ως καρπό του έρωτα αλλά της έριδας και φιλονικίας μεταξύ Δία και Ήρας, φερόμενος να γεννιέται από την Ήρα με παρθενογένεση. Ο Ήφαιστος μαζί με την Εστία αποτελούσαν τις κύριες θεότητες του πυρός. (Wikipedia λήμα Ήφαιστος)

Αμέσως μετά την γέννηση του η Ήρα τον πέταξε από τον Όλυμπο και μετά από μιάμισυ μέρα έπεσε στην Λήμνο. Η πτώση του δημιούργησε το ηφαίστειο Μόσιχλος. Από την πτώση του αυτή ο Ήφαιστος έμεινε κουτσός. 

Ο Όμηρος στην Ιλιάδα (Ραψωδία Σ 392-408) αναφέρει:

«Ἥφαιστε πρόμολ' ὧδε· Θέτις νύ τι σεῖο χατίζει.

τὴν δ' ἠμείβετ' ἔπειτα περικλυτὸς ἀμφιγυήεις·

ἦ ῥά νύ μοι δεινή τε καὶ αἰδοίη θεὸς ἔνδον,

ἥ μ' ἐσάωσ' ὅτε μ' ἄλγος ἀφίκετο τῆλε πεσόντα

μητρὸς ἐμῆς ἰότητι κυνώπιδος, ἥ μ' ἐθέλησε

κρύψαι χωλὸν ἐόντα· τότ' ἂν πάθον ἄλγεα θυμῷ,

εἰ μή μ' Εὐρυνόμη τε Θέτις θ' ὑπεδέξατο κόλπῳ

Εὐρυνόμη θυγάτηρ ἀψοῤῥόου Ὠκεανοῖο.

τῇσι παρ' εἰνάετες χάλκευον δαίδαλα πολλά,

πόρπας τε γναμπτάς θ' ἕλικας κάλυκάς τε καὶ ὅρμους

ἐν σπῆϊ γλαφυρῷ· περὶ δὲ ῥόος Ὠκεανοῖο

ἀφρῷ μορμύρων ῥέεν ἄσπετος· οὐδέ τις ἄλλος

ᾔδεεν οὔτε θεῶν οὔτε θνητῶν ἀνθρώπων,

ἀλλὰ Θέτις τε καὶ Εὐρυνόμη ἴσαν, αἵ μ' ἐσάωσαν.

ἣ νῦν ἡμέτερον δόμον ἵκει· τώ με μάλα χρεὼ

πάντα Θέτι καλλιπλοκάμῳ ζῳάγρια τίνειν.

ἀλλὰ σὺ μὲν νῦν οἱ παράθες ξεινήϊα καλά,

ὄφρ' ἂν ἐγὼ φύσας ἀποθείομαι ὅπλά τε πάντα.»

Η απόδοση στην Νεοελληνική από τους Καζαντζάκη και Κακριδή:

«Ήφαιστε, ως είσαι τώρα, πρόβαλε, κι η Θέτη σ' έχει ανάγκη.

Κι ο ξακουσμένος κουτσοπόδαρος θεός απηλογήθη:

«Θεά ακριβή και πολυσέβαστη στο σπίτι μου ήρθε αλήθεια·

τι αυτή απ' τη συφορά με γλίτωσε, σαν έπεφτα ψηλάθε,

κι ήταν η μάνα μου η ξαδιάντροπη που ζήταε να με κρύψει,

τι ήμουν κουτσός· και λέω θα πάθαινα κακά μεγάλα τότε,

βαθιά αν δε μ' έκλεινε στον κόρφο της η Θέτη, κι η Ευρυνόμη,

που ο Ωκεανός ο κυκλορέματος πατέρας της λογιέται.

Χρόνους εννιά κοντά τους χάλκευα λογής λογής στολίδια·

θηλύκια και βραχιόλια εδούλευα, γιορντάνια, σκουλαρίκια,

μες στη βαθιά σπηλιά· και γύρα της του Ωκεανού το ρέμα

με αφρούς βροντοκυλούσε απέραντο· κι ουδέ κανένας άλλος

θεός εδώ πως ήμουν κάτεχε για και θνητός, μονάχα

η Θέτη κι η Ευρυνόμη το 'ξεραν, που μ' είχανε γλιτώσει.»

Ο Όμηρος αποδίδει την χωλότητα του Ηφαίστου εκ γενετής κι ήταν αυτό ακριβώς η αιτία που τον πέταξε από τον Όλυμπο η μάννα του η Ήρα. Η Θέτις και η Ευρυνόμη γλύτωσαν τον Ήφαιστο από την συμφορά. 

Μετά από εννιά (9) χρόνια ο Ήφαιστος έλαβε την θέση του στον Όλυμπο, ως ο νεότερος Ολύμπιος Θεός, όπου και τον επισκέφθηκε η Θέτις για να της φτιάξει την νέα πανοπλία του γυιού της Αχιλλέα.

δῦ δὲ χιτῶν', ἕλε δὲ σκῆπτρον παχύ, βῆ δὲ θύραζε

χωλεύων· ὑπὸ δ' ἀμφίπολοι ῥώοντο ἄνακτι

χρύσειαι ζωῇσι νεήνισιν εἰοικυῖαι.

τῇς ἐν μὲν νόος ἐστὶ μετὰ φρεσίν, ἐν δὲ καὶ αὐδὴ/p>

καὶ σθένος, ἀθανάτων δὲ θεῶν ἄπο ἔργα ἴσασιν.

αἳ μὲν ὕπαιθα ἄνακτος ἐποίπνυον· αὐτὰρ ὃ ἔῤῥων

πλησίον, ἔνθα Θέτις περ, ἐπὶ θρόνου ἷζε φαεινοῦ,

ἔν τ' ἄρα οἱ φῦ χειρὶ ἔπος τ' ἔφατ' ἔκ τ' ὀνόμαζε·

…

Χιτώνα ενδύθη, εφούχτωσε σκήπτρο παχύ κι εβγήκε

χωλαίνοντας· και ανάλαφρα τον κύριον εστηρίζαν

θεράπαινες ολόχρυσες, σαν ζωντανά κοράσια.

Δύναμιν έχουν και φωνήν, νουν έχουν εις τες φρένες,

και τεχνουργήματ' έμαθαν από τους αθανάτους.

Εκείνες τον επρόσεχαν· κι εσύρθη αυτός πλησίον

στην Θέτιδα κι εκάθισε σ' ένα θρονί ωραίο·

το χέρι εκείνης έσφιξε· «μακρόπεπλη», της είπε,

…

Εδώ βλέπουμε ότι τον Ήφαιστο στηρίζανε δυο ολόχρυσες θεράπαινες, 

“θεράπαινες ολόχρυσες, σαν ζωντανά κοράσια.. 

Δύναμιν έχουν και φωνήν, νουν έχουν εις τες φρένες,

και τεχνουργήματ' έμαθαν από τους αθανάτους.”

Ήτανε αυτό που σήμερα θα λέγαμε ρομπότ.

Ο Διογένης ο Λαέρτιος μας πληροφορεί επίσης πως η άλωση της Τροίας έγινε το 11480  π.Χ. ήτοι λίγο μετά την νεότερη δρυάδα, απ’ όταν ξεκινά η πρώτη φάση του κατακλυσμού του Δαρδάνου, απ’ όταν δηλ. τα νερά της Μαύρης θάλασσας χύθηκαν στο Αιγαίο. 

Ο Δάρδανος ήταν γιός του Δία και της Ηλέκτρας κόρης του Άτλαντα. Με την πρώτη σύζυγό του Χρυσή (θυγατέρα του Πάλλαντα (γιου του Λυκάονος) ο Δάρδανος είχε αποκτήσει δύο γιούς τον Ιδαίο και τον Δείμα ενώ με την Βάτεια κόρη του βασιλιά Τεύκτρου απέκτησε αργότερα τον  Εριχθόνιο και τον Ίλο. Μετά τον θάνατο του Τεύκτρου ο Δάρδανος τον διαδέχθηκε στον θρόνο και βασίλευσε 31 χρόνια ως τον θάνατο του ονομάζοντας το βασίλειο Δαρδανία, ίδρυσε την ομώνυμη πόλη Δαρδανία σε πολύ ψηλό σημείο από φόβο ώστε να εξασφαλίσει ότι εάν επαναληφθεί ο κατακλυσμός της Σαμοθράκης η πόλη δεν θα βυθιστεί. 

Διάδοχος του Δάρδανου ήταν ο γιος του Εριχθόνιος με την Βάτεια και εγγονός του Τεύκτρου όπως ήταν η επιθυμία του πεθερού του, ο άλλος του γιός  ο Ίλος πέθανε πρόωρα πριν τον Δάρδανο. Τον Εριχθόνιο διαδέχθηκε ο γιός του Τρώας ο οποίος με την σύζυγο του Καλλιρόη κόρη του θεού Σκαμάνδρου απέκτησε τον Ασσαράκο, τον Ίλο, τον Γανυμήδη και την Κλεοπάτρα. Ο Τρώας έδωσε το όνομα του στην ευρύτερη περιοχή. Ο γιός και διάδοχος του Ίλος ίδρυσε την νέα πρωτεύουσα του βασιλείου το Ίλιο ή Τροία, την μυθική πόλη του Ομήρου περίπου 25 χιλιόμετρα νοτιότερα από την παλιά πρωτεύουσα Δαρδανία που ίδρυσε ο προπάππους του αφού ο φόβος του κατακλυσμού είχε οριστικά περάσει. 

Σταν Τρωικό πόλεμο έλαβαν μέρος πολλοί γιοί  των Αργοναυτών. Επομένως η Αργοναυτική εκστρατεία έλαβε χώρα μια γενιά πριν τον Τρωικό πόλεμο. Σττους αργοναύτες συγκαταλέγονται  για παράδειγμα 

1. Λαέρτης πατέρας του Οδυσσέα, γιος του Αρκείσιου και της Χαλκομέδουσας
2. Πηλέας ο Μυρμιδών, πατέρας του Αχιλλέα, υιός του Αιακού και της Ενδηίδας
3. Τελαμώνας της Λοκρίδας, πατέρας του Αίαντα του Λοκρού, αδελφός του Πηλέα
4. Νέστορος ο οποίος συμμετείχε γέρος πλέον στον Τρωικό Πόλεμο και νέος στην Αργοναυτική εκστρατεία
5. Ναύπλιος ,πατέρας του Παλαμήδη

Την εποχή της Αργοναυτικής εκστρατείας βασιλιάς της Τροίας ήταν ο Λαομέδων, γιος του Ίλου. 

Ο Λαομέδων παντρεύτηκε την Ησιόνη και στο θρόνο της Τροίας ανεβαίνει ο γιος του Λαομέδωνα, ο γνωστός μας Πρίαμος. 

Ο Αριστοτέλης τοποθετεί στα “Μετεωρολικά” του τον Όμηρο περί το 3100 π.Χ. λίγο πριν λίγο μετά την κτίση της Μέμφιδας της Αιγύπτου. Από τον στήλη του Παλέρμο γνωρίζουμε πως η Μεμφιδα κτίστηκε περί το 3100 π.Χ. Η Στήλη του Παλέρμο ή Λίθος του Παλέρμο είναι ένα από επτά θραύσματα που έχουν διασωθεί από μια στήλη του Παλαιού Βασιλείου της αρχαίας Αιγύπτου.

Κατά τον κατακλυσμό του Ωγύγη οι Πελασγοί της Αιγηίδας μετέφεραν τα αρχεία της γνώσης τους στην Αίγυπτο, μαζί με τα αρχαία τους κείμενα και το πελασγικό αλφάβητο, το οποίο αποτελούνταν από 16 γράμματα και με το οποίο ο Λίνος συνέγραψε τις πράξεις του Διονύσου. 

Το πελασγικό αλφάβητο επανέφερε στην Ελλάδα ο Κάδμος και συμπληρώθηκε από άλλα 11 γράμματα. 

Ο Δίκτυς ο Κρητικός, γραμματέας του Ιδομενέως επί Τρωικού πολέμου, έγραψε την “Εφημερίδα του Τρωικού πολέμου” στο πελασγικό αλφάβητο. Επομένως το πελασγικό αλφάβητο ύπήρχε  κατά τον Τρωικό πόλεμο. Το ίδιο πελασγικό αλφάβητο υπήρχε και πριν τον κατακλυσμό του Ωγύγη πριν δηλαδή την 20η χιλιετία πριν από σήμερα.

Ο Λουκιανός στο βιβλίο του “Δίκη συμφώνων” μας πληροφορεί πως ο Παλαμήδης, ο ήρωας του τρωικού πολέμου είχε επινοήσει μερικά από τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου πλέον αυτών του πελασγικού. Επομένως τα ομηρικά έπη γράφτηκαν στο ελληνικό αλφάβητο,, ενώ ο Δίκτυς ο Κρητικός μπορεί να συνέγραψε την Εφημερίδα του στο ελληνικό ,στο βελτιωμένο δηλ. Πελασγικό αλφάβητο.