του Φώτη Παπαφώτη
Τον Ιούνιο του τρέχοντος έτους, ήμουν στην Ήπειρο, και επισκέφθηκα το τουριστικό του Χρ. Αθανασοπούλου στη Βρυτζάχα για να απολαύσω έναν καφέ.
Εκεί που καθόμουν και απολάμβανα την φύση, είδα σε παρακείμενο αγρό αρκετά αγελάδια και αρκετά μοσχάρια, μέσα δε στο κοπάδι ήταν και δύο λυκόσκυλα, ένας χρώματος μαύρου και ένας χρώματος καφέ - άσπρο.
Απέναντι ακριβώς από το τουριστικό κατάστημα, υπάρχει μια ας την πούμε στάνη, μερικά ξύλα και λίγες κλάρες δέντρων. Όταν έφθασαν σε αυτό το σημείο τα αγελάδια, ως ήτο φυσικό πήγαν μερικά να γευτούν από τα κλαδιά, που είχε τοποθετήσει για σκιά ο βοσκός.
Αμέσως τα δύο σκυλιά πήγαν και αφού γαύγισαν για δύο φορές τα γελάδια υποχώρησαν αμέσως.
Ακριβώς πίσω από την στάνη, τέσσερα συγκεκριμένα γελάδια, προχώρησαν βόσκοντας και προσπέρασαν την στάνη, τότε έτρεξαν και πάλι τα δυο σκυλιά και αφού πέρασαν μπροστά τους γαύγισαν και τα αγελάδια οπισθοχώρησαν την ίδια στιγμή.
Μια αγελάδα είχε φύγει και βοσκούσε σε μια απόσταση περίπου εκατό μέτρα από τα υπόλοιπα. Τότε έφυγε το άσπρο σκυλί και αφού την πλησίασε σε απόσταση περίπου πενήντα μέτρα, γαύγισε δυο φορές, και η αγελάδα σήκωσε αμέσως το κεφάλι και επέστρεψε εκεί που ήταν τα υπόλοιπα.
Τότε ρώτησα, τίνος είναι αυτά τα γελάδια και έμαθα ότι αυτά ανήκουν σε έναν κάτοικο Ζωτικού.
Λύθηκε δε αμέσως η απορία μου, πως προστατεύονται αυτά τα μοσχάρια ελεύθερα στο βουνό, που οπωσδήποτε θα υπάρχουν και λύκοι.
Δημιουργήθηκε όμως μια μεγάλη απορία πώς εκπαιδεύτηκαν αυτά τα σκυλιά να είναι καλύτερα από βοσκό φύλακα, πώς τα γελάδια υπακούγανε αμέσως στα γαυγίσματα των σκυλιών.
Τέλος όταν έφευγα τα είχαν συγκεντρώσει σε ένα χωράφι, και συγκεκριμένα, εκεί όπου τον χειμώνα γίνεται λίμνη, το μεν άσπρο τα φύλαγε, το δε μαύρο ήρθε να διώξει το αυτοκίνητο που πέρασε αυτή την ώρα στον δρόμο, και φυσικά αυτό είναι ένα ρεπορτάζ, όλο πραγματικότητα.
Συγχαρητήρια στον κ. Β. Ζούμπο, που όπως έμαθα είναι ο ιδιοκτήτης των.
-.-
Υ.Γ. Όταν ο σκύλος με γαύγιζε να φύγω, εγώ σταμάτησα να τον απολαύσω φυσικά με κλειστά παράθυρα.