Σαν χτες ήταν που αντηχούσε η αυλή απ’ τις φωνές μας είτε στο παιχνίδι είτε ποτίζοντας τα δεντράκια, άλλοτε απ’ τον χιονοπόλεμο κι άλλοτε από τ’ ατέλειωτο τραγούδι του τζίτζικα στα κλαδιά της ακακίας. Χτες ήταν που όλοι μας, δυο –δυο στα θρανία με τα βιβλία ανοιχτά μπροστά μας εξερευνούσαμε τη νέα γνώση απ’ τις σελίδες τους. Κι όλα αυτά εκεί, στον ίδιο πάντα χώρο, στο σχολειό μας. Έγινε αυτό κομμάτι της ζωής μας, κομμάτι του εαυτού μας. Γαντζωθήκαμε στη ύπαρξή του, οι αίθουσες τα παράθυρα, οι πέτρες του , ακόμη και το μισογκρεμισμένο μαγειρείο είναι τα κοινά βιώματά μας.

Ο χρόνος περνά, τα χρόνια πέρασαν αφήνοντας το δικό τους σημάδι, τη δική τους πινελιά. Σε μας το άλλο χρώμα στα μαλλιά και κάποιες ρυτίδες σοφίας στο μέτωπο, στο σχολειό μας άφησε βαθειές τις ρυτίδες του εγκέλαδου, που πασχίζουν να το γονατίσουν, να γονατίσουν ένα κομμάτι του δικού μας εαυτού, ένα κομμάτι της ζωής μας, ένα κομμάτι της δικής μας αγάπης.

Ολοι, όμως, εμείς, παιδιά του ίδιου χωριού, καμωμένοι από ζωτικιώτικο πείσμα, ζυμωμένοι απ’ την ανάσα, το χνώτο του δικού μας σχολειού, κάτω απ’ τ’ άγρυπνο βλέμμα της Βρυτζάχας, θα κρατήσουμε όρθιο αυτό που μας κρατά αντάμα σε λύπες και χαρές, σε χορούς και γιορτάσια. Θέλουμε και μπορούμε όλοι εμείς να ξαναφέρουμε το χαμόγελο στο σχολειό μας, να επουλώσουμε τις ρυτίδες που άνοιξαν πάνω του οι σεισμοί και ο χρόνος.
Θέλουμε και μπορούμε να κάνουμε το σχολειό μας το δικό μας αλλά και των παιδιών μας το συναπάντημα, προσφέροντας καθένας το μερίδιο στην αγάπη του.