Λόγια πεθαίνουν
πριν ανθίσουνε στα χείλη
κι εκείνη λέξεις κεντάει
στον καμβά της σιωπής,
στήνει λεπίδα κοφτερή 
στου νου την πύλη
για να φυλάξει μυστικά
το πάθος της ψυχής.

Στην σκοτεινιά της προσμονής
η ελπίδα λαμπυρίζει..
βάτος καιόμενη ο νους
την φλόγα του κραδαίνει,
λαλιά βουβή η σκέψη της
σαν χάδι την αγγίζει
για μια αγάπη σιωπηρή
που αέναα θα υφαίνει...!!!