Ξεχωριστή η φετινή μας η γιορτή καθώς αυτή ξεδιπλώνει τον χρόνο σε συναπάντημα δυο γενεών, του χρέους της μιας απέναντι στην άλλη. Το ΄να πληρώθηκε περίσσια, την ώρα που η δεύτερη ανασταίνονταν μέσ’ στην ανεμελιά της πρώτης μας νιότης. Περίσσια πληρωμή, μ’ αγάπη και πάθος, τις παγωμένες μέρες του χειμώνα, καθώς στην στρωμένη με τα’ άσπρο χιόνι αυλή του σχολειού μας παίζαμε χιονοπόλεμο, ώσπου κουρασμένοι απ’ τον κάματο της μάχης τρέχαμε  να ζεστάνουμε τα παγωμένα μας δάχτυλα στις σόμπες των αιθουσών μας.

Εκείνα τα χρόνια μας, οι αναμνήσεις απ’ αυτά τα δικά μας χρόνια παραμένουν ανεκτίμητος για μας θησαυρός. Είτε είναι τα πρωτοβρόχια με την μελαγχολία τους, είτε τα χιόνια και τα δάκρυα  της Βρυτζάχας, ν΄ αυλακώνουν την ψυχή μας, είτε η άνοιξη με τον χαρούμενο ήλιο και τις πασχαλιάτικες γιορτές, είτε το ξανθό μας καλοκαίρι με τα παιγνίδια στην απεραντοσύνη του Ζωτικού, σ’ όλες αυτές τις εικόνες οι δάσκαλοί μας έχουν βάλει τη δική τους ανεξίτηλη σφραγίδα.  

Σαν έφτασε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου, όλοι εμείς, περήφανοι για την μεγάλη μας τύχη, για την ευτυχία, που τώρα στην ώριμη νιότη μας ξεκάθαρα βλέπουμε, την ευτυχία και τύχη που ΄χαμε τον Αλέκο, την Πολυξένη, την Νίνα και τον Πάνο δασκάλους μας, εκφράζουμε σ’ αυτήν την γιορτή, μ’ αυτήν την γιορτή, την χαρά και την ευγνωμοσύνη μας για ό,τι κάνανε για μας. Αυτό που κάνανε είναι πέρα απ’ το χρέος, γι’ αυτό και αυτοί αποτελούν για μας μέτρο προσφοράς κι αξιοσύνης, μέτρο ομορφιάς και δύναμης.