(του ΦωτοΜότση)

 Η οδυνηρή αποκάλυψη του ψεύδους δυο βήματα μακριά απ' την αλήθεια είναι λόγος ποίησης. Η συγχώνευση της αβύσσου μεταξύ ουτοπίας και χειροπιαστού εγκυμονεί, ωσαύτως, ποίηση. Στο χείλος του φοβερού, μα και στη σιγουριά της νηνεμίας, ένας ανεξιχνίαστος ίσκιος πορεύεται αντάμα στον ποιητή. Έτοιμος να βυθιστεί στη φρίκη, έτοιμος να λάμψει ως διάττων στο στερέωμα. Φωνακλάς και κρυψίνους, -αναλόγως της περίστασης και ανάλογος του πάθους. Ετούτη η βολική σκιά, κάτω από την οποία μπορούμε να κρεμάσουμε με ασφάλεια το προσφάϊ μας, μα κι η εκκρεμότητα της απαντοχής σε απόσταση ανάσας απ' τον χαμό ή τον σωσμό, είναι η ποίηση.

Είναι τα φοβερά ή μηδαμινά γεγονότα που ωριμάζουν μέσα στον ντορβά της αβεβαιότητας πριν γίνουν μελετημένη έκρηξη που εκτινάσσει στα χάη, απίστευτα βίαια, την τρυφεράδα με την οποία εκκολάφτηκαν, απίστευτα τρυφερά τη βία που τα κλώσησε. Είναι οι φαντασματικές αγάπες, τ' αγερικά του πόθου μας, οι ασαφείς σκιαγραφίες της ελπίδας και κάποιος πεταμένος σπόρος σε χρόνια χέρσο τόπο που πάει να μπουμπουκιάσει είναι

ποίηση.
Είναι η σιωπή των αυθεντικών ρεμαλιών, τα τελώνια που κατεβαίνουν αποβραδίς στις πλατείες και στα πάρκα και στερούν στις δεκοχτούρες τα πεταμένα ψίχουλα και τ' απομεινάρια της καλοσύνης ημών των περαστικών. Είναι η ποίηση.
Συμβαίνει να στοχάζονται πολλοί: αργόμισθοι, αργόσχολοι και πολυάσχολοι, τεμπέληδες, βαρεμένοι, δοκησίσοφοι, πνευματιστές, γιάπηδες ...-ο καθένας για τον δικό του λόγο και με τον δικό του τρόπο. Ο στοχασμός τους είναι, εν πολλοίς, ο σαρκασμός στην ποίηση, ο χλευασμός της, η αποσάρκωση της ποιητικής ουσίας κι ο χαλασμός της: η σκέψη τους δεν ποιεί, αλλά φτιάχνει. Φτιάχνει σχέδια για το σαββατοκύριακο, φτιάχνει όνειρα για τους δύστυχους και παράδες για τους αετονύχηδες, φτιάχνει εκμεταλλευτές, φτιάχνει 'ψώνια' και θύματα.
Φτιάχνει το λάκκο του αλλουνού κι ετοιμάζει το δικό της κιβούρι.
Ο ποιητής δεν συλλογιέται, γιατί δεν προκάνει: ρίχνεται ευθύς κι ασυλλόγιστα στο άγριο μακελειό των φωνηέντων και με τη θεομηνία του εξευγενίζει τα φαντάσματα του νου, ακρωτηριάζει τις εκφραστικές   ευκολίες, ανοίγει   χαρακώματα, θάφτει ό,τι άσχημο περισσεύει. Και την όποια ομορφιά, την αποθέτει ξόδι στη θανή αυτής της ίδιας της ασκήμιας. Δημιουργεί
λόγο κι αφορμή,
χαμό, ζωή.
Ποιεί.

Ποίηση είναι η εμμονή του γραφιά στο τίποτα, στην αποθέωση του ελάχιστου: όχι της λεπτομέρειας, μα του μηδενικού. Επειδή γνωρίζει ο ποιητής πως η μεταμόρφωση του μεγαλείου απ' το μηδαμινό σ' αυτό που είναι, έχει ως αφετηρία το περιφρονημένο λίγο.

Ποίηση είναι να τρομοκρατείς τις εταιρείες επένδυσης συναισθημάτων και να κινητοποιείς σύμπασες τις υπηρεσίες ασφαλείας, προκειμένου να δικαιολογήσουν την παρουσία τους στις μπαρμπουτιέρες και τη διακριτική τους μεταμφίεση ως μανταλάκι στην απλώστρα με τα κυλοτάκια της ξανθιάς κυρίας του τρίτου ορόφου επί της οδού και υπ' αριθμ. και τα λοιπά.     Να τινάζεις στον αέρα την ηδονή και να φυλάς στον κόρφο την οδύνη της. Να 'σαι η γης και τα πηγάδια της και να 'σαι το άπνοο φιλί στην άμμο της ερήμου. Ο παράλληλος και ο μεσημβρινός που οδηγούν εσαεί στο στίγμα του σκοτωμένου σου έρωτα.

Είναι η ποίηση το φιλί και το νερό και οι απίθανες μηχανές του νου που σε τραβούν μακριά από τούτα τ' ανύσταχτα μάτια της ζωής για να σου δώκουν ύπνο.
Είναι ο σακατεμένος δραπέτης έξω από την πόρτα μας που ζητάει, νυχτιάτικα, δικαιοσύνη.
Είναι
ποίηση
η μυρωδιά της συμφοράς και του πένθους που αναδίδουν κάτι από Χριστό, περισσότερο από κρίνους και τα μάλα από πάθη. Το λιγάκι περισσότερο απ' τη μπόχα των σκοτεινών συρταριών του ληξιαρχείου που χρειαζόμαστε για να επιβεβαιώσουμε γέννηση και θάνατο ενός εαυτού που δεν πρόλαβε καλά-καλά να δαγκώσει από το μήλο της συνείδησης -κι ένα 'τις' από τις αυτοφυείς πασχαλίτσες στην όχθη του παλιόλακκου -είναι η ποίηση. Και είναι εκεί για να ημερεύει, ως αποτέλεσμα ετούτων των δοκιμασιών, την αγριότη μας κάθε που μας κακοφαίνεται το ύστατο 'χαίρε'.
Μέσα από την προσκαιρότητα του θανάτου προβάλει ως μια πελώρια χαρά και φωτίζει τον βαρύ ίσκιο της απώλειας: η ελπίδα, ποιητική θυγατέρα. Είναι εκεί για να γεννάει τη ζωή απ' το τελείωμά της. Για να βγάνει άσπρο αετό από τον μαύρο βράχο.
Είναι οι νυσταγμένες γάτες στ' απομεινάρια της ευμάρειά μας που χορταίνουν την νύστα και την πείνα τους με νιαουρίστικα στιχάκια. Ενδείκνυνται και για έναυσμα παπαδιαμαντικής γραφής τα όνειρά τους, και οι ανομολόγητες επιθυμίες τους για ένα επιτραπέζιο, ατιμώρητο γιουρούσι στον πασχαλινό σκασμό μας.
Είναι ποίηση να καταφέρεις να τουμπάρεις την ηρεμία όσων τολμήσουν -ή ατυχήσουν- να σε διαβάσουν.
Και να 'σαι ο από ραφιού εφιάλτης όσων αρκέστηκαν στο φυλλομέτρημά σου.
Να 'σαι οι απανωτές εκρήξεις στο σώμα της ήμερης συνείδησης και να 'σαι το καρφί που εισβάλει οδυνηρά στον κώλο της οξυζεναρισμένης γκόμενας κάθε που χρησιμοποιεί το χειρόγραφο που της χάρισες για ν' ανακουφίσει τον ευαίσθητο πισινό της στις παγωμένες κερκίδες των ερωτικών της γηπέδων.
Ποίηση.
Ο αντίποδας της ηθικής, μα και το τελείωμά της. Ο εναγκαλισμός του διαβόλου, αλλά και εμμονή στα άχραντα. Τα χωράφια των ηδονών και τα ναρκοπέδια του κίνδυνου είναι βολικά εφαλτήρια και ιδανικό κατάλυμα για να θρέψουν την ποιητική κρίση σε μια πορεία αλλεπάλληλη της κρατούσας άποψης: ο ποιητής δικαιώνεται με την εκπαραθύρωσή του, αφού πρώτα βυζάξει μέχρι ρανίδας την ησυχία για να θρέψει κατόπιν υπέρμετρα την ανησυχία των ευτυχών ή ατυχών αναγνωστών του.

Ποίηση είναι να:
συλλέγεις έργα τέχνης για να τα χαρίσεις στον άστεγο της γειτονιάς επί σκοπώ την ανέγερση του γαμήλιου χαγιατιού του. Να ωρύεσαι στη σιγαλιά και να μεταφράζεις σε ήχους τα βογκητά του ηφαίστειου. Να 'σαι απόμακρος των πραγμάτων και να 'σαι η ψυχή του γίγνεσθαι: το φαινόμενο και ο περίγελος, η συνάντηση και το απάντημα.
Όλες οι άδηλες επιθυμίες που σε πάνε απ' το χεράκι στη συμφορά, η χρεοκοπία της επιβεβαίωσης, ο χορτασμός της υποψίας και τα 'προσωρινά μέτρα' στο γεγονός και στον τόπο του συμβάντος, στην καταγραφή και στη βίωσή του, στον εξαγνισμό και στην διηθημένη αναμετάδοση του στο αλαλάζον πλήθος
είναι τα συμπαθητικά ηχεία που δύναται να χρησιμοποιεί η ποίηση για να 'βρει δρόμο προς τους ακουστικούς λαβυρίνθους μας.
Η ψευδιστά εκφραζόμενη σοφία του πότη στο κρασοπουλειό της γειτονιάς, ο γυρολόγος που στιχουργεί για να διαλαλήσει την ανέχειά του, η μυθοπλασία του παρεξηγημένου παλαβού στην ομήγυρη καθώς προσπαθεί ν' ανοίξει τις πόρτες του ψίθυρου για να δώσει φωνή στο δικό του συμβάν, είναι, ομοίως, ατραποί άγουσες στο σμάρι της ποίησης.
Ποίηση είναι η αδυναμία επιδαψίλευσης ήχου και εικόνας στους οπαδούς της ταξινόμησης των απύθμενων αρτεσιανών φρεάτων της ψυχής και η απλόχερη φιλοξενία όλων των παθολογικών ερωτοτροπιών στα υγρά βάθη των λαγουμιών της σ' ένα εξαίσιο, αλαλούμ πανηγύρι, όπου οι πένητες συλλέκτες του πόνου και του πάθους βρίσκουν διέξοδο στο φυσικό και στο ανομολόγητο.
Είναι ο τσόγλανος που έριξε για ύπνο το κορμί του στο παγκάκι έχοντας αφήκει καταγής ό,τι τον βόλεψε το διαβατικό χριστεπώνυμο πλήρωμα για να χαρεί η κοιλιά του ξελιγωμένου κοπρίτη.
Είναι το απόμακρο γέλιο του τρελού στη θανή του καντηλανάφτη της ενορίας. Η κατάθεση από τον στραβό των ματογυαλιών του στο ενεχυροδανειστήριο για να εξασφαλίσει το εισιτήριο για την τσόντα. Το ξεπούλημα της γκόμενας για την ισοφάριση του γάμιστρου στον πέρα μαχαλά. Η όπισθεν στο λεωφορείο με τους συμφωνικούς ήχους και τα σωρηδόν σύμφωνα και η επιβίβαση στο τραινάκι που οδηγεί καρτερόψυχα στην τελετή, στο χορό και στο παραλήρημα.
Ποίηση
είναι να βολοδέρνεις ανελέητα με τη συνείδησή σου
στο αγκυροβόλιο της ηρεμίας
με στόχο:
ΔΩΡΕΑΝ ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ!

(Από  ¨υδράργυρος ρέων¨, εκδ. ελλέβορος, 2001)