Ο Παυσανίας στα “Αρκαδικά” λέει: “Οπόσοι δε μυθολογήμασιν ακούοντες ήδονται, πεφύκασι και αυτοί τι επιτερατεύεσθαι · και ούτω τοϊς αληθέσιν έλυμήναντο συγκεραννύντες αυτά έψευσμένοις”  Σε νεοελληνική απόδοση:  “Όσοι δε αρέσκονται ακούοντες μυθολογήματα, εκ φύσεως και αυτοί τερατολογούν και έτσι τα αληθή εξευτελίζουν αναμιγνύοντες αυτά με τα ψευδή”. 

Καθημερινά γινόμαστε αποδέκτες πλήθους μυθολογημάτων από τα ΜΜΕ κυρίως από το ραδιόφωνο και τα κανάλια σε τέτοιο βαθμό και με τέτοιον τρόπο που πολλές φορές είναι δύσκολο αν όχι αδύνατον να ελέγξουμε την αξιοπιστία της πληροφορίας, ειδικά όταν τα δημοσιογραφικά όργανα εντέλλονται έναντι κρατικής αμοιβής να παραποιούν τις πληροφορίες και άλλες να αποκρύπτουν παντελώς.  Αν αυτό συμβαίνει στην επικαιρότητα δεν υπάρχει καμιά απολύτως δικαιολογία  να γινόμαστε θύματα παραπληροφόρησης για ιστορικά γεγονότα.

Στο λεξικό του Ιωάννου Σταματάκου λεξικό της ελληνικής γλώσσας στο λήμμα “ιστορία” αναφέρει πως η πρώτη σημασία είναι το μανθάνειν κατόπιν ερεύνης. Η δεύτερη σημασία είναι η γνώση την οποία λαμβάνει κανείς ερευνών και εξετάζων και τρίτον  είναι η αφήγηση, η διήγηση, η εξιστόρηση. Για αυτό και οι Άγγλοι έχουν τις λέξεις history για την ιστορία, storry για την αφήγηση. Ιστορία, δηλαδή, είναι η έρευνα για να φτάσει κανείς στην πρωτότυπη πηγή. Ιστορία είναι το μανθάνειν κατόπιν ερεύνης.

Ο Αριστοτέλης στα “μετεωρολογικά” του αναφέρει πως ο Ομηρος γεννήθηκε λίγο πριν κτιστεί η Μεμφις ή κατά την κτίση της στην Αίγυπτο. Απο τον λίθο του Παλέρμου γνωρίζουμε πως η Μέμφις κτίστηκε από τον Μήνιν το 3100 π.Χ. Ο Όμηρος αποκαλεί τον Νείλο “Αίγυπτο” και την χώρα “Θήβαι”. 

“…φαίνεται οὖν καὶτὰστόματα πάντα, πλὴν ἑνὸς τοῦΚανωβικοῦ, χειροποίητα καὶοὐτοῦποταμοῦὄντα, καὶτὸἀρχαῖον ἡΑἴγυπτος Θῆβαι καλούμεναι. δηλοῖ δὲ καὶ Ὅμηρος, οὕτως πρόσφατος ὢν ὡς εἰπεῖν πρὸς τὰς τοιαύτας μεταβολάς· ἐκείνου γὰρ τοῦτόπου [352a] ποιεῖται μνείαν ὡς οὔπω Μέμφιος οὔσης ἢ ὅλως ἢ οὐ τηλικαύτης".

Αυτή η αναφορά του Αριστοτέλη στον Όμηρο ανατρέπει την σημερινή άποψη των ιστορικών πως ο Όμηρος έζησε τον όγδοο π.Χ. αιώνα· άποψη η οποία είναι απόρροια του ισχυρισμού τους πως η αλφαβητική γραφή εμφανίστηκε κατά τον όγδοο περίπου αιώνα. Ο τεράστιος όγκος των ομηρικών επών (15.693 στίχοι σε 24 ραψωδίες η Ιλιάδα και 12.110 η Οδύσσεια) είναι αδύνατον να επιβιώσει τρεις αιώνες αναλλοίωτος μόνον με τον προφορικό λόγο. Για τον λόγο αυτό “μετέθεσαν” κατά τρεις αιώνες την συγγραφή των επών, παρότι η επιστημονικότερη άποψη ισχυρίζεται και ορθώς πως ο Όμηρος ήταν σύγχρονος με τα Τρωϊκά (1193-1184 π.Χ. ή  1286-1275). 

Οι “ιστορικοί” προκειμένου να “τεκμηριώσουν”  την άποψη της “Καθόδου των Δωριέων”  περί το 1100  και να την συνδυάσουν με την καταστροφή του Μυκυναϊκού πολιτισμού, αλλά και να στηρίξουν τον ισχυρισμό τους περί φοινικικού αλφαβήτου εφάρμοσαν την τακτική της προσαρμογής της πραγματικότητας στα δικά τους “πορίσματα”, στις δικές τους αδυναμίες. Υπάρχει άλλος ισχυρισμός πως ο Όμηρος αρέσκετο να αναφέρει πόλεις και τόπους με το παλιό τους όνομα. Αυτό δεν ευσταθεί επειδή ο Όμηρος για την Αθήνα δεν χρησιμοποιεί το παλιό της όνομα “Κεκρωπία”, ούτε για την Θήβα το παλιό της όνομα “ Καδμεία”.

Αλλά και την Θεσσαλία ο Όμηρος την γνωρίζει ως Φθία, η οποία παλαιότερα ήταν μια τεράστια ενδοχωρική λίμνη, όπως μαρτυρούν οι βράχοι των Μετεώρων και, ύστερα από μεγάλο σεισμό ή σεισμούς, τα νερά της διέρρευσαν από την κοιλάδα των Τεμπών στο Αιγαίο. Έτσι ἡ λίμνη σιγά σιγά ελαττωνόταν, <ἒφθινε> (όπως λέγαμε κάποτε τον φυματικό <φθισικό>), και ονομάσθηκε Φθία. Απομεινάρι της Φθίας είναι η σημερινή λίμνη της Κάρλας, που αρχίζει και πάλι να γεμίζει. Όταν ήλθαν οι Θεσσαλοί, η περιοχή είχε πια αποστραγγιστεί και είχε γίνει ὁ μεγάλος Θεσσαλικός κάμπος. Οἱ επήλυδες εγκαταστάθηκαν στην <θέσιν ἁλός>, δηλαδή εκεί όπου πριν υπήρχε θάλασσα, οπότε ονομάσθηκε Θεσσαλία.

Ο Όμηρος εκθειάζει, τόσο στην Ιλιάδα όσο και στην Οδύσσεια, τον χαλκό, πού εμφανίσθηκε στην Ελλάδα στα τέλη της νεολιθικής εποχής, γύρω στο 5.000 με 4.000 π.Χ.. Όλα τα όπλα του Τρωικοῦ πολέμου είναι χάλκινα, οι θώρακες, οι ασπίδες, οι περικεφαλαίες, τα ξίφη, οι αιχμές βελώνν και ακοντίων. Ο Όμηρος αναφέρεται σποραδικώς και στον σίδηρο, αλλά σαν πολύτιμο αποθεματικό μέταλλο, καθώς ήταν δύσκολος στην επεξεργασία (πολύκμητος). Δέν εχρησιμοποιείτο στην κατασκευή όπλων. Επίσης αναφέρεται στον χρυσό, στο ασήμι, στον μόλυβδο αλλά και στον κασσίτερο. Κυρίως όμως αναφέρεται διαρκώς στον χαλκό, τον οποίο χαρακτηρίζει με πολλά κοσμητικά επίθετα.

Την νήσο Φάρον, από την οποία πήραν το όνομα όλοι οι φάροι του κόσμου, ο Όμηρος την τοποθετεί ανοικτά των αιγυπτιακών ακτών, στο πέλαγος, και λέει ότι χρειαζόταν κανείς να κωπηλατεί μία πλόκληρη ημέρα και με αέρα πρίμο για να φθάσει. Ο πολύ νεώτερος γεωγράφος Στράβων, βρίσκει την νήσο Φάρον πολύ πλησίον των ακτών της Αἰγύπτου και νομίζει ότι ο Όμηρος λανθάνει, μολονότι τον αναγνωρίζει σαν τον πατέρα της Γεωγραφικῆς επιστήμης. Όμως δεν έσφαλε ο Όμηρος. Οι προσχώσεις του Νείλου την έφεραν πολύ κοντά στις αιγυπτιακές ακτές στην εποχή του Στράβωνος, γύρω στο 100 μ.Χ. περίπου. Σήμερα δεν υπάρχει πια η νήσος Φάρος. Έχει συγχωνευθεί με τις ακτές της Αλεξανδρείας.

Το ερώτημα λοιπόν είναι πότε έζησε ο Όμηρος. Φαίνεται, από τα στοιχεία πού παραθέσαμε, και θα παραθέσουμε κι άλλα στην συνέχεια, ότι ήταν παλαιότατος άνθρωπος και δεν έζησε ούτε έγραψε τον 8ο π.Χ. αιώνα. Η παλαιότητά του καταφαίνεται και από τό γεγονός ότι, ενώ μας ομιλεί για την θαλασσοκρατία του Μίνωος, φαίνεται να αγνοεί την πλανητικών διαστάσεων έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας, πού έγινε γύρω στο 1.600 π.Χ. και κατέστρεψε τον μινωικό πολιτισμό.

Έτσι, στην Οδύσσεια μας αναφέρει ότι στην Κρήτη ανθοῦσαν 90 πόλεις, που τις κατοικούσαν Ετεόκρητες (γηγενείς Κρήτες δηλαδή), θεϊκοί Πελασγοί και <τριχάηκες> Δωριεῖς (φαίνεται ότι θα ήσαν δασύτριχοι). Θά μπορούσε ὁ ποιητής, πού είναι παντογνώστης και πηγή πληροφοριών για κάθε μεταγενέστερο συγγραφέα, ποιητή, φιλόσοφο, ιστορικό κλπ., να κάνει κάποια αναφορά στην φοβερή αυτή έκρηξη. Απεναντίας, μας ομιλει για 90 ανθούσες πόλεις της μινωικής Κρήτης.

«Κρητών δε Ιδομενεύς δουρί κλυτός ηγεμόνευεν,

οι Κνωσόν τ’ εσχον Γόρτυνα τε τειχιόεσσαν,

Λύκτον, Μίλητον τε και αργινόεντα Λύκαστον

Φαιστόν τε Ρύτιον τε, πόλεις εύ ναιετοώσας,

άλλοι θ’ οί Κρήτην εκατόμπολιν αμφενέμοντο.

Τον μεν άρ’ Ιδομενεύς δουρί κλυτός ηγεμόνευε,

Μηριόνης τ’ ατάλαντος Ἐνυαλίῳ ἀνδρειφόντῃ·

τοίσι δ’ άμ’ ογδώκοντα μέλαιναι νήες έποντο.

(Ιλιάδα Β. 645 – 652)

Νεοελληνική απόδοση Ζ.Σιδέρη

Στους Κρήτες αρχηγός ήταν ο ένδοξος στο δόρυ Ιδομενέας,

σ᾿ αυτούς πού είχαν την Κνωσό και τη Γόρτυνα την περιτειχισμένη

και τη Λύκτο και τη Μίλητο και την ασπροχώματη Λύκαστο και τη Φαιστό

και το Ρύτιο, πολιτείες καλοκατοικημένες, και στους άλλους που ζούσαν

στην Κρήτη την εκατόμπολη. Σ᾿ αυτούς αρχηγός ήταν ο Ιδομενέας

ο ένδοξος στο δόρυ και ο Μυριόνης ο όμοιος με τον Ενυάλιο, που σκοτώνει τους άντρες. 

Μαζί μ᾿ αυτούς ακολουθούσαν ογδόντα μαύρα καράβια.

Στην Οδύσσεια, ο Όμηρος λέει ότι η Κρήτη είχε όχι εκατό, αλλά ενενήντα πόλεις με κόσμο αναρίθμητο, και εκεί κατοικούν Αχαιοί, Κύδωνες, Ετεοκρήτες, Κύδωνες, Δωριείς και Πελασγοί, εκεί είναι και η μεγάλη πόλη Κνωσός, έδρα του βασιλιά Μίνωα κ.τ.λ . Αναφέρει επίσης τις πόλεις Κυδωνία, όπου κατοικούν οι Κύδωνες, τη Γόρτυνα και τη Φαιστό.

Κρήτη τις γαῖ' ἔστι μέσῳ ἐνὶ οἴνοπι πόντῳ,

καλὴ καὶ πίειρα, περίῤῥυτος· ἐν δ' ἄνθρωποι

πολλοὶ ἀπειρέσιοι, καὶ ἐννήκοντα πόληες· -

ἄλλη δ' ἄλλων γλῶσσα μεμιγμένη· ἐν μὲν Ἀχαιοί,

ἐν δ' Ἐτεόκρητες μεγαλήτορες, ἐν δὲ Κύδωνες

Δωριέες τε τριχάϊκες δῖοί τε Πελασγοί· -

τῇσι δ' ἐνὶ Κνωσός, μεγάλη πόλις, ἔνθα τε Μίνως

ἐννέωρος βασίλευε Διὸς μεγάλου ὀαριστής,

πατρὸς ἐμοῖο πατήρ, μεγαθύμου Δευκαλίωνος.

Δευκαλίων δ' ἐμὲ τίκτε καὶ Ἰδομενῆα ἄνακτα·

ἀλλ' ὁ μὲν ἐν νήεσσι κορωνίσιν Ἴλιον εἴσω

ᾤχεθ' ἅμ' Ἀτρεΐδῃσιν· ἐμοὶ δ' ὄνομα κλυτὸν Αἴθων,

(Οδύσσεια, ραψωδία τ 173 – 183)

Νεοελληνική απόδοση Α. Εφταλιώτη

η Κρήτη, η ώρια κι η παχιά κι η τριγυρολουσμένη.

Κατοίκους έχει αρίθμητους, και χώρες ενενήντα.

Κάθε λαός κι η γλώσσα του. Ζουν Αχαιοί στον τόπο,

ζούνε νησιώτες Κρητικοί, παλληκαριάς ξεφτέρια,

και Κύδωνες, και Δωρικοί, και Πελασγοί λεβέντες.

Κι είν΄ η Κνωσό, χώρα τρανή, που ο Μίνωας του μεγάλου

του Δία σύντροφος εννιά, κι εννιά κυβέρναε χρόνους,

του Δευκαλίωνα ο γονιός, του αντρόψυχου γονιού μου,

που εξόν εμένα, γέννησε το ρήγα Ιδομενέα.

Στο Ίλιο αυτός ακλούθησε τους δυο του Ατρέα γόνους

με τα καράβια του. Αίθωνας εμένα τ΄ όνομά μου,

Ο Όμηρος αναφέρει ότι η Γόρτυνα της Κρήτης κατά τα Τρωικά υπάγονταν στο Μίνωα, στο βασίλειο του Κνωσού, αφού ήταν κάτω από τις διαταγές του Ιδομενέα, εγγονού του Μίνωα και δισέγγονο της Ευρώπης, στον πόλεμο της Τροίας.. Αναφέρει επίσης ότι η Γόρτυνα ήταν η μόνη πόλη της Κρήτης που έφερε τείχη « έσχον Γόρτυνα τε τειχιόεσσαν» (Ιλιάδα Β. 645 – 652). Η Γόρτυνα κατά τον Πλάτωνα κτίστηκε από Αργείους αποίκους από τη Γορτυνία της Πελοποννήσου (Πλάτων Νόμοι Δ, 708).

Ομοίως ο Παυσανίας αναφέρει ότι οι πόλεις της Κρήτης Κυδωνία, Κατρέα και Γόρτυνα ιδρύθηκαν από τα αδέλφια «Γόρτυνα, Αρχέδιο και Κύδωνα», παιδιά του Τεγεάτη Λυκάονα από την Αρκαδία, όμως κατ’ άλλους ο Γόρτυς φέρεται, λέει, και ως γιος του Ραδάμανθυ, γιου της Ευρώπης και ο Κύδωνας γιος είτε του Ερμή και της Ακακκάλης, κόρης του Μίνωα, πρβ: «Λέγουσι δε και όσοι Τεγεάτου των παίδων ελείποντο μετοικήσαι σφας εκουσίως εις Κρήτην, Κύδωνα και Αρχέδιον και Γόρτυνα’ και τούτων φαίην ονομασθήναι τας πόλεις Κυδωνίαν και Γόρτυνά τε και Κατρέα….» (Παυσανίας VIII, 53,3-4).

…κύματά τε τροφόεντα πελώρια, ἶσα ὄρεσσιν.

ἔνθα διατμήξας τὰς μὲν Κρήτῃ ἐπέλασσεν,

ἧχι Κύδωνες ἔναιον Ἰαρδάνου ἀμφὶ ῥέεθρα.

ἔστι δέ τις λισσὴ αἰπεῖά τε εἰς ἅλα πέτρη

ἐσχατιῇ Γόρτυνος, ἐν ἠεροειδέϊ πόντῳ,

ἔνθα Νότος μέγα κῦμα ποτὶ σκαιὸν ῥίον ὠθεῖ,

ἐς Φαιστόν, μικρὸς δὲ λίθος μέγα κῦμ᾽ ἀποέργει…

Οδύσσεια Γ 290-297

Νεοελληνική απόδοση Δ.Μαρωνίτη

σήκωσε φουσκωμένα κύματα, πελώρια σαν βουνά.

Έτσι, τους έκοψε στα δυο, ρίχνοντας τα μισά καράβια στις ακτές της Κρήτης,

όπου και κατοικούν οι Κύδωνες, στις όχθες του Ιαρδάνου.

Είναι ένας βράχος λείος, που στέκει κατακόρυφος στη θάλασσα,

στα πέρατα της Γόρτυνας, στο θολωμένο πέλαγο·

εκεί στον κάβο αριστερά χτυπά ο νοτιάς κύμα μεγάλο,

στα μέρη της Φαιστού· αλλά, μικρός ο βράχος,

αντιστέκεται στο μέγα κύμα.

Τους Δελφούς ο Όμηρος τους γνωρίζει με την δεύτερη παλαιότερη ονομασία τους ως Πυθών. Η πρώτη ονομασία των Δελφών ήταν Παρνασσία. Ο Ομηρος αγνοεί μεγάλες πόλεις της πρωτοϊστορικής αρχαιότητας, όπως τα Μέγαρα, τη Χαιρώνεια, τη Λάρισα και άλλες. Ο Ομηρος αγνοεί το όνομα Πελοπόννησος και αντ’ αυτού χρησιμοποιεί το όνομα «Αργος», αγνοεί τους Δελφούς και αντ’ αυτών χρησιμοποιεί τα ονόματα «Πυθών» και «Πυθοί». Δεν χρησιμοποιεί το όνομα Ελλάς για να χαρακτηρίσει τη χώρα που την εποχή του Ησιόδου έφερε ήδη αυτό το όνομα. Τους Ελλαδίτες αποκαλεί Αχαιούς, Δαναούς ή Αργείους. Ομοίως, οι Ελληνες των κατοπινών αιώνων έχουν εμφανώς σύγχυση για πολλές ομηρικές τοποθεσίες. Ετσι, στην ιστορική αρχαιότητα εμφανίζονται πολλά τοπωνύμια, που είχαν καταστεί ένδοξα από τα έπη, σε διαφορετικούς τόπους: τρεις Πύλοι διεκδικούσαν τη δόξα και το όνομα της πρωτεύουσας του Νέστορα, τρεις ­ τουλάχιστον ­ Οιχαλίες διατείνονταν πως ήταν πατρίδες του Ευρύτου Οιχαλιέως, εννιά Εφυρες με έναν ποταμό Σελλήεντα δίπλα τους διεκδικούσαν την ταυτότητα των δύο ομηρικών Εφυρών και ούτω καθεξής. Συντελέστηκε, δηλαδή, ένας εκτεταμένος «εξομηρισμός» της αρχαίας πολιτικής γεωγραφίας, στα πλαίσια τοπικών διεκδικήσεων και απόκτησης επικών τίτλων.

Μήπως έζησε λοιπόν ὁ Όμηρος πρίν από τήν μεγάλη έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας; Οπότε, δικαιολογημένα δεν γνωρίζει το συμβάν, αν έζησε πιο μπροστά από αυτό. Καί βεβαίως ανθούσε ο μινωικός πολιτισμός.

Στην Οδύσσεια μας αναφέρει ο Όμηρος ότι ἡ Φαιστός ήταν παραθαλάσσια περιοχή της Γόρτυνος, νοτιοδυτικά της Κρήτης. Καί πώς αλλιώς άλλωστε; Θαλασσοκράτωρ ήταν ο Μίνως, επίνειο θα είχε για τον στόλο του.

Καί όμως, ὁ Στράβων πάλι αναφέρει ότι ἡ Φαιστός απείχε 20 στάδια από τήν θάλασσα, δηλαδή γύρω στά 3,5 χιλιόμετρα. Ὁ μεγάλος ομηριστής μητροπολίτης Εὐστάθιος της Θεσσαλονίκης, πού έζησε 1.000 χρόνια αργότερα από τον Στράβωνα, το 1.000 μ.Χ., μας πληροφορεί ότι ἡ Φαιστός ήταν <μεσογαία>. Σήμερα η Φαιστός απέχει πολλά χιλιόμετρα από την θάλασσα. Επομένως, πότε έζησε ο Όμηρος;

Έγκυροι γεωλογικοί χάρτες του Πανεπιστημίου Αθηνών δείχνουν ότι στην περιοχή της Φαιστοῦ, 7.000 χρόνια πριν από σήμερα, η ακτογραμμή της περιοχής αυτής της Κρήτης ελάχιστα μεταβλήθηκε, Ήταν λίγο μεγαλύτερη, προς το Λιβυκό πέλαγος, και μειώθηκε κατακλυσθείσα από τά ύδατα.

Ναυάγιο άλλωστε της Μεσογείου ἡ Κρήτη. Μήπως λοιπόν υπήρχε εκεί κάποιο ακρωτήριο Φαιστός, όπως λέει ο Όμηρος, όπου βρισκόταν ο ναύσταθμος του Μίνωος, πού κατεκλύσθη από τις πλημμύρες του Αἰγαίου και αχρηστεύθηκε, οπότε η κυρίως πόλη της Φαιστοῦ, πού έτσι κι αλλοιώς βρισκόταν κοντά στην θάλασσα (κατά τον Στράβωνα) έγινε περισσότερο <μεσογαία> κατά τον Εὐστάθιο, λόγω προσχώσεων ποταμῶν;

Καί πώς γνωρίζει αατή την λεπτομέρεια ο Όμηρος; Γνωρίζει δηλαδή ότι στο νοτιοδυτικό άκρο της Κρήτης, στην Γόρτυνα, υπάρχει ακρωτήριο με το όνομα Φαιστός, όπου τσακίστηκαν μερικά πλοία του Μενελάου. Αυτή υ γνώση δικαιολογείται μόνο αν ο Όμηρος ζούσε εκείνη την εποχή. Ιδού καί οι στίχοι της ραψωδίας Ὀδ. γ 293 κ.εξ. 

Ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα (κατακλυσμός = κατά + κλύζω. το ρήμα κλύζω προέρχεται από το ουσιαστικό κλύδων = κύμα), ο κατακλυσμός του Ωγύγου και ο κατακλυσμός του Δαρδάνου σχετίζονται με γεωλογικά φαινόμενα της ευρύτερης περιαιγαιακής περιοχής και συνέβησαν μετά το 16.000 π.Χ., όταν άρχισε η τήξη των παγετώνων και διήρκεσαν μέχρι το 4000 π.Χ.. 

Από τα γεωγραφικά στοιχεία των ομηρικών επών και με την βοήθεια της Γεωμυθολογίας, μιας νέας επιστήμης, η οποία διερευνά την σχέση που έχουν οι μύθοι (μύθος = λόγος) των Ελλήνων με το γεωπεριβάλλον, το περιβάλλον δηλαδή μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε αυτός ο παλαιότατος ελληνικός προϊστορικός πολιτισμός, συνάγουμε το συμπέρασμα πως ο Όμηρος πρέπει να έζησε στην περίοδο μεταξύ του  6000  και 4000 π.Χ. Κατά την περίοδο αυτή σταματά και η άνοδος της στάθμης του Αιγαίου. Κατα την περίοδο αυτή η στάθμη του Αιγαίου μέχρι την σταθεροποίησή του ανυψώθηκε κατά 125 έως 150 μέτρα περίπου (κατά τον ομότιμο καθηγητή γεωλογίας ΕΚΠΑ Η.Μαριολάκο).  

Παράλιες πόλεις, τις οποίες αναφέρει ο Όμηρος στα έπη του βρίσκονται κατά νεότερους συγγραφείς σε διαφορετική θέση γιατί απλούστατα η άνοδος της στάθμης των υδάτων του Αιγαίου σκέπασαν αυτές τις ομηρικές πόλεις, οι κάτοικοι των οποίων επανίδρυσαν τις πόλεις αυτές σε διαφορετική θέση. Ετσι η Σπάρτη που αρχικά βρίσκονταν στον κόλπο της Μεσσηνίας μεταφέρθηκε στην πεδιάδα του Ευρώτα, η Φαιστός (ακρωτήρι ίσως) της Γόρτυνας, πάνω στον οποίο συνετρίβησαν πλοία του Μενέλαου σκεπάστηκαν από τα θαλάσσια ύδατα. Η Πελοπόννησος είναι άγνωστη στον Όμηρο γιατί στην εποχή του ο Κορινθιακός κόλπος ήταν λίμνη, η Εύβοια ήταν προέκταση της Αττικοβοιωτίας, η θαλάσσια σήμερα περιοχή μεταξύ Ελευσίνας και Σαλαμίνας ήταν πεδιάδα, το Ράριο πεδίο. Ο Όμηρος ονομάζει το Ράριο πεδίον ως “γαία φερέσβιον” (=εύφορη γη). Το πεδίο αυτό έχει καταβυθιστεί γύρω το 6000 με 5000 π.Χ. 

Ο Όμηρος αναμφισβήτητα χρησιμοποιεί το αλφαβητικό σύστημα γεγονός που αποδεικνύει πως το Ελληνικό αλφάβητο ήταν γνωστό και αυτό χρησιμοποίησε. Αυτή η βεβαιότητα καταρρίπτει την θεωρία περί φοινικικής προέλευσης του ελληνικού αλφαβήτου. Μόνη λύση για την διατήρηση της αξιοπιστίας και επιστημοσύνης των υποστηρικτών του μυθολογήματος του φοινικικού αλφαβήτου είναι η μετάθεση του χρόνου συγγραφής των επών στον όγδοο π.Χ. αιώνα.