Μιχαήλ Πυλάρτης

(από την συλλογή : «Περίπατοι στο Ζωτικό)

***

Τῆς Ἀνατολῆς τὸ Φῶς   

μὲ βρῆκε στὴν αὐλὴ τῆς ἐκκλησιᾶς

τοῦ Αϊ Νικόλα Λιβικίστης  καὶ τώρα  Ζωτικοῦ,

τοῦ χωριοῦ μὲ τὶς πρωτοπηγὲς τοῦ Ἀχέροντα.

Δωρόθεο τοπίο, προικισμένο μὲ ὀμορφιὰ  

καὶ μὲ βρύση  ζωοδόχο

σὲ θέση ὑπώρεια ἑνὸς λόφου,

-     βίγλας Ρωμαϊκῆς-

τὴν φήμη δε ἀκολουθεῖ

μιᾶς παλιᾶς Μονῆς 

καθὼς λένε  οἱ παλιοὶ.  

…Δροσιά τριγύρω, νηνεμία

καὶ ἀπ' τὶς σιωπηλὲς ἀκτίνες

γλυκό χαϊδα ἀχνίζει ὁ τόπος…

Ἡ γαλήνη  λειτουργεῖ  αἰσθαντικὰ!

***

Θαυμάσια!

Με ὑποβάλλειἡ σιγὴ,

καὶ τὴν ἀνάγκη ἔνοιωσα, ἕνα κερὶ

ἀπὸ τοῦ καντηλιοῦ τὸ φῶς νά ἀνάψω

καὶ «ἐνώπιος ἐνωπίῳ» - μοναχικὰ -,  

στὸν Ἅγιο καὶ στὴν Παναγιά

αὐθόρμητες εὐχὲς νὰ ψιθυρίσω

σεβάσμια και ταπεινά 

 

***

Καὶ τότε βλέπω πώς

στῆς φωτοχυσίας τὴν ἰσχὺ

καὶ ἀπὸ μιά σχισμὴ τῆς ὀροφῆς

τοῦ ἥλιου εἰσχωρεῖ το φῶς

με μία τανύζουσα γραμμὴ, εὐθὺς

το δάπεδο ἑνώνει.

Με συνεπαίρνειὁ νοῦς καὶ γονατίζω

ἁπλώνοντας τὴν χούφτα μου

ὑποδοχὴ τοῦ σχηματίζω

καὶ αἰσθάνθηκα ἐκστατικὰ 

πώς  ο χοϊκὸς ἐγώ, δυναμικά

ἄδραξα ἀπρόβλεπτα

τοῦ Σύμπαντος τὸν πολυέλαιο.

 

***

 

Μὲ ὑποβάλλειἡ σιγὴ  

καὶ ἀπ' τὸ ταξίδι ὅλο τῆςζωῆς  

θα γίνω μάρτυς μιᾶς στιγμῆς  

ὅπου δονεῖται ἡ καρδιά μου  

σάν κάτι ἀπὸ «θεία εἰσβολὴ».  

Σὲ μία σχέση μυστηρίου καὶ μυστικὴ  

τὴν ὕπαρξὴ μου θὰ «ἀλλοιώσει»  

και παράξενα πνευματικά θα νιώσει

σάν νά ἔχει ὀρθρίσει «ἐκ νυκτὸς μου»  

μία ἀσυνήθιστη ἐμπειρία «ἐντός μου».

 

***

 Καὶ ὅταν τὸ βλέμμαμου ἑστίασε 

στήν Γέννηση τοῦ θείου βρέφους,

αἰσθάνθηκα γιατὶ οἱ Μάγοι οἱ σοφοὶ

εἶχαν ὁδηγό τὸ φῶς τοῦ Ἄστρου

καὶ πῶς μες σὲ «ἀνθρώπινη σκευὴ»

καὶ σὲ ἕνα σπήλαιο φτωχικό

φιλοξενήθηκε τὸ ἀχώρητο,

καὶ ἀπόλυτο Ἀγαθό,

ὡς θεῖο δώρημα Ἀγάπης

στὸν «μικρόκοσμο» θνητό

ἄνθρωπο τὸν «πτωτικό».

 

***

Μὲ δέος πλησιάζω νὰ ἀσπαστῶ

καὶ ἀνασκίρτησα στὴν σκέψη

ὅτι στὴν θέα ἑνὸς Μωροῦ  

ἀναφέρεται ὅλη ἡ Πλάση  

καὶ πῶς«λαβὼν ἀνθρώπινη μορφὴ»  

(«ο υἱὸςτοῦ ἀνθρώπου ἐτέχθη»)  

τιμᾶ καὶ κάθεμιά σὰν τὴν δικὴ μου

ἀφοῦ «δερμάτινον χιτῶνα» ἐδέχθη

καὶ ὀργανικὰ συνδέθηκε μαζὶ μου.

Ἐνῶ τὴν Γέννησή Του ἀκολουθεῖ   

μὲ "Πάσχουσα εὐγένεια Ταπείνωσης"

μοναξιᾶς καὶ ἐγκατάλειψης,

ἡ Σταύρωση·

καὶ μέσω τῆς Ταφῆς 

τὸ "Σωτήριον τῆς Ἀνάστασής Του Φῶς".

(Γέννηση - πορεία πάθους καὶ Ἀρετῆς -

θρίαμβος ἀθανασίας τῆς ζωῆς)

 

***

Στὶς Συμπληγάδες τῆς ζωῆς

ὅπου πλανᾶται καὶ ἡ ύπαρξή μου

πόνου, ἀπελπισίας, μοναξιᾶς ἀπὸ τὴν μία

χαρᾶς, εὐφροσύνης, ἡδονῆς ἀπὸ τὴν ἄλλη

σὲ αὐτὴ τὴν"παλίντροπο άρμονία"

θέλω νά ἀκούγεται καὶ ἡ κραυγὴ μου·

καὶ τὸ χάδι τῆς συμπάσχουσας Ἀγάπης 

τοῦ νεογέννητου Χριστοῦ νὰ αἰσθανθῶ

καὶ «νῦν καὶ τῇ ἐσχάτῃ ὥρᾳ»,

στὴν τωρινὴ καὶ ἐσχάτη Ἀνατολὴ 

προσδοκώντας τὴν Ἀνάστασὴ μου… !

 

***

Αὐτὸ τὸ ξέφωτο Ἀνατολῆς

στόν Αϊ Νικόλα (Λιβικίστης) Ζωτικοῦ

προξένησε ρωγμὴ σὲ «σπήλαιον»

«τῷ ἐν σκότει ἁμαρτημάτων πορευομένῳ»

καὶ ἀπὸ κανάλι «τόπου μυστικοῦ»

ἀπεικονίσθη νοερῶς καὶ ἀπροσμένως 

ἡ Ἐνσάρκωσητοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Καὶ ἀπὸ ἕνα ἀναλόγιο παραδίπλα

γιὰ τὸ «παράδοξον ἐτοῦτο θαῦμα»

κάπως ψαλτικὰ καὶ ἔρρυθμα

ἀπήγγειλα,

- ὑψώνοντας τὸν τόνο τῆς φωνῆς μου-

τῶν Χριστουγέννων κάποιους ὕμνους·

καὶ ἀνήγγειλα, ἴσωςπαράφωνα

ἀλλά  χαρούμενα- διθύραμβα

τὴν «Φάτνη» τῆς ψυχῆςμου!..   

 

***

 

Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς, ἐξ ὕψους ὁ Σωτὴρ ἡμῶν,  

 

ἀνατολὴ ἀνατολῶν  

καὶ οἱ ἐν σκότει καὶ σκιᾷ, εὕρομεν τὴν ἀλήθειαν.  

 (Αὐτὸμελον Χριστουγέννων) 

 

"Σήμερον γεννᾶται ἐκ παρθένου

ὁ δρακί τήν πᾶσαν ἔχων κτίσιν...

(σήμερα γεννάται από την Παρθένο,

αυτός που κρατά στην παλάμη του όλη την Φύση)

 

Προσκυνοῦμεν τὸ «μέγα τῆς εὐσεβείας μυστήριον», 

«Θεὸν φανερωθέντα ἐν σαρκὶ 

καὶ τοῖς ἀνθρώποις συναναστραφέντα»

 

«Ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος ἐνηνθρώπησεν, 

ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθώμεν»

Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ σήμερον ἡνώθησαν

τεχθέντος τοῦ Χριστοῦ.

Σήμερον Θεός ἐπί γῆς παραγέγονε

καί ἄνθρωπος εἰς οὐρανούς ἀναβέβηκε.

 

Σήμερον ὁρᾶται σαρκί,

ὁ φύσει ἀόρατος διά τόν ἄνθρωπον

διά τοῦτο καί ἡμεῖς δοξολογοῦντες

βοήσωμεν αὐτῶ

Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῶ

καί ἐπί γῆς εἰρήνη.

 

(από την υμνολογία των Χριστουγέννων)