Η ανεπτυγμένη σήμερα νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς αποτελεί στην ουσία για την συντριπτική πλειονότητα του λαού και στην καλύτερη περίπτωση μια «οικονομία επιβίωσης⁽¹⁾». Η τεχνολογική εξέλιξη δεν απελευθερώνει τον άνθρωπο από την δουλεία της αναγκαστικής εργασίας⁽²⁾ , αλλά λειτουργεί υπέρ της αύξησης του ποσοστού κέρδους των κατεχόντων την οικονομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Η ανατροπή αυτής της λειτουργίας   πρέπει να αποτελεί  βασικό και αμετακίνητο στόχο μιας πολιτικής με κέντρο τον άνθρωπο. Το προϊόν οποιασδήποτε υπερεργασίας θα πρέπει να καλύπτει το κόστος και μόνο των δημοσίων αγαθών, παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση, κλπ. Ο χρόνος αναγκαστικής εργασίας να μειούται συνεχώς υπέρ του ελεύθερου  χρόνου, του δημιουργικού χρόνου του ανθρώπου. Ο στόχος αυτός διατρέχει όλες τις κοινωνικές τάξεις και από την άποψη αυτή είναι καθολικός.

Όταν το λεγόμενο «παραγωγικό κεφάλαιο», το τμήμα δηλ. του κεφαλαίου το οποίο αντιστοιχεί στην πραγματική παραγωγική οικονομία μειώνεται υπέρ του κερδοσκοπικού κεφαλαίου, του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, το ποσοστό κέρδους του παραγωγικού κεφαλαίου μειώνεται συνεχώς σε σχέση με αυτό του χρηματιστηριακού κεφαλαίου, του οποίου τα κέρδη αυξάνονται συνεχώς. Συνέπεια αυτής της δυσανάλογης σχέσης κερδοφορίας παραγωγικού-χρηματιστηριακού κεφαλαίου είναι η συνεχής μετακίνηση κεφαλαίων από την πραγματική οικονομία, την  παραγωγή, στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Το χρηματιστηριακό κεφάλαιο αποτελεί  τον δυνάμει πλούτο της κοινωνίας, ο οποίος, όμως, όχι μόνο δεν διανέμεται στους πραγματικούς δικαιούχους και παραγωγούς αυτού του πλούτου, στο σύνολο δηλ. των μελών μιας κοινωνίας, αλλά καθίσταται βασικός παράγοντας  των κρίσεων παραγωγής, της εμφάνισης πληθωριστικών πιέσεων, της αναπροσαρμογής  του κόστους των εξωτερικών οικονομιών σε βάρος του περιβάλλοντος,  της αποδιοργάνωσης σημαντικών τομέων της παραγωγής, όπως για παράδειγμα της αγροτικής παραγωγής, συστολή δηλ. του συνόλου της παραγωγικής βάσης της οικονομίας.
Στο επίπεδο του συνασπισμού εξουσίας αυτός  αναδιατάσσεται, παραδοσιακές τάξεις με την κλασσική μαρξιστική τους έννοια οδηγούνται σε εξαφάνιση, μικρο- και μεσοαστική τάξη, ουσιαστικά «προλεταριοποιούνται» και αναδεικνύεται κυρίαρχη η χρηματιστηριακή, η οποία οργανώνει την εξουσία της πρώτα και κύρια στα όρια του εθνικού κράτους, μεταλλάσσοντας τις λειτουργίες του  και τις μεθόδους άσκησης της εξουσίας.
Η μετάλλαξη των λειτουργιών του κράτους καθίσταται εμφανής από την συντριβή της κοινωνικής του λειτουργίας, από την απογύμνωσή του από τα μέσα άσκησης οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής - κρατικές τράπεζες και δημόσιες επιχειρήσεις και ιδιαίτερα εκείνες, οι οποίες περιλαμβάνουν στην λειτουργία τους και την κοινωνική αντίληψη - από την εμφάνιση μιας νέας κάστας πολιτικών, προθύμων και με το αζημίωτο να υπηρετήσουν την απομύζηση του εθνικού πλούτου υπέρ της ασύδοτης κερδοσκοπίας του  χρηματιστηριακού κεφαλαίου.
Ο κρατικοί θεσμοί αποδιαρθρώνονται με την περιστολή ή ακύρωση  των συνταγματικών τους αρμοδιοτήτων, με την κατασυκοφάντησή τους, με την διαφθορά του κυβερνητικού και πολιτικού προσωπικού και την ανασύνταξη των μηχανισμών καταστολής. Οι κατοχυρωμένες συνταγματικές ελευθερίες και τα δικαιώματα του πολίτη δέχονται ένα καίριο χτύπημα, επειδή ακριβώς ο καταστατικός χάρτης της χώρας αποτελεί το βασικό εμπόδιο στην αποδιοργάνωση του εθνικού κράτους. Παράλληλα διογκώνεται και αποκτά ανεξέλεγκτες διαστάσεις ένας τομέας της δημόσιας ζωής, η δημόσια παραπληροφόρηση. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης εξελίσσονται σε έναν βραχνά της κοινωνίας γιατί ο βασικός τους σκοπός είναι η ποδηγέτησή της κοινής γνώμης και η διαμόρφωση συνθηκών εμφάνισης της μετάλλαξης των λειτουργιών του κράτους ως αναγκαία προσαρμογή στην νέα κατάσταση.

Η μετακίνηση κεφαλαίων από την πραγματική παραγωγή στο χρηματοπιστωτικό σύστημα θα συνεχίζεται μέχρι τον μηδενισμό  του οριακού οφέλους από την μετακίνηση της τελευταίας νομισματικής μονάδας. Τα μεταφερόμενα κεφάλαια επενδύονται σε δομημένα προϊόντα⁽³⁾ υψηλού πιστωτικού και επιτοκιακού κινδύνου,  σε εμπορεύσιμους τίτλους⁽⁴⁾ και οι σύνθετοι επενδυτικοί τίτλοι μετατρέπονται σε καταστάσεις ειδικών οντοτήτων⁽⁵⁾ . 

Το χρηματιστηριακό κεφάλαιο αντλεί τα υπερκέρδη του ουσιαστικά από τις δανειακές ανάγκες των οικονομικών μονάδων, νοικοκυριών, βιομηχανικών και εμπορικών μονάδων και του κράτους. Η αδυναμία των διαφόρων χρηματοπιστωτικών προϊόντων να απομακρύνουν τον πιστωτικό και επιτοκιακό κίνδυνο, η χαμηλή ρευστότητα των εμπορεύσιμων τίτλων και η απουσία σχεδίου αντιμετώπισης απρόβλεπτων αναγκών χρηματοδότησης, οι οποίες τις εξέθεσαν στον κίνδυνο ρευστότητας, εκ μέρους των τραπεζών είχαν ως αποτέλεσμα την εμφάνιση των πρώτων φαινομένων της κρίσης . Η αύξηση των επιτοκίων στη διατραπεζική αγορά, η προσπάθεια απαλλαγής από τα τοξικά ομόλογα, οι παρενέργειες από τη δυσπιστία στις διατραπεζικές αγορές οδήγησαν στην κατάρρευση μεγάλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και στην οικονομκή ενίσχυση εκ μέρους των διαφόρων κρατών του χρηματοπιστωτικού τους συστήματος.

Από την στιγμή αυτή ξεκινά και η επίθεση του χρηματιστηριακού κεφαλαίου στα δημόσια ομόλογα, στο συσσωρευμένο δημόσιο χρέος κάθε χώρας. Τα ομόλογα αυτά βρίσκονται στην κατοχή των διαφόρων χρηματοπιστωτικών οργανισμών και μέσα από την κρίση του δημοσίου χρέους και στα πλαίσια απαράδεκτων ανορθωτικών πολιτικών κυρίως της Ε.Ε. στην περίπτωση της Ελλάδας, περνάν τα ομόλογα αυτά στην κατοχή των κυβερνήσεων των χωρών. Μια κρίση δημόσιου χρέους δεν μπορεί να εμφανιστεί σε όλες τις χώρες της Ε.Ε. ταυτόχρονα γιατί σ’ αυτήν την περίπτωση τα ομόλογα που κατείχαν οι χρηματοπιστωτικοί  οργανισμοί θα «έσκαζαν» στα χέρια τους, επειδή οι κυβερνήσεις θα αδυνατούσαν να τα απορροφήσουν. Έτσι εμφανίζεται το φαινόμενο  απαλλαγής των χρηματοπιστωτικών οργανισμών από τα κρατικά ομόλογα και ανάληψης του κινδύνου μέσω των κεντρικών τραπεζών από τις ίδιες τις κυβερνήσεις, το κόστος των οποίων θα κληθεί να πληρώσει το κράτος δανειστής σε περίπτωση δήλωσης αδυναμίας αποπληρωμής  ή αναδιαπραγμάτευσης του χρέους.  Μετά την Ελλάδα, θα ακολουθήσει άλλη χώρα, όλες με την σειρά και μία-μία, ώσπου να μεταφερθούν όλα τα ομόλογα των χωρών από τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς στις κυβερνήσεις των χωρών συνεργούντος κα του ΔΝΤ, το οποίο η ΕΕ εμπλέκει σ’ αυτή την διαδικασία.

Η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, με αποδιαρθρωμένη την παραγωγική βάση της οικονομίας, με ένα κράτος απογυμνωμένο ουσιαστικά από τα μέσα άσκησης αποτελεσματικής δημοσιονομικής και γενικότερα οικονομικής πολιτικής, χωρίς αξιόπιστους μηχανισμούς ελέγχου των οικονομικών λειτουργιών, θα μετέθετε απλώς στα άμεσο μέλλον  την εκδήλωση των συνεπειών της κρίσης.

Η ελληνική κυβέρνηση αντιδρά στην κρίση του συσσωρευμένου δημόσιου χρέους με διόγκωση του δημοσίου χρέους,  μέσω νέου δανεισμού για κάλυψη των τοκοχρεολυσίων και του δημόσιου ελλείμματος, με περιστολή των δημοσίων επενδύσεων και   αύξηση των εμμέσων φόρων, με μισθολογικές περικοπές στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και των κατακτήσεων του ελληνικού λαού των τελευταίων 60 τουλάχιστον χρόνων, με ένα σύνολο δηλ. μέτρων, τα οποία η ίδια η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ προεκλογικά χαρακτήριζε ως απαράδεκτα και καταστροφικά  για την χώρα, σαν μέτρα βαρβαρότητας, τα οποία εισάγουν την χώρα σε μια μακρά περίοδο ύφεσης της οικονομίας σε μια μακρά περίοδο στασιμοπληθωρισμού. 

Ό, τι προεκλογικά αναθεμάτιζε η κυβέρνηση, ήρθε να εφαρμόσει η ίδια μετά τις εκλογές. Πρόκειται για μια απλή εξαπάτηση, συνηθισμένο,  άλλωστε, γεγονός στο πολιτική σκηνή της χώρας και συνηθισμένο στοιχείο της σαπίλας του πολιτικού μας συστήματος, πρόκειται για δίψα για εξουσία των πολιτικών μανδαρίνων, ή μήπως όλο το σκηνικό είναι καλά στημένο για να ολοκληρωθεί  η καταστροφή του εθνικού  κράτους, των εθνικών κρατών γενικά κατά τις επιταγές του νεοφιλελευθερισμού και της λέσχης Bildeberg, τακτικοί θαμώνες της οποίας είναι πολλά από τα κορυφαία στελέχη των δύο κομμάτων του δικομματισμού και κάποιοι αστέρες των τηλεοπτικών παραθύρων;

Η ομιλία του σημερινού πρωθυπουργού είναι αποκαλυπτική «Χρειαζόμαστε μια παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση και τη χρειαζόμαστε γρήγορα»

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Σημ.

⁽¹⁾ Οικονομία επιβίωσης είναι αυτή η οποία κινητοποιεί διαρκώς το σύνολο των παραγωγικών της δυνάμεων, ώστε να παράσχει στα μέλη της κοινωνίας  το ελάχιστο απαραίτητο για την επιβίωση

⁽²⁾ Με τον όρο αναγκαστική εργασία αντιλαμβάνεται κανείς τον χρόνο που εργάζεται κανείς για να παραγάγει εκείνη την υπεραξία, την οποία οικειοποιείται ο κατέχων την οικονομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής.

⁽³⁾ Τα δομημένα προϊόντα είναι υβριδικά χρηματοοικονομικά προϊόντα, τα οποία συνδυάζουν στοιχεία ομολόγων και στοιχεία «παραγώγων χρηματοοικονομικών προϊόντων». Μόνο οι αποδόσεις τους, οι τόκοι, είναι κυμαινόμενες και εξαρτώνται από την αγορά και την συγκεκριμένη δομή κάθε τέτοιου προϊόντος.
⁽⁴⁾ Για να μειώσουν οι χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί τον πιστωτικό κίνδυνο προχώρησαν σε  μετατροπή παγωμένων κεφαλαίων (δάνεια) σε λειτουργικά εργαλεία (τίτλους), αυξάνοντας έτσι την ρευστότητα του χαρτοφυλακίου τους και εξαλείφοντας τον ετεροχρονισμό ανάμεσα σε απαιτήσεις και υποχρεώσεις
⁽⁵⁾ ΟΙ ειδικές οντότητες είναι δομημένα επενδυτικά προϊόντα, τα οποία μέσω της  διακράτησης CDOs  (Collateralized Debt Obligations) εξασφάλιζαν μακροχρόνια ρευστότητα και κεφάλαια στις τράπεζες από την έκδοση βραχυπρόθεσμων Εμπορικών Τίτλων Δανειακών Εγγυήσεων