Παραπαίουμε μέσα σε λαβύρινθους συλλογισμών. Ψηλαφίζουμε πόρτες και παράθυρα στην αναζήτηση διεξόδου απ' το ανήλιαγο δωμάτιο της καθημερινότητας, ιδροκοπούμε για να δούμε έστω ένα ανεπαίσθητο φωτάκι στο βάθος των ατέλειωτων διαδρόμων, ή για ν' ακούσουμε κάτω απ' τις καταπακτές του βίου μας το μουρμουρητό εκείνου του νερού που θα μαρτυράει την ύπαρξη κάποιας εκβολής και που θα μας πάει στ' ανοιχτά. Στην ανάσα.

Οι προσπάθειες ετούτες -αποτυχημένες από χέρι, ειδάλλως η ευτυχία θα 'ταν στο τσεπάκι ολωνών- καταλήγουν εν πολλοίς στα βρομόνερα των καναλιών και στη δύσοσμη ατμόσφαιρα της 'ψυχαγωγίας'. Δισεκατομμύρια ψυχές ανά τον κόσμο βιώνουν στο πετσί τους, μέσω αυτών των καναλιών, το γεγονός πως δεν είναι παρά τ’ αποφάγια της χλιδής και τα τσαλακωμένα έμβρυα μιας πραγματικότητας που μόλις και μετά βίας καταφέρνουν να συρθούν στη ζωή -εφόσον δεν έχουν συμπαρασυρθεί με τα άλλα ανθρώπινα απόβλητα στους υπονόμους του πολιτισμού, τους προοιωνίζοντες το αυριανό μακάβριο τοπίο.

Μια ανεξήγητη δύναμη έλκει και καταναλώνει σαν μαύρη τρύπα κάθε αντίσταση στο χυδαίο, μετατρέπει την όποια σιγουριά σε φριχτή αβεβαιότητα και καταρρακώνει τα όσα εναπομείναντα ίχνη υπερηφάνιας.
Μέσα από τούτα τα κανάλια ενημέρωσης και ψυχαγωγίας ανατρέφεται η παλιανθρωπιά για την επόμενη χιλιετία, βλασταίνουν οι διακεκριμένοι γιάπηδες ως στυλοβάτες μιας κοινωνίας διαφθοράς, ξετσίπωτης, ως στυλοβάτες της κοινωνίας του 'άρπα κόλα' και του μπαλώματος. Μέσα από τέτοια κανάλια μαθαίνουμε πως ο διακεκριμένος παλιάνθρωπος είναι ο εξέχων πολίτης, αφού καταφέρνει ν' απολαμβάνει περίσσια ό,τι αυτός ο καταπονημένος μας πλανήτης, η επιστήμη και η κοινωνία εξακολουθούν να προσφέρουν ως γλυκό.
Μαθαίνουμε την τακτική του επιβήτορα, του ετσιθελισμού, του ρουσφετιού και της ασυδοσίας τόσο καλά, ώστε να γίνεται βίωμά μας.
‘Βγαίνοντας’ από ένα τηλεοπτικό ‘talk show’, νοιώθω έτοιμος να ροκανίσω όλα τα πεζοδρόμια που με χωρίζουν απ' τις εικονικές μάντρες, προκειμένου να δαγκώσω τον διεγερμένο στηθόδεσμο της όποιας Βάνας.
'Βγαίνοντας' από ένα τηλεοπτικό ‘talk show’, είμαι έτοιμος να δεχθώ οποιονδήποτε κρατικό βιασμό, αρκεί να κουμαντάρεται απ' τους ωραίους του γυαλιού.
'Βγαίνοντας' από ένα τηλεοπτικό ‘talk show’, τουλάχιστον θα κάνω, αν μη τι άλλο, το κομμάτι μου στα δέκα επόμενα κεντρικά δελτία ειδήσεων.
Την παρθενιά και τη συνείδησή μου θα την έχω σώσει και καταγράψει στα κουμπάκια του τηλεχειριστηρίου.

Χυμούν ακάθεκτοι, εισχωρούν στο μεδούλι του πόνου μας, δείχνουν γυμνό το πρόσωπο του χάρου: ξεκάθαρα, zοom, ανενδοίαστα, ωμά. Το σακατεμένο σώμα, η διαμελισμένη άποψη του ανθρώπινου θαύματος και οι σκουπιδοσακούλες που το περιέχουν είναι το επιδόρπιο της καθημερινής ανεξέλεγκτης τηλεφαγίας. Ο καθαρός θάνατος, ή μάλλον η καθαρή εικόνα του θανάτου, αναστατώνει συχνά τον καταπονημένο απ' τη βάσανο της μέρας νεοέλληνα πιότερο απ' το καθαρό κορμί της συμβίας στο πλάι του: μαζί με την όποια αγαλλίαση του χαρίζεται bonus και η επιβεβαίωση της ύπαρξής του.
Χυμούν ασυγκράτητοι μέσα σε τάφους, ξεθάφτουν κόκαλα και μνήμες, συλούν το κοιμητήρι της μνήμης μας, ασελγούν στο εφτασφράγιστο κουτάκι της συνείδησής μας. Παίζουν με τον πόνο μας. Μετατρέπουν την οδύνη σε θέαμα, σε ποσοστά στα μετρητηράκια της κάθε πλακατζίδικης ΑGΒ, σε μετοχές στο χρηματιστήριο και σε εξώφυλλες φωτογραφήσεις της πάρτη τους σε κατινίστικα περιοδικά -ατυχώς ευρείας κυκλοφορίας (η κυρα-Λένη έμαθε ανάγνωση ακριβώς για να διαβάζει αυτές τις πολύχρωμες φυλλάδες).
Μέσα από τέτοιες περιοδικές φυλλάδες και από τα αναλόγου ύφους κανάλια ακουμπάνε καθημερινά τον κώλο τους στον βολικότερο καναπέ του καθιστικού μας οι ‘φίρμες’ ενός άλλου τηλεκόσμου: ηθοποιοί που επιμένουν να ποιούν αήθως ήθος, τραγουδιστάδες που επιμένουν να μας ψυχαγωγούν βαρβάρως, άφυλοι μόδιστροι, ερμαφρόδιτοι κομμωτές, ατάλαντοι συγγραφείς με το μαλλί τους λιγδερό και κατσαρό, αλλά, πάντως, με επιτυχία στο καμάκι, καιροσκόποι γκόμενοι που πουλάνε μάνα και συνείδηση για να βγουν στην πιάτσα, κορασίδες που επιδεικνύουν απόκρυφα κάλλη και διάφανα κιλοτάκια προκειμένου να εξασφαλίσουν κρεβάτι αναρρίχησης, πολιτικάντηδες που βγαίνουν στον δρόμο και στη Μύκονο για να εξασφαλίσουν το εκλογικό τους μεροκάματο. Οι φίρμες.
Βρείτε μου ένα ίνδαλμα, ένα δημόσιο (εισαγωγικά) πρόσωπο που προτίθεται να κάνει κωλοτούμπες για να γειάνει την πληγή μας κι όχι για να ημερέψει τον πόνο του, για να διασκεδάσει τη φτώχεια μας κι όχι για να καλοπορέψει τον ατό του. Βρείτε μου έναν αγαπημένο των ονείρων μας, απ' αυτούς τους αστέρες που γεμίζουν τ' ανούσια δίωρα και τρίωρα τηλεοπτικά magazino, που φόρεσε κοντό παντελονάκι για να παίξει μακριά από κάμερες και μικρόφωνα το παιχνίδι της αθωότητας με το παιδί του γύφτου, του πρόσφυγα και του επαρχιώτη, με το παιδί του σακάτη και το σακάτικο παιδί, το προσφυγάκι, το ξενάκι, το αλλότοπο. Βρείτε μου έναν αγαπημένο των ονείρων σας που γύρισε την τσέπη του ανάποδα -κι όχι τη γλώσσα του- για να συνεισφέρει υπέρ φτωχών, σεισμοπαθών και αναξιοπαθούντων, δίχως να χαρίσει πρωτύτερα δέκα φορές την όμορφη οδοντοστοιχία του στον τηλεοπτικό φακό με άλλα τόσα κουνήματα των σφιχτοδεμένων γλουτών του.
Βρείτε μου κι άλλον έναν που με το χνώτο του ζέστανε τα κρύα μονοπάτια προς τις ρημαδογειτονιές των άστεγων και των ταλαίπωρων, των κουρδικών απομειναριών της πλατείας Ελευθερίας και των τσιγγάνικων καταυλισμών -όπου Ελλάδας. 'Οχι, μη μου μιλάτε για τροβαδούρους η ροκάδες. Αυτοί μετριούνται στα δάχτυλα σαν τους αριστερούς. Για όλους τους άλλους μιλάω...
Και δεν μιλάμε για τους αγαπημένους της πίστης μας, μα για τους διαλεχτούς της 'αρέσκειάς' μας. Μιας αρέσκειας που ετοιμάζεται καθημερινά σαν τα taste’n diet και μας σερβίρεται ατόκως οίκοι. Μιας 'αρέσκειας' που μας γυρνάει ανάλαιμα το προϊόν και μας τρέχει -όσους τρέχει- στη λεκάνη της τουαλέτας.
Μιλάμε λοιπόν για τρόμο. Για έναν διορισμένο, ενεργούμενο, οδηγημένο τρόμο που προκύπτει σαν ανάθεμα, σαν βλαμμένη αποχέτευση, σαν χαλασμένο κρασί σε αγαπημένη παρέα, σαν μοναχικός κώνωψ στη νηνεμία της κρεβατοκάμαρας, σαν στριμωγμένη εισβολή επισκεπτών στην κυριακάτικη ανεμελιά. Και που συνήθως λαμβάνεται αψήφιστα.
Εγώ, πάντως, τρομάζω. Ομολογώ. Τρομάζω μ' έναν τρόμο αλλιώτικο, αλλόκοτο. Δεν είναι κάτι που μπορώ να το αντιμετωπίσω φορώντας την πανοπλία των πενηνταπέντε μου χρόνων και κρατώντας τα χρυσά στιλέτα που μόλις στόμωσαν στα σπλάχνα της νύχτας και της μοναξιάς. Εξακολουθώ να φοβάμαι. Και να μάχομαι.
Στις θαμμένες μου επιθυμίες που βγαίνουν στη φόρα μέσα απ' το καλοραμμένο μανίκι του μορφονιού τηλεπαρουσιαστή, στις περιπλανώμενες ορέξεις μου πάνω στα σφιχτά μπουτάκια των καλλίγραμμων πρωινών γυμναστριών, στο πληροφοριακό άγχος και στην ευφράδεια του ενημερωτή, θ' αντισταθώ.
Γέρνω τρυφερά πάνω στον ψίθυρό μου, αφουγκράζομαι τον ήχο μου, πιάνω τον σφυγμό μου και μου γράφω συνταγή. Όχι φαρμακευτική αγωγή. Ακουρμένομαι τις αβοήθητες ικεσίες του παράλυτου είναι μου και πασχίζω να στυλώσω τις εικασίες μου σε μια στέρεα ομολογία. Πασχίζω να συμμαζέψω την απομάκρυνση και το όμορφο σάβανο όσων μου λείπουν κι όσων μου έλειψαν σε μια κρυφή γωνιά στη γειτονιά της καρδιάς μου, μακριά από λαίμαργα στόματα κι αδηφάγα βλέμματα. Κοντά στη φλούδα της γης. Έντρομος, ναι. Αλλά με μέλλον.

(υγ. Συγχωρείστε μου το πρώτο πρόσωπο: είναι και προσωπική υπόθεση)

ΦωτοΜότσης