Ιωάννης Μότσης
Μύθος είναι ο Λόγος. Είναι η Αργώ που ταξιδεύει στο χρόνο ανθρώπους γεγονότα και καταστάσεις, ιστορία και γνώση. Εναπόκειται σε μας να αποκωδικοποιήσουμε το πραγματικό του μήνυμα, να αφαιρέσουμε το περυτίλιγμά του, που είναι όμορφο, και ανθρωπομορφικό.
Και είναι ακριβώς τέτοιο για να είναι και ελκυστικό, να αντιμετωπίσει την φθορά του χρόνου, την λήθη και μέσα από την άρνηση της λήθης να γνωρίσουμε την αλήθεια (στερητικό α + λήθη). Είναι ελκυστικό για να μπορεί η κοινή κληρονομια, η συσσωρευμένη εμπειρία και πολιτισμός μιας κοινωνίας να γίνει κτήμα των απογόνων της, αιτία συνοχής και πηγή γνώσης και περηφάνειας.
Η “μυθολογία” μας είναι πηγή γνώσης, είναι η ιστορία μας μέσα από τον μύθο, την λόγια παράδοσή μας. Δεν είιναι παραμύθι. Το παραμύθι είναι “παρά τον μύθον” Η ¨μυθολογία¨μας είναι ΜΥΘΙΣΤΟΡΙΑ, είναι η παράδοσή μας μέσα απ’ τον προφορικό τον λόγο, όπως αυτή αποτυπώθηκε στα αρχαία γραπτά μας.
Γι΄αυτόν ακριβώς τον λόγο θ’ αναζητήσουμε μέσα στους μύθους μας, στην μυθιστορία μας και με την βοήθεια της σύγχρονης επιστήμης τα φυσικά γεγονότα και τις καταστάσεις στην εξέλιξη της μεσογείου και ειδικότερα στην εξέλιξη του ελλαδικού χώρου, γεωφυσική και πολιτισμική εξέλιξη.
Η αναζήτηση της αλήθειας μέσα από την Ελληνική μυθολογία σε συνδυασμό με τις σύγχρονες γεωεπιστήμες είναι μια δύσκολη και επίπονη προσπάθεια. Μερικές δε φορές ερμηνεύοντας κανείς τους αρχαιοελληνικούς μύθους μπορεί να αναιρέσει εν μέρει ή στο σύνολό τους προγενέστερες ερμηνείες με χρονικές μεταθέσεις ή ακόμη και με ολικό επαναπροσδιορισμό του κρυμμένου περιεχομένου των μύθων.
Η αναζήτηση αυτή δεν θα είναι γραμμική. Θα προχωράμε στον χρόνο και πάλι θα επιστρέφουμε πίσω. Σημασία έχει να μην τυλιχτουμε, να μην μπερδευτούμε στο περιτύλιγμα κι ας ξεκινήσουμε πρώτα απ’ τις πηγές μας, τους μύθους μας, που καθώς θα προχωράμε θα βρίσκουμε κι άλλους που οι πρόγονοί μας μας άφησαν κληρονομιά.
Τα γεωφυσικά δεδομένα των σύγχρονων γεωφυσικών επιστημών μας επιτρέπουν να επαναπροσδιορίσουμε γεγονότα - αφηγήσεις της Ελληνικής μυθολογίας με βάση τους κατακλυσμούς που έχουν καταγραφεί από την ελληνική παράδοση.
- Τον κατακλυσμό του Ωγύγη
- Την α΄φάση του κατακλυσμού του Δαρδάνου
- Τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα και
- Την β΄φάση του κατακλυσμού του Δαρδάνου
Κατά την 22η χιλιετία π.α.σ. η δενδρώδης ζώνη, ελεύθερη από παγετώνες, η οποία επέτρεπε την ύπαρξη ζωής ήταν μια ζώνη μεταξύ του 39ου βόρειου παράλληλου και του 29ου βόρειου παράλληλου. Νότια του 29ου βόρειου παράλληλου στο βόρειο ημισφαίριο υπάρχουν εκτετεμένες ερημικίικές εκτάσεις (Σαχάρα, Αραβική έρημος). Η δενδρώδης αυτή ζώνη ήταν σαν δαχτυλίδι γύρω από την γη στο βόρειο ημισφαίριο.
Πριν τον κατακλυσμό του Ωγύγη τα πελασγικά φύλλα από την Αρκαδία αποίκισαν την ελληνική χερσόνησο την Ιταλία και την Ιβηρική Χερσόνησο.
Σύμφωνα με το Παυσανία στην Αρκαδία γεννήθηκε ο παλαίχθων Πελασγός, γενάρχης των βασιλέων της Αρκαδίας.
Γιός του Πελασγού και της Μελίβοιας ήταν ο Λυκάων, ο πρώτος βασιλιάς της Αρκαδίας. Σύζυγος του Λυκάονος ήταν η Κυλλήνη, η οποία έδωσε το όνομά της στο όρος Κυλλήνη. Ο Λυκάων και η Κυλλήνη απέκτησαν 50 παιδιά:
Νύκτιμος, Οίνωτρος, Μελαινεύς, Θεσπρωτός, Έλιξ, Πευκέτιος, Καύκων, Μηκιστεύς, Οπλεύς, Μακαρεύς, Μακεδνός, Όρον, Πόλιχνος, Ακόντης, Ευαίμων, Αγκύωρ, Αρχεβάτης, Καρτέρων, Αιγέων, Πάλλας, Εύμων, Κάνηθος, Πρόθοος, Λίνος, Κορέθων, Μαίναλος, Τηλεβόης, Φύσιος, Φάσσος, Φθίος, Αλίφηρος, Γενέτωρ, Βουκολίων, Σωκλεύς, Φινεύς, Ευμήτης, Αρπαλεύς, Πορθεύς, Πλάτων, Αίμων, Κύναιθος, Λέων, Αρπάλυκος, Ηραιεύς, Τιτάνας, Μαντινεύς, Κλείτωρ, Στύμφυλος, Ορχομενός, Τραπεζέας.
Ως γιοί του Λυκάωνα φέρονται κατά τον Αντωνίνο Λιβεράλι και οι Ιάπυξ και Δαύνος (Αντωνίνος Λιβεράλις, 31: Μεσσάπιοι)
Κατά δε τον Στράβωνα έτερος Ιάπυξ αναφέρεται ως γιός του Δαιδάλου και εποίκισε την Σικελία.
Πελασγοί υπό τον Λύδο τον Τυρρηνό μετανάστευσαν στην Ιταλία, και απετέλεσαν στη συνέχεια το έθνος των Τυρρηνών ή Ετρούσκων.
Στην Κύπρο µεταναστεύουν Πελασγοί και µάλιστα και µε τον βασιλέα της Τεγέας που ίδρυσε την Πάφο µετά τα Τρωικά, ενώ ο Αιακίδης Τεύκτρος µε Τρώες έχτισε την Σαλαµίνα.
Οι γιοί του Λυκάονα Οίνωτρος και Πευκέτιος αποίκισαν την Νότιο Ιταλία. (Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς Ῥωμαϊκὴ Ἀρχαιολογία: Λόγος α΄). Ο δέ Ιάπυξ φέρεται ως γενάρχης των Ιάπυγων στην Απουλία της κάτω Ιταλίας.
Οι πελασγοί κατώκησαν την σημερινή Ελλάδα, τον Πόντο, την Μικρά Ασία, και την Κύπρο. Οι πελασγοί με γεωγραφικό κέντρο την σημερινή Ελλάδα είχαν εξαπλωθεί βόρεια έως τον Δούναβη και τις ακτές της Μαύρης θάλασσας, δυτικά ως και τις βρεττανικές νήσους και την Ιρλανδία, ανατολικά ως και την Ινδία και τις δυτικές επαρχίες της Κίνας και νότια σε όλα τα μεσογειακά παράλια. Λαοί οπως Κέλτες, Γαλάτες, Ιβηρες, Ιλλυριοί, Κάρες, Λέλεγες, Λύκειοι, Φοίνικες, Χετταίοι,Σουμέριοι, Σόλυμοι, Φιλισταίοι κλπ. ήταν πελασγικά φύλλα που ανέπτυξαν και τον δικό τους ξεχωριστό πολιτισμό.
Η εξάπλωση των Πελασγών στην Βόρεια περιµεσογειακή Αφρική και την Μικρά και Πρόσω περιµεσογειακή και περιαιγαιακή Ασία, την Ιταλία και την Ιβηρική χερσόνησο ξεκινά περί την 18η χιλιετηρία πριν από σήμερα (16.000 π.Χ.). Με την πάροδο του χρόνου και την άνοδο της θερμοκρασίας η δενδρώδης βλάστηση καταλαμβάνει βορειότερες περιοχές καθώς τήκονται οι πάγοι και ανυψώνεται και η στάθμη της θάλασσας. Περί το 8.000 πριν από σήμερα η δενδρώδης βλάστηση φθάνει και ξεπερνά τον 46ο παραλληλο.
Είναι δύσκολο, προς το παρόν, να εντοπίσουμε σε ικανοποιητικό βαθμό την περίοδο κατά την οποία οι Πελασγοί αποίκισαν την Αμερική, την οποία αποκαλούσαν Εσπερία.. Από τον Πλάτωνα και τον Πλούταρχο μπορούμε να εικάσουμε πως αυτό συνέβη μετά τον κατακλυσμό του Ωγύγη.
Στους τέσσερις αυτούς κατακλυσμούς θα κατανείμουμε τα σημαντικά γεγονότα μέσα από την ερμηνεία των αρχαιοελληνικών μύθων.
- Ο κατακλυσμός του Ωγύγη, συνέβη περί την 20ή χιλιετία πριν από σήμερα (π.α..σ.)
- Κυβερνήτης στο Άργος ήταν ο Φορωνέας γιός του Ίναχου και αδελφός της Ιούς.
- Η δενδρώδης ζώνη έχει ανέβει μεχρι τον 42ο βόρειο παράλληλο. Οι παγετώνες έχουν υποχωρήσει δηλ. τουλάχιστον μέχρι πάνω από τον 42ο βόρειο παράλληλο.
- Η Ιώ έφθασε στην Αίγυπτο και εκεί γέννησε τον Έπαφο ή Άπιδα. Ο Απις ήταν γιός του Δία (Αθωρ) και της Ιούς.
- Πελασγικά φύλλα αποικίζουν την Αίγυπτο, την Λιβύη, την Φοινίκη, την Κιλικία και την περιοχή του Αιγαίου και τη νοτιοανατολική Μικρά Ασία.
- Ο Βήλος έγινε ο βασιλιάς της Αιγύπτου και ο αδερφός του Αίγυπτος έδωσε το όνομά του στην Αίγυπτο.
- Κατά τον κατακλυσμό του Ωγύγη οι Πελασγοί της Αιγηίδας μετέφεραν τα αρχεία της γνώσης τους στην Αίγυπτο, μαζί με τα αρχαία τους κείμενα και το πελασγικό αλφάβητο με το οποίο ο Λίνος συνέγραψε τις πράξεις του Διονύσου..
- Ο Ωγύγης έκτισε τις Αιγυπτιακές Θήβες προς τιμήν της συζύγου του Θήβης
- Ο γυιός του Ωγύγη Ελευσίς έχτισε την Ελευσίνα.
- Στην Αιγυπτο ο Ακτίς – γυιός του θεού Ήλιου και της νύμφης Ρόδου – ίδρυσε την Ηλιούπολη και ο Έπαφος την Μέμφιδα.
- Οι αδελφοί της Ευρώπης Κάδµος, Κίλιξ, Θάσος, Κηφεύς και Φινεύς ιδρύουν ελληνοπελασγικά βασίλεια στην Αιθιοπία (Κηφεύς) στην Κιλικία (Κίλιξ), στην ελληνική αρχαία Θράκη (Φινεύς) και δι’ επιστροφής του Κάδµου µε την µητέρα του στην γενέτειρα, ελληνοπελασγικό βασίλειο στην Θήβα (Καδµεία).
- Ο Κάδμος, επιστρέφει στην Ελλάδα. Ο Κάδμος ήταν ο ιδρυτής και ο πρώτος βασιλιάς της Θήβας. Από την πλευρά του πατέρα του καταγόταν από το μυθικό βασιλιά της Αιγύπτου, τον Έπαφο, το γιο του Δία και της αργίτισσας Ιούς.
Μαζί του φέρνει πίσω το πελασγικό αλφάβητο εκ δεκαέξι γραμμάτων.
- Ο Κάδμος παντρεύτηκε την Αρμονία και απέκτησε έξι τέκνα: τον Πολύδωρα, την Αγαύη, την Αυτονόη, την Ινώ, την Σεμέλη και τον Ιλλυριό.
- Από την ένωση του Διός και της Σεμέλης γεννήθηκε ο θεός Διόνυσος.
- Η Αγαύη παντρεύτηκε τον Εχίονα και απέκτησε δυο τέκνα: την Ήπειρο και τον Πενθέα. Η Ήπειρος ακολούθησε τον παππού της Κάδμο και την Αρμονία όταν εγκατέλειψαν τη Θήβα και κατευθύνθηκαν προς τα βόρεια, έχοντας μαζί τους την τέφρα του βασιλιά Πενθέα, αδελφού της Ηπείρου. Η Ήπειρος πέθανε στη Χαονία και ενταφιάστηκε σε ένα ιερό άλσος, το οποίο σχετιζόταν με τον μύθο της Ανθίππης και του Κιχύρου. Η περιοχή Ήπειρος ονομάσθηκε έτσι από την εγγονή του Κάδμου και της Αρμονίας.
- Τα παιδιά του Ιλλυριού, υιού του Κάδµου και της Αρµονίας, ονοµάζουν τα ελληνοπελασγικά βασίλεια της Ιλλυρίας.
- Ιδρύθηκε η πόλη Δαρδανία του ομώνυμου βασιλείου της Δαρδανίας. Ο Δάρδανος ήταν γιός του Δία και της Ηλέκτρας, κόρης του Άτλαντα.
- Ο Νώραξ, υιός του Ερµού, εγκατέστησε την αποικία του στην Νώρα της Σαρδηνίας από την Πελασγική Ιβηρία µετά την αποίκιση της Κυρήνης από τον Απόλλωνα και τον υιό του Αρισταίο.
- Ο υιός του Ποσειδώνος Σικανός έδωσε το όνοµά του στην Σικελία, ονοµαζόµενη προηγουµένως Σικανία, εγκαθιστώντας αποίκους Πελασγούς από την Ιβηρία. Ο Σικανός, βασιλεύς της Σικελίας παραδίδεται και ως πατέρας του Κύκλωπα Αντιφάντη και του Κύκλωπα Πολύφηµου, ενώ αναφέρεται και ταυτώνυµος Σικανός, υιός του Κύκλωπα Βριάρεω και αδελφός της Αίτνης.
- Η εκστρατεία του Διόνυσου Β' στην Ινδία και Κίνα
- Η α΄φάση του κατακλυσμού του Δαρδάνου συνέβη περί το 14.500.π.α.σ.. Ο α' φάση αναφέρεται στην ροή των υδάτων της Μαύρης Θάλασσας και του Ευξείνου Πόντου στο Αιγαίο και εξελίχθηκε μεταξύ 14.500 και 13.500 ΠΑΣ.
- Η πόλη Δαρδανία βυθίστηκε στα νερά της α΄φάσης του κατακλυσμού του Δαρδάνου.
- Ο Ίλος, δισέγγονος του Δαρδάνου ίδρυσε την νέα πρωτεύουσα του βασιλείου το Ίλιο ή Τροία, την μυθική πόλη του Ομήρου περίπου 25 χιλιόμετρα νοτιότερα από την παλιά πρωτεύουσα Δαρδανία που ίδρυσε ο προπάππους του αφού ο φόβος του κατακλυσμού είχε οριστικά περάσει.
- Συμπληρώνεται το πελασγικό αλφάβητο από 11 επιπλέον γράμματα και έτσι το ελληνικό αλφάβητο περιέχει 27 γράμματα.
- Η Αργοναυτική εκστρατεία έγινε λίγο πριν το 11530 π.Χ.. Σταν Τρωικό πόλεμο έλαβαν μέρος πολλοί γιοί των Αργοναυτών. Κάποιοι δε Αργοναύτες όταν συμμετείχαν στην αργοναυτική εκστρατεία ήταν και ενήλικες συμμετείχαν στον Τρωϊκό πόλεμο. Επομένως η Αργοναυτική εκστρατεία έλαβε χώρα μια γενιά πριν τον Τρωικό πόλεμο.
- Η άλωση της Τροίας το 11480 π. Χ..
- Ο Δίκτης ο Κρητικός (Dictys Cretensis) συνέγραψε στο πελασγικό αλφάβητο την “Εφημερίδα του Τρωϊκού πολέμου” (Ephemeris Belli Troiani” και ο Δάρης ο Φρύγιος (Dares Phrygius) το έργο του “Η ιστορία για την άλωση της Τροίας¨ (De Excidio Troiae Historia). Και τα δύο αυτά έργα είναι σήμερα σε λατινική μετάφραση των ελληνικών κειμένων, τα οποία και έχουν χαθεί.
Ο Δίκτης ο Κρητικός ήταν ακόλουθος των Κρητών βασιλέων Ιδομενέα του γιου του Δευκαλίωνα της Κρήτης (ο Δευκαλίων της Κρήτης είναι γιος του βασιλιά της Κρήτης Μίνωα και της Πασιφάης) και Μηριόνη του γιου του Μόλου. Αυτοί οί αρχηγοί πήραν μέρος στην εκστρατεία εναντίον τής Τροίας και αυτοί ήσαν πού του όρισαν να συγγράφει το Χρονικό του Τρωικού πολέμου. Εκείνος εξιστόρησε ολόκληρο τον Πόλεμο σε εννέα βιβλία, γραμμένα πάνω σε φιλύρα. Αργότερα, γύρισε στην Κρήτη γέρος και πεθαίνοντας παράγγειλε να θαφτούν τα βιβλία μαζί του.
- Ο Όμηρος γράφει τα ομηρικά έπη στο πελασγικό αλφάβητο. Τα ίδια γράμματα χρησιμοποίησαν ο Ορφέας και ο δάσκαλος του Ομήρου Προναπίδης.
- Χτίζεται η Ρώμη από τους γιούς του θεού Άρη και της ιέρειας της Εστίας Συλβίας Ρώμο και Ρωμύλο στον λόφο του Παλατίνου πάνω από το σπήλαιο "Λύκαιον" που τους μεγάλωσε η λύκαινα, τον λόφο του Αβεντινού.
- Ο Βρούτος, εγγονός του Αινεία, ηγούμενος 3.000 νεαρών Τρώων, και οι Έλληνες της κρητικής αποικίας της Καλαβρίας [περιοχή της νοτίου Ιταλίας], με ηγέτη τον Τεύκρο αποίκησαν την μεγάλη Λευκή νήσο (Αλβιών) της Βορείου θαλάσσης, όπως ονομάζετο τότε η Βρεττανία και την ονόμασαν Βρουτανία, από το όνομα του Βρούτου, όπου ίδρυσαν μια πόλη και την ονόμασαν Νέα Τροία, η οποία είναι το σημερινό Λονδίνο.
- Στην Κύπρο µεταναστεύουν Πελασγοί και µάλιστα µε τον βασιλέα της Τεγέας που ίδρυσε την Πάφο µετά τα Τρωικά, ενώ ο Αιακίδης Τεύκτρος µε Τρώες έχτισε την Σαλαµίνα.
- Ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα συνέβη κατα το έτος 9650 π.Χ.
- Η Νικοστράτη με τον γυιό της Εύανδρο από την Εύβοια μετέφεραν στους Λατίνους (απόγονοι των Ετρούσκων) μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα το Ευβοϊκό Αλφάβητο.
- Στην Ιβηρική χερσόνησο εξεστράτευσε και ο Ηρακλής, παλαιότερος του της Αλκµήνης και συγκεκριµένα στην Ερύθεια, νησί της Επικράτειας του Γηρυόνου, του γυιού του Χρυσάορος και της Καλλιρρόης, κοντά στα σηµερινά Γάδειρα, στον Ωκεανό, τον οποίο διέπλευσε ο Ηρακλής πάνω στο δέπας (πλοιάριο) που το χάρισε ο θεός Ήλιος. Στην Ιβηρική χερσόνησο, το βασίλειο του Πλούτωνος και του νεκροποµπού Ερµού, εξεστράτευσε και ο ∆ιόνυσος, ο οποίος έφτασε µέχρι την Λουσιτανία, την σηµερινή Πορτογαλία, επώνυµη του στρατηγού του Λούσου. Οι άλλοι δύο στρατηγοί του ∆ιονύσου ήσαν ο Παν, επώνυµος της Ισπανίας (ες / δωρικό – αρκαδικό ις Πάνα αφιερωµένη) και ο Κισσός.
- Ο Ηρακλής (όχι της Αλκμήνης) εξεστράτευσε στην Δύση, ερωτεύθηκε την Γαλάτεια, μια νύμφη όπου μαζί της απέκτησε δυο γιους: τον Κέλτη και τον Γαλάτη. Από αυτά τα δυο παιδιά του προήλθαν οι Κέλτες και οι Γαλάτες.
- Μετά την όγδοη χιλιετία π.α.σ. οι πάγοι συνεχίζουν να τήκονται και βόρεια του 46ου βόρειου παράλληλου και τα απελευθερωμένα από τους πάγους εδάφη καταλαβάνονται από τα πελασγικά φύλα. Λαοί όπως οι Γαλάτες, οι Κέλτες, Κίμβροι, Τεύτονες, Γερμανοί και βορειότερα οι Βικιγκς είναι πελασγικά φύλα.
- Στην Ιρλανδία οι κέλτικες παραδόσεις και οι ελληνικότητες δεν εχάθησαν ποτέ. Αυτό φαίνεται και από την Κέλτικη μυθολογία, όπου πρώτοι ήσαν οι Δαναοί και μετά οι Μιλήσιοι, που έφτασαν στην Ιρλανδία.
- Ο Βασιλέας Παρθάλων, πήγε στην Ιρλανδία τρεις αιώνες περίπου μετά τον μεγάλο κατακλυσμό (του Δευκαλίωνα). Λέγεται ότι ξεκίνησε από την Μακεδονία ή Μέση Ελλάδα συνοδευόμενος από μια μικρή ομάδα ανθρώπων. Ανάμεσά τους ήσαν 3 Δρυΐδες από την Δωδώνη, που ονομάζοντο Φίος, Αίολος και Φομόρης.
- Παράλληλα με τον εποικισμό της Βρεττανίας, Κέλτες και Γαλάτες εποίκισαν την περιοχή εκτεινόμενη από δυτικά προς ανατολικά μεταξύ των ποταμών Βιστούλα και Ρήνου και βορρά προς νότο από τη Νότια Σκανδιναβία μέχρι τον άνω Δούναβη. Στην ίδια αυτή περιοχή προωθούνται μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα νεοπελασγικά φύλα από την μητροπολιτική Ελλάδα και όλοι μαζί αποτέλεσαν αυτά που οι Ρωμαίοι ονόμασαν «Γερμανούς». Μια πλειάδα πελασγικών φύλων τα οποία εποίκισαν αυτές τις περιοχές της Βόρειας Ευρώπης μέχρι και την Σκανδιναυία.
- Η β΄φάση του κατακλυσμού του Δαρδάνου, εξελίχθηκε περί το έτος 7.600 π.α.σ.. Η δεύτερη αυτή φάση αναφέρεται στην ροή των υδάτων από το Αιγαίο προς τον Εύξεινο Πόντο και την Μαύρη Θάλασσα και εξελίχθηκε περί το έτος 7.600 ΠΑΣ. Για να συμβεί αυτή η δεύτερη φάση σημαίνει πως τα νερά του Αιγαίου ξεπερασαν την σταθμη της Ευξείνου Πόντου και της Μαύρης Θάλασσας και ξεχύθηκαν εκεί.
- Τα πρώτα σημιτικά φύλλα προσεγγίζουν την Αιγυπτο και την μεσοποταμία, περί την 3η χιλιετία π.Χ. , προερχόμενοι από την Αραβική χερσόνησο.
-----------------------------------------
Η πελασγιδα Ιώ
Στο Άργος εβασίλευε ο πρωτος μυθικός βασιλιάς ο Ίναχος. Ήταν γιος του Ωκεανού και της Τηθύος και ιδρυτής του βασιλικού γένους των Ιναχιδών. Ο Ίναχος με την σύζυγό του Μελία απέκτησαν δυο τέκνα: την Ιώ και τον Φορωνέα. Ο Φορωνέας διαδέχθηκε τον Ίναχο στην βασιλεία του Άργους.
Η Ιώ ήταν ιέρεια της Ήρας, την οποία ερωτεύθηκε ο Δίας και συνευρέθηκε μαζί της. Η Ήρα έμαθε την απιστία του Δία και κυνήγησε την Ιώ, την οποία ο Δίας μεταμόρφωσε σε αγελάδα για να την γλυτώσει από την εκδικητικότητα της Ήρας. Η Ήρα έστειλε τότε έναν οίστρο (μύγα των βοδιών) στην Ιώ για να την βασανίζει. Τότε η Ιώ καταδιωκόμενη από τον οίστρο άρχισε να περιπλανάται σε όλη την Ελλάδα. Διέτρεξε την ακτή του Ιονίου πελάγους (που εξαιτίας της πήρε και το όνομά του), έφθασε στην Ιλλυρία, διέσχισε όλη την Σκυθία, έφθασε στον Προμηθέα που ήταν δεμένος στον Καύκασο, διέτρεξε την ακτή του Ευξείνου Πόντου (που εξαιτίας της μετέβαλε την ονομασία της, από Άξενος Πόντος σε Εύξεινος), διήλθε από τον Βόσπορο (που εξαιτίας της πήρε το όνομά του (βους+πόρος), και τελικά κατέληξε στην Αίγυπτο όπου απέκτησε ξανά την ανθρώπινη μορφή της και όπου γέννησε τον Έπαφο, τον γιο της από τον Δία, ο οποίος στο μέλλον θα γινόταν γενάρχης της φυλής των Δαναών.
Η επίσκεψη της Ιούς στον Καύκασο μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως μέχρι τότε οι πάγοι έχουν υποχωρήσει τουλάχιστον μέχρι πάνω από τον 42ο βόρειο παράλληλο. Συνεπώς η πορεία της Ιούς έλαβε χώρα σίγουρα μετά τον κατακλυσμό του Ωγύγη.
Για να περάσει η Ιώ (με την μορφή αγελάδας) από τον Βόσπορο αυτό σημαίνει πως η πορεία της Ιούς έγινε πριν την α’ φάση του κατακλυσμού του Δαρδάνου, πριν δηλαδή σπάσουν τα στενά του Βοσπόρου και χυθούν τα νερά του Ευξείνου πόντου στον Ελλήσποντο.
Ο κατακλυσμός του Δαρδάνου πρέπει να έγινε την περίοδο μεταξύ της 14ης και 13ης χιλιετηρίδας πριν από σήμερα, παρά το γεγονός πως πολλοί ερευνητές αναφέρονται στο κατακλυσμό του Δαρδάνου ως τον νεότερο κατακλυσμό. Από το σχεδιάγραμμα της γήινης θερμοκρασίας κατά την ολόκαινη περίοδο του καθηγητή Η. Μαριολάκου μπορούμε με μικρό περιθώριο λάθους να τοποθετήσουμε την α' φάση του κατακλυσμού του Δαρδάνου στην απότομη απότομη άνοδο της γήϊνης θερμοκρασίας κατά το τέλος της 14ης και την αρχή της 13ης χιλιετίας π.α..σ..
Η χρονολογική αυτή τοποθέτηση της α΄φάσης του κατακλυσμού του Δαρδάνου συμφωνεί και με την χρονολόγηση της άλωσης της Τροίας, η οποία άλωση πρέπει νά έγινε μετά από αυτόν τον κατακλυσμό.
Όπως αναφέρει ο Ερμόδωρος ο Πλατωνικός, από την άλωση της Τροίας μέχρι την γέννηση του Ζωροάστρη (Ζαρατούστρα) είχαν παρέλθει 5.000 χρόνια. Ο δε Ξάνθος ο Λυδός μας πληροφορείς πως από την γέννηση του Ζωροάστρη μέχρι την διάβαση του Ξέρξη (480 π.Χ.) παρήλθαν 6.000 χρόνια. Ετσι μπορούμε να υπολογίσουμε την γέννηση του Ζωροάστρη το 6480 π.Χ. και την άλωση της Τροίας το 11480 π.Χ. Ο Τρωϊκος πόλεμος δηλ. έγινε το 11.480 π.Χ., όπως μας πληροφορεί ο Διογένης ο Λάερτιος, ήτοι στα μέσα της 13ης χιλιετίας π.α.σ..
Ο Δάρδανος ήταν γιός του Δία και της Ηλέκτρας κόρης του Άτλαντα. Με την πρώτη σύζυγο του Χρυσή (θυγατέρα του Πάλλαντα (γιου του Λυκάονος) ο Δάρδανος είχε αποκτήσει δύο γιούς τον Ιδαίο και τον Δείμα ενώ με την Βάτεια κόρη του βασιλιά Τεύκτρου απέκτησε αργότερα τον Εριχθόνιο και τον Ίλο. Μετά τον θάνατο του Τεύκτρου ο Δάρδανος τον διαδέχθηκε στον θρόνο βασίλευσε 31 χρόνια ως τον θάνατο του ονομάζοντας το βασίλειο Δαρδανία, ίδρυσε την ομώνυμη πόλη Δαρδανία σε πολύ ψηλό σημείο από φόβο ώστε να εξασφαλίσει ότι εάν επαναληφθεί ο κατακλυσμός της Σαμοθράκης η πόλη δεν θα βυθιστεί.
Διάδοχος του Δάρδανου ήταν ο Εριχθόνιος γιός του με την Βάτεια και εγγονός του Τεύκτρου όπως ήταν η επιθυμία του πεθερού του, ο άλλος του γιός ο Ίλος πέθανε πρόωρα πριν τον Δάρδανο, τον Εριχθόνιο διαδέχθηκε ο γιός του Τρώας ο οποίος με την σύζυγο του Καλλιρόη κόρη του θεού Σκαμάνδρου απέκτησε τον Ασσαράκο, τον Ίλο, τον Γανυμήδη και την Κλεοπάτρα.Ο Τρώας έδωσε το όνομα του στην ευρύτερη περιοχή, ο γιός και διάδοχος του Ίλος ίδρυσε την νέα πρωτεύουσα του βασιλείου το Ίλιο ή Τροία την μυθική πόλη του Ομήρου περίπου 25 χιλιόμετρα νοτιότερα από την παλιά πρωτεύουσα Δαρδανία που ίδρυσε ο προπάππους του αφού ο φόβος του κατακλυσμού είχε οριστικά περάσει.
Συνεπώς γίνεται εμφανές πως η Τροία ιδρύθηκε μετά την α' φάση του κατακλυσμού του Δαρδάνου.
Από τον γάμο του Έπαφου με την Μέμφιδα γεννήθηκε η Λιβύη. Από τον ένωση δε της Λιβύης με τον Ποσειδώνα γεννήθηκαν ο Βήλος και ο Αγήνωρ. Από τον Βήλο και την Αγχινόη γεννηθηκαν ο Δαναός και ο Αίγυπτος. Από δε τον Αγήνορα και την Τηλέφασσα γεννήθηκαν ο Κάδμος, ο Κίλικας, ο Φοίνικας και η Ευρώπη.
Εικόνα 2: Από το wikipedia
Η γενεαλογία της πελασγιώτιδας Ιούς μας δείχνει και την πελασγική καταγωγή της Αιγύπτου, της Φοινίκης, της Λιβύη και της Κιλικίας. Ο Βήλος έγινε ο βασιλιάς της Αιγύπτου και ο αδερφός του Αίγυπτος έδωσε το όνομά του στην Αίγυπτο.
Ο Κάδμος επέτρεψε στην Ελλάδα και ίδρυσε την Θήβα. Παντρεύτηκε την Αρμονία και απέκτησε πέντε τέκνα: τον Πολύδωρα, την Αγαύη, την Αυτονόη, την Ινώ και την Σεμέλη. Από την ένωση του Διός και της Σεμέλης γεννήθηκε ο θεός Διόνυσος.
Όταν η Ήρα έμαθε ότι ο Δίας ήταν κρυφά παντρεμένος με τη Σεμέλη, οργίστηκε και έβαλε σκοπό να τη σκοτώσει. Μία μέρα εμφανίστηκε σε αυτήν με τη μορφή της παραμάνας της και δολερά την παρότρυνε να ζητήσει από το Δία να εμφανιστεί μπροστά της με τη θεϊκή του μορφή, όπως εμφανίζεται στην Ήρα. Όταν η Σεμέλη του το ζήτησε, αυτός απερίσκεπτα θέλοντας να ικανοποιήσει την επιθυμία της, εμφανίστηκε ως θεός, προκαλώντας εκτυφλωτικό φως και κεραυνούς, οι οποίοι τη σκότωσαν. Επιπλέον, το παλάτι του πατέρα της τυλίχτηκε στις φλόγες. Ο Δίας τότε, πικραμένος από τον άδικο χαμό της, πήρε τον αγέννητο ακόμα Διόνυσο από την κοιλιά της προσέχοντας να μην τον δει η Ήρα και τον έραψε στον μηρό του, για να τρέφεται από το αίμα του, ώσπου να γεννηθεί. Ο Δίας παρέδωσε το Διόνυσο, όταν γεννήθηκε, στην αδελφή της Σεμέλης την Ινώ, για να τον μεγαλώσει. Σύμφωνα με μία παραλλαγή του μύθου ο Δίας επέλεξε το νησί της Νάξου, για να αφήσει το παιδί του και να το μεγαλώσουν οι εγχώριες Νύμφες, η Φιλία, η Κορωνίδα και η Κλείδη. Σύμφωνα με το θρύλο υπήρχε άβατος ναός της Σεμέλης στον Κιθαιρώνα, όπου βρισκόταν και ο τάφος της. Στη Θήβα όμως επίσης θεωρούσαν ότι ο τάφος της ήταν στον ναό του Διόνυσου Λυσίου. Άβατο ήταν και το κεραυνοβολημένο δωμάτιό της στο παλάτι του Κάδμου (από το wikipedia λήμμα «Σεμέλη»).
Η Αγαύη παντρεύτηκε τον Εχίονα και απέκτησε δυο τέκνα: την Ήπειρο και τον Πενθέα. Η Ήπειρος ακολούθησε τον παππού της Κάδμο και την Αρμονία όταν εγκατέλειψαν τη Θήβα και κατευθύνθηκαν προς τα βόρεια, έχοντας μαζί τους την τέφρα του βασιλιά Πενθέα, αδελφού της Ηπείρου. Η Ήπειρος πέθανε στη Χαονία και ενταφιάστηκε σε ένα ιερό άλσος, το οποίο σχετιζόταν με τον μύθο της Ανθίππης και του Κιχύρου. Η περιοχή Ήπειρος ονομάσθηκε έτσι από την εγγονή του Κάδμου και της Αρμονίας.
Όλα αυτά συνέβησαν πριν τον κατακλυσμό του Δαρδάνου (α' φάση), πριν την 14η χιλιετία π.α.σ.
Κατά τον κατακλυσμό του Ωγύγη οι Πελασγοί της Αιγηίδας μετέφεραν τα αρχεία της γνώσης τους στην Αίγυπτο, μαζί με τα αρχαία τους κείμενα και το πελασγικό αλφάβητο με το οποίο ο Λίνος συνέγραψε τις πράξεις του Διονύσου. Τα ίδια γράμματα χρησιμοποίησαν ο Ορφέας και ο δάσκαλος του Ομήρου Προναπίδης.
Τον δ’ ούν Λίνον φασί τοις πελασγικοίς γράμμασι συνταξάμενον τάς τοΰ πρώτου Διονύσου πράξεις και τάς άλλας μυθολογίας άπολιπείν έν τοις υπομνήμασν. Ομοίως δέ τούτοις χρήσασθαι τοις Πελασγικοίς γράμμασι τον Όρφέα και Προναπίδην τον Όμηρου διδάσκαλον, (Διόδωρος Σικελιώτης 6,67,4,4,3-5,3)
Ως εκ τούτου τα ομηρικά έπη εγράφησαν στο πελασγικό αλφάβητο. Τα πελασγικά γράμματα χρησιμοποιούσαν οι Πελασγοί πριν τον κατακλυσμό του Ωγύγου και επανέφερε στην Ελλάδα ο Κάδμος μετά τον κατακλυσμό του Ωγύγη και πριν τον κατακλυσμό του Δαρδάνου (α' φάση). Ακριβώς αυτό αναφέρουν και τα Λεξικά των H.Liddell & R.Scott και του Σταματάκου.
Το Λεξικό των Liddell & Scott στο λήμμα “Κάδμος” αναφέρει πως “Ο Κάδμος λέγεται ότι ήνεγκεν εκ Φοινίκης το παλαιόν ελληνικόν αλφάβητον εκ δεκαέξ γραμμάτων, οπόθεν ταύτα εκλήθησαν Καδμήια ή Φοινίκηια γράμματα”.
Το λεξικό του Σταματάκου στο ίδιο λήμμα αναφέρει πως “Ούτος (ο Κάδμος) μετέφερε εκ Φοινίκης εις την Ελλάδα το παλαιόν ελληνικό αλφάβητον εκ 16 γραμμάτων, ά δια τούτο και φηνικήια γράμματα εκαλούντο”.
Κατά δε αυτήν την περίοδο δεν υπάρχουν σημιτικά φύλλα πουθενά στην Βόρεια περιµεσογειακή Αφρική και την Μικρά και Πρόσω περιµεσογειακή και περιαιγαιακή Ασία. Τα πρώτα σημιτικά φύλλα θα προσεγγίσουν την Αιγυπτο και την μεσοποταμία, χιλιετίες αργότερα (3η χιλιετία π.Χ.) , προερχόμενοι από την Αραβική χερσόνησο.
Ο κατακλυσμός του Ωγύγη συνέβη επί βασιλείας του Ίναχου στο Άργος και πριν τις περιπλανήσεις της Ιούς.
Στην Αιγυπτο ο Ακτίς – γυιός του θεού Ήλιου και της νύμφης Ρόδου – ίδρυσε την Ηλιούπολη και ο Έπαφος την Μέμφιδα. Ο ίδιος δε ο Ωγύγης είχε ιδρύσει στην Άνω Αίγυπτο τις Θήβαις, την αρχαιότερη πόλη της Αιγύπτου. Ο Ωγύγης είναι ιδιαίτερα γνωστός ως βασιλιάς των Εκτενών, των αυτοχθόνων (προκατακλυσμιαίων) και πρώτων κατοίκων της Βοιωτίας. Ίδρυσε την πόλη Ωγυγία (η μετέπειτα Θήβα) και έγινε ο πρώτος βασιλιάς της. Αρκετοί αρχαίοι Έλληνες ποιητές αναφέρονται στους Θηβαίους ως «Ὠγυγίδαι».
Ο Έπαφος – γιός της Ιούς και του Διός – ονομαστηκε στην Αίγυπτο Άπις --> Σέραπις και λατρεύτηκε ως ο θεός Διόνυσος ο Β’.
Ο Αίγυπτος και ο ∆αναός, βασιλείς της Αιγύπτου και της Λιβύης, στέλλονται από τον Βήλο µε αποικία στην Βαβυλωνία και ιδρύουν ναό του ∆ιός / Βήλου / δωριστί Βάλου / Βάαλ, εγκαθιστώντας και τους Χαλδαίους ως ιερείς του.
Οι αδελφοί της Ευρώπης Κάδµος, Κίλιξ, Θάσος, Κηφεύς και Φινεύς ιδρύουν ελληνοπελασγικά βασίλεια στην Αιθιοπία (Κηφεύς) στην Κιλικία (Κίλιξ), στην ελληνική αρχαία Θράκη (Φινεύς) και δι’ επιστροφής του Κάδµου µε την µητέρα του στην γενέτειρα, ελληνοπελασγικό βασίλειο στην Θήβα (Καδµεία). Τα παιδιά του Ιλλυριού, υιού του Κάδµου και της Αρµονίας, ονοµάζουν τα ελληνοπελασγικά βασίλεια της Ιλλυρίας.
Η Ευρώπη, θυγατέρα του Αγήνορος, υιού της Λιβύης, µητέρα από τον ∆ία του πρώτου Μίνωος και των αδελφών του Ραδαµάνθυος και Σαρπηδόνος και σύζυγος του βασιλέως της Κρήτης Αστερίου, δισέγγονου του ∆ευκαλίωνος, ορίζει και την Πελασγική καταγωγή των Μινωιτών Κρητών.
Η Ιώ περιήλθε, κατά τις αρχαιοελληνικές πηγές την Σκυθία, την χώρα των Κιµµερίων, την χώρα των Βυβλίων και την Αίγυπτο, ιδρύοντας τα Πελασγικά της βασίλεια.
Η ΦΥΛΗ ΤΩΝ ΥΞΩΣ
Στις σημερινές Ινδίες εισέβαλε η ερυθρομέλανα φυλή των Υξώς ή Αιθιόπων, προερχόμενη από τα βουνά της Ινδίας και οι Ραξάς από τις πεδιάδες της Kίνας. Αφού κατέλαβαν την Ινδία προχώρησαν δυτικά, κατέλαβαν όλες τις τότε γνωστές χώρες και στην συνέχεια εισέβαλαν στην Αίγυπτο,στην Αιθιοπία και στα νότια αυτής μέχρι την Σομαλία. Ο κίνδυνος να επιδράμουν και προς την Μεσόγειο ήταν πλέον ορατός. Από την Αίγυπτο οι ορδές εκείνες θα ξεχύνονταν προς τις γειτονικές πόλεις, τις Ελληνικές κτήσεις της Βορείου Αφρικής, περιοχές με πολιτισμό ανεπτυγμένο που τώρα φαινόταν να κινδυνεύει άμεσα από αφανισμό.
Ο αρχηγός των εισβολέων λεγόταν «Δηριάδης» και τα αρχαία ινδικά κείμενα τον αναφέρουν ως «Νταριοντάνα». Η πορεία την οποία είχαν ακολουθήσει οι εισβολείς ήταν προς τρεις κατευθύνσεις. Μία ορδή τους είχε αποβιβασθεί στις ακτές της σημερινής Σομαλίας και κατέκτησε την σημερινή Αιθιοπία, άλλη μία είχε εισχωρήσει στην Μέση Ανατολή και φαίνεται ότι κινήθηκε προς το Δέλτα του Νείλου μέσω της ερήμου Σινά. Και άλλη μία που είχε συγκεντρωθεί στην Βακτριανή απειλούσε την περιοχή της Μεσοποταμίας.
Ο αρχηγός των Υξώς Δηριάδης είχε επιστρατεύσει όλους εκείνους τους βάρβαρους λαούς της Άπω Ανατολής, τους διάφορους νομάδες των βορειοανατολικών περιοχών της Ασίας, αλλά και της Ινδίας και Ινδονησίας (Κεϋλάνη κ.λ.π) εναντίον των Ελλήνων. Οι Έλληνες ήσαν οι πολιτισμένοι, αυτοί ήσαν που είχαν βρεθεί σε κάθε γωνιά της γης και είχαν δημιουργήσει κτήσεις εν είδη κατακτητών, άρα οι ιθαγενείς που ήσαν υπό την κυριαρχία τους λογικό ήταν να δεχθούν εύκολα, κατά κάποιο τρόπο την «απελευθερωτική» κίνηση των Υξώς και να ενωθούν μαζί τους. Επέτυχε λοιπόν ο Δηριάδης, να ξεσηκώσει εναντίον τον Ελλήνων και τους ιθαγενείς Βακτριανούς, Σάκες, ακόμη τους Τατάρους της Κεντρικής Ασίας, αλλά και τους μαύρους της σημερινής Αιθιοπίας!!!
Η παράδοση τους παρουσιάζει ως άρπαγες, σκληρούς, καταστροφείς και πολύ άσχημους στην όψη. Η θεότητα την οποία πίστευαν ήταν η θεά Κάλι, η γνωστή ινδική θεότητα του Κακού, η οποία παρουσιάζεται με μαύρη μορφή. Η μεσογειακή παράδοση τους έχει κρατήσει στην μνήμη της ως Καλικάντζαρους αλλά και ως άνδρες της θεάς Κάλι. Η παράδοση θέλει τους καλικαντζάρους να βγαίνουν μία συγκεκριμένη εποχή στον χρόνο και να κάνουν καταστροφές κάθε είδους.
Διαβάζουμε για την δύναμη των Υξώς στο Νόννο ο οποίος μας επισημαίνει ότι διέθεταν στόλο με τριακόσια πλοία με αρχηγό τον Βλέμη. Βέβαια αυτό λογικό είναι να μας κάνει κάποια εντύπωση, δηλαδή το γεγονός ότι οι βάρβαροι φαίνεται να διαθέτουν στόλο!!! Αυτό σαφώς και είναι άξιον απορίας αφού όπως είπαμε κατέβηκαν από τα ορεινά και δεν ήσαν τίποτε άλλο από ορδές αγρίων που εφορμούσαν επιφέροντας την καταστροφή στο διάβα τους. Όμως όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν οι καιροσκόποι που μέσα από καταστάσεις τέτοιας μορφής επωφελούνται.
Αυτοί που πάντα θα είναι παρόντες, φυσικό ήταν, να βρέθηκαν στο πλευρό των εισβολέων και να τους παρείχαν εκτός της βοήθειάς τους, των γνώσεών τους και των τρόπων και των μέσων που θα τους έκαναν να γίνουν περισσότερο επικίνδυνοι στην αναμέτρηση που είχαν επιχειρήσει να πραγματοποιήσουν εναντίον των πολιτισμένων και πολύ ανώτερων σε κάθε επίπεδο Ελλήνων.
Αυτές λοιπόν οι ορδές προσπάθησαν να μετατραπούν σε στρατό τακτικό, χρησιμοποιώντας και τα μέσα που ένας τέτοιος στρατός διαθέτει,δεν ήταν δυνατόν όμως να γίνουν κάτι τέτοιο από την μια μέρα στην άλλη, αφού στην πλειοψηφία τους αποτελούνταν από βαρβάρους, άγριους και απολίτιστους λαούς οι οποίοι στο πέρασμά τους έσπερναν την καταστροφή και την ερήμωση! Μπροστά στον κίνδυνο που φαινόταν να διαγράφεται με την εισβολή των Υξώς,τα Ελληνικά φύλλα ενώθηκαν και αποφάσισαν να είναι εκείνοι που θα τους αντιμετωπίσουν. Όχι γιατί οι άλλοι λαοί απλά δεν μπορούσαν να το κάνουν αλλά γιατί στην ουσία αυτοί που θεωρούνταν ως πολιτισμένοι και έχοντες κάποιο υπόβαθρο σε θέματα στρατιωτικά, ήσαν οι Έλληνες. Αλλά και για τον πολύ απλό λόγο ότι ο τότε γνωστός κόσμος , όλα εκείνα τα ανεξάρτητα βασίλεια, ήταν κυριολεκτικά Ελλάδα.
Έτσι βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή οι πρόγονοί μας, των απώτατων εκείνων χρόνων και ετοιμάζονταν να αντιμετωπίσουν τον εχθρό, τους ερυθρομέλανες Υξώς και μάλιστα αυτό έπρεπε να είναι αποτελεσματικό γιατί κρινόταν η τύχη του πολιτισμένου κόσμου( το ίδιο περίπου σενάριο θα παιχθεί μερικές χιλιετίες αργότερα με τους Πέρσες...).
Αρχιστράτηγος των Ελλήνων διορίσθηκε ο ημίθεος Διόνυσος ο Β’, γιος της Σεμέλης και του Δία,που βασίλευε στην χώρα των Εγγελεάτων (περιοχή Αχρίδας Ηπείρου). Στο πολεμικό προσκλητήριο του Αρχιστρατήγου Διονύσου έτρεξαν αμέσως και ενώθηκαν σε πανστρατιά,οι πολεμιστές της Δυτικής Μακεδονίας, της Θράκης, της Δαρδανίας, της Ιλλυρίας, της Θεσσαλίας, των Αθηνών, της Βοιωτίας, της Εύβοιας, της Πελοποννήσου, της Κρήτης, της Σαμοθράκης, της Φρυγίας, της Λυδίας, της Καρίας, της Νοτίου Ιταλίας και της Κύπρου. Επίσης οι Έλληνες της Ευρώπης, της Μικράς Ασίας και της Λιβύης.
Στις περιγραφές του Νόννου διαβάζουμε οι δυνάμεις των Ελλήνων των περιοχών της Δυτικής Μακεδονίας και της Ιλλυρίας είχαν αρχηγό τον «Ακταίωνα»,οι δε δυνάμεις της Κεντρικής και της Ανατολικής Μακεδονίας είχαν αρχηγό τον «Οίαγρο».
Μετά την ολοκλήρωση της γενικής επιστράτευσης, η Ελληνική δύναμη χωρίσθηκε σε τρεις στρατιές που η κάθε μία από αυτές ακολούθησε διαφορετική κατεύθυνση:
-Η πρώτη με αρχηγό τον Διόνυσο Β’ (γιο του Διός και της Σεμέλης) κινήθηκε προς την Μέση Ανατολή, Ιράν, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ινδίες. (Οι ονομασίες είναι με τα σημερινά ονόματα).
-Η δεύτερη με αρχηγό τον βασιλιά της Κρήτης ημίθεο Μίνωα Α’ (γιο του Διός και της Ευρώπης) κινήθηκε μέσω της ερήμου του Σινά προς την Μέμφιδα της Αιγύπτου.
-Η τρίτη υπό τον ημίθεο Περσέα (γιό του Διός και της Δανάης) κινήθηκε προς της σημερινές περιοχές Αιθιοπίας, Ερυθραίας, Σομαλίας.
Ο Μίνως κατά τις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον των Υξώς φαίνεται πως κυνήγησε αυτούς έως την περιοχή της Σαχάρας. Στις παραδόσεις των ιθαγενών της Σαχάρας, Τουαρέγκ, υπάρχουν στοιχεία που αποδεικνύουν την ανάμνηση της νίκης των Ελλήνων κατά των εισβολέων Υξώς αλλά και βραχογραφίες ανάλογες έχουν ανακαλυφθεί στα βουνά της Τασιλή που βρίσκεται στα πρόθυρα της Σαχάρας, όπου αναπαριστάνουν μάχες Ελλήνων εναντίον των ερυθρομέλανων εισβολέων. Χαρακτηριστική είναι η βραχογραφία όπου αναπαρίσταται ένας αρματηλάτης, προφανές είναι ότι ανήκει στον στρατό του Μίνωα, ο οποίος καταδιώκει έναν εκ των στρατιωτών των εισβολέων. Οι ιθαγενείς Τουαρέγκ λάτρεψαν τον απελευθερωτή Μίνωα ως Θεό με την προσωνυμία Αμανάϊ.
Ο Περσέας επικεφαλής της τρίτης φάλαγγας έδρασε στην περιοχή της Βόρειανατολικής Αφρικής και μάλιστα στην Αιθιοπία η οποία ήταν Ελληνική αποικία και αυτή. Μέχρι τις ακτές της Σομαλίας όπου ήταν και το σημείο αποβίβασης των ερυθρομέλανων, έφτασε ο Περσέας κυνηγώντας τους Υξώς.
Νικητής και τροπαιούχος επανέφερε στον θρόνο του τον βασιλιά της Αιθιοπίας Έλληνα Κηφέα και απελευθέρωσε την κόρη του Ανδρομέδα.
Τόσο λοιπόν ο Μίνως όσο και ο Περσέας απέκρουσαν με επιτυχία τις εχθρικές δυνάμεις
των εισβολέων και εκκαθάρισαν κάθε κίνδυνο από τις περιοχές της Βορείου Αφρικής, Αιγύπτου,Ερυθραίας,Αιθιοπίας και Σομαλίας.
Ο Μίνως απέδωσε μεγάλες τιμές στον Περσέα για την συμμετοχή του στην τεράστιας σημασίας νίκη επί των Υξώς. Έφτιαξε ναό στην Μέμφιδα τον οποίο αφιέρωσε στον Περσέα και μάλιστα μέσα σ’ αυτόν τοποθετήθηκε το άγαλμα του. Τόσο ο ναός όσο και το άγαλμα ήταν έργα του Δαίδαλου, του μεγάλου αρχιτέκτονα και συμβούλου του Μίνωα του Α’.Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης κάνει αναφορά εκτενή στον Μίνωα τον Α’ τον μεγάλο βασιλιά της Κρήτης αλλά και στον σύμβουλο και αρχιτέκτονά του Δαίδαλο, για την παρουσία τους στην Αίγυπτο κατά την εποχή της εκστρατείας των Ελλήνων κατά των Υξώς.
«...Μετά τους θεούς τοίνον φασί πρώτον βασιλέα της Αιγύπτου Μήναν... Το δε κάλιστον προπύλον εν Μέμφει του Ηφαίστου, Δαιδάλω αρχιτεκτονήσω, έτι και νυν Ιερόν είναι Δαιδάλου, τιμώμενον υπό των εγχωρίων...»( βιβλ. 1 XLIV, XLV, σελ. 67. βιβλ. Ι, XVII, σελ. 140).
Το σύμβολο του Δαιδάλου ως αεροπόρου σώζεται ως σήμερα σε ναούς της Αιγύπτου. Σ’ένα ναό που είναι στολισμένος με φτερά αετού, βλέπουμε τον συμβολισμό του αεροπόρου Δαίδαλου. Οι πολύπλοκοι δαιδαλώδεις διάδρομοι στα ιερά κτήρια της Αιγύπτου είναι πανομοιότυπα του λαβύρινθου της Κνωσσού και αναμφίβολα πλέον έργα του ίδιου αρχιτέκτονα, αφού όλα τα στοιχεία από την αρχαιότητα έως τις σημερινές ανακαλύψεις αυτό μαρτυρούν.
Φυσικά η τεχνική και οι γνώσεις του Δαίδαλου δεν έμειναν κρυφές. Κάποιοι λογικά τις έλαβαν και κατέστησαν εαυτούς άξιους συνεχιστές, διάδοχους εκείνου του υπέροχα μεγαλειώδους αρχιτεκτονικού νου!!! Και βέβαια δεν θα μπορούσε να λείψει η απόδοση τιμής προς εκείνον τον τεράστιο άνδρα που τόσα προσέφερε στον πολιτισμό της περιοχής της Αιγύπτου κατά την διάρκεια της παρουσίας του ως σύμβουλος του Μίνωα του Α’. Στην Μέμφιδα κατασκευάστηκε ναός προς τιμή του και για να μείνει στην μνήμη τους ο Μεγάλος αυτός αρχιτέκτονας!!!
Αφού λοιπόν τόσο ο Περσέας όσο και ο Μίνωας επιτυγχάνουν νίκες μεγάλες οδεύουν προς την κατεύθυνση της κοιλάδας του Ινδού όπου εκεί βρίσκεται η άλλη Ελληνική στρατιά υπό τον Διόνυσο τον Β ́,αντιμέτωπη με τον κύριο όγκο των βαρβάρων ερυθρομέλανων Υξώς,αφού πρώτα είχε δώσει νικηφόρες μάχες στην Μ.Ανατολή, Ιράν, Αφγανιστάν.
Μάλιστα τα αρχαία κείμενα μας λένε πως το σύνολο του Ελληνικού στρατού ενισχύεται και από Ινδούς Ελληνικής καταγωγής. Συγκεκριμένα διαβάζουμε: «...Συνεστρατεύοντο δε λαοί όσοι Κύραν νέμονται και Ινδώο ποταμοίο, Αρειμανέων πέδων Ινδών... τοις δ’ έπι θαρσήσαντες επιστρατώοντο μαχηταί, Δάρδαι, και Πραισίων στρατιαί...», λέει ο Νόνος στα «Διονυσιακά» του, σημειώνοντας ότι μόλις έφθασε στις Ινδίες ο Ελληνικός στρατός, έσπευσαν να πυκνώσουν τις τάξεις τους οι Ελληνικής καταγωγής άνδρες της κοιλάδας του Ινδού ποταμού, της ονομαζόμενης σήμερα Πενζαπ, Πενταποταμία. Η μάχη του Ινδού ποταμού ήταν αποφασιστική και πάρα πολύ σκληρή. Οι εισβολείς Ραξάς και Υξώς κατασφαγιάσθηκαν.
Ο αρχηγός τους Νταριοντάνα (Δηριάδης) και ο γαμπρός του Ορόντης σκοτώνονται και ο θρήνος στους εναπομείναντες Υξώς είναι μεγάλος και γοερός. Η καταστροφή ήταν ολοκληρωτική και η τύχη των Ελλήνων της περιοχής του Ινδού κρίθηκε σ’ αυτή ακριβώς την μάχη, και κρίθηκε θετικά τόσο για αυτούς όσο και για τους απογόνους τους που θα έμελλε να συνεχίσουν την επιρροή τους σ’ αυτό το κομμάτι της γης,που θα κρατούσε το δικό του μυστικό έως και σήμερα. Εκεί ο Διόνυσος (μάλλον στην περιοχή του σημερινού Θιβέτ) έκτισε την πόλη «Ελόρα».
Αλλά αυτό είναι μία άλλη, πολύ μεγάλη ιστορία !!! Γοερά αντηχεί στο Ινδικό έπος Μαχαμπαράτα, ο θρήνος των επιδρομέων για τον θάνατο του αρχηγού τους που σκοτώθηκε στο πεδίο της μάχης. Ο ίδιος θρήνος των ερυθρομέλανων Υξώς ακούγεται και στα αρχαία Ελληνικά κείμενα για τον Δηριάδη και τον γαμπρό του Ορόντη, καθώς και για την καταστροφή των φρουρίων των Αιθιόπων- Ερυθραίων από τον Ελληνικό Στρατό.
Από την άλλη πλευρά, αυτή των νικητών Ελλήνων, εξαιρετικές τιμές απονεμήθηκαν στους μαχητές Έλληνες που τόσο αποφασιστικά πολέμησαν και έπεσαν στο πεδίο της μάχης στις πεδιάδες του Ινδού ποταμού. Και ήταν μεγάλα, ονομαστά πρόσωπα εκείνοι που πέρασαν πια τώρα στις σελίδες της ιστορίας και της μνήμης. Ανάμεσα τους και ο Κρήτας γόνος της Κνωσσού, στρατηγός Οφέλτης. Λέγεται πως ο νεκρός στρατηγός ήταν ντυμένος την στρατιωτική πολεμική του στολή και γύρω του ήταν παρατεταγμένες μονάδες του Ελληνικού Στρατού. Του απονένουν διακριτικές τιμές και στο πλευρό του ορθώνουν το μεγαλοπρεπές τους ανάστημα Κρήτες πολεμιστές. Επικεφαλής είναι ο γέρος βασιλιάς της Κρήτης Αστερίων.Ο νεκρός τοποθετείται στο νεκρικό κρεβάτι και εναποτίθεται μπροστά στον Ινδό ποταμό με ορίζοντα το πεδίο της μάχης.
Ομηρικές σκηνές έλαβαν χώρα κατά την ταφή των νεκρών εκείνης της μάχης. Αναγέρθηκε τύμβος προς τιμή του Οφέλτη, όπως συνηθίζανε να κάνουν την τότε εποχή και ο αρχιστράτηγος Διόνυσος ο Β ́ προκήρυξε αγώνες στο όνομα του νεκρού Κρήτα Στρατηγού, όπου και όρισε διάφορα έπαθλα. Σ’ εκείνο τον αγώνα νικητές ήσαν οι βασιλείς της Τροιζήνας Αιακός και της Δυτικής Μακεδονίας Ακταίων, αλλά και άλλοι.
Τέλος χάραξε επί του τύμβου επίγραμμα αντάξιο του ηρωϊσμού του νεκρού στρατηγού Οφέλτη.»... Αμφί δε νεκρό Αστέριος Δικταίος...», γράφει ο Νόννος δείχνοντας την θέση στο πλευρό του νεκρού από τον Αστέριο τον πρεσβύτη βασιλιά της Δίκτης της Κνωσσού. «...Και τότε Βάκχος έθηκε ποδών ταχύτητος αγώνα, πρώτο αθλητήρι τίθει κειμήλια νίκης αργύριον κρατήρα...Δευτέρω ... εθήσατω θεσσαλικόν ίππον και πημάτων ξίφος...», διαβάζουμε στα «Διονυσιακά» για τον αγώνα που προκήρυξε ο Διόνυσος ο Β ́ και τα βραβεία που θα λάμβαναν τόσο ο πρώτος όσο και ο δεύτερος νικητής. «...Νεκρός ενθάδε κείται Κνώσιος Ινδοφόνος, βρομίου ούναθλος Οφέλτης...», λέει ο Νόννος δείχνοντας το επίγραμμα που χάραξε ο αρχιστράτηγος Διόνυσος ο Β ́ προς τιμή του ήρωα Οφέλτη.
Και έτσι τελείωσε ο κίνδυνος εκείνος που τάραξε την εποχή γεμίζοντάς την με τον φόβο μιας μεγάλης καταστροφής. Τα επινίκια όμως θα έχουν και συνέχεια και αυτή θα είναι η μεγάλη δόξα του επόμενου βασιλιά της Κρήτης Μίνωα του Α ́ στην Αίγυπτο όπου έμελλε να αφήσει την δική του πλέον σφραγίδα. Αλλά όμως ανάλογες τιμές δόθηκαν και προς άλλους ήρωες της εκστρατείας κατά των Υξώς.
Ιδε: Η Ελληνική εκστρατεία σε Ινδία και Κίνα
Ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα.
Στην Φθία περί το 9.650 π.Χ. βασίλευε ο Δευκαλίων, γυιός του τιτάνα Προμηθέα και της Κλυμμένης, ή Ησιόνης ή Προνοίας με την Πύρρα, κόρη του τιτάνα Επιμηθέα και της Πανδώρας.
Kάποτε οι άνθρωποι είχαν γίνει τόσο κακοί, που ο Δίας αποφάσισε να τους εξαφανίσει με κατακλυσμό. Τότε ο Τιτάνας Προμηθέας, γυιός του Κρόνου και της Ρέας, συμβούλεψε το γιο του τον Δευκαλίωνα, να κατασκευάσει μια κιβωτό για να σωθεί. Ο Δευκαλίων κατασκεύασε την κιβωτό και έβαλε μέσα τα απαραίτητα εφόδια. Όταν άρχισε να βρέχει ασταμάτητα, κλείστηκε μέσα μαζί με τη γυναίκα του την Πύρρα, η οποία ήταν κόρη του Επιμηθέα (ο άλλος αδερφός του Προμηθέα) και της Πανδώρας. Ο Δίας έριξε πολλή βροχή χωρίς διακοπή. Το νερό γέμισε τα ποτάμια, αυτά φούσκωσαν, ξεχείλισαν και παρέσυραν ό,τι βρήκαν μπροστά τους, αγαθά και ψυχές. Οι πεδιάδες έγιναν λίμνες και οι πολιτείες βούλιαξαν και χάθηκαν κάτω από τα νερά. Στο τέλος μόνο μερικές βουνοκορφές φαίνονταν πάνω σε μια απέραντη θάλασσα. Η κιβωτός με τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα έπλεε πάνω στα νερά εννιά μερόνυχτα. Ύστερα κάθισε στη κορφή του Παρνασσού ή όπως άλλοι έλεγαν, στην Όθρη ή στον Άθω ή στη Δωδώνη. Όταν η βροχή επιτέλους σταμάτησε και τα νερά αποτραβήχτηκαν, ο Δευκαλίων και η Πύρρα βγήκαν από την κιβωτό, και αφού ξαναπάτησαν τη γη , χωρίς να έχουν πάθει τίποτα, έκαναν θυσία στο Δία να τον ευχαριστήσουν για τη σωτηρία τους. Ο Δίας δέχθηκε καλόκαρδα την προσφορά τους και έστειλε τον αγγελιοφόρο του Ερμή να τους πει να του ζητήσουν όποια χάρη θέλουν. Τότε ο Δευκαλίων και η Πύρρα ζήτησαν από το Δία ανθρώπους. Ο Δίας δεν αρνήθηκε και τους είπε: «Να ρίξετε τα οστά της μητέρας σας, πίσω σας». Ο Δευκαλίων και η Πύρρα και σύμφωνα με τις οδηγίες του Προμηθέα, προχωρούσαν, έπαιρναν πέτρες από τη μητέρα γη και τις έριχναν πίσω τους, χωρίς να γυρίσουν να κοιτάξουν. Όταν έπεφταν οι πέτρες του Δευκαλίωνα ή γη έβγαζε άντρες, όπου έπεφταν οι πέτρες της Πύρρας η γη έβγαζε γυναίκες. Έτσι έγινε ένας νέος λαός από τις πέτρες της γης (λάος = πέτρα), άσχετος με τους κατ' αυτό απογόνους του Δευκαλίωνα και της Πύρρας.
Κατά τον Λουκιανό «Έτσι έχει ο μύθος του Δευκαλίωνος. Αυτή η γενιά των ανθρώπων δεν είναι η πρώτη, αλλά της πρώτης εκείνης γενιάς οι άνθρωποι όλοι χάθηκαν, αυτοί δε γένος δεύτερο είναι του Δευκαλίωνος που το πλήθος της παντού αποίκησε. Περί δε εκείνων των (πρώτων) ανθρώπων αυτά μυθολογούνται, ότι μεγάλοι υβρισταί έγιναν και αθέμιτα έργα έπρατταν, ούτε όρκους τηρούσαν, ούτε ξένους φιλοξενούσαν, ούτε και ικέτες ανέχοντο, έτσι επήλθε σ’ αυτούς η μεγάλη συμφορά. Αυτή η ίδια η γη, πολύ ύδωρ ανέδυε, και βροχές μεγάλες έγιναν και οι ποταμοί τεραστίως διογκώθηκαν και η θάλασσα τόσο πολύ ανέβη, ώστε τα πάντα σκέπασε το νερό και έτσι χάθηκαν όλοι. Ο Δευκαλίων δε, ευσεβής και συνετός, μόνος των ανθρώπων απέμεινε για (να γεννήσει) την γενιά την δεύτερη. Η δε σωτηρία έτσι έγινε. Μεγάλη λάρνακα (κιβωτό) αυτός είχε και σ’ αυτήν επιβίβασε παιδιά και γυναίκες. Κατέφθασαν δε και επιβιβάσθηκαν (στην κιβωτό επίσης) και χοίροι και ίπποι και λέοντες κατά γένη και όφεις και ακόμα όλα όσα την γη μοιράζονται, πάντα κατά ζεύγη. Ο δε (Δευκαλίων) τα δέχθηκε όλα, γιατί μεταξύ τους δεν εβλάπτοντο, διότι εκ Διός φιλία έγινε μεταξύ τους και σε μια λάρνακα πάντες έπλευσαν όσο το ύδωρ επικρατούσε. Αυτά ιστορούν οι Έλληνες περί Δευκαλίωνος» Λουκιανός «περί της συρίης θεού» 12.3
Το όνομα «Δευκαλίων" φανερώνει τον κάλλιστο άνδρα του Διός, ενώ το όνομα Πύρρα, φανερώνει το πύρινο ηλιακό σπέρμα, τον νέο γόνο που θα φιλοξενήσει στα σπλάχνα της η πρώτη γυναίκα δια να επέλθουν τα νέα ελληνικά φύλλα.
Από τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα γεννήθηκαν ο 'Έλλην, 9.500 χρόνια π.Χ., ο Αμφικτύων, η Πρωτογένια, η Μελανθώ, η Πανδώρα η νεώτερη και η Θυία.
Από τον Έλληνα και την νύμφη Ορσηίδα γεννήθηκε ο Δώρος, ο Ξούθος και ο Αίολος. Ο Έλλην μοίρασε την χώρα στους τρεις γυιούς του.
Ο Ξούθος πήρε την Πελοπόννησο και από την Κρέουσα την κόρη του Ερεχθέα, γέννησε τον Αχαιό και τον Ίωνα, από τους οποίους ονομάζονται οι Αχαιοί και οι Ίωνες.
Ο Δώρος δε πήρε την χώρα πέραν από την Πελοπόννησο, από τον εαυτόν τον ονόμασε τους κατοίκους Δωριείς[v],
ο δε Αίολος πήρε τους τόπους γύρω από την Θεσσαλία και τους κατοίκους ονόμασε Αιολείς. (Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη, 1, 49, 1 )
Από τον Δία και την Πανδώρα την νεότερη, κόρη του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, γεννήθηκε ο Γραικός,
Από τον Δία και την Θυία, κόρη του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, γεννήθηκαν ο Μακεδόνας και ο Μάγνητας.
Οι Δωριείς κατώκησαν την Ηπειρο, Μακεδονία και Θράκη την Δυτική Στερεά Ελλάδα και από την Ηλεία περάσανε στην Λακωνία και από την Λακωνία στην Κρήτη, γεγονός που καταδεικνύει πως η Μινωϊκή γλώσσα αποτελεί ουσιαστική δωρική διαλεκτο. Από την Κρήτη περάσανε και εποίκισαν και την Κύπρο.
Πρωτοπελασγική ή ελληνοπελασγική γλώσσα
Διάδοχοι διάλεκτοι της πελασγικής γλώσσας: Δωρική, Αιολική, Ιωνική και Αττική διάλεκτος. Ο Ιάμβλιχος στο «Περί Πυθαγορικού βίου»[vi] αναφέρει: «Απ’ ολες τις ιστορικές αναφορές η Δωρική είναι η παλαιότερη από τις διαλέκτους. Υστερα από αυτήν έρχεται η Αιολική, που έλαβε το όνομά της από τον Αίολο, τρίτη η Αττική , που πήρε το όνομά της από την Ατθίδα την κόρη του Κραναού και τέταρτη η Ιωνική, που λέγεται έτσι από τον Ίωνα, τον γυιό του Ξούθου και της Κρέουσας, κόρη του Ερεχθέα. (Ο Ξούθος ήταν βασιλιάς των Αθηνών) Η Ιωνική διάλεκτος είναι τρεις γεννές μετά την Δωρική, όπως αποφαίνονται οι περισσότεροι από τους ιστορικούς».
Ο Ιωνας πήγε από την Πελασγιώτιδα - Περιοχή της αρχαίας Θεσσαλίας στα νότια του κάτω ρου του Πηνειού έως τον Παγασητικό κόλπο (κόλπος αρχαίων Παγασών), στα δυτικά της αρχαίας Μαγνησίας και στα βόρεια της Αχαΐας Φθιώτιδος - στην Αιγειάλεια (Πελοπόννησος). Εκεί είναι η πρώτη Ιωνία. Η Δεύτερη Ιωνία είναι στην Αττική και η τριτη στην Μικρά Ασία. Στην Μικρά Ασία είχε πάει πολύ πριν η αργεία Ηώ και είχε κάνει εκεί αποικίες και στην Β. Αφρική.
Ο Ορφέας, ο παλαιότερος εκ των ποιητών χρησιμοποιούσε την Δωρική διάλεκτο. Ο Ορφέας γεννήθηκε στην Πίμπλεια της Πιερίας, Ο δε Ομηρος έγραψε τα έπη στην ιωνική διάλεκτο.
Παρακλάδι της ιωνικής είναι η αττική διάλεκτος, η οποία παρά τη σαφή ιωνική καταγωγή της εμφανίζει αρκετές ιδιαιτερότητες που της προσδίδουν ένα ιδιαίτερο χαρακτήρα στα πλαίσια της ιωνικής ομάδας.
Η ιωνική των Κυκλάδων («κεντρική» ιωνική) πλησιάζει περισσότερο τη μικρασιατική («ανατολική») ιωνική, ενώ η ιωνική της Εύβοιας («δυτική» ιωνική) πλησιάζει περισσότερο την αττική διάλεκτο.
ΗΡΟΔΟΤΟΣ Ἱστορίαι (2.145.1-2.146.2)
[2.145.1] Ἐν Ἕλλησι μέν νυν νεώτατοι τῶν θεῶν νομίζονται εἶναι Ἡρακλέης τε καὶ Διόνυσος καὶ Πάν, παρ᾽ Αἰγυπτίοισι δὲ Πὰν μὲν ἀρχαιότατος καὶ τῶν ὀκτὼ τῶν πρώτων λεγομένων θεῶν, Ἡρακλέης δὲ τῶν δευτέρων τῶν δυώδεκα λεγομένων εἶναι, Διόνυσος δὲ τῶν τρίτων, οἳ ἐκ τῶν δυώδεκα θεῶν ἐγένοντο. [2.145.2] Ἡρακλέϊ μὲν δὴ ὅσα αὐτοὶ Αἰγύπτιοί φασι εἶναι ἔτεα ἐς Ἄμασιν βασιλέα, δεδήλωταί μοι πρόσθε· Πανὶ δὲ ἔτι τούτων πλέονα λέγεται εἶναι, Διονύσῳ δ᾽ ἐλάχιστα τούτων, καὶ τούτῳ πεντακισχίλια καὶ μύρια λογίζονται εἶναι ἐς Ἄμασιν βασιλέα. [2.145.3] καὶ ταῦτα Αἰγύπτιοι ἀτρεκέως φασὶ ἐπίστασθαι, αἰεί τε λογιζόμενοι καὶ αἰεὶ ἀπογραφόμενοι τὰ ἔτεα. [2.145.4] Διονύσῳ μέν νυν τῷ ἐκ Σεμέλης τῆς Κάδμου λεγομένῳ γενέσθαι κατὰ χίλια [ἑξακόσια] ἔτεα [καὶ] μάλιστά ἐστι ἐς ἐμέ, Ἡρακλέϊ δὲ τῷ Ἀλκμήνης κατὰ εἰνακόσια [ἔτεα], Πανὶ δὲ τῷ [ἐκ] Πηνελόπης (ἐκ ταύτης γὰρ καὶ Ἑρμέω λέγεται γενέσθαι ὑπὸ Ἑλλήνων ὁ Πάν) ἐλάσσω ἔτεά ἐστι τῶν Τρωικῶν, κατὰ ὀκτακόσια μάλιστα ἐς ἐμέ. [2.146.1] τούτων ὦν ἀμφοτέρων πάρεστι χρᾶσθαι τοῖσί τις πείσεται λεγομένοισι μᾶλλον· ἐμοὶ δ᾽ ὦν ἡ περὶ αὐτῶν γνώμη ἀποδέδεκται. εἰ μὲν γὰρ φανεροί τε ἐγένοντο καὶ κατεγήρασαν καὶ οὗτοι ἐν τῇ Ἑλλάδι, κατά περ Ἡρακλέης ὁ ἐξ Ἀμφιτρύωνος γενόμενος καὶ δὴ καὶ Διόνυσος ὁ ἐκ Σεμέλης καὶ Πὰν ὁ ἐκ Πηνελόπης γενόμενος, ἔφη ἄν τις καὶ τούτους ἄλλους γενομένους ἄνδρας ἔχειν τὰ ἐκείνων οὐνόματα τῶν προγεγονότων θεῶν· [2.146.2] νῦν δὲ Διόνυσόν τε λέγουσι οἱ Ἕλληνες ὡς αὐτίκα γενόμενον ἐς τὸν μηρὸν ἐνερράψατο Ζεὺς καὶ ἤνεικε ἐς Νύσαν τὴν ὑπὲρ Αἰγύπτου ἐοῦσαν ἐν τῇ Αἰθιοπίῃ, καὶ Πανός γε πέρι οὐκ ἔχουσι εἰπεῖν ὅκῃ ἐτράπετο γενόμενος. δῆλά ὦν μοι γέγονε ὅτι ὕστερον ἐπύθοντο οἱ Ἕλληνες τούτων τὰ οὐνόματα ἢ τὰ τῶν ἄλλων θεῶν. ἀπ᾽ οὗ δὲ ἐπύθοντο χρόνου, ἀπὸ τούτου γενεηλογέουσι αὐτῶν τὴν γένεσιν.
[2.145.1] Ανάμεσα στους Έλληνες οι νεότεροι από τους θεούς θεωρούνται ότι είναι ο Ηρακλής, ο Διόνυσος και ο Παν, ενώ ανάμεσα στους Αιγυπτίους ο Παν θεωρείται αρχαιότατος και ένας από τους οκτώ θεούς που λέγεται ότι ήταν οι πρώτοι, ο Ηρακλής από τους δεύτερους, που λέγεται ότι είναι δώδεκα, και ο Διόνυσος από τους τρίτους, αυτούς που γεννήθηκαν από τους δώδεκα θεούς. [2.145.2] Πόσα χρόνια λένε οι ίδιοι οι Αιγύπτιοι ότι χωρίζουν τον Ηρακλή από τον βασιλιά Άμαση, το ανέφερα παραπάνω· όσο για τον Πάνα, λένε ότι τα χρόνια είναι περισσότερα από τα προηγούμενα, ενώ στην περίπτωση του Διόνυσου είναι λιγότερα, αφού από αυτόν ώς τον βασιλιά Άμαση τα χρόνια υπολογίζονται ότι είναι δεκαπέντε χιλιάδες. [2.145.3] Και τούτα οι Αιγύπτιοι ισχυρίζονται ότι τα γνωρίζουν με ακρίβεια, δεδομένου ότι ανέκαθεν λογαριάζουν και ανέκαθεν καταγράφουν τα χρόνια. [2.145.4] Από τον Διόνυσο λοιπόν, που λέγεται ότι τον γέννησε η Σεμέλη, η κόρη του Κάδμου, ώς την εποχή τη δική μου είναι περίπου χίλια εξακόσια χρόνια, από τον Ηρακλή της Αλκμήνης περίπου εννιακόσια χρόνια, και από τον Πάνα της Πηνελόπης (γιατί από αυτήν και από τον Ερμή λένε οι Έλληνες ότι γεννήθηκε ο Παν) είναι λιγότερα παρ᾽ όσα από τα Τρωικά, δηλαδή κάπου οκτακόσια χρόνια ώς την εποχή μου.
[2.146.1] Από τις δύο τούτες ιστορίες ελεύθερος είναι ο καθένας να ακολουθήσει όποια τον πείθει περισσότερο· όσο για την δική μου γνώμη σχετικά με όλα αυτά, έχει ήδη εκτεθεί. Γιατί αν ο Διόνυσος που γεννήθηκε από τη Σεμέλη και ο Παν που γεννήθηκε από την Πηνελόπη, γίνονταν και αυτοί διάσημοι στην Ελλάδα και έφταναν ώς τα γεράματα, όπως ο Ηρακλής που τον έκανε ο Αμφιτρύων, τότε θα έλεγε κανείς ότι και αυτοί οι δύο, Διόνυσος δηλαδή και Παν, υπήρξαν, όπως και ο Ηρακλής, άνθρωποι που είχαν πάρει τα ονόματα εκείνων των παλαιοτέρων θεών· [2.146.2] σήμερα όμως οι Έλληνες λένε ότι τον Διόνυσο, μόλις γεννήθηκε, τον έραψε ο Δίας μέσα στο μηρό του και τον πήγε στη Νύσα, που είναι πάνω από την Αίγυπτο, στην Αιθιοπία· αλλά για τον Πάνα δεν έχουν τίποτε να πούνε, πού πήγε όταν γεννήθηκε. Είναι λοιπόν φανερό κατά τη γνώμη μου ότι τα ονόματα τούτων των θεών οι Έλληνες τα έμαθαν ύστερα από των άλλων. Και από την εποχή όπου τα έμαθαν, από τότε χρονολογούν τη γέννησή τους.