πρώτη γραφή

Written by ΦωτοΜότσης. Posted in Δημιουργίες

Στέρφα τά χρόνια

Καί δέν ἐγκυμονεῖ ὁ καιρός καλό καί καλοσύνη
παρά μονάχα μαῦρα ἄτια νά κροτοῦν μέ τίς ὁπλές τους
ἀσφαλισμένες τράπεζες καί θύρες

Φωτιά πετοῦν οἱ καβαλάρηδές τους

καῖνε τῆς σκέψης μας τά δάση
Τά μονοπάτια ἐκεῖνα ἀνοίγουν
πού θά τούς ὁδηγήσουν στό βουβό τό χτυποκάρδι μας

στό δάκρυ

Δίχως τό ἔλεος βατεύουν τίς καρυάτιδες

τήν ἄσπρη πέτρα ὁ ἀχός
τήν κάνει μαύρη

τήν ἄσπρη σκέψη μελανή

Ἀνακουφίζονται στά μέγαρα τῆς μουσικῆς
ἀπάνω στά λουστρίνι ὑποδήματα ἔξοχων ἐνόχων κοπρίζουνε μαύρη χολή
Ξεχύνονται κατόπιν ἀχαλίνωτα στούς δρόμους
Μαῦρες οὐρές

σκιές ἐπάνω ἀπό βαρβάτα σκέλια
μαῦρες ἀνατριχίλες στόν ἀέρα νά κόβουν ὥς τά πέεερα κάθε ἀνάσα

Δοξάρι ἡ ἀλογότριχά τους

στό χέρι βλοσυροῦ θεοῦ
τέμνει στό δυό τά σύμπαντα

καί τά βιολιά κινεῖ
ὅσα τίς ἄσπρες ἅμαξες μαυλίζουν
αὐτές πού ἦσαν μάρμαρο καί γένονται νερό καί τρέχουν πλέον
κρίκ κράκ κρίκ κράκ ἀπάνω στό πλακόστρωτό τοῦ κάτω κόσμου
ἀνηφορίζοντας

Πανμήκη πέη ἀλογίσια διασχίζουνε τῆς γῆς τά ἔγκατα λάβρα σωθικά
Σπέρνουν Ἀλέξανδρους

Ἀττίλες Χᾶν Ἀδόλφους
Σέρνουν τήν ἱστορία ἀπ’ τό πηγάδι ἔξω ἀπ΄ τόν λαιμό
Τή βία ἀναπαριστοῦν μέ τίς σταυροφορίες

τούς παμφάγους σκώληκες
στά θεατράκια τῆς κάθε μιᾶς ὁδοῦ τοῦ καθενός Φωκίωνος

Νοικοκυρές φοράδες ὑφαίνουν ὁλωνῶν ζουρλομανδύα
Κλωτσᾶνε ὁλοῦθε ὅπου ἀντικρίζουν ὀμορφιά
Ἀνοίγουν τά αἰολικά τομάρια σύμπαντα κατάντικρυ στόν κόσμο
Ξετομαρεύουν τίς γοργόνες γιά τίς ἀνάγκες τῆς σαββατιάτικης ψαραγορᾶς
Τό ἐφηβαῖο τῆς νεράϊδας τηροῦν σκαλπ γιά τή στεφανοθήκη τους
Στό περιβόλι τῶν ὀνείρων μας στήνουν παιχνίδι τοῦ κουτσοῦ
Στόν νιβορό τῆς νιότης μας ἐγείρουν φράγμα
μήν ἔχει τ’ ὄνειρο τή σκέψη του

μήν ἔχει ἀπαντοχή

Φοράδες ἄτια πολιτικοί πολιτικές
Πῶς σμίγουνε πῶς γίνονται ὅλες οἱ εἰκόνες ἕνας πίνακας
-μπορεῖ καί ὄμορφος

ἐτοῦτο θά ΄χει τό ρυάκι νά τό πεῖ
Αὐτό πού μέ τή λαλιά μου θά κινήσει ἀπ΄ τήν κορφή
νά φτάσει ὡς βουή ὡς χαλασμός ἐκεῖ ὅπου λήξει