Η πορτοκαλάδα
του Γιάννη Μπανίκα
Αύγουστος του 2010 ανήμερα της Αϊ Σωτήρος. Στον προαύλιο χώρο του Μοναστηριού στο Ρωμανό. Ημερήσιο πανηγύρι με τον Νάσιο Μπάλλα, φίλο καλό από τον Αυλότοπο. Ο τόπος γνώριμος , αν και έχουν περάσει πολλά χρόνια από την τελευταία φορά που βρέθηκα στην ημερήσια συνάθροιση. Είναι βλέπετε και ο μοντερνισμός πανάθεμά τον που αποκτήσαμε εμείς οι Νεοέλληνες για μεταμεσονύχτια διασκέδαση. Λίγο το κρασί λίγο το τελετουργικό δεν άργησε ο νους μου να ταξιδέψει εκεί πίσω στην παιδική ηλικία στον ίδιο χώρο.
…….Μαξούμι έξι χρονών όταν το πανηγύρι του Ρωμανού ήταν το γεγονός του καλοκαιριού. Πλήθος κόσμου συνέρεε από κάθε μεριά της Λάκκας Σούλι και όχι μόνο. Με μουλάρια , με γαiδούρια και ως επί το πλείστον με τα ποδάρια, μικροί και μεγάλοι ανήμερα της γιορτής για την ευλογία και την κοσμική πασαρέλα. Με τα παρακάλια απέκτησα την συγκατάθεση του παππού – οι γονείς στην Γερμανία – και με προίκα το δίφραγκο που ίσα – ίσα έφτανε για μια, δυο πορτοκαλάδες κίνησα μαζί με άλλους συνομήλικους εκκολαπτόμενους πανηγυριώτες για τον Ρωμανό.Τι κι αν θέλαμε 8 χιλιόμετρα ποδαρόδρομο, ποσώς μας ενδιέφερε, εκεί στο μεσοχώρι θέλαμε να είμαστε παρόντες. Φτάσαμε επιτέλους μέσα σε σκόνη και ιδρώτα. Πιάσαμε θέση παράμερα, κάτω από τον καυτό ήλιο αφού δεν τολμούσαμε να διεκδικήσουμε χώρο με σκιά.
Πασαρέλα που λέτε , εδώ κι ο Γούμενος, εδώ κι ο βουλευτής εδώ και οι πολύφερνες νύφες. Δεν άργησε να ανάψει το γλέντι. Στη μέση της αλάνας βαρέλια με μπύρα Fix, πορτοκαλάδες λεμονάδες μέσα σε πάγο που τον κουβαλούσαν με τα ζώα σε τράινα σακιά απ΄τα Λέλοβα για να μη λιώσει. Αφού επιβεβαίωσα για πολλοστή φορά ότι πράγματι κατείχα το δίφραγκο, κίνησα φοβισμένα να το εξαργυρώσω με έπαθλο τη πορτοκαλάδα. Έφτανα δεν έφτανα το ύψος του βαρελιού. Χωμένος ανάμεσα σε ανδρικά παντελόνια και γυναικεία φουστάνια, περίμενα καρτερικά τη σειρά, επαναλαμβάνοντας μέσα μου τη φράση και τον τρόπο που θα τη ζήταγα. Με τα πολλά ήρθε και η δική μου σειρά. Ίσα που ψέλλισα, “μια πορτοκαλάδα “.
Με το πολύτιμο λάφυρο ανά χείρας, δεν πρόλαβα να κάνω ένα – δυο βήματα όταν έχασα το έδαφος κάτω από τα πόδια μου. Ένα χέρι ορμητικό αρπάζει την πορτοκαλάδα, ενώ συνάμα μια τεράστια παλάμη με δύναμη σκάει στο παιδικό μου πρόσωπο. Ξαφνιάστηκα , θόλωσα, δεν ήξερα τι συμβαίνει ούτε τι να κάνω. Το μισό πανηγύρι είχε στρέψει την προσοχή πάνω μου. Ως στήλη άλατος έμεινα για μερικά δευτερόλεπτα προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι έγινε. Ξέχασα!!! ο φουκαράς Ξέχασα! να πληρώσω. Τα έχασα από τον πολύ κόσμο και τη φασαρία και ξέχασα να πληρώσω. Δεν ήταν ο πόνος του μπάτσου αλλά η ντροπή που με ένοιαζε πιο πολύ. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Δειλά – δειλά εξαφανίστηκα από το μεσοχώρι κατευθυνόμενος πίσω από τον Άγιο Δήμο της Εκκλησίας. Εκεί ανάμεσα στα πουρναράκια και τις σκάρπες για να μην με βλέπει κανείς, “κουκουνίτσα “ έβαλα το πρόσωπό μου στις παιδικές παλάμες και ξέσπασα σε κλάμα. Ήθελα να βρισκόμουν μονομιάς στον παππού μου εκεί στη Μπεστιά. Ήθελα τους γονείς μου από την Γερμανία……..
Εκεί λοιπόν και χωρίς να το συνειδητοποιήσω, σαράντα πέντε χρόνια μετά, για δεύτερη φορά ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπό μου. Τούτη τη φορά δεν ήταν από πόνο ούτε από ντροπή. Ήταν για τα χρόνια της νιότης, ήταν για τη Λάκκα Σούλι της εποχής εκείνης, ήταν για το νόστο που ως σύγχρονος Οδυσσέας νιώθω για την ιδιαίτερή μου πατρίδα.
Ο φίλος της Λιβίκστας
Αντ’ αυτού, Γιάννης Μπανίκας
