Το έλατο
Κάποια Χριστούγεννα στο Ζωτικό, θελήσαμε κι εμείς, εγώ κι ο Φώτης, να στολίσουμε για χριστουγεννιάτικο δέντρο ένα έλατο. Ο μικρός αδερφός ούτε που πήγαινε ακόμη στο σχολειό. Στα Μπουλνέτσια στην άκρη του πάνω χωραφιού είχε φυτρώσει ένα έλατο. Τότε θα ΄ταν γύρω τα δυο μέτρα ύψος. Πήραμε το τσεκούρι και ροβολήσαμε τον κατήφορο.
Φτάνοντας στο έλατο χαϊδέψαμε τα όμορφα κλαδιά του και τα χέρια μας μύρισαν έλατο και ρυτίνη.
Καθήσαμε λίγα μέτρα μακρυά του σταυροπόδι πάνω στο μουσκεμένο γρασίδι κι απολαμβάναμε την ομορφιά του. Ένα σπουργιτάκι πέταξε στην κορυφή του κι άρχισε να τιτιβίζει. Την ρίζα του στόλιζαν μια χούφτα κυκλάμινα, που είχαν αντέξει το κρύο και λίγο παραπέρα μια ρίζα γκύ με τις κόκκινες ρόγες συμπλήρωνε το διάκοσμο. Πίσω απ’ το έλατο οι κουμαριές, που στα κλαδιά τους κρέμονταν ακόμη κατακκόκκινα κούμαρα.
Σηκωθήκαμε αργά, αμίλητοι κι οι δυό, κρεμάσαμε στα κλαδιά του, ως εκεί που φτάναμε, κάποια κούμαρα, λίγα γκύ, κάποια βελανίδια και σταθήκαμε για λίγο να χαρούμε το στολισμένο χριστουγεννιάτικο έλατο και γυρίσαμε σπίτι.
Ι.Μότσης
