ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΩΝ ΕΙΔΩΛΩΝ ΣΤΙΣ ΑΠΟΚΡΕΩ ΚΑΙ Η ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
του Δημήτρη Σ. Μίχα
Α.
Όταν γίνεται αναφορά στο Ελληνικό-Ορθόδοξο Εορτολόγιο από λαογραφικής πλευράς, σε μεγάλο ποσοστό πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν την λαϊκότροπη εθιμική αντίληψη του Αρχαίου Ελληνισμού την οποία εν πολλοίς βιώνουμε και σήμερα ως ζώσα πολιτιστική κληρονομιά μας.
Αυτός ο λαϊκός πολιτισμός των ηθών και εθίμων παρά την καταλυτική επιρροή του Χριστιανισμού όχι μόνο έδειξε ανθεκτικότητα, στον τύπο κυρίως της λατρείας, αλλά φανέρωσε και μια σταθερότητα, ομοιομορφία και επανάληψη στον τρόπο λειτουργίας του, μέσα σε όλες τις ιστορικές περιόδους: Ρωμαϊκής και κυρίως από το Εκκλησιαστικό «κρησάρισμα1» της Βυζαντινής περιόδου, ώστε τελικά να αποκτήσει χαρακτήρα συλλογικής έκφρασης και αναπόσπαστο γνώρισμα - συνέχειας - της ψυχοσύνθεσης του Ελληνικού λαού μας.
