του Γιώργου Κόνδη
Εν αρχή ην ο λόγος και εκ του λόγου γεννάται η αρχή του παντός. Ιδού λοιπόν αυτός ο γητευτής της πέτρας και των φρυγάνων, που αναμαζεύοντας με λέξεις τις ξέρες του άγονου τόπου του μετράει τους χρόνους από τη γέννηση, από την Αρχή, έως το τώρα, φτιάχνοντας ημερολόγιο πλεύσης ώσπου να ξανοιχτεί μακριά και να τον πιάσει πάλι ο νόστος, η θέληση για επιστροφή.
Ἡ γενέτειρα εἶναι ἡ ἀνεξίτηλη εἰκόνα, ἡ ἀνεξάλειπτος βίωση τῶν παιδικῶν του χρόνων· εἶναι ἡ ψυχική καταφυγή καί ἡ Ἰθάκη του. Οἱ συνθῆκες τῆς ζωῆς τόν ὑποχρέωσαν σέ ἄλλον τόπο μονίμου διαμονῆς (Ναύπλιο), ἡ ἐνθύμηση ὅμως τοῦ χωριοῦ τοῦ εἶναι ἰδιαιτέρως ἔντονη, «ἀκανθωτή», ἡ ὁποία τόν πληγώνει καί τόν πονάει βαθιά, ἀπεγνωσμένα, ἄσωτα.
Ι. Μότσης
Αν ο χορός είναι η «ρευστή γλυπτική» με μουσική υπόκρουση τότε ποίηση είναι ο χορός των αισθήσεων με περίτεχνη λεκτική υπόκρουση, είναι τα φοβερά ή μηδαμινά γεγονότα που ωριμάζουν στην αβεβαιότητα πριν γίνουν μελετημένη έκρηξη που εκτινάσσει στα χάη, απίστευτα βίαια, την τρυφεράδα με την οποία εκκολάφτηκαν, απίστευτα τρυφερά τη βία που τα κλώσησε.
“Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας”
Ι.Μότσης
“Από τις δύο στράτες διαλέγω τον ανήφορο γιατί κατά κει με σπρώχνει η καρδιά μου..απάνω , απάνω , απάνω! φωνάζει η καρδιά μου και την ακολουθώ με εμπιστοσύνη.
Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι. Δεν είμαι ο κατάδικος που τον πότισαν κρασί για να θολώσει το μυαλό του. Με λαγαρά τα φρένα, νηφάλιος, δρασκελώ το ανάμεσα στους δυο γκρεμούς μονοπάτι. Και μάχουμαι πώς να γνέψω στους συντρόφους, προτού πεθάνω. Να τους δώσω το χέρι μου, να προφτάσω να συλλαβίσω και να τους ρίξω έναν ακέραιο λόγο. Να τους πω τι φαντάζουμαι πως είναι τούτη η πορεία. και κατά πού ψυχανεμίζουμαι πως πάμε. Και πως ανάγκη να ρυθμίσουμε όλοι μαζί το περπάτημα και την καρδιά μας.
της Νεφέλης Μότση Αντίκρισα για πρώτη φορά το Ζωτικό όταν ήμουν τριών μηνών. Το ξαναείδα πολλές...
του Φώτη Παπαφώτη Το Ζωτικό ανήκε στην επαρχία Παραμυθιάς όταν η Παραμυθιά, ήταν στον Νομό...
"….τον μπελά μου, μέσα, την καταδίκη μου…" κι όλο τραβούσε τα γένια του. "Τι τύχη φάρδος είναι...
Καταμεσίς τ’ ουρανού ο ήλιος τσουρούφλιζε τα γυμνά μας μπράτσα και καθώς ο ιδρώτας έσμιγε με την...
Ο Ουρανός γέννησε με την Γη τους δώδεκα Τιτάνες : τον Ωκεανό, την Τηθύ, τον Κοίο, την Φοίβη, τον...
Ι. Μότσης Μία από τις ηθικές αρετές, η οποία στην αριστοτελική φιλοσοφία αποκτά και...
Ο έρως μεριμνεί ως μανιακός των αμπελώνων της ψυχής ν’ αποτελειώσει ό,τι έχει αρχίσει με μια απλή...
Η Ελληνική Γλώσσα χτίστηκε πάνω στα μαθηματικά, και αυτό που ελάχιστοι ακόμα ξέρουν είναι ότι κάθε...
του Χ.Ν.Θεμελή Σαββάτο απόγεμα προς βραδάκι. Μπήκα σπίτι, βρόντησα την πόρτα πίσω μου, με το...
του Φώτη Μότση ΚΕΡΩΝ α’ Αυτό το μέσα μου βουνό δεν θα το ξεριζώσω θα το αφήσω να γενεί βωμός άγρια να...
της Βασιλικής Μίχα Είναι και κείνα τα σκαριά που κουβαλούν τη μοναξιά δεμένη στο κατάρτι.. ναυαγισμένα...
Παραπαίουμε μέσα σε λαβύρινθους συλλογισμών. Ψηλαφίζουμε πόρτες και παράθυρα στην αναζήτηση...
