Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι

Χρόνια πριν, θυμάμαι, κόντευαν τα Χριστούγεννα, ο δάσκαλός μας, ο Αλέκος, είχε «προκηρύξει» διαγωνισμό ποίησης για τις τρεις τελευταίες τάξεις του σχολείου. Πήγαινα Πέμπτη δημοτικού, κι είχαμε κάνα μήνα μπροστά μας να συνθέσουμε τις σκέψεις μας στον πρώτο ανθρώπινο λόγο, την ποίηση.
Διάβασα εκείνες τις μέρες όλα τα ποιήματα των «Αναγνωστικών», την μισή Οδύσσεια και άλλο τόσο την Ιλιάδα. Βλέπετε, τότε οι πηγές της γνώσης μας ήταν τα σχολικά βιβλία και η φύση. Ούτε λόγος για σχολικές βιβλιοθήκες κι εγκυκλπαίδειες. Είχα βρεί και κάποια ποιήματα του Κρυστάλλη και μου είχαν αρέσει πολύ.
Αφού εξοπλίστηκα με όλη την διαθέσιμη τότε στο χωριό μας γνώση «περί ποιείν» ξεκίνησα την συγγραφή. Το προσωδιακό μέτρο των ομηρικών επών δεν με βόλευε, αφήστε που δεν καταλάβαινα και τι διάβαζα. Ηταν βλέπετε τα έπη στο αρχαίο κείμενο κι όχι σε κάποια μετάφραση. Η βουκολική ποίηση του Κρυστάλλη με γοήτευε.

«Από μικρό κι απ᾿ άφαντο πουλάκι, σταυραητέ μου,
παίρνεις κορμί με τον καιρό και δύναμη κι αγέρα
κι απλώνεις πήχες τα φτερά και πιθαμές τα νύχια
και μέσ᾿ στα σύγνεφα πετάς, μέσ᾿ στα βουνά ανεμίζεις»

Ο ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος μου ήρθε πολύ βολικός κι έγραψα το πρώτο μου ποίημα σε ομοιοκατάληκτους ιαμβικούς δεκαπεντασύλλαβους στίχους. Ηταν η ιστορία μας χιονισμένης μέρας των Χριστουγέννων, μια προσπάθεια να περιγράψω την φύση και να την φιλιώσω με τις πεθυμιές μου. Το ποίημα ήταν πολύ ωραίο κι ο δάσκαλός μου δεν πίστεψε πως το ΄χα γράψει μονάχος. Δεν με πείραξε αυτό καθόλου γιατί με την ευκαιρία του διαγωνισμού εγώ είχα ανακαλύψει τον αστείρευτο πλούτο της λογοτεχνίας. Διάβασα τότε το «Εγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογιέφσκυ, την «Μάννα» του Μπυσόν την «Λυγερή» του Καρκαβίτσα, «Τα μυστικά του βάλτου» της Πηνελόπης Δέλτα και όλα τα λογοτεχνικά βιβλία που οι δάσκαλοί μου είχαν την καλοσύνη να μου δανείσουν.
Τον επόμενο χρόνο ξεκίνησε και η πρώτη έκδοση του περιοδικού του σχολειού μας. Στην συντακτική επιτροπή του περιοδικού η Δέσποινα κι εγώ. Τότε γράψαμε κι οι δυό μας  κι άλλα ποιήματα κι εκθέσεις για τις ομορφιές και την ζωή στο χωριό μας. Η εκτύπωση του περιοδικού ήταν ολόκληρη διαδικασία. Γράφαμε τα κείμενα με πέννα και με ειδικό μελάνι, οι χαρακτήρες αποτυπώνονταν πάνω σε μια ειδική κέρινη επιφάνεια, η οποία και αποτελούσε το πρότυπο τυπογραφικό, πάνω στο οποίο περνούσαμε το λευκό χαρτί για εκτύπωση.
Θυμάμαι, πάλι, τους αθλητικούς αγώνες που διοργάνωναν οι δάσκαλοί μας κάθε τέλη του χρόνου, και τον Νίκο Μπούκα να βγαίνει πρώτος στο άλμα είς ύψος και τον Θανάση Θεμελή να βγαίνει πρώτος στο άλμα εις τριπλούν και τους λακκιώτικους αγώνες που έγιναν στον κάμπο, αν δεν απατώμαι, της Μπεστιάς.
Με την απαρίθμηση όλων αυτών των δραστηριοτήτων θέλω απλώς να καταδείξω πως το χωριό μας, αποκλεισμένο μέσα στα βουνά, αποκομμένο από τις κάθε λογής δραστηριότητες των αστικών κέντρων, είχε την δύναμη, είχε τους ανθρώπους,  ακόμη κι αν όλοι μας σκορπίσαμε στους πέντε ανέμους, κι ακριβώς γι’ αυτό να κάνει το δικό του ταξίδι και να κερδίσει κατά την ρήση του μεγάλου Καβάφη

«Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.»