Οι πισίνες του Ζωτικού
Το χωριό μας ήταν και είναι όμορφο χωριό. Παλιά, κάθε σπίτι είχε και την πισίνα του που γέμιζε με γάργαρο δροσερό νερό, είχαμε και μια θερμαινόμενη πισίνα, του μπάρμπα-Βαγγέλη για έκτακτες ανάγκες. Κάθε πισίνα είχε και την δική της ιδιαιτερότητα. Η δική μας πισίνα ήτανε το καλοκαίρι κατάλληλη για χειμερινούς κολυμβητές, η πισίνα της θειάς της Νάσενας, ήταν κατάλληλη για όσους αγαπούσαν τα αχλάδια, η θερμαινόμενη πισίνα για όσους αγαπούσαν τα κεράσια, και για να μην τα πολυλογώ, κάθε πισίνα προσέφερε κάτι ιδιαίτερο. Κάποιες από τις πισίνες είχαν ένα βασικό πλεονέκτημα. Ηταν αθέατες στο ευρύ κοινό, κι έτσι μπορούσαμε να απολαύσουμε το κολύμπι χωρίς τις ειδικές περιβολές, μαγιώ και τα τοιαύτα - παραγγελίες από τους ζωτικιώτικους οίκους μόδας. Τότε οι πισίνες ήταν και αφορολόγητες, δεν αποτελούσαν τεκμήριο διαβίωσης, παρ’ ότι το νερό ανανεωνόταν κάθε βράδυ. Για τον λόγο αυτό δεν υπήρχε και καμμιά ανάγκη χλωρίωσής τους.
Μια πισίνα που διέθετε τα ιδιαίτερα πλεονεκτήματα ήταν της μετέπειτα συμπεθέρας Ζωίτσας, στα Λύτροφα. Ημιθερμαινόμενη και αθέατη. Ηταν λίγο μικρή, αλλά δεν μας πείραζε και τόσο, δεν θα κάναμε δα και τα μακροβούτια.
Στην πισίνα αυτή καταλήξαμε ένα μεσημέρι μια παρέα πέντε – έξι παιδιών για να απολαύσουμε το μεσημεριανό μας κολύμπι. Αποφασίσαμε δε να αξιοποιήσουμε και τα ιδιαίτερα πλεονεκτήματα της πισίνας. Μόλις ξεφορτωθήκαμε κάθε περιττό και μείναμε με την αδαμιαία περιβολή μας, βουτήξαμε όλοι μας στα ζεστά νερά της πισίνας. Αφού αναμετρηθήκαμε στις κολυμβητικές μας δεινότητες και κυρίως στην αντοχή καθενός μας κάτω απ’ το νερό, αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στον πολιτισμό, αφήνοντας και την πισίνα μισογεμάτη.
Ψάχνουμε τα ρούχα μας, πουθενά τα ρούχα μας. Είχαν κάνει φτερά, μαζί και τα παπούτσια μας.
-Μας τα πήρε η μάννα, λέει ο Θανάσης.
- Θα μπω εγώ απ’ το παράθυρο στο κατώϊ να τα πάρω, λέει ο Ναστάσης.
Καλό το σχέδιο, αλλά έλα που έπρεπε να νυχτώσει και η κοιλιά μας άρχισε να διαμαρτύρεται από την πείνα.
Το καλό με τις πισίνες του Ζωτικού ήταν πως σε κάθε μια τους και σε πολύ κοντινή απόσταση υπήρχαν κήποι με διάφορα ζαρζαβατικά, κυρίως τομάτες και αγγουράκια άμεσα διαθέσιμα προς βρώσιν χωρίς άλλη επεξεργασία. Όπως επίσης και γρέτζουλα (αγριοστάφυλα).
Πάνε, λοιπόν, οι μισοί για τις τομάτες και οι άλλοι για τα γρέτζουλα και το τραπέζι μας έτοιμο. Όλα τα καλά της φύσης. όσο και τσάμπουρα είχαμε μαζέψει. Περιδρομιάσαμε με την ησυχία μας στον ίσκιο ενός πλατάνου, και καθώς ήμασταν έτοιμοι να πάρουμε και τον υπνάκο μας, άρχισε το πανηγύρι της κοιλιάς. Κάθε λίγο και λιγάκι τρέχαμε στον απόπατο της φύσης. Με αυτά τα ξελιγώματα πέρασε και η ώρα. Ο ήλιος μας χαιρέτησε και η νύχτα άρχισε να απλώνει τα πέπλα της και η παρέα μας να παίρνει το μονοπάτι της επιστροφής. Μόλις φτάσαμε κοντά στο σπίτι της Ζωίτσας, ξεκινά ο Ναστάσης, να μπεί στο κατώι από το παράθυρο για να φέρει τα ρούχα μας. Σε λίγο να τος ο Ναστάσης πίσω, με άδεια χέρια. Το παράθυρο ήταν μανταλωμένο και η πόρτα κλειδωμένη. Δεν υπήρχε άλλη λύση από το να διαλυθούμε και να πάει ο καθένας σπίτι του παίρνοντας απόμερα μονοπάτια. Φτάνοντας καθένας σπίτι του κάτι θα σοφίζονταν για να καλύψει την αδαμιαία του περιβολή.
Γιάννης Μότσης
αυτή άδειασε ως τη μέση περίπου. Αφού χαρήκαμε
.jpg)
