Το μελανοδοχείο
Ακόμη δεν είχαμε μάθει τ’ αλφάβητο, δεν τα ΄χαμε χωνέψει καλά-καλά, κι οι δάσκαλοί μας θέλανε να μας μάθουν την καλλιγραφία και την ζωγραφική. Κάθε ανάγνωσμα του Αναγνωστικού είχε και μια ζωγραφιά. Αυτή την ζωγραφιά έπρεπε να την ζωγραφίσουμε κι εμείς. Και για να μην μας καταλάβουν ότι ξαπατικώναμε την ζωγραφιά του βιβλίου είχαμε αναπτύξει και απίστευτες τεχνικές, εγώ δηλ. που στην ζωγραφική μια κόττα – ακόμη και σήμερα - θα την κάνω αγνώριστη, έτσι που ν’ αναρωτιέται κανείς, «κόττα είναι αυτή ή δίποδος γάϊδαρος».
Στην καλλιγραφία, λοιπόν, είχαμε μια πένα κι ένα δοχείο με μελάνι. Κάθε μέρα η ίδια δουλειά. Καλλιγραφική ορθογραφία. Στην αρχή μια έπεφτε αχνά το μελάνι στο χαρτί, την άλλη σκίζονταν το φύλλο από το πάτημα της πέννας, αληθινός μπελάς. Και να σου λέει η κυρά Ρίνα: «Πρόσεξε, Γιάννη Τσώνη, μην μου πει ο δάσκαλος πως πήγες στο σχολείο αδιάβαστος ή δεν τα ‘κανες καλά!!!», «και τα μάτια σας δεκατέσσερα μην μπουν οι γίδες στο καλαμπόκι».
Αντε πάλι με την καλλιγραφία. Βούτηξα την πέννα στο μελάνι, μα ο μικρός μου μπελάς – σήμερα ακούει στο όνομα ΦωτοΜότσης – μια δίνει στο μπουκάλι, πάει το μελάνι, ομολογώ από απροσεξία του, δεν πήγαινε τότε στο σχολείο. Ευτυχώς είχα γλυτώσει το τετράδιο. Πώς να γράψω όμως χωρίς μελάνη.
Πολλές φορές κόβοντας κλαρί για τις γίδες, ή στο παιγνίδι – δεν θυμάμαι – είχα ανακαλύψει κάτι μπλε ρογίτσες από ένα δεντράκι – σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ τώρα ποιο δένδρο είναι, μα δεν τα καταφέρνω – που όταν τις ζούλαγες έβγαζε ένα μπλέ υγρό, κι ήταν κι ανεξίτηλο το χρώμα. Νίλες τραβούσαμε να ξεβάψουμε τα δάχτυλά μας. Μια που έμεινα χωρίς μελάνι, σκέφτηκα ως μοναδική λύση αυτές τις ρογίτσες. Πάμε με την «κολιτσίδα» μου στο κομματάκι[i] να μαζέψουμε απ’ αυτές τις ρόγες, παίρνοντας και τις δυο γίδες μαζί μας, - την Κονομίτσα και την Λίτσα - βάλαμε τις ρόγες σε ένα κομμάτι κάποιου ρούχου, τις στουμπίσαμε με προσοχή σε ένα τενεκεδένιο κουτί, και ρίξαμε το υγρό στο άδειο μελανοδοχείο. Έτοιμη η μελάνη μας. Είχε ένα ωραίο βαθύ μπλε χρώμα και τα καλλιγραφικά γράμματα στο τετράδιο μας φαίνονταν πιο όμορφα.
Την επόμενη μέρα η δασκάλα μας η Πολυξένη: Ωραίο μελάνι είναι αυτό, Γιαννάκη, έχει ο Μπούσης τέτοια μελάνη και δεν το πήρα είδηση, που το βρήκες;
Στο κομματάκι, κυρία.
Ι. Μότσης
