του Γιώργου Κόνδη
Εν αρχή ην ο λόγος και εκ του λόγου γεννάται η αρχή του παντός. Ιδού λοιπόν αυτός ο γητευτής της πέτρας και των φρυγάνων, που αναμαζεύοντας με λέξεις τις ξέρες του άγονου τόπου του μετράει τους χρόνους από τη γέννηση, από την Αρχή, έως το τώρα, φτιάχνοντας ημερολόγιο πλεύσης ώσπου να ξανοιχτεί μακριά και να τον πιάσει πάλι ο νόστος, η θέληση για επιστροφή.
Ἡ γενέτειρα εἶναι ἡ ἀνεξίτηλη εἰκόνα, ἡ ἀνεξάλειπτος βίωση τῶν παιδικῶν του χρόνων· εἶναι ἡ ψυχική καταφυγή καί ἡ Ἰθάκη του. Οἱ συνθῆκες τῆς ζωῆς τόν ὑποχρέωσαν σέ ἄλλον τόπο μονίμου διαμονῆς (Ναύπλιο), ἡ ἐνθύμηση ὅμως τοῦ χωριοῦ τοῦ εἶναι ἰδιαιτέρως ἔντονη, «ἀκανθωτή», ἡ ὁποία τόν πληγώνει καί τόν πονάει βαθιά, ἀπεγνωσμένα, ἄσωτα.
Ι. Μότσης
Αν ο χορός είναι η «ρευστή γλυπτική» με μουσική υπόκρουση τότε ποίηση είναι ο χορός των αισθήσεων με περίτεχνη λεκτική υπόκρουση, είναι τα φοβερά ή μηδαμινά γεγονότα που ωριμάζουν στην αβεβαιότητα πριν γίνουν μελετημένη έκρηξη που εκτινάσσει στα χάη, απίστευτα βίαια, την τρυφεράδα με την οποία εκκολάφτηκαν, απίστευτα τρυφερά τη βία που τα κλώσησε.
“Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας”
Ι.Μότσης
“Από τις δύο στράτες διαλέγω τον ανήφορο γιατί κατά κει με σπρώχνει η καρδιά μου..απάνω , απάνω , απάνω! φωνάζει η καρδιά μου και την ακολουθώ με εμπιστοσύνη.
Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι. Δεν είμαι ο κατάδικος που τον πότισαν κρασί για να θολώσει το μυαλό του. Με λαγαρά τα φρένα, νηφάλιος, δρασκελώ το ανάμεσα στους δυο γκρεμούς μονοπάτι. Και μάχουμαι πώς να γνέψω στους συντρόφους, προτού πεθάνω. Να τους δώσω το χέρι μου, να προφτάσω να συλλαβίσω και να τους ρίξω έναν ακέραιο λόγο. Να τους πω τι φαντάζουμαι πως είναι τούτη η πορεία. και κατά πού ψυχανεμίζουμαι πως πάμε. Και πως ανάγκη να ρυθμίσουμε όλοι μαζί το περπάτημα και την καρδιά μας.
Σχεδόν πάντα στο σπίτι είχαμε δυο γίδες για το γάλα, το τυρί και τα κατσικάκια τους. Τους δίναμε...
του Φώτη Παπαφώτη Το Ζωτικό ανήκε στην επαρχία Παραμυθιάς όταν η Παραμυθιά, ήταν στον Νομό...
της Νεφέλης Μότση Αντίκρισα για πρώτη φορά το Ζωτικό όταν ήμουν τριών μηνών. Το ξαναείδα πολλές...
Το κτίριο, πίσω μας είναι το κτίσμα που βρίσκεται κάτω από το σχολείο. Για κάποιο διάστημα...
Από τους στίχους της Ιλιάδας ραψωδία Χ, 355-359, όπου ο θνήσκων Πάτροκλος λέει στον Αχιλλέα να...
του Φώτη Παπαφώτη Τον Ιούνιο του τρέχοντος έτους, ήμουν στην Ήπειρο, και επισκέφθηκα το τουριστικό...
Ο Καραγκιόζης και ο...Τέως (σύνθεση:Σταύρος Ξαρχάκος,στίχοι:Νίκος Γκάτσος) Εμένα φίλε με λένε...
« Ωγυγίη τις νήσος απόπροθεν ειν αλί κείται». Η Ωγυγία λοιπόν είναι νησί κατά τον Σύλλα η οποία...
Του Γιάννη Μπανίκα Πέντε παιδιά είχε ο Βαγγέλης Τόκας, απ’ την Μπεστιά. Έκανε πολλά παιδιά τότε ο...
του ΦωτοΜότση Ὁ ΜήτσοΔάρας ἄδραξε εὐλαβικά τόν κορμό καί τόν ἀπόθεσε στά γόνατά του ἄκρως τρυφερά. Ἀκούμπησε τήν...
Την άδεια σου ζωή πως να γεμίσεις? ικέτης σε προσκύνημα να γίνεις πως μπορείς ? σε απομεινάρια...
Έρχομαι Πάγος λειωμένος σίδηρος από της γης τη μήτρα Κατεβασιά αχαλίνωτη από τη χαίτη των ορέων Έρχομαι Στην...
