του Γιώργου Κόνδη
Εν αρχή ην ο λόγος και εκ του λόγου γεννάται η αρχή του παντός. Ιδού λοιπόν αυτός ο γητευτής της πέτρας και των φρυγάνων, που αναμαζεύοντας με λέξεις τις ξέρες του άγονου τόπου του μετράει τους χρόνους από τη γέννηση, από την Αρχή, έως το τώρα, φτιάχνοντας ημερολόγιο πλεύσης ώσπου να ξανοιχτεί μακριά και να τον πιάσει πάλι ο νόστος, η θέληση για επιστροφή.
Ἡ γενέτειρα εἶναι ἡ ἀνεξίτηλη εἰκόνα, ἡ ἀνεξάλειπτος βίωση τῶν παιδικῶν του χρόνων· εἶναι ἡ ψυχική καταφυγή καί ἡ Ἰθάκη του. Οἱ συνθῆκες τῆς ζωῆς τόν ὑποχρέωσαν σέ ἄλλον τόπο μονίμου διαμονῆς (Ναύπλιο), ἡ ἐνθύμηση ὅμως τοῦ χωριοῦ τοῦ εἶναι ἰδιαιτέρως ἔντονη, «ἀκανθωτή», ἡ ὁποία τόν πληγώνει καί τόν πονάει βαθιά, ἀπεγνωσμένα, ἄσωτα.
Ι. Μότσης
Αν ο χορός είναι η «ρευστή γλυπτική» με μουσική υπόκρουση τότε ποίηση είναι ο χορός των αισθήσεων με περίτεχνη λεκτική υπόκρουση, είναι τα φοβερά ή μηδαμινά γεγονότα που ωριμάζουν στην αβεβαιότητα πριν γίνουν μελετημένη έκρηξη που εκτινάσσει στα χάη, απίστευτα βίαια, την τρυφεράδα με την οποία εκκολάφτηκαν, απίστευτα τρυφερά τη βία που τα κλώσησε.
“Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας”
Ι.Μότσης
“Από τις δύο στράτες διαλέγω τον ανήφορο γιατί κατά κει με σπρώχνει η καρδιά μου..απάνω , απάνω , απάνω! φωνάζει η καρδιά μου και την ακολουθώ με εμπιστοσύνη.
Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι. Δεν είμαι ο κατάδικος που τον πότισαν κρασί για να θολώσει το μυαλό του. Με λαγαρά τα φρένα, νηφάλιος, δρασκελώ το ανάμεσα στους δυο γκρεμούς μονοπάτι. Και μάχουμαι πώς να γνέψω στους συντρόφους, προτού πεθάνω. Να τους δώσω το χέρι μου, να προφτάσω να συλλαβίσω και να τους ρίξω έναν ακέραιο λόγο. Να τους πω τι φαντάζουμαι πως είναι τούτη η πορεία. και κατά πού ψυχανεμίζουμαι πως πάμε. Και πως ανάγκη να ρυθμίσουμε όλοι μαζί το περπάτημα και την καρδιά μας.
Τώρα όμως ούτε φωνή, ούτε ξύλα, τίποτα δεν έμεινε, μόνο οι αναμνήσεις. Έχεις δίκιο φίλε...
του Ι.Μότση Ηταν συνήθεια στο χωριό μας οι εξετάσεις να ΄ναι συνάμα και πανηγύρι. Όχι μόνο οι...
Αρε Tatsi τι σου μελε να παθεις, ηθελες αλατισμενη σουρληνα και πηγες στην Αθηνα τι να σε κανω εγω...
"Σήμερον κρεμάται επί ξύλου..." Θυμάμαι ότι άκουσα πρώτη φορά αυτή την τρομερή φράση, μικρό...
«Η Αρέθουσα», τεύχος 7ο, Απρίλης, 2016 Από τα ελληνικά έθιμα, τα έθιμα του Πάσχα, με τις...
Ο Ιανουάριος, όπως και όλοι οι μήνες του ημερολογίου μας, οφείλει τ’ όνομά του στους Αρχαίους...
Αχ αυτά τα ξέγνοιαστα, τα παιδικά μας χρόνια στο δημοτικό σχολείο. Γεμάτα παιγνίδι και ανεμελιά....
Η λέξη “κατακλυσμός” προέρχεται από τις λέξεις “κατα” + “κλυζω”. Ο όρος “κλύζω” (Σταματάκος 1949: 533)...
Δεν θα μιλήσω με όρους οικονομικούς, -τη δουλειά και το χρέος των οικονομολόγων δεν δύναμαι να...
του ΦωτοΜότση ΑΛΑΣ Εἶχε ἀνοίξει ὁ οὐρανός σε δυό ἐπάνω ἀπό τήν γῆ τῶν Εὐμενίδων Ἔφτανε ἦχος...
του Χρήστου Θεμελή Όταν πάψουμε να προσφερόμαστε στον άλλον για να μοστράρει την καταναλωτική του ευδαιμονία,, Όταν...
Σαν τους αετούς που ψάχνουνε στα βράχια την φωλιά τους έτσι κι εμείς βρεθήκαμε στον τόπο τον δικό...
