της Βασιλικής Μίχα

Εκεί , που η ματιά ,

σαν το ανθηρό της χαραυγής 
ροδόνερο κι ανάσα στάζει στους βλαστούς της...
εκεί , ανταριασμένοι ίσκιοι 
θηλιές θα κάνουν τα πλοκάμια της σιωπής
και πνιγηρές ορδές τους στεναγμούς της .

Εκει , που αρμενίζει ο λογισμός 

και η καρδιά σαν έφηβη ροδίζει ,
εκεί η αλήθεια αιμοραγεί
αναρριχάται στην ψυχή
και ωμά της ψιθυρίζει :