Μέρες γιορτινές, μέρα γιορτής κα μνήμης αύριο. Μέρα που ο λαός μας ξεκίνησε την μεγάλη αντιφασιστική του πορεία. Τα κακοτράχαλα βουνά της ηπειρώτικης γης, πρώτα, λιπάνθηκαν με το αίμα και το κόκκαλα των αντρειωμένων.

Στης ιστορίας το διάσελο όρθιος ο γιος πολέμαγε
κι η μάνα κράταε τα βουνά,
όρθιος να στέκει ο γιος της
μπρούτζος, χιόνι και σύννεφο.
Κι αχολόγαγε η Πίνδος
σαν να ’χε ο Διόνυσος γιορτή.
Τα φαράγγια κατέβαζαν
τραγούδια κι αναπήδαγαν τα έλατα και χόρευαν
οι πέτρες. Κι όλα φώναζαν: «Ίτε παίδες Ελλήνων…»

Οι «Κυνικοί» ήταν Φιλοσοφική Σχολή, και µάλιστα µία από τις µακροβιότερες. Τίποτε στη ζωή, έλεγε ο ∆ιογένης, δεν επιτυγχάνεται χωρίς άσκηση, και η άσκηση αυτή µπορεί να υπερνικήσει κάθε εµπόδιο. Επειδή για να ζήσει κανείς ευτυχισµένα πρέπει να διαλέξει, αντί για τους άχρηστους κόπους, εκείνους που είναι ταιριαστοί µε τη φύση, η δυστυχία οφείλεται στην αφροσύνη. Γιατί ακόµη και η περιφρόνηση της ηδονής είναι γλυκύτατη όταν την έχει κατακτήσει κανείς έπειτα από άσκηση, και όπως εκείνοι που έχουν συνηθίσει να ζουν µε ηδονές, µε µεγάλη δυσαρέσκεια πηγαίνουν στο αντίθετο, έτσι κι εκείνοι που έχουν ασκηθεί στο αντίθετο καταφρονούν τις ηδονές µε µεγαλύτερη απόλαυση.

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει 

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το πανέμορφο ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη 

Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει

όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,

έβλεπα τώρα πόσα κρυμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες...