Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις 

εκεί που πάει να σκύψει 

με το σουγιά στο κόκκαλο 

με το λουρί στο σβέρκο 

Νάτη πετιέται απο ξαρχής 

κι αντριεύει και θεριεύει 

και καμακώνει το θεριό 

με το καμάκι του ήλιου 

Ο Γιάννης Ρίτσος είναι ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της νεοελληνικής περιόδου. Γεννημένος στη Μονεμβάσια την 1η του Μάη1909, μεγάλωσε στους κόλπους μιας αγροτικής μεν, ιδιαιτέρως εύπορης δε οικογένειας. Έτσι απέκτησε εμπειρίες τόσο από το βαθύ αστικό πολιτισμό, όντας ιδιαιτέρως καλλιεργημένος και ευαίσθητος ο ίδιος, όσο και εικόνες από την αγροτική και εργατική ζωή. 

Αχ αυτά τα ξέγνοιαστα, τα παιδικά μας χρόνια στο δημοτικό σχολείο. Γεμάτα παιγνίδι και ανεμελιά. Ειδικά το καλοκαίρι, που όλος ο χρόνος ήταν ολοδικός μας. Από το χάραμα μέχρι που θάμπωνε. Τα γόνατά μας πληγιασμένα  καθώς σερνόμασταν σε πλαγιές και λαγκάδια, κάτω από πυκνόφυλλα πουρνάρια, κάτω  από χαμηλές κουμαριές, μέσα σε θάμνους, μέσα από βάτους. Οι κρούστες από τις πληγές στα πόδια. στα χέρια, στο κορμί μας ήταν τα δικά μας πονεμένα “στολίδια”. κι ήταν αυτά σημάδια περηφάνειας, που σμίλευαν την ψυχή και τον νου μας. 

“Μες στην υπόγεια την ταβέρνα,

μες σε καπνούς και σε βρισιές

(απάνω στρίγκλιζε η λατέρνα)

όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές·

εψές, σαν όλα τα βραδάκια,


να πάνε κάτου τα φαρμάκια...”

Ο Κώστας Βαρνάλης γεννήθηκε στον Πύργο της Βουλγαρίας στά 1884 από μικροαστική φαμίλια. ∆εκατεσσάρων χρονών πήγε στα Ζαρίφεια ∆ιδασκαλεία της Φιλιππούπολης και πήρε το απολυτήριό του σε τέσσερα χρόνια. Ηταν έξαιρετικός μαθητής, έγραφε στίχους, τα έπαιρνε τα γράμματα, τα μάτια του έβγαζαν σπίθες, έδειχνε πως μπορεί να γίνει σπουδαίος «ιεροφάντης των Μουσών και λειτουργός της Παιδείας». Τον υποστήριξε λοιπόν ο δεσπότης Αγχιάλου και η κοινότητα Βάρνας και τον έστειλε να σπουδάσει φιλολογία στην Αθήνα. Ετσι παρουσίασε τον Βάρναλη ο ∆ημήτρης Γληνός σε άρθρο του για τον Κώστα Βάρναλη. Και συνεχίζει: