Πρόσφατες καταχωρήσεις
- Συμμετοχὴ στὴν Ἐθνικὴ μας Ἐπέτειο: 200 χρόνια ἀπὸ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821
- 25η Μαρτίου
- Φωτομότσης: ποιητικό παλίνδρομο θρύλων και ψίθυρων
- Κ Ο Ρ Ο Ν Ο Ϊ Ο Υ Κ Α Τ Α Λ Ο Ι Π Α
- Μεθύσκων Ἔρως
- Δύσκολες ώρες
- Ἡ ἡμέρα δείχνει πρόσχαρη!
- Χριστουγεννιάτικες ευχές
- Επείγουσα ανάγκη για αίμα σε Ζωτικιώτη
- Μία Ἀνατολὴ στὸν Ἅγιο Νικόλαο Λιβικίστης
- ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ - Η ΙΕΡΑ ΒΙΒΛΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
- Στὸν Ἄλισσό καὶ στῆς Βρυτζάχας τὴν Πηγὴ
- ΚΟΡΟΝΟΪΟΣ …ΓΙΑ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ
- Ο ταξιδιώτης
- ΤΟ ΖΩΤΙΚΟ
Αρχική
ΤΑΣΣΟΣ ΜΟΥΖΑΚΗΣ
Ι. Μότσης
Αν ο χορός είναι η «ρευστή γλυπτική» με μουσική υπόκρουση τότε ποίηση είναι ο χορός των αισθήσεων με περίτεχνη λεκτική υπόκρουση, είναι τα φοβερά ή μηδαμινά γεγονότα που ωριμάζουν στην αβεβαιότητα πριν γίνουν μελετημένη έκρηξη που εκτινάσσει στα χάη, απίστευτα βίαια, την τρυφεράδα με την οποία εκκολάφτηκαν, απίστευτα τρυφερά τη βία που τα κλώσησε. Είναι οι φαντασματικές αγάπες, τ’ αγερικά του πόθου μας, οι ασαφείς σκιαγραφίες της ελπίδας και κάποιος πεταμένος σπόρος σε χρόνια χέρσο τόπο που πάει να μπουμπουκιάσει. Είναι η αρχή του κάθε μικρού ή μεγάλου ονείρου μας και το τέλος του μικρού μας ταξιδιού.
Μέσα σ’ αυτή τη γιορτή των αισθήσεων, λέξεων και συναισθημάτων στήνει ο Τάσος Μουζάκης τον δικό του χορό, που καθώς χρησιμοποιεί περίτεχνα κι από γινάτι τα χρώματα για να φτιάξει έναν όμορφο πίνακα ζωγραφικής, έτσι συνταιριάζει και τις λέξεις για να μας φτάσει “στο καταφύγιο που φθονούμε”,
Ο “χρόνος” στην ελληνική φιλοσοφία
Ι. Μότσης
Είναι γνωστό από το παράδοξο του Ζήνωνα που ο ταχύς Αχιλλέας δεν θα φτάσει ποτέ την προπορευόµενη χελώνα, επειδή ώσπου ο Αχιλλέας να διανύσει την απόσταση που κάθε φορά τον χωρίζει από την χελώνα αυτή θα έχει διανύσει ήδη ένα διάστηµα, έστω και µικρό, γι’ αυτό και η χελώνα θα προπορεύεται συνεχώς.
«Έστι δ’ ούτος ότι το βραδύτατον ουδέποτε καταληφθήσεται θέον υπό του ταχίστου. Έµπροσθεν γαρ αναγκαίον ελθείν το διώκον, όθεν ώρµησε το φεύγον, ώστ’ αεί τι προέχειν αναγκαίον το βραδύτερον. Έστι δε και ούτος ο αυτός λόγος τώι διχοτοµείν, διαφέρει δ’ εν τώι διαιρείν µη δίχα το προσλαβανόµενον µέγεθος (Αριστοτέλης, Φυαικά Ζ 9.239 Β 14)».
Κωστής Παλαμάς: “Πατριδολάτρης είμαι, όχι εθνικιστής”
“Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας”
Νίκος Καζαντζάκης
Ι.Μότσης
“Από τις δύο στράτες διαλέγω τον ανήφορο γιατί κατά κει με σπρώχνει η καρδιά μου..απάνω , απάνω , απάνω! φωνάζει η καρδιά μου και την ακολουθώ με εμπιστοσύνη.
Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύουμαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι. Δεν είμαι ο κατάδικος που τον πότισαν κρασί για να θολώσει το μυαλό του. Με λαγαρά τα φρένα, νηφάλιος, δρασκελώ το ανάμεσα στους δυο γκρεμούς μονοπάτι. Και μάχουμαι πώς να γνέψω στους συντρόφους, προτού πεθάνω. Να τους δώσω το χέρι μου, να προφτάσω να συλλαβίσω και να τους ρίξω έναν ακέραιο λόγο. Να τους πω τι φαντάζουμαι πως είναι τούτη η πορεία. και κατά πού ψυχανεμίζουμαι πως πάμε. Και πως ανάγκη να ρυθμίσουμε όλοι μαζί το περπάτημα και την καρδιά μας.