του Γιώργου Κόνδη

Εν αρχή ην ο λόγος και εκ του λόγου γεννάται η αρχή του παντός. Ιδού λοιπόν αυτός ο γητευτής της πέτρας και των φρυγάνων, που αναμαζεύοντας με λέξεις τις ξέρες του άγονου τόπου του μετράει τους χρόνους από τη γέννηση, από την Αρχή, έως το τώρα, φτιάχνοντας ημερολόγιο πλεύσης ώσπου να ξανοιχτεί μακριά και να τον πιάσει πάλι ο νόστος, η θέληση για επιστροφή. 

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ 14^η ΦΕΦΡΟΥΑΡΙΟΥ, ΗΜΕΡΑ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΙΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ

του φιλολόγου Δημητρίου Μίχα

Με τα νέα μέτρα απαγόρευσης για προστασία από τον κορονοϊό, ξεκίνησα να σκαλίσω κάποιες σκέψεις διαβάζοντας ένα πεντάστιχο που έλαβα στο κινητό μου από έναν παλιό μου μαθητή, που είναι τώρα και ψάλτης στον Αγιο Στέφανο Αττικής  με την επωδό: «πού καταντήσαμε δάσκαλε;» Σκέφτηκα να το παρουσιάσω δημόσια:

πως πάγωσαν τα χέρια

πώς μάκρυνε ο ασπασμός

πώς βρήκε τοίχο η αγκαλιά

και με την μάσκα που φοράς

πώς ξέρω αν κλαίς ή αν γελάς;