Να το και πάλι το σχολειό μας, σχεδόν έτοιμο να μας αγκαλιάσει σαν τότε που σχολιαρόπαιδα στρώναμε την αυλή του με τις φωνές μας και την καρδιά με παιγνίδι, ήλιο κι αγέρα. Όπως τότε που κρεμούσαμε στo φτερούγισμα των πουλιών τις δικες μας απαντοχιές, τα δικά μας όνειρα.

 
Αν ήμουν φτερωτό πουλί
Με τη λαλιά την πιό καλή
Το Σύμπαν θα ξυπνούσα.
Αν ήμουνα μια λουλουδιά
την πιο γλυκειά μου μυρωδιά
στο Σύμπαν θα σκορπούσα...

Μεσ’ στην πρασινάδα
Μεσ΄στην ομορφιά
Το μικρό σχολειό μας
Μοιάζει ζωγραφιά.

Διάπλατα στο ήλιο
Παραθύρια, να.
Σαν γυρνά το μάτι
φθάνει ως τα βουνά.

Πάντα με τραγούδια
του μιλά η ψυχή
κι η χαρά μας όλη
γύρω του αντηχεί.
Κι όταν τραγουδούμε
πάνω απ’ τη φτελιά
Τραγουδούν μαζί μας
Κι όλα τα πουλιά.

Το δικό μας σχολειό θα είχε δει ο Σπεράντσας, κι έγραψε αυτό το ποιηματάκι για το αναγνωστάρι μας.
Λίγο ακόμη και το σχολειό μας θα ΄ν’ όμορφο σαν πρώτα.

Σαν έτοιμο από καιρό, σαν σ’ όνειρο, χαιρέτα το σχολειό που ξαναβρίσκεις.