Ι. Μότσης

Αν ο χορός είναι η «ρευστή γλυπτική» με μουσική υπόκρουση τότε ποίηση είναι ο χορός των αισθήσεων με περίτεχνη λεκτική υπόκρουση, είναι τα φοβερά ή μηδαμινά γεγονότα που ωριμάζουν στην αβεβαιότητα πριν γίνουν μελετημένη έκρηξη που εκτινάσσει στα χάη, απίστευτα βίαια, την τρυφεράδα με την οποία εκκολάφτηκαν, απίστευτα τρυφερά τη βία που τα κλώσησε. Είναι οι φαντασματικές αγάπες, τ’ αγερικά του πόθου μας, οι ασαφείς σκιαγραφίες της ελπίδας και κάποιος πεταμένος σπόρος σε χρόνια χέρσο τόπο που πάει να μπουμπουκιάσει. Είναι η αρχή του κάθε μικρού ή μεγάλου ονείρου μας και το τέλος του μικρού μας ταξιδιού.

Μέσα σ’ αυτή τη γιορτή των αισθήσεων, λέξεων και συναισθημάτων στήνει ο Τάσος Μουζάκης τον δικό του χορό, που καθώς χρησιμοποιεί περίτεχνα κι από γινάτι τα χρώματα για να φτιάξει έναν όμορφο πίνακα ζωγραφικής, έτσι συνταιριάζει και τις λέξεις για να μας φτάσει “στο καταφύγιο που φθονούμε”,

Τα χωράφια δύο Ζωτικιωτών στο κάμπο του Ζωτικού φαίνονται στο παρακάτω σχήμα.

Το χωράφι Α είναι τετράγωνο και σε αυτό ο μπάρμπα-Φώτης καλλιεργεί κάθε χρόνο πατάτες. Το χωράφι Β ανήκει στον μπάρμπα-Σπύρο, ο οποίος φέτος δεν θα το καλλιεργήσει. Επειδή το κάτω κομμάτι του χωραφιού Α έχει καλύτερη πρόσβαση στον ήλιο, ο μπάρμπα-Φώτης σκέφτηκε να κάνει μία συμφωνία με τον μπάρμπα-Σπύρο, ώστε φέτος να έχει μεγαλύτερη σοδειά. Του ζήτησε να επεκτείνει κατά 5 μετρά τη δεξιά μεριά του τετράγωνου χωραφιού του και να μαζέψει κατά 5 μέτρα την επάνω μεριά του χωραφιού του.  Ο  μπάρμπα-Σπύρος δέχτηκε και ο μπάρμπα-Φώτης άλλαξε τα σύνορα του χωραφιού του όπως συμφωνήθηκε.

Οι καιρικές συνθήκες ήταν άριστες, το χώμα ιδιαίτερα γόνιμο και ο σπόρος της ίδιας κατηγορίας, αλλά ο μπάρμπα-Φώτης είχε τελικά μικρότερη σοδειά. Τι έφταιξε;

Το πρόβλημα να λυθεί με στοιχειώδη Αριθμητική και Γεωμετρία!

Επιμέλεια: Βασίλης Διαμάντης, εκπαιδευτικός