Ἡ γενέτειρα εἶναι ἡ ἀνεξίτηλη εἰκόνα, ἡ ἀνεξάλειπτος βίωση τῶν παιδικῶν του χρόνων· εἶναι ἡ ψυχική καταφυγή καί ἡ Ἰθάκη του. Οἱ συνθῆκες τῆς ζωῆς τόν ὑποχρέωσαν σέ ἄλλον τόπο μονίμου διαμονῆς (Ναύπλιο), ἡ ἐνθύμηση ὅμως τοῦ χωριοῦ τοῦ εἶναι ἰδιαιτέρως ἔντονη, «ἀκανθωτή», ἡ ὁποία τόν πληγώνει καί τόν πονάει βαθιά, ἀπεγνωσμένα, ἄσωτα. «Πονάω κι ἐγώ γιά κάθε τι στόν τόπο μου. Καί μέ πονάει ή θύμηση ἐτούτη περισσά, μέ ἕναν πόνο άμφίρροπο, άμφίθυμο, άγκαθωτό. Πόνος γλυκός στήν πίκρα του, άπεγνωσμένος, ἄσωτος...» (πονεμένα, ἀπό υδράργυρος ρέων)